Όπως έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση στο Sibiu ήρθαμε για να κάνουμε τις δύο διαδρομές Transfagarasan και Transalpina. Το πρώτο βράδυ όμως που κάναμε βόλτα στην πόλη γοητευτήκαμε τόσο πολύ που τελικά εγώ επέλεξα να μείνω μια μέρα ακόμα για να εξερευνήσω το κέντρο της. Έτσι την Τετάρτη μετά τις πρωινές διαδικασίες κατέβηκα στο κέντρο της πόλης το οποίο είναι όλο πεζοδρομημένο.
Η περιοχή έχει πανέμορφα κτίρια όπως αυτό στην αρχή της ανάρτησης αλλά και τα παρακάτω:
Πολλά καφέ...
... και πολύ ωραία διακοσμημένα παράθυρα.
Το βράδυ, λίγο πριν πέσει ο ήλιος ξανακατέβηκα στο κέντρο για δείπνο και βρήκα την ευκαρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες ακόμα.
Μετά από τρεις διανυκτερεύσεις στο Sibiu είχε έρθει η ώρα να προχωρήσω παραπέρα και να πάω λίγο πιο ανατολικά, στο Brasov. Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων ήταν μικρή κι έτσι έφτασα νωρίς στο Brasov. Με το που έκανα check in στην πανσιόν που είχα κλείσει έφυγα κατευθείαν για το κέντρο της πόλης το οποίο, όπως μου εξήγησε η γλυκειά Μολδαβή φοιτήτρια που ήταν και ρεσεψιονίστ, δεν ήταν περισσότερο από 15 λεπτά μακρυά. Η πανσιόν όμως είναι πάνω σ' έναν λόφο και αφού σύμφωνα με την γνωστή ρήση "ότι κατεβαίνει ανεβαίνει" κατά την επιστροφή το κέντρο ήταν πιο μακρυά. Κατέβηκα λοιπόν έναν μικρό δρομάκο...
... και το πρώτο αξιοθέατο που είδα ήταν η Μαύρη εκκλησία η οποία είναι του δόγματος των Λουθηριανών και είναι η μεγαλύτερη γοτθική εκκλησία ανατολικότερα της Βιέννης...
... και η οποία έχει ένα ωραίο ρολόϊ στον πύργο της.
Η περιοχή της Τρανσυλβανίας μέχρι τον Α' ΠΠ ανήκε στην Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία και πριν απ' αυτό στο Ουγγρικό βασίλειο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στην περιοχή να υπάρχουν μεγάλοι πληθυσμοί Γερμανών Σαξόνων εξ ου και οι Λουθηριανές εκκλησίες. Μετά το τέλος του Α' ΠΠ και την ενσωμάτωση της Τρανσυλβανίας στην Ρουμανία οι Σάξονες συνέχιζαν να ζουν στην περιοχή δεχόμενοι και υποστηρίζοντας το νέο καθεστώς. Όλα άλλαξαν μετά το τέλος του Β' ΠΠ και την καθιέρωση του κομμουνιστικού καθεστώτος αφού πολλοί απ' αυτούς απελάθηκαν στην Σοβιετική Ένωση ενώ οι περισσότεροι μετανάστευσαν στην Δυτική Γερμανία αφού δεν είχαν το μυαλό να εκτιμήσουν την πρόοδο και δημοκρατικότητα του νέου καθεστώτος. Η πόλη παλαιότερα λεγόταν Κορώνα αλλά από τα μεσαιωνικά χρόνια ονομάστηκε Μπρασόβ. Εξαίρεση απετέλεσε η δεκαετία 1950-60 που η πόλη ονομάστηκε Orasul Stalin, που σημαίνει η πόλη του Στάλιν (!!!!). Με την αποκαθήλωση του μεγάλου Πατερούλη όμως επανήλθε το παλιό όνομα. Γνώμη μου όμως είναι ότι το 2010 θα έπρεπε να την ξαναπούν Orasul Stalin αφού στο συνέδριο του ΚΚΕ αποκαταστάθηκε τ' όνομα του μεγάλου αρχηγού. Όπως και το Sibiu έτσι και το Brasov έχει πολύ ωραία κτίρια στο ιστορικό κέντρο του.
Πολλά απ' αυτά τα κτίρια έχουν γίνει εστιατόρια και καφέ.
Την δεύτερη μέρα διαμονής στο Μπρασόβ επέλεξα να επισκεφθώ μια περιοχή που μου είχε προτείνει ο Ion από το Βουκουρέστι. Μου πρότεινε λοιπόν να πάω σε μια κορυφή των Καρπαθίων που λέγεται Καραϊμάν να δω κάποιους γεωλογικούς σχηματισμούς. Ψάχνοντας το στο διαδίκτυο είδα ότι είχα δύο επιλογές: Ή να πάω με την μηχανή αρκετά ψηλά και μετά να το ρίξω στο περπάτημα για κάποια ώρα ή να πάω με την μηχανή πιο χαμηλά, στο χωριό Busteni κι από 'κει να πάρω το τελεφερίκ και να βγώ πολύ κοντά στους σχηματισμούς. Επέλεξα βέβαια την δεύτερη λύση διότι με τα ρούχα και τις μπότες της μηχανής δεν είναι να κάνεις trekking. Ο δρόμος που πηγαίνει ως εκεί όμως είναι ο δρόμος που ενώνει το Μπρασόβ με το Βουκουρέστι και στο ύψος των εκεί χωριών είχε ένα μποτιλιάρισμα απίστευτο, ίσως πάνω από 10 χλμ. Αυτό το έβλεπα στο Google maps και τις προηγούμενες μέρες. Ευτυχώς με την μηχανή είχα την δυνατότητα να τους προσπερνάω αλλά και πάλι η καθυστέρηση ήταν αρκετή. Φτάνοντας στο Busteni πάρκαρα την μηχανή και στήθηκα στην ουρά για το τελεφερίκ. Ενώ δεν φαινόταν να έχει μεγάλη ουρά κατάφερα να μπω μέσα στο βαγονάκι μετά από 1,5 ώρα και κανένα τέταρτο αργότερα να βγω στην κορυφή του Καραϊμάν σε υψόμετρο 2200μ. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το θέαμα. Ειδικά αν έχεις δει τα Μετέωρα ή το Grand Canyon στην Arizona οι σχηματισμοί του Babele (έτσι λέγονται) δεν σου λένε και πολλά.
Υπάρχει κι ένας βράχος που λέγεται Σφίγγα και οι Ρουμάνοι βαυκαλίζονται ότι απετέλεσε το πρότυπο για την Σφίγγα στην Γκίζα της Αιγύπτου.
Τουλάχιστον είχε ωραία θέα από 'κει πάνω. Στο βάθος φαίνεται το Busteni στα 950μ.
Εκεί πάνω, στα 2200μ είχε καντίνες που πουλούσαν "βρώμικα" (hot dog), γλυκά, καφέδες κλπ. Μετά την περιήγηση μου στις κορυφές των Καρπαθίων γύρισα στο Busteni καβάλησα την μηχανή κι επέστρεψα στο Μπρασόβ. Την επομένη της Παναγίας ήταν η μέρα που θα άφηνα το Μπρασόβ. Επειδή η απόσταση από το Μπρασόβ μέχρι το Κισινάου που ήθελα να πάω ήταν μεγάλη για την ηλικία μου και το status μου (είπαμε οι συνταξιούχοι δεν βιαζόμαστε) επέλεξα να κάνω μια διανυκτέρευση στο Γαλάτσι (όχι αυτό της Αθήνας) γύρω στα 280 χλμ από το Μπρασόβ. Είχα δει στο google μια ωραία διαδρομή που θα μπορούσε να είναι στον δρόμο μου και γι αυτό πήγα από 'κει. Ο δρόμος ορεινός με στροφές και καλή άσφαλτο ήταν μέσα στο δάσος αφού πέρναγε τον εθνικό δρυμό Putna Vracea. Στην διαδρομή είχε όμορφα χωριά με ωραία σπίτια.
Κατεβαίνοντας από το βουνό βγήκα στον κάμπο και η διαδρομή δεν έλεγε τίποτα μέχρι το Γαλάτσι.
Όταν έφτασα στην πόλη πήγα κατευθείαν για check-in στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει το οποίο είναι πάνω στις όχθες του Δουνάβεως κι έχει την παρακάτω θέα:
Η φωτό είναι από το ισόγειο. Εγώ στον 3ο είχα καλύτερη θέα
Μετά τα δέοντα βγήκα για μια βόλτα στο ποτάμι. Δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο έχει μια εκκλησία η οποία, όπως αναφέρει το Wikipedia, χτίστηκε το 1647 και είναι αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου. Από την αρχή τέθηκε υπό την προστασία της Μονής Βατοπαιδίου (δεν ξέρω αν εννοεί Μετόχι της). Στην διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν αποθήκη του τελωνείου ενώ εκτεταμένες επισκευές έγιναν την τετραετία 1954-57 από το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο την μετέτρεψε σε μουσείο για την ιστορία της φεουδαρχίας (!!!). Από το 94 και μετά λειτουργεί ως εκκλησία με δική της ενορία.
Δίπλα στο ποτάμι υπάρχει αυτό που οι αμερικανοί λένε riverwalk δηλαδή μια διαδρομή όπου ο κόσμος μπορεί να περπατήσει, να κάνει ποδήλατο ή οτιδήποτε άλλο σχετικό.
Επί του ποταμού υπάρχουν πλωτά εστιατόρια...
... και σ' ένα απ' αυτά κάθησα κι εγώ για να φάω, 6 μήνες μετά από την τελευταία φορά που είχα φάει σε κάτι αντίστοιχο στον ποταμό Μεκόνγκ στην Πνομ Πενχ της Καμπότζης.
Το Σάββατο 9 Αυγούστου τα μαζέψαμε από το Veliko Tarnovo και φύγαμε για το Βουκουρέστι, την πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Η απόσταση ήταν λιγότερη από 200 χλμ οπότε δεν βιαστήκαμε να φύγουμε. Στην μέση της διαδρομής ακριβώς πάνω στα σύνορα (τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών είναι ο Δούναβις) υπάρχει, από την βουλγαρική πλευρά, η πόλη Ρούσε η οποία είναι το μεγαλύτερο παραδουνάβιο λιμάνι της χώρας. Σταματήσαμε εκεί για έναν καφέ και να ρίξουμε μιά ματιά στην πόλη. Υπάρχουν κτίρια που δείχνουν το ένδοξο παρελθόν της πόλης τότε που τα παραποτάμια λιμάνια έφερναν ανάπτυξη από το εμπόριο στην πόλη.
Εκεί που κάτσαμε τελικά για καφέ είχε ένα ωραίο πάρκο.
Εκτός από την Βουλγαρία και η Ρουμανία έχει μπει στην ζώνη Schengen κι έτσι δεν υπήρχαν έλεγχοι στα σύνορα αλλά οι δύο χώρες ενώνονται με μία γέφυρα πάνω από το Δούναβι η οποία χτίστηκε την δεκαετία του 50 τότε που κίνηση δεν ήταν μεγάλη. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και υπάρχουν πολλοί τουρίστες που διασχίζουν τα σύνορα ειδικά τον Αύγουστο. Επιλέον, από την βουλγαρική πλευρά γίνόντουσαν έργα πάνω στην γέφυρα κι έκλειναν τα δύο ρεύματα εναλλάξ. Εκεί φάγαμε ένα πακέτο μεσημεριάτικα στον ήλιο αλλά μόλις ξεμπερδέψαμε φύγαμε σφαίρα για το Βουκουρέστι το οποίο απείχε περίπου 65χλμ.
Το βράδυ μας είχε καλέσει στο σπίτι του ο Ρουμάνος φίλος μου Ion με τον οποίο είχαμε συνυπηρετήσει στο Νατοϊκό Στρατηγείο στην Θεσσαλονίκη. Εξαιρετικά φιλόξενος αυτός και η γυναίκα του μας έκαναν το τραπέζι με χίλιες δυό λιχουδιές. Κάποια στιγμή ανέφερα στους συνδαιτημόνες ότι μπορεί να έχω βλάχικη καταγωγή αφού κάποτε είχα διαβάσει ότι υπήρχε ένας Βλάχος πρίγκηπας με ίδιο όνομα κι επίθετο με εμένα. Μου είπαν λοιπόν ότι ο πιο γνωστός πρίγκηπας της Βλαχίας είχε πράγματι το ίδιο όνομα κι επώνυμο μ΄ εμένα και έμεινε στην ιστορία ως ο Ωραίος Μιχαήλ. Τότε σιγουρεύτηκα λοιπόν ότι όντως κατάγομαι απ' αυτήν την οικογένεια.
Στο Βουκουρέστι είχα ξαναβρεθεί το 2008 υπηρεσιακά από το Βέλγιο. Τότε δεν είχα προλάβει να δω πολλά εξαιτίας των υπηρεσιακών υποχρεώσεων. Οπότε τώρα άδραξα την ευκαιρία και την Κυριακή, μετά το πρωινό, βγήκαμε με τον Ντένη για βόλτα στην πόλη. Παλιά το Βουκουρέστι χαρακτηριζόταν ως το Παρίσι της ανατολικής Ευρώπης και πράγματι υπάρχουν πολλά κτίρια που δείχνουν ότι έτσι ήταν κάποτε.
Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων
Μέγαρο Μουσικής
Βέβαια υπήρχαν και κάποια που χτίστηκαν την εποχή της "προόδου" και τώρα έχουν τα μαύρα τους τα χάλια.
Περάσαμε από μια πολύ ωραία στοά με καφέ κι εστιατόρια όπου τα κίτρινα τζάμια στην οροφή έδιναν άλλο τόνο στην ατμόσφαιρα...
... ενώ στην παλιά πόλη βρήκαμε ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο το κτίριο του οποίου ανήκε στον Έλληνα τραπεζίτη Χρυσοβελόνη προπολεμικά και αποτελούσε έδρα της τράπεζας του. Όταν, μεταπολεμικά, ανέλαβε το καθεστώς όπου οι ιδιωτικές τράπεζες θεωρούνταν μίασμα αυτό το καταπληκτικό κτίριο έγινε κρατικό παντοπωλείο.
Επισκεφθήκαμε το μοναστήρι των Αρχαγγέλλων Μιχαήλ και Γαβριήλ που είναι γνωστό ως Εκκλησία Σταυροπόλεως...
... και καταλήξαμε για κάτι δροσιστικό στο πάρκο Cismigiu.
Όταν ξημέρωσε Δευτέρα φύγαμε από το Βουκουρέστι για το Sibiu (δηλαδή όχι ακριβώς όταν ξημέρωσε, λίγο αργότερα). Το Sibiu το επιλέξαμε διότι είναι κοντά σε δύο διαδρομές οι οποίες είναι πολύ γνωστές στους μοτοσυκλετιστικούς κύκλους, την Transfagarasan και την Transalpina και όποιος μοτοσυκλετιστής σέβεται τον εαυτό του πρέπει να γράψει χλμ στο κοντέρ του σ' αυτές τις δύο διαδρομές τουλάχιστον μιά φορά στην ζωή του. Την Transfagarasan θα την περνάγαμε καθ' οδόν προς το Sibiu. Πριν φτάσουμε όμως εκεί σταματήσαμε να δούμε το μοναστήρι Curtea de Arge που ήταν στον δρόμο μας. Σύμφωνα με τις φωτογραφίες που είχαμε δει θα έπρεπε το μοναστήρι να δείχνει κάπως έτσι (μείον τους τοπικούς αγίους):
Λόγω όμως εργασιών έδειχνε έτσι:
Είναι σαν τις φωτογραφίες των ξενοδοχείων που άλλα βλέπεις στο διαδίκτυο και άλλα όταν πας εκεί. Πέρα απ' αυτό όμως οι χώροι του μοναστηριού ήταν πολύ καθαροί και περιποιημένοι.
Στο παρεκκλήσι της Μονής είναι θαμένοι οι Βασιλείς Κάρολος Α' και η Ελισσαβέτα.
Πριν φύγουμε από το μοναστήρι προσαρμόσαμε στις μηχανές τις action cameras και φύγαμε για το Transfagarasan το οποίο είναι ένα πέρασμα πάνω από το βουνό των Καρπαθίων Fagaras (εξ ου και το όνομα) το οποίο είναι ανοιχτό από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο διότι μετά κλείνει από τα χιόνια αφού ο δρόμος φτάνει μέχρι τα 2000 μέτρα υψόμετρο. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι μέσα στο δάσος γι αυτό κι εκεί υπάρχουν αρκούδες που βγαίνουν στον δρόμο και πολλοί επιβάτες αυτοκινήτων τους δίνουν φαγητό για να τις προσελκύσουν, όπως αυτοί στο γκρι αυτοκίνητο:
Όταν είσαι με μηχανή όμως καλά είναι να αποφεύγεις τέτοια συναπαντήματα και να έχεις χαμηλή σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων για ν' ανοίξεις το γκάζι και να φύγεις γρήγορα αν χρειαστεί.
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και γεμάτη στροφές...
... κάπου έχει ένα φράγμα που σχηματίζεται λίμνη...
... αλλού τρέχουν καταράκτες...
... ενώ αλλού απλώς φαίνεται η κοιλάδα.
Στην κορυφή των 2000 μέτρων έχει άλλη μια λίμνη, διάφορα φαγάδικα κι εκεί σταματάει όλη η κοινωνία.
Εκεί πάνω έχει ένα τεράστιο πάρκινγκ αλλά έχει τέτοια κίνηση που τα αυτοκίνητα σχηματίζουν τεράστια ουρά και από τις δύο μεριές του βουνού. Όταν φύγαμε βλέπαμε τα αυτοκίνητα που περίμεναν να φτάσουν πάνω και στην μέση της διαδρομής σκέφτηκα να βάλω την κάμερα να γράφει.
Κι ένα βιντεάκι ακόμα διαρκείας περίπου 2 λεπτών που φαίνεται η διαδρομή.
Την Τρίτη φύγαμε για την Transalpina. Μπορεί η Transfagarasan να είναι πιό διάσημη αλλά εμένα η Transalpina μου άρεσε περισσότερο. Λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότερες μοτοσυκλέτες και καλύτερη άσφαλτος. Φράγμα και λίμνη κι εκεί.
Μοτοσυκλέτες όλων των ειδών. Από πολυθρονάτες....
... BMW...
Αυτές τις δύο, από 1250 κυβικά εκάστη, οδηγούσαν ένας Γερμανός και η σύζυγος του.
... και βέβαια οι δικές μας.
Άντε να βγάλεις άκρη τί θέλει να πει η πινακίδα.
Κι ένα βιντεάκι από την Transalpina διαρκείας 1:57 για όσους ενδιαφέρονται. Όταν τελειώσαμε την Transalpina ο Ντένης προχώρησε προς τον νότο για να συνεχίσει τις διακοπές του στην Ελλάδα κι εγώ επέστρεψα στο Sibiu για να συνεχίσω το ταξίδι στα Βαλκάνια.
