Την Δευτέρα 26 Ιουνίου το πρωί ο Δημήτρης με την Μαρία, τον Κωνσταντίνο και την Δέσποινα θα έφευγαν από το Κεμπέκ για τον νότο για να κατευθυνθούν στις ΗΠΑ που ζουν και ο Θανάσης κι εγώ πήγαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αεροπλάνο για Κάλγκαρυ. Το Κάλγκαρυ είναι η τέταρτη πόλη της χώρας σε πληθυσμό (μετά το Τορόντο, το Μοντρεάλ και το Βανκούβερ) με πληθυσμό περίπου 1,2 εκατομύρια. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους η πτήση από το Κεμπέκ στο Κάλγκαρυ διαρκεί 4 ώρες και 40 λεπτά (όσο δηλαδή από την Αθήνα στο Δουβλίνο) κι έχουν 2 ωρικές ζώνες διαφορά. Αφού φτάσαμε στο Κάλγκαρυ καθυστερημένοι διότι η αναχώρηση άργησε περισσότερο από 1,5 ώρα, καταλύσαμε στο ξενοδοχείο μας και βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη να την δούμε. Είναι πιο αμερικανική από το "ευρωπαϊκό" Κεμπέκ αλλά πολύ ευχάριστη. Επειδή είχε ήδη πάει απόγευμα πήγαμε να περπατήσουμε στο Prince's island το οποίο είναι ένα νησάκι πάνω στον ποταμό Bow που διασχίζει την πόλη. Πανέμορφο και πολύ χαλαρωτικό.
Μέσα στο πάρκο υπήρχε κι ένα πανέμορφο καφέ στο οποίο κάτσαμε να κόψουμε λίγο την λιγούρα.
Την επομένη είπαμε να κλείσουμε μία περιπατητική ξενάγηση της πόλης. Το Calgary είναι καινούργια σχετικά πόλη γι αυτό και η πλειονότητα των κτιρίων του κέντρου έχουν μοντέρνα αρχιτεκτονική γραμμή.
Σε ορισμένα σημεία της πόλης, όπως στην δημόσια βιβλιοθήκη απ' όπου είναι η φωτογραφία πιο κάτω, έχουν αφιερώματα στους Ινδιάνους (εδώ τους αποκαλούν Πρώτα Έθνη (First Nations) σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που τους αποκαλούν ιθαγενείς Αμερικανούς (Native Americans)) αφού καθυστερημένα αντιλαμβάνονται ότι τους έχουν εξολοθρεύσει.
Επισκεφθήκαμε κι ένα εμπορικό κέντρο...
... το οποίο σε έναν συγκεκριμμένο χώρο είχε πολλά φυτά και ονομαζόταν Devonian gardens.
Την τρίτη μέρα παραμονής μας στο Calgary είχαμε κανονίσει να πάμε στο Heritage park το οποίο, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του, είναι ένα θεματικό πάρκο με θέμα την ζωή των αποίκων στον Καναδά τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου. Υποτίθεται πως είναι ένα χωριό με τα μαγαζιά του, την εκκλησία και την συναγωγή του, την τράπεζα του ενώ γύρω απ' όλο τον οικισμό κυκλοφορεί ένα πραγματικό τραίνο. Το πάρκο βοηθάει τους Καναδούς και κυρίως τα παιδιά να καταλάβουν πώς ήταν η χώρα τους πριν 100-150 χρόνια. Σε εμάς μοιάζει με σκηνικό από ταινία γουέστερν με την διαφορά ότι λείπουν οι παράνομοι και οι πιστολέρο.
 |
| Η συναγωγή του χωριού |
 |
| Το σπίτι του πλούσιου γεωκτήμονα |
Το ωραίο ήταν ότι όλοι όσοι δουλεύουν στα καταστήματα, το ξενοδοχείο ακόμα και όσοι ήταν μέσα στα σπίτια ήταν ντυμένοι με ρούχα της εποχής όπως οι κυρίες της φωτογραφίας.
Ένα από τα βράδυα που μείναμε στο Calgary πήγαμε σ' ένα jazz club να ακούσουμε jazz. Είχαμε εντοπίσει ένα club από το διαδίκτυο με ζωντανή μουσική με το περίεργο όνομα "Betty Lou's library" και όταν μπήκα να κλείσω διάβασα τους κανόνες του μαγαζιού όπου έγραφε: "Αν κλείσετε διαδικτυακά θα σας στείλουμε έναν κωδικό τον οποίο πρέπει να πείτε στην πόρτα για να μπείτε. Αν δεν έχετε κλείσει τότε θα μπείτε εφ' όσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις. Στην πόρτα θα πρέπει να πείτε το σύνθημα Gatsby (από το γνωστο βιβλίο The great Gatsby)". Όταν φτάσαμε στο σημείο που μας έδειχνε το google δεν φαινόταν τίποτα πουθενά. Έπρεπε να τους πάρω τηλέφωνο για να μουν πουν πού είναι. Τελικά το club ήταν σε ένα υπόγειο εμπορικού κτιρίου χωρίς όμως καμιά πινακίδα απ' έξω. Το μαγαζί ήταν κατάμαυρο με χρωματιστά φώτα, κυρίως κόκκινα και έδειχνε λίγο πριβέ και παρεΐστικο. Δεν είχε τραπέζια με την έννοια που ξέρουμε αλλά μόνο καναπέδες κλασσικού στυλ, όλους προσανατολισμένους προς την μικρή σκηνή.
Είχαμε την τύχη να μας βάλουν πρώτο καναπέ πίστα κι έτσι είμαστε κυριολεκτικά δίπλα στους τέσσερεις μουσικούς. Τόσο κοντά που η παρακάτω φωτογραφία είναι τραβηγμένη πανοραμικά για να μπορεί να συμπεριλάβει και άλλους πέρα από τον David Deloit και την τρομπέτα του.
Η παράσταση ήταν 7 με 10 το βράδυ, δηλαδή λαϊκή απογευματινή (όπως έλεγαν κάποτε), κι επειδή εδώ ο ήλιος αυτήν την εποχή δύει στις 10 παρά πέντε όταν βγήκαμε στις 10:10 ήταν ακόμα σούρουπο και το τελευταίο φως της ημέρας καθρεφτιζόταν στους υαλοπίνακες των ουρανοξυστών.
