Από την Τρανσυλβανία στον Δούναβη

Όπως έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση στο Sibiu ήρθαμε για να κάνουμε τις δύο διαδρομές Transfagarasan και Transalpina. Το πρώτο βράδυ όμως που κάναμε βόλτα στην πόλη γοητευτήκαμε τόσο πολύ που τελικά εγώ επέλεξα να μείνω μια μέρα ακόμα για να εξερευνήσω το κέντρο της. Έτσι την Τετάρτη μετά τις πρωινές διαδικασίες κατέβηκα στο κέντρο της πόλης το οποίο είναι όλο πεζοδρομημένο.

Η περιοχή έχει πανέμορφα κτίρια όπως αυτό στην αρχή της ανάρτησης αλλά και τα παρακάτω:

Πολλά καφέ...

... και πολύ ωραία διακοσμημένα παράθυρα.

Το βράδυ, λίγο πριν πέσει ο ήλιος ξανακατέβηκα στο κέντρο για δείπνο και βρήκα την ευκαρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες ακόμα.

Μετά από τρεις διανυκτερεύσεις στο Sibiu είχε έρθει η ώρα να προχωρήσω παραπέρα και να πάω λίγο πιο ανατολικά, στο Brasov. Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων ήταν μικρή κι έτσι έφτασα νωρίς στο Brasov. Με το που έκανα check in στην πανσιόν που είχα κλείσει έφυγα κατευθείαν για το κέντρο της πόλης το οποίο, όπως μου εξήγησε η γλυκειά Μολδαβή φοιτήτρια που ήταν και ρεσεψιονίστ, δεν ήταν περισσότερο από 15 λεπτά μακρυά. Η πανσιόν όμως είναι πάνω σ' έναν λόφο και αφού σύμφωνα με την γνωστή ρήση "ότι κατεβαίνει ανεβαίνει" κατά την επιστροφή το κέντρο ήταν πιο μακρυά. Κατέβηκα λοιπόν έναν μικρό δρομάκο... 

... και το πρώτο αξιοθέατο που είδα ήταν η Μαύρη εκκλησία η οποία είναι του δόγματος των Λουθηριανών και είναι η μεγαλύτερη γοτθική εκκλησία ανατολικότερα της Βιέννης... 

... και η οποία έχει ένα ωραίο ρολόϊ στον πύργο της.

Η περιοχή της Τρανσυλβανίας μέχρι τον Α' ΠΠ ανήκε στην Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία και πριν απ' αυτό στο Ουγγρικό βασίλειο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στην περιοχή να υπάρχουν μεγάλοι πληθυσμοί Γερμανών Σαξόνων εξ ου και οι Λουθηριανές εκκλησίες. Μετά το τέλος του Α' ΠΠ και την ενσωμάτωση της Τρανσυλβανίας στην Ρουμανία οι Σάξονες συνέχιζαν να ζουν στην περιοχή δεχόμενοι και υποστηρίζοντας το νέο καθεστώς. Όλα άλλαξαν μετά το τέλος του Β' ΠΠ και την καθιέρωση του κομμουνιστικού καθεστώτος αφού πολλοί απ' αυτούς απελάθηκαν στην Σοβιετική Ένωση ενώ οι περισσότεροι μετανάστευσαν στην Δυτική Γερμανία αφού δεν είχαν το μυαλό να εκτιμήσουν την πρόοδο και δημοκρατικότητα του νέου καθεστώτος. Η πόλη παλαιότερα λεγόταν Κορώνα αλλά από τα μεσαιωνικά χρόνια ονομάστηκε Μπρασόβ. Εξαίρεση απετέλεσε η δεκαετία 1950-60 που η πόλη ονομάστηκε Orasul Stalin, που σημαίνει η πόλη του Στάλιν (!!!!). Με την αποκαθήλωση του μεγάλου Πατερούλη όμως επανήλθε το παλιό όνομα. Γνώμη μου όμως είναι ότι το 2010 θα έπρεπε να την ξαναπούν Orasul Stalin αφού στο συνέδριο του ΚΚΕ αποκαταστάθηκε τ' όνομα του μεγάλου αρχηγού.
Όπως και το Sibiu έτσι και το Brasov έχει πολύ ωραία κτίρια στο ιστορικό κέντρο του.

Πολλά απ' αυτά τα κτίρια έχουν γίνει εστιατόρια και καφέ.

Την δεύτερη μέρα διαμονής στο Μπρασόβ επέλεξα να επισκεφθώ μια περιοχή που μου είχε προτείνει ο Ion από το Βουκουρέστι. Μου πρότεινε λοιπόν να πάω σε μια κορυφή των Καρπαθίων που λέγεται Καραϊμάν να δω κάποιους γεωλογικούς σχηματισμούς. Ψάχνοντας το στο διαδίκτυο είδα ότι είχα δύο επιλογές: Ή να πάω με την μηχανή αρκετά ψηλά και μετά να το ρίξω στο περπάτημα για κάποια ώρα ή να πάω με την μηχανή πιο χαμηλά, στο χωριό Busteni κι από 'κει να πάρω το τελεφερίκ και να βγώ πολύ κοντά στους σχηματισμούς. Επέλεξα βέβαια την δεύτερη λύση διότι με τα ρούχα και τις μπότες της μηχανής δεν είναι να κάνεις trekking. Ο δρόμος που πηγαίνει ως εκεί όμως είναι ο δρόμος που ενώνει το Μπρασόβ με το Βουκουρέστι και στο ύψος των εκεί χωριών είχε ένα μποτιλιάρισμα απίστευτο, ίσως πάνω από 10 χλμ. Αυτό το έβλεπα στο Google maps και τις προηγούμενες μέρες. Ευτυχώς με την μηχανή είχα την δυνατότητα να τους προσπερνάω αλλά και πάλι η καθυστέρηση ήταν αρκετή. Φτάνοντας στο Busteni πάρκαρα την μηχανή και στήθηκα στην ουρά για το τελεφερίκ. Ενώ δεν φαινόταν να έχει μεγάλη ουρά κατάφερα να μπω μέσα στο βαγονάκι μετά από 1,5 ώρα και κανένα τέταρτο αργότερα να βγω στην κορυφή του Καραϊμάν σε υψόμετρο 2200μ. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το θέαμα. Ειδικά αν έχεις δει τα Μετέωρα ή το Grand Canyon στην Arizona οι σχηματισμοί του Babele (έτσι λέγονται) δεν σου λένε και πολλά.

Υπάρχει κι ένας βράχος που λέγεται Σφίγγα και οι Ρουμάνοι βαυκαλίζονται ότι απετέλεσε το πρότυπο για την Σφίγγα στην Γκίζα της Αιγύπτου.

Τουλάχιστον είχε ωραία θέα από 'κει πάνω. Στο βάθος φαίνεται το Busteni στα 950μ.

Εκεί πάνω, στα 2200μ είχε καντίνες που πουλούσαν "βρώμικα" (hot dog), γλυκά, καφέδες κλπ. Μετά την περιήγηση μου στις κορυφές των Καρπαθίων γύρισα στο Busteni καβάλησα την μηχανή κι επέστρεψα στο Μπρασόβ.
Την επομένη της Παναγίας ήταν η μέρα που θα άφηνα το Μπρασόβ. Επειδή η απόσταση από το Μπρασόβ μέχρι το Κισινάου που ήθελα να πάω ήταν μεγάλη για την ηλικία μου και το status μου (είπαμε οι συνταξιούχοι δεν βιαζόμαστε) επέλεξα να κάνω μια διανυκτέρευση στο Γαλάτσι (όχι αυτό της Αθήνας) γύρω στα 280 χλμ από το Μπρασόβ. Είχα δει στο google μια ωραία διαδρομή που θα μπορούσε να είναι στον δρόμο μου και γι αυτό πήγα από 'κει. Ο δρόμος ορεινός με στροφές και καλή άσφαλτο ήταν μέσα στο δάσος αφού πέρναγε τον εθνικό δρυμό Putna Vracea. Στην διαδρομή είχε όμορφα χωριά με ωραία σπίτια.

Κατεβαίνοντας από το βουνό βγήκα στον κάμπο και η διαδρομή δεν έλεγε τίποτα μέχρι το Γαλάτσι.

Όταν έφτασα στην πόλη πήγα κατευθείαν για check-in στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει το οποίο είναι πάνω στις όχθες του Δουνάβεως κι έχει την παρακάτω θέα:

Η φωτό είναι από το ισόγειο. Εγώ στον 3ο είχα καλύτερη θέα

Μετά τα δέοντα βγήκα για μια βόλτα στο ποτάμι. Δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο έχει μια εκκλησία η οποία, όπως αναφέρει το Wikipedia, χτίστηκε το 1647 και είναι αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου. Από την αρχή τέθηκε υπό την προστασία της Μονής Βατοπαιδίου (δεν ξέρω αν εννοεί Μετόχι της). Στην διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν αποθήκη του τελωνείου ενώ εκτεταμένες επισκευές έγιναν την τετραετία 1954-57 από το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο την μετέτρεψε σε μουσείο για την ιστορία της φεουδαρχίας (!!!). Από το 94 και μετά λειτουργεί ως εκκλησία με δική της ενορία.

Δίπλα στο ποτάμι υπάρχει αυτό που οι αμερικανοί λένε riverwalk δηλαδή μια διαδρομή όπου ο κόσμος μπορεί να περπατήσει, να κάνει ποδήλατο ή οτιδήποτε άλλο σχετικό.

Επί του ποταμού υπάρχουν πλωτά εστιατόρια...

... και σ' ένα απ' αυτά κάθησα κι εγώ για να φάω, 6 μήνες μετά από την τελευταία φορά που είχα φάει σε κάτι αντίστοιχο στον ποταμό Μεκόνγκ στην Πνομ Πενχ της Καμπότζης.

Μιχάλης

Γαλάτσι

16 Αυγ.