"Κάτω τα χέρια από την δημοκρατική Καμπότζη"

Το πρωί της 5ης Μαρτίου κατεβήκαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που μέναμε στο Chau Doc για να πάρουμε πρωινό έχοντας αυτήν την θέα προς τον ποταμό Μεγκόνκ.

Λίγο μετά κατευθυνθήκαμε προς την αποβάθρα για να πάρουμε το πλοίο και να περάσουμε στην Καμπότζη. Το πλοίο ήταν μεγέθους ιπτάμενου δελφινιού και πήγαινε με 18 κόμβους περίπου, ήταν δε γεμάτο με τουρίστες, κυρίως Ιταλούς, Αμερικανούς Εβραίους και λίγους Άγγλους. Μετά από μια ώρα φτάσαμε στα σύνορα και σταματήσαμε στο τελωνείο του Βιετνάμ να σφραγίσουμε τα διαβατήρια μας για την έξοδο από την χώρα και αφού τελειώσαμε από κει καμμιά δεκαριά λεπτά αργότερα σταματήσαμε στο αντίστοιχο Καμποτζιανό για να βάλουμε την βίζα και την αντίστοιχη σφραγίδα εισόδου στην χώρα.

Από εκεί και πέρα θέλαμε ακόμα 3 ώρες στον Μεγκόνκ για να φτάσουμε στην Πνομ Πενχ, την πρωτεύουσα της χώρας και ήταν ένα ταλαίπωρο ταξίδι αφού το σκάφος δεν είχε air condition κι εμείς προσπαθούσαμε να δροσιστούμε λίγο από τον αέρα που έμπαινε από τα παράθυρα. Και για άλλη μια φορά, ενώ φτάσαμε στην πόλη κατά τις 2μμ τα δωμάτια στο ξενοδοχείο δεν ήταν έτοιμα και ξεκινήσαμε κατευθείαν την ξενάγηση στην πόλη.

Επισκεφθήκαμε αρχικά την παγόδα στον λόφο της κυρίας Πενχ, (απ' όπου και η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης) από την οποία πήρε το μισό όνομα της η πόλη. Ο λόφος ύψους 27 μέτρων είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης κι εκεί η κυρία Πενχ έχτισε μια παγόδα για να στεγάσει ένα άγαλμα του Βούδα που κατέβασε ο ποταμός Μεγκόνκ.

Μετά πήγαμε στα ανάκτορα (η Καμπότζη έχει Βασιλιά) όπου σε ένα μεγάλο compound στεγάζονται πολλά όμορφα κτίρια που έχουν σχέση με τις δραστηριότητες του Βασιλέως.

Ξεκινήσαμε από την αίθουσα του θρόνου όπου δυστυχώς οι φωτογραφίες στο εσωτερικό δεν επιτρέπονται...

... είδαμε την ασημένια παγόδα όπου κι εκεί οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Η παγόδα λέγεται ασημένια διότι το πάτωμα της είναι στρωμένο με πλακάκια από ασήμι ενώ στο κέντρο της δεσπόζει ένα ολόχρυσο άγαλμα του Βούδα βάρους 90 κιλών (όλα λοιπόν σύμφωνα με τον λιτό βίο του Βούδα, όπως περίπου και στις άλλες θρησκείες).

Και τα υπόλοιπα κτίρια του συγκροτήματος όμως δεν πήγαιναν πίσω ενώ και οι κήποι ήταν εξαιρετικά περιποιημένοι.

Περάσαμε από το εθνικό μουσείο...

Η ξενάγηση κατέληξε στο Τουλ Σλενγκ. Τί είναι το Τουλ Σλενγκ; Το Τουλ Σλενγκ κάποτε ήταν σχολείο όταν όμως ο Πολ Ποτ και η συμμορία των Ερυθρών Χμερ κατέλαβε την εξουσία το 1975 το μετέτρεψε σε φυλακή. Ο Πολ Ποτ ήθελε να μετατρέψει την χώρα σε αγροτική, έτσι έκρινε ότι οι μορφωμένοι δεν ήταν απαραίτητοι στην κοινωνία και ή τους έστειλε να δουλέψουν στα χωράφια ή στην καλύτερη περίπτωση τους εκτέλεσε μετά πό βασανιστήρια. Μορφωμένοι θεωρούντο και όσοι είχαν την ατυχία να έχουν μυωπία ή άλλη πάθηση  και έπρεπε να φορούν γυαλιά οράσεως. Οπότε όσοι φορούσαν γυαλιά εξαφανίστηκαν. Το 1975 που οι Ερυθροί Χμερ ανέλαβαν την εξουσία ο πληθυσμός της χώρας ήταν περί τα 7 εκατομύρια. Όταν τους ανέτρεψαν οι Βιετναμέζοι το 1979 είχαν μείνει 4 εκατομύρια. Την πόρτα της εισόδου του Τουλ Σλενγκ πέρασαν περίπου 19.000 άνθρωποι. Την πόρτα της εξόδου όμως το 1979 πέρασαν μόνον 12. Επτά ενήλικες και 5 παιδιά. Οι υπόλοιποι είχαν βγεί ήδη σε κομμάτια.

Πάνω στο κρεββάτι του κρατουμένου υπάρχει ένα κουτί πυρομαχικών το οποίο χρησιμοποιείτο για αφόδευση κι ένα σίδερο στο οποίο δενόντουσαν τα πόδια του κρατουμένου.
Κάποιες αίθουσες του σχολείου είχαν χτιστεί εσωτερικά με τούβλα για να δημιουργηθούν κελιά απομόνωσης...

... ενώ εξωτερικά υπήρχαν συρματοπλέγματα για να μην επιχειρούνται αυτοκτονίες. 

Είναι τρομερό το τί μπορεί να κάνει ένα διεστραμμένο μυαλό αν καταλάβει την εξουσία και το τρομερότερο είναι ότι βρίσκει και συνεργάτες. Την ίδια εποχή που ο ψυχοπαθής Πολ Ποτ τακτοποιούσε τους μορφωμένους συμπατριώτες του κάποιοι άλλοι ψυχοπαθείς είχαν γράψει στον τοίχο του Χημείου (της Σχολής Χημικών του ΕΚΠΑ) στην οδό Ναυαρίνου, το σύνθημα που χρησιμοποιήσα για τίτλο αυτής της ανάρτησης: "ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΜΠΟΤΖΗ".

Την επομένη, 6 Μαρτίου, αχάραγα πάλι φύγαμε για το αεροδρόμιο της πόλης για να πάρουμε ένα αεροπλάνο στις 7:20 για την πόλη Σιέμ Ριπ. Όταν λίγο αργότερα προσγειωθήκαμε εκεί μας περίμενε στο αεροδρόμιο το πιό γυαλιστερό (εσωτερικά) πούλμαν που έχω δει. 

Αφού ήπιαμε έναν καφέ να συνέλθουμε λίγο από το πρωινό εγερτήριο πήγαμε στην λίμνη Tonle Sap. Η Tonle Sap δημιουργείται από τον  ομώνυμο ποταμό ο οποίος είναι παραπόταμος του Μεγκόνκ. Όταν την εποχή των μουσώνων ο Μεγκόνκ φουσκώνει, τα νερά του πηγαίνουν προς τον Tonle Sap ο οποίος πλημμυρίζει την λίμνη αυξάνοντας την επιφάνεια της από 3000 τετραγωνικά χλμ σε 10000 ενώ την εποχή της ξηρασίας αντιστρέφεται η ροή του Tonle Sap απορροφώντας νερό από την λίμνη προς τον Μεγκόνκ.

Πήραμε ένα πλοιάριο σαν κι αυτό...

... το οποίο εκτός από τον καπετάνιο είχε κι ένα ξυπόλητο πιτσιρικά 8-10 χρονών για μούτσο. Ο μικρός μούτσος λοιπόν εκτός από "γενικών καθηκόντων" στο πλοίο προσέφερε και μασάζ στους επιβάτες αντί μικρού φιλοδωρήματος.

Στην λίμνη υπάρχει ένα πλωτό χωριό το οποίο βέβαια ακολουθεί το ύψος του νερού. Οι κάτοικοι του ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα.

Υπάρχει βέβαια σούπερμαρκετ....

.... σχολείο...

... στο οποίο τα παιδιά πάνε με βάρκα βέβαια...

... κέντρα διασκέδασης...

... ακόμα και ξενοδοχείο.

Περνώντας με το πλοιάριο χαζεύαμε τους ντόπιους που χαλάρωναν στα σπίτια τους.

Κάποια στιγμή σταματήσαμε σ' ένα εστιατόριο όπου κυκλοφορούσαν διάφορα ζωντανά όπως αυτή η ενυδρίδα....

... την οποία ο μούτσος - μασέρ την πήρε αγκαλιά για να φωτογραφηθεί.

Υπήρχαν και κάποια άλλα ζωάκια τα οποία όμως δεν τα αγκάλιαζε ούτε ο μικρός μούτσος.

Επιστρέψαμε πίσω από εκεί που είχαμε φύγει χαζεύοντας τον κόσμο στην λίμνη και στις όχθες του ποταμού Tonle Sap.

Μηχανάκια με καρότσα

Το βράδυ είχε κανονιστεί από το πρακτορείο μαζί με το δείπνο να έχουμε και μια παράσταση με τοπικούς χορούς Αψάρα.

Την προτελευταία μέρα του ταξιδιού στο πρόγραμμα είχαμε ίσως το καλύτερο σημείο του ταξιδιού και για μένα ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους (αν όχι ο βασικότερος) που έκανα αυτό το ταξίδι και αυτό δεν ήταν άλλο από την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Angkor το οποίο αποτελεί και μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Το Angkor ήταν μία πόλη που ξεκίνησε να χτίζεται τον 9ο αιώνα και ήκμασε από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα. Ίσως, εκείνη την εποχή να ήταν και η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου αφού είχε πληθυσμό γύρω στο 1 εκατομμύριο. Λόγω εισβολών όμως από το γειτονικό Σιάμ (Ταυλάνδη) οι βασιλείς των Χμερ (= η φυλή που κατοικεί στην Καμπότζη) αποφάσισαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα νοτιότερα αφήνοντας την Angkor να την καταπιεί η ζούγκλα μέχρι το 1860 περίπου όταν Γάλλοι αρχαιολόγοι την ανακάλυψαν. Σε μέγεθος το Angkor είναι περίπου όσο η Ζάκυνθος. Εμείς ξεκινήσαμε την περιήγηση μας από το πιο διάσημο μνημείο της περιοχής το Angkor Wat. Είναι δε τόσο διάσημο που υπάρχει στην εθνική σημαία της Καμπότζης.

Αν και όλο το πρωί έβρεχε, όταν φτάσαμε στο Angkor η βροχή είχε σταματήσει ο καιρός ήταν μουντός αλλά ευτυχώς δεν έβρεξε. Όλη η περιοχή τριγύρω είναι καταπράσινη αν και τα κτίρια είναι γκρι ως μαύρα. Το Angkor Wat χτίστηκε αρχικά ως Ινδουιστικός ναός αλλά αργότερα με την αλλαγή του Βασιλιά και των κατοίκων σε βουδιστές έγινε βουδιστικός. Η περιοχή είναι γεμάτη ναούς και άλλα μνημεία και ότι είδαμε ήταν εντυπωσιακό. Τόσο εντυπωσιακό που για πρώτη φορά στην ζωή μου έβγαλα πάνω από 100 φωτογραφίες σε έναν χώρο.

Ο κόσμος βέβαια ήταν άπειρος αφού το Angkor Wat δέχεται ετησίως 2 εκατομμύρια άτομα.

Ορισμένοι από εμάς πήραμε και την ανηφόρα για να βγούμε στην κορυφή του μνημείου...

... και να θαυμάσουμε την θέα από 'κει ψηλά.

Υπήρχαν βέβαια και όμορφες παρουσίες

Συνεχίσαμε στον ναό Ta Promh ο οποίος έχει την εξής ιδιαιτερότητα. Παρ' ότι ο ναός έχει συντηρηθεί έχουν αφήσει πολλά κομμάτια του δάσους που είχε καταπιεί όλη την πολιτεία του Angkor για να φανεί πώς γίνεται μια περιοχή όταν την εγκαταλείπεις για 4 αιώνες και πώς η φύση ανακαταλαμβάνει τον χώρο της.

Μετά από τους δύο αυτούς ναούς χρειαζόμαστε ανασυγκρότηση. Έτσι μπήκαμε στα πιτς για καμιά ώρα για φαγητό ή καφέ και ξαναβγήκαμε στον αγώνα με νέες δυνάμεις. Πήραμε το πούλμαν και πήγαμε στην περιοχή Angkor Thum κι επισκεφθήκαμε τον βουδιστικό ναό  Bayon.

Κι εδώ η θέα από ψηλά ήταν πολύ ωραία...

... και ο ναός πνιγμένος μέσ' την φύση...

... κι εδώ με ωραίες παρουσίες που χαλάρωναν διαβάζοντας.

Μετά απ' όλη την ημέρα στο Angkor και εφ' όσον ο καιρός παρέμενε συνεφιασμένος και δεν μας έδινε την δυνατότητα να απολαύσουμε το ήλιο να δύει πίσω από το Angkor Wat επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ευτυχώς είχε και πισίνα κι έτσι μπόρεσα να κατεβάσω λίγο την θερμοκρασία διότι η ζέστη σε συνάρτηση με την άπειρη υγρασία είχε ανεβάσει το δεικτάκι μου στο κόκκινο. Μετά την απαιτούμενη κούρα πήραμε το ντίσκο-λεωφορείο μας για να πάμε για δείπνο.

Το Σάββατο 8 Μαρτίου  ήταν και η τελευταία μέρα του ταξιδιού. Θα φεύγαμε από το Siem Reap το απόγευμα οπότε το πρωί βγήκα με κάποιους συνταξιδιώτες για βόλτα στην πόλη. Πήραμε ένα τουκ-τουκ, από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν στην πόλη, και τα οποία ουσιαστικά είναι μια πατέντα αφού πρόκειται για μοτοσυσκλέτα που έχει κοτσαρισμένη καρότσα που κάθονται οι επιβάτες...

... και κατεβήκαμε στο κέντρο. Περάσαμε από την κεντρική αγορά της πόλης όπου πωλούνται τα πάντα....

... λουκάνικα και παστά κρέατα δίπλα σε κοσμήματα...

... ενώ η χασσάπισα της φωτογραφίας χρησιμοποιεί ένα μικρό ανεμιστηράκι που κρέμεται πάνω από τα φρέκα κρέατα (δίπλα στο τσιγκέλι) για να διώχνει τις μύγες.

Μετά από έναν κρύο καπουτσίνο (από τις ελάχιστες φορές που έχω πιεί καλό κρύο καφέ στο εξωτερικό) επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής μέσω Μπανγκόκ και Ντόχας.

Μιχάλης

10 Μαρτίου

Αθήνα