Στα δυτικά Βαλκάνια

Είχε έρθει η ώρα να αφήσω το όμορφο Bled και την Σλοβενία και να συνεχίσω το ταξίδι μου στην 6η χώρα του ταξιδιού που δεν είναι άλλη από την Κροατία. Στην Κροατία έχω πάει πολλές φορές κυρίως στις Δαλματικές ακτές, στο Dubrovnik, Makarska, Split, Rovinji και Koper ή Capodistria στα ιταλικά. Στο Ζάγκρεμπ είχα βρεθεί ένα απόγευμα του 1998 μόνον γι έναν καφέ. Έτσι αφού αυτήν την φορά θα ήμουν στην γειτονιά το ενέταξα στο πρόγραμμα μου. Έφτασα νωρίς το μεσημέρι της 30ης Αυγ αφού η απόσταση από το Bled είναι μόνο 200 χλμ σε αυτοκινητόδρομο. Με το που τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο κατέβηκα κατευθείαν στην κεντρική πλατεία της πόλης (εκεί είχα κάτσει και το 98 για τον καφέ) που είναι αφιερωμένη σ' έναν δικό τους αρχηγό ονόματι Jelacic άγαλμα του οποίου υπάρχει στο κέντρο της.

Το Αυστρο-ουγγρικό παρελθόν της πόλης αντανακλάται στα κτίρια της.

Όπως κάνω πάντα ξαμολήθηκα στα γύρω στενά για να γνωρίσω το κέντρο ενώ και την επόμενη μέρα πήγα περίπου στα ίδια μέρη μ' ένα free walking tour που έκλεισα.

Πέρασα από μία από τις παλιές εισόδους της πόλης η οποία κάποτε πήρε φωτιά. Όταν έσβησε η φωτιά, ψάχνοντας στα αποκαΐδια βρήκαν μία εικόνα της Παναγίας άθικτη. Έκτοτε την έχουν βάλει στον τοίχο και ο κόσμος πάει και προσεύχεται. Πολλοί δε αφήνουν και ευχαριστήριες πλάκες στον τοίχο.

Συνεχίζοντας τις βόλτες βρέθηκα κοντα σε μια εκκλησία με όμορφη σκεπή και από μακρυά έβλεπα φωτιές με καπνογόνα και κάποιος ν' ανεμίζει της σημαία της χώρας. Φαντάστηκα ότι κάτι έχει να κάνει με ποδόσφαιρο και την Εθνική ομάδα αλλά τελικά έκανα λάθος. Απλώς ήταν ένας γάμος αλλά το χαιρόντουσαν παραπάνω.

Την επόμενη μέρα που ξαναπέρασα από 'κει και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος η σκεπή της εκκλησίας έδειχνε πιό όμορφη.

Και σ' αυτήν την εκκλησία όπως και στον καθεδρικό της πόλης δεν επιτρέπεται η προσέγγιση διότι είναι υπό ανακατασκευή αφού δύο διαδοχικοί σεισμοί που έγιναν το 2020 δημιούργησαν στατικά προβλήματα σε πολλά παλιά κτίρια της πόλης. Στον καθεδρικό κατέρευσαν κομμάτια από τους δύο πύργους γι αυτό και σήμερα είναι έτσι:

Στις βόλτες που έκανα έπεσα πάνω και σε κάποια νεαρά άτομα ντυμένα με στολές τα οποία, όπως έμαθα την άλλη μέρα, αναπαριστούν μέλη γνωστών οικογενειών του παρελθόντος.

Μετά από δυό μέρες στο Ζάγκρεμπ τα μάζεψα κι έφυγα για πιο νότια. Σκοπός μου ήταν να πάω στο Εθνικό Πάρκο Una. Ο Una είναι ένας ποταμός και στην κοιλάδα που διαρέει έχουν φτιάξει το εθνικό πάρκο. Απ' ότι έβλεπα στον χάρτη ο Una είναι το σύνορο μεταξύ Κροατίας και Βοσνίας και απ' ότι είχα διαβάσει στο διαδίκτυο το εθνικό πάρκο ανήκει στην Βοσνία. Παρ' όλα αυτά το google maps μου έδινε ότι μπορούσα να πάω από την Κροατία με την μηχανή κι εκεί που είναι οι καταράκτες (που ήθελα να δω) να περάσω με τα πόδια στην Βοσνία. Θεώρησα ότι επειδή αυτές οι δύο χώρες ανήκαν στην Γιουγκοσλαβία να υπάρχει κάποια γέφυρα που επιτρέπουν την διέλευση σε πεζούς. Τελικά πήγα από την Βοσνία αλλά κατά λάθος. Φτάνοντας κάπου εκεί κοντά έψαχνα απεγνωσμένα για βενζίνη και είδα στο google ότι υπήρχε ένα βενζινάδικο στον δρόμο. Με το που έφτασα στο βενζινάδικο άναψε και το λαμπάκι ενώ ο βενζινάς είχε τραβήξει αλυσίδες κλείνοντας την πρόσβαση στο πρατήριο. Ήταν όμως ακόμα εκεί και όταν του είπα ότι χρειάζομαι βενζίνη μου απάντησε "Νο μπενζίνα". Πού είναι το επόμενο βενζινάδικο; 20 χλμ πιό κάτω. Τελικά το επόμενο βενζινάδικο ήταν 30 χλμ πιό κάτω, αλλά τί ήταν στα 20 χλμ; Τα σύνορα μεταξύ Κροατίας και Βοσνίας. Αφού βρήκα το βενζινάδικο φουλάρησα και χαλάρωσα ξεκίνησα να πάω στους καταράκτες. Το google maps μου έλεγε να πάω από Κροατία αλλά το αγνοούσα επιδεικτικά. Τελικά με την παλιά πατροπαράδοτη μέθοδο (ρωτώντας) βρήκα τον δρόμο. Λίγο πριν φτάσω στους καταράκτες σταμάτησα σ' ένα μαγευτικό τοπίο του εθνικού πάρκου για φωτογραφίες.

Αμέσως μετά έφτασα στους καταράκτες Strbacki buk στους οποίους έπρεπε να πληρώσω 6,5 ευρώ για να τους δω αλλά άξιζε το κόστος. Επιπλέον, γέφυρα για πεζούς με την Κροατία δεν έχει οπότε καλά έκανα και αγνούσα τις οδηγίες του google.

Φεύγοντας από εκεί πήγα κάποια χλμ κατά τον ανάρρου του ποταμού και βρέθηκα στους καταράκτες Martin Brod του ιδίου ποταμού στο ίδιο εθνικό πάρκο βεβαίως. 3 ευρώ εδώ.

Είναι γνωστο ότι η Βοσνία Ερζεγοβίνη έχει και μουσουλμανικό πληθυσμό. Σε αυτούς τους δύο καταράκτες είδα και πολλούς μουσουλμάνους (Άραβες φαινόντουσαν) με τις γυναίκες τους αρμοδίως κουκουλωμένες. Ακόμα και κάποια κορίτσια που φαινόντουσαν γύρω στα 14-15 φορούσαν νικάμπ που αφήνει μόνο μια σχισμή για τα μάτια. Μία μάλιστα φορούσε ένα μαντήλι χωρίς καν σχισμή και προφανώς έβλεπε μέσα από το ύφασμα. Επειδή την κοίταζα προσπαθώντας να δω από πού βλέπει μάλλον θεώρησε ότι προκάλεσε τις σεξουαλικές ορέξεις μου κι έβαλε κι άλλο ύφασμα από πάνω!!!!
Επειδή με όλες τις βόλτες είχα καθυστερήσει, μετά και τον 2ο καταράκτη έφυγα σφαίρα για την Μπάνια Λούκα που είχα κλείσει να μείνω, όπου έφτασα λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Η Μπάνια Λούκα είναι η πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska) που είναι η μία από τις δύο συνιστώσες του κράτους. Η άλλη είναι η ομοσπονδία Κροατών και Μουσουλμάνων. Στην πόλη είχα μείνει ένα βράδυ το 1998 αλλά δεν μου άρεσε. Τώρα επειδή έφτασα αργά δεν προλάβαινα να βγω για βόλτες, έτσι τράβηξα μία μόνο φωτογραφία μιας εκκλησίας.

Η παλιά εκκλησία είχε καταστραφεί στον Β' ΠΠ. Μετά τον πόλεμο ο (Κροάτης) Τίτο δεν επέτρεψε να ξαναχτιστεί η εκκλησία και στην θέση της έστησε ένα μνημείο. Μετά τον πόλεμο του 90-95 όμως οι Σέρβοι κάτοικοι της πόλης μετέφεραν το μνημείο αλλού κι εκεί έχτισαν την εκκλησία τους.

Την επομένη, 2 Σεπ, έφυγα για ακόμα πιό νότια. Άλλη μία όμορφη διαδρομή δίπλα στον ποταμό Βέρμπα.

Πρώτος σταθμός της διαδρομής ήταν η κωμόπολη Jajce όπου κι εδώ υπάρχουν καταράκτες και, απ' ότι είχα δει σ' ένα ντοκυμαντέρ, την εποχή της Γιουγλοσλαβίας ερχόντουσαν νέοι απ' όλη την χώρα και διαγωνιζόντουσαν στις καταδύσεις στον καταράκτη.

Συνέχισα προς τα κάτω την διαδρομή μου πάλι σε όμορφα τοπία δίπλα στον ποταμό Νερέτβα...

... και να καταλήξω για διανυκτέρευση στο Μόσταρ τ' οποίο ανήκει στην ομοσπονδία Κροατών και Μουσουλμάνων αν και γύρω από την περιοχή που βρίσκεται το ξενοδοχείο μου, στην οποία κινήθηκα, δεν είδα καμία κουκουλωμένη. Στο Μόσταρ υπάρχει μια παλιά οθωμανική μονότοξη γέφυρα του 16ου αιώνα την οποία μία ωραία πρωία του 1993, μεσούντος του πολέμου, κάποιοι Κροάτες την τίναξαν στον αέρα. Τώρα, όπως περιέγραψα το 2016 (Mike the tripper: 17 Μαΐου, 5η μέρα Σεράγεβο-Σπλιτ) έχει ξαναχτιστεί αλλά επειδή στην πόλη έχω έρθει άλλες δύο φορές (το 98 χωρίς γέφυρα και το 16 με γέφυρα) δεν ξαναπήγα προς τα εκεί.

Στην παραπάνω ανάρτηση του 2016 έγραφα ότι δεν πήγα στο Blagaj που μου είχε προτείνει ο φίλος μου ο Θύμιος να πάω διότι έχασα την στροφή και κατέληγα ότι πρέπει να αφήνουμε κάτι για να ξαναπάμε. Ε να τώρα που ξαναβρέθηκα στο Μόσταρ που το έβαλα στο πρόγραμμα να πάω.

Έτσι το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου αφού έκανα check out από το ξενοδοχείο στο Μόσταρ έφυγα για το Blagaj (προφέρεται Μπλαγκάι) το οποίο είναι σε απόσταση μισής ώρας από το Μόσταρ. Στο Blagaj έχει τις πηγές του ο ποταμός Buna ο οποίος 9 χλμ παρακάτω χύνεται στον Νερέτβα. Το νερό βγαίνει από μιά σπηλιά και ακριβώς εκεί δίπλα υπάρχει κι ένας τεκές Δερβίσηδων. Ο χώρος αποτελεί τουριστικό πόλο έλξης και η μέρα δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Στην παραπάνω φωτογραφία, κάτω δεξιά διακρίνεται ένα φουσκωτό και από πάνω ένα σχοινί. Μ' αυτό το φουσκωτό, έχοντας το σχοινί ως οδηγό, ένας βαρκάρης πηγαίνει τους τουρίστες μέσα στην σπηλιά να τους δείξει τις πηγές του ποταμού. Το κτίριο που φαίνεται αριστερά στην φωτογραφία είναι ο τεκές. Αν και το ποτάμι είναι στις αρχές του σχηματίζει καποια μικρά καταρακτάκια.

Κι εδώ έχει ωραία μέρη ν' απολαύσεις καφέ ή φαγητό. Το ένα μάλιστα είναι μέσα στον τεκέ.

Αφού είδα το Blagaj έφυγα για την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, την Ποντγκόριτσα. Δεν ήταν πολύ μακρυά, κανένα τρίωρο περίπου συν καμιά ώρα το "χρονικό περιθώριο ασφαλείας" (όρος της Σχολής Πολέμου) για διάλειμμα και διάσχιση των συνόρων υπολόγιζα ότι κάπου 4 με 5 το απόγευμα θα ήμουν στην Ποντγκόριτσα. Έλα όμως που υπολόγιζα χωρίς τον Θεό του καιρού διότι πάνω στα βουνά που ήμουν ξέσπασε μιά καταιγίδα ανάλογη με αυτήν του Μαραμούρες στην Ρουμανία. Αυτήν την φορά όμως πρόλαβα και χώθηκα σε μια ταβέρνα πριν ξεκινήσει κι εκεί εγκλωβίστηκα για 2 ώρες περίπου. Όταν έκοψε λίγο έβαλα τα αδιάβροχα κι έφυγα. Μ' έπιασαν 2-3 βροχές στον δρόμο ευτυχώς χωρίς τίποτα το δραματικό και τελικά έφτασα στην Ποντγκόριτσα λίγο πριν τις 7 το βράδυ.

Στο Μαυροβούνιο είχα έρθει άλλες δύο φορές. Μία το 1998 που είχα περάσει από την Ποντγκόριτσα για να δω κάποιους συναδέλφους κι συνέχισα κατευθείαν για την Budva στην Αδριατική και μία με τον Ντένη και τις μηχανές το 2017 που δεν περάσαμε καν από την Ποντγκόριτσα αλλά πήγαμε κατευθείαν στις ακτές της Αδριατικής στην Budva και το Kotor και μετά φύγαμε για βορειότερα στην Κροατία.

Σ' αυτό το ταξίδι κουβαλάω μαζί μου έναν ταξιδιωτικό οδηγό της Lonely Planet ο οποίος σε κάθε χώρα που αναφέρεται ανοίγει το κεφάλαιο με παρουσίαση της πρωτεύουσας (λογικό). Εκτός από το Μαυροβούνιο. Προφανώς δεν θεωρεί την πρωτεύουσα άξια λόγου αφού δεν την αναφέρει πουθενά. Αντίθετα αναφέρεται στις ακτές σε δύο εθνικούς δρυμούς και στο μοναστήρι Ostrog. Έτσι λοιπόν έκανα την επανάσταση μου και πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο του Lonely Planet έκλεισα να μείνω 2 βραδιές στην Ποντγκόριτσα για να έχω την δυνατότητα την μία μέρα να την γυρίσω. Έκλεισα και ένα free walking tour και την Πέμπτη το πρωί ήμουν έτοιμος κάτω από τον πύργο του ρολογιού για την ξενάγηση.

Τελικά προέκυψε ότι ήμουν ο μοναδικός πελάτης της ξεναγού κι έτσι η ξενάγηση έγινε πριβέ. Από δύο ώρες δε επεκτάθηκε στις τρεις διότι αφού ήμουν μόνος μου είχα την ευκαιρία να την ρωτήσω για την πολιτική κατάσταση, τις μειονότητες και την θρησκευτικότητα των κατοίκων. Η πόλη έχει 180.000 κατοίκους σε σύνολο 650.000 της χώρας. Το 32% του πληθυσμού είναι Σερβικής καταγωγής και κοντά στα σύνορα με την Αλβανία υπάρχει μία αλβανική μουσουλμανική αναγνωρισμένη μειονότητα της τάξεως του 5%. Στην ίδια την πόλη την προηγούμενη δεκαετία επένδυαν σε αγορά γης Ρώσοι οι οποίοι έκαναν ξέπλυμα χρήματος. Τώρα αγοράζουν γη Τούρκοι που δεν τα πάνε καλά με το καθεστώς Ερντογάν και Ρώσοι και Ουκρανοί που θέλουν να αποφύγουν την στράτευση.

Τελικά ο ταξιδιωτικός οδηγός δεν πέφτει και πολύ έξω. Ξεκινήσαμε από την παλιά πόλη η οποία λέγεται Stara Varos. Stara σημαίνει παλιός στην γλώσσα τους ενώ το Varos είναι τούρκικη λέξη που πρέπει να σημαίνει πόλη ή γειτονιά και το έχουμε κρατήσει κι εμείς σε πολλές ελληνικές πόλεις ως Βαρώσι(α).

Το μαγαζί στα δεξιά λέγεται Kaldrma από την αντίστοιχη τουρκική λέξη που σημαίνει πλακόστρωτο στενό κι εμείς το έχουμε κρατήσει στα ελληνικά ως καλντερίμι.

Είδαμε ένα από τα παλιά τζαμιά...

... κι ένα από τα λιγότερα παλιά ξενοδοχεία το Podgorica hotel (είναι το μπροστινό χαμηλό κτίριο όχι αυτό με τις γιάλινες επιφάνειες) το οποίο χτίστηκε την δεκαετία του 60 τότε που το αστέρι του Τίτο μεσουρανούσε σε όλην την Γιουγκοσλαβία και η Ποντγκόριτσα λεγόταν (από το 1946) Titograd (= πόλη του Τίτο) πριν πάρει το παλιό της όνομα το 1992.

Την πόλη διαρέει ο ποταμός Μοράτσα με διάφορες μοντέρνες γέφυρες να ενώνουν τις ακτές...

... ενώ υπάρχει και ο (ξερός αυτήν την εποχή) παραπόταμος Ρίβνιτσα ο οποίος γεφυρώνεται με μιά παλιά οθωμανική γέφυρα.

Εκεί το καλοκαίρι λειτουργεί ένα όμορφο μπαράκι-καφε...

... αλλά μόνον το καλοκαίρι διότι το χειμώνα φουσκώνουν τα ποτάμια και τα νερά καλύπτουν όλα τα πεζούλια με τα τραπεζάκι και καμιά φορά και την γέφυρα.
Την Παρασκευή 5 Σεπ τα μάζεψα και από την Ποντγκόριτσα και 25 χλμ νοτιότερα πέρναγα τα σύνορα με την Αλβανία και συνέχισα προς τον νότο. Στην αρχή δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και το αντίθετο ρεύμα ήταν γεμάτο με μοτοσυκλετιστές που πηγαίναν στα σύνορα αντίθετα από μένα. Λίγο αργότερα η κίνηση έγινε αφόρητη για καμιά ώρα κι εγώ ελισσόμουν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα των Αλβανών. Πέρασα έξω από τα Τίρανα (ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπώ στην πόλη), έξω από το Δυρράχιο (πάλι ευτυχώς), έξω από την Αυλώνα και το Τεπελένι για να φτάσω στην περιοχή του Αργυροκάστρου και να σταματήσω στο χωριό Δερβιτσιάνη για να δώ τον φίλο μου τον Θύμιο (αυτόν που το 2016 μου είχε προτείνει να δω το Μπλαγκάι). Μετά πέρασα και την Κακαβιά (δύο σύνορα λοιπόν σε μιά μέρα) κι έφτασα στα Γιάννενα. Έτσι επέστρεψα στην πατρίδα και άλλο ένα ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του (έμεινε η διαδρομή μέχρι την Αθήνα).

Μιχάλης

5 Σεπ

Ιωάννινα

Oh what a Bled!!!!

Αφού είδα και τί θεωρούν οι Ούγγροι για θάλασσα καιρός ήταν να πάω πιο δυτικά για ν' αρχίσω κάποια στιγμή να κατεβαίνω και νότια. Το πρωί λοιπόν της 27ης Αυγ έφυγα από το Balatonfured  για το Bled της Σλοβενίας. Στην πρωτεύουσα της χώρας, την Λουμπλιάνα, είχα βρεθεί για μιάμιση μέρα πριν 28 χρόνια σε μια δαιδαλώδη υπηρεσιακή διαδρομή από την Αθήνα για το Αργυρόκαστρο. Μάλιστα τότε, επειδή στην Λουμπλιάνα είχαμε πάει από το Σεράγεβο, απορούσαμε τί κοινό είχαν αυτοί οι λαοί (Βόσνιοι και Σλοβένοι) για ν' ανήκουν επί τόσα χρόνια στην ίδια χώρα. Ξαναβρέθηκα στην χώρα πριν 19 χρόνια διερχόμενος από το Maribor για Βρυξέλλες και ξαναβρέθηκα (τελευταία φορά) στην μικρή ακτή που έχει στην Αδριατική, πριν από 9 χρόνια σ' ένα τρίμηνο ταξίδι με την μηχανή στην Ευρώπη. Στο Bled όμως δεν είχα βρεθεί ποτέ και όταν κάποια στιγμή είδα μια φωτογραφία της λίμνης του το ενέταξα στο πρόγραμμα και να τώρα που ήρθα.

Η πόλη είναι χτισμένη πάνω στην λίμνη, είναι πολύ τουριστική αλλά είναι πανέμορφη.

Το πρώτο βράδυ έκατσα για φαγητό στο παρακάτω εστιατόριο.

Και η θέα από πάνω.

Το πρωτότυπο σ' αυτό το εστιατόριο ήταν ότι όταν τα πιάτα για σερβίρισμα ήταν πολλά τα έφερνε το παρακάτω ρομποτάκι...

... κι εκεί τα έπαιρνε η σερβιτόρα και τα σερβίριζε στους πελάτες.
Όταν άρχισε να πέφτει το σκοτάδι άναψαν τα φώτα του κάστρου απέναντι.

Το Bled είναι στα όρια του Τριγκλάβιου Εθνικού Δρυμού ο οποίος είναι ο μοναδικός της Σλοβενίας και ιδρύθηκε το 1924. Περιλαμβάνει το Τριγκλάβιον όρος, το πιο ψηλό βουνό της χώρας (2864μ) που είναι μέρος των Ιουλιανών Άλπεων (που ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Ιουλίου Καίσαρα).

Την δεύτερη μέρα λοιπόν στην περιοχή είχα κανονίσει να κάνω μια βόλτα με την μηχανή σ' αυτόν τον Εθνικό Δρυμό. Αν και πριν ξεκινήσω έβρεχε, οι εφαρμογές μου έλεγαν ότι σύντομα θα σταματούσε. Έτσι κι έγινε. Ετοιμάστηκα λοιπόν κι έφυγα. Από τις πιό όμορφες διαδρομές που έχω κάνει. Όχι μόνον ήταν όμορφη αλλά και μεγάλη, την ευχαριστιόσουν. Σύνολο ήταν πάνω από 200χλμ. Γεμάτη ποτάμια μικρά...

... και μεγάλα...

... λίμνες...

... όμορφα χωριά...

... και πολύ πράσινο.

Κάπου σταμάτησα για να πιώ καφέ σ' ένα πολύ ωραίο μαγαζί...

... έχοντας θέα προς την μιά πλευρά...

... και προς την άλλη.

Έκανα μιά στάση στο χωριό Ribcev Laz πάνω στην λίμνη Bohinj. Εκεί ο κόσμος έκανε κανό ή SUP...

... κολυμπούσε (αν και ο καιρός δεν βοηθούσε)...

... ή έκανε βόλτες στο γεφύρι δίπλα στην εκκλησία.

Η διαδρομή ήταν γεμάτη από μοτοσυκλετιστές βέβαια αλλά και πολλούς ποδηλάτες. Εγώ ξεκίνησα την διαδρομή κάνοντας το Vrsic pass. Εκείνη την ώρα έβρεχε ελαφριά και στην κορυφή είχε ομίχλη.

Επιστρέφοντας στο Bled πήγα στο κάστρο το οποίο έχει ωραία θέα στην πόλη και στην λίμνη.

Και βέβαια στο πανέμορφο νησάκι καταμεσής της λίμνης.

Όμορφο το κάστρο...

... αλλά και το καφέ του. Πώς να μην απολαύσεις το aperitivo σου με τέτοια θέα!!!

Κάτω από το κάστρο υπήρχε κόσμος που κολυμπούσε στο (περιέργως) μπλέ νερό της λίμνης.

Για την τρίτη μέρα διαμονής στο Bled είχα επιλέξει να πάω στο φαράγγι Vintgar. Επειδή οι εφαρμογές πρόγνωσης έδειχναν βροχή όλο το πρωί και βελτίωση κατά τις 3 το μεσημέρι δεν έβαλα ξυπνητήρι . Όταν ξύπνησα κατά τις 9 και άνοιξα τις κουρτίνες ήταν χαρά Θεού έξω. Οι εφαρμογές τώρα έδειχναν βροχή μετά το μεσημέρι. Τις διαολοέστειλα (να θες ν' αγιάσεις και να μην σ' αφήνουν) κι έφυγα. Πήγα στον σταθμό των λεωφορείων και πήρα ένα λεωφορείο για την διαδρομή των 10 λεπτών μέχρι το φαράγγι. Το κόστος εισόδου στο φαράγγι μαζί με το λεωφορείο ήταν 15 ευρώ. Εκεί δεν μπαίνεις ότι ώρα θες. Το εισιτήριο σου γράφει συγκεκριμένη ώρα και πριν απ' αυτήν δεν σου ανοίγει το τουρνικέ. Επειδή όλη η διαδρομή είναι πάνω σε γέφυρες και ξύλινους διαδρόμους αφήνουν ελεγχόμενα τον κόσμο προς τα μέσα για να μην υπάρχει συσσώρευση και σου δίνουν ένα κράνος για να μην κοπανήσεις πουθενά το κεφάλι σου.

Το φαράγγι είναι μόνο 1600μ, από μέσα διέρχεται ο ποταμός Radovna και ανακαλύφθηκε πριν από 130 χρόνια. Αν και μικρή, η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και το γεγονός ότι δεν αφήνουν πολύ κόσμο συγχρόνως το κάνει πιο εύκολο και να το περπατήσεις και να βγάλεις φωτογραφίες. Είναι κι αυτό μέρος του Τριγκλαβίου Εθνικού Δρυμού και είναι καταπράσινο ενώ η ροή του ποταμού αφήνει μιάν αχλύ να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Λίγο πριν το τέλος υπήρχε ένα μικρό φράγμα χάρη στο οποίο σχηματιζόταν μια λίμνη...

... ενώ από πάνω υπάρχει μιά μονότοξη γέφυρα από την οποία διέρχεται τραίνο.

Στο τέλος της διαδρομής υπάρχει ένας μικρός καταράκτης 15μ...

... δίπλα από τον οποίο υπάρχει ένα καφέ. Άλλο ένα όμορφο μέρος για ν' απολαύσεις τον καφέ σου.

Η επιστροφή στην αρχή ήταν πιό μεγάλη αφού πας εξωτερικά του φαραγγιού ξεκινώντας από ένα πολύ πυκνό δάσος.

Όταν επέστρεψα στο Bled όχι μόνον δεν έβρεχε αλλά είχε βγεί και ο ήλιος και η περιοχή έδειχνε ακόμα πιό όμορφη.

Αφού είχα χρόνο πήρα ένα βαρκάκι σαν αυτά...

... που με 20 ευρώ σε πάνε και σε φέρνουν στο νησάκι της λίμνης. Τα βαρκάκια αυτά κινούνται με το κουπί και κάνουν μισή ώρα να σε πάνε απέναντι, οπότε η τιμή είναι δικαιολογημένη για μιά ώρα κωπηλασίας. Στην διαδρομή χαλαρώνεις αφού δεν ακούγεται κανένας θόρυβος και απολαμβάνεις την πλεύση χαζεύοντας στις όχθες. Αλλά πόση ομορφιά ν' αντέξει κανείς!!!

Μιχάλης

31 Αυγ

Ζάγκρεμπ