Λάος και Κολωνάκι

 Στο Κολωνάκι έχω πάει πολλές φορές με το δεδομένο ότι σαν έφηβος έμενα κοντά ενώ τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου ήταν πολύ in και ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί. Από την άλλη, στο Λάος δεν είχα πάει ποτέ κι έτσι αφού το Κολωνάκι το ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά είπα να μάθω και την χώρα της Ινδοκίνας. Και αφού θα ήμουν στην γειτονιά σκέφτηκα να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη (μην ξανάρχομαι) και να επισκεφθώ και τις άλλες δύο χώρες της Ινδοκίνας, ήτοι Βιετνάμ και Καμπότζη.

Έτσι το πρωί του Σαββάτου 22 Φεβ βρέθηκα πάλι στο Ελ. Βενιζέλος και αφού για καμμιά εικοσαριά ώρες περιπλανιόμουν στους αιθέρες αλλάζοντας τρία αεροπλάνα και δύο αεροδρόμια (Ντόχα, Κατάρ και Μπανγκόκ, Ταϋλάνδη) προσγειώθηκα τελικά στην πόλη Luang Prabang του Λάος. Κι έτσι ξεκούραστος όπως ήμουν, μαζί με άλλους οκτώ συνταξιδιώτες  και τον αρχηγό του ταξιδιού, καβαλήσαμε 2 minibus και φύγαμε για να επισκεφθούμε τους καταρράκτες Κουανξί.

Η περιοχή που βρίσκονται οι καταρράκτες είναι πολύ πράσινη και μαζί με τις λιμνούλες που δημιουργούνται σχηματίζουν ένα πολύ όμορφο τοπίο.

 Μερικοί βρήκαν την ευκαιρία και δροσίστηκαν λίγο.

Φεύγοντας από εκεί πήγαμε σ' ένα τοπικό εστιατόριο να φάμε ωραίο καυτερό φαγητό και να ξεπλύνουμε τα νερόβραστα που σερβίρουν στα αεροπλάνα και τέλος επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε νεκροί για ύπνο διότι την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε από τις 5. Τέτοιες συνήθειες τις έχω κόψει από τότε που βγήκα στην σύνταξη αλλά, από την μιά το ότι κοιμήθηκα από τις 10 το βράδυ και από την άλλη η διαφορά της ώρας με την Ελλάδα, τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Κατεβήκαμε λοιπόν αξημέρωτα στο κέντρο της πόλης διότι εκείνη την ώρα, κάθε πρωί, οι βουδιστές μοναχοί των τριγύρω μοναστηριών κατεβαίνουν στο κέντρο, ξυπόλητοι μάλιστα, για να πάρουν το φαγητό της ημέρας από τους κατοίκους της πόλης. Έτσι από την μια μεριά κάθονται οι ντόπιοι και από την άλλοι στήνονται οι τουρίστες....

.... και στην μέση περνούν οι μοναχοί πολλοί εκ των οποίων είναι παιδιά αφού μόνον έτσι μπορούν να έχουν δωρεάν εκπαίδευση παρ' ότι η χώρα είναι (ως ένα σημείο τουλάχιστον) κομμουνιστική και η κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 50 χρόνια περίπου χρακτηρίζει το καθεστώς ως "μονοκοματική λαϊκή δημοκρατία".

Τελειώνοντας από εκεί επισκεφθήκαμε μια πρωινή αγορά όπου πωλούνται από μπιχλιμπίδια...

... ψητά ή τηγανητά κρέατα...

... ψάρια...

... μέχρι φρούτα και λαχανικά.

Γυρνώντας ξενοδοχείο πήραμε πρωινό και φύγαμε για μια βόλτα στον πατέρα των ποταμών, τον ποταμό Μεγκόνκ ο οποίος σε μεγάλο μήκος του είναι το φυσικό σύνορο μεταξύ Ταϊλάνδης και Λάους και πιο νότια μεταξύ Καμπότζης και Βιετνάμ.

Πήραμε λοιπόν μία τέτοια βάρκα...

... και σαν τον Martin Sheen που ανέβαινε τον Μεγκόνκ για να βρει τον αποστάτη Συνταγματάρχη Marlon Brando στην ταινία "Αποκάλυψη τώρα" του Κόππολα...

... φύγαμε κι εμείς κατά τον ανάρρου του ποταμού. Αν δεν είσαι στην θέση του Martin Sheen όμως η βόλτα με βάρκα στο ποτάμι είναι πολύ χαλαρωτική κι εγώ χάζευα τον κόσμο που δούλευε στις όχθες.

Σε κάποιο μικρό χωριό σταματήσαμε και οι ντόπιοι μας έδειξαν πώς φτιάχνουν ουίσκυ (έτσι το έλεγαν) από ζύμωση ρυζιού. Βέβαια περισσότερο με τσίπουρο έμοιαζε αλλά το ουίσκυ είναι διεθνώς γνωστό.

Ξανασταματήσαμε σε μία παραποτάμια σπηλιά με το όνομα Pak Ou που κάποτε μόναζαν βουδιστές μοναχοί και τώρα είναι γεμάτο αγάλματα, μικρά και μεγάλα του Βούδα.

Όταν επιστρέψαμε στην Luang Prabang επισκεφθήκαμε το ανάκτορο στο οποίο διαβιούσε η τέως βασιλική οικογένεια της χώρας....

... έναν ακόμα βουδιστικό ναό....

... και ανεβήκαμε σε έναν λόφο για να θαυμάσουμε την θέα προς την πόλη και τον ποταμό Μεγκόνκ.

Κάναμε μια βόλτα στην πόλη με ένα περίεργο τουκ-τουκ...

.... ή με τα πόδια....

... και τέλος με τα minibus πήγαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης για να πάρουμε το τραίνο για την πρωτεύουσα της χώρας την Vientane. 

Και οι δύο σταθμοί ήταν μόλις τεσσάρων ετών πολύ όμορφοι, φτιαγμένοι από Κινέζους. Το τραίνο που λεγόταν China-Laos railway ήταν κι αυτό καινούργιο, κινείτο με ταχύτητα περίπου 160 χλμ/ώρα και το όνομα του το πήρε επειδή ξεκινά από τα σύνορα με την Κίνα και οδηγεί στην πρωτεύουσα. Φτάσαμε στην πόλη σε περίπου μιάμιση ώρα.

Η επόμενη μέρα, Τρίτη ξημέρωσε με βροχή στην Vientane. Πήγαμε αρχικά σε ένα πάρκο γεμάτο με αγάλματα του Βούδα...

... μετά στην τοπική αψίδα του Θριάμβου η οποία εδώ λέγεται Patuxai....

... και την οποία έχουν φτιάξει οι Γάλλοι προς τιμήν των Λαοτινών νεκρών, όπου μπορείς να ανέβεις στην κορυφή και να θαυμάσεις την θέα γύρω.
 

Επισκεφθήκαμε άλλους δύο ναούς και μία στούπα (εκεί εγώ αρνήθηκα να κατέβω από το αυτοκίνητο) και είδαμε κι άλλους Βούδες...

... πολλούς Βούδες.

Έχω την αίσθηση ότι μαζί με το ταξίδι στην Σρι Λάνκα τον περασμένο Αύγουστο έχω πάει σε περισσότερους βουδιστικούς ναούς παρά σε ορθόδοξους κι έχω δει περισσότερα αγάλματα του Βούδα απ' ότι εικόνες Αγίων της Ορθοδοξίας.

Τέλος, τα minibus μας πήγαν στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αεροπλάνο για την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι.

Μιχάλης

Ανόι 

26 Φεβρουαρίου