Κοντεύοντας προς το τέλος

Την Κυριακή 9 Ιουλίου το πρωί είχαμε κανονίσει με τον ξενώνα στον οποίον μέναμε ένα free walking tour. Ο ξεναγός, ο οποίος ήταν μόνο 20 χρονών και ο οποίος κατήγετο από το Prince George (την πόλη που μείναμε στην διανυκτέρευση του τραίνου), ξεκίνησε την ξενάγηση από το Granville island, την περιοχή στην οποία είχαμε κινηθεί μια μέρα πριν όταν πήγαμε να πάρουμε το πλοίο για να δούμε τις φάλαινες. Είδαμε περιοχές τις οποίες δεν είχαμε δει την προηγούμενη μέρα.

Η περιοχή έχει και μια μεγάλη αγορά. Οι αγορές συνήθως έχουν πολλά χρώματα και δεν μπορώ να αντισταθώ να βγάλω φωτογραφίες.

Ήταν όμως ήταν πήχτρα στον κόσμο.

Φεύγοντας από εκεί περάσαμε απέναντι στο πάρκο Sunset park που είχε γίνει την προηγουμένη μέρα η συναυλία της συμφωνικής και συνεχίσαμε προς ένα μεγάλο πάρκο της πόλης που λέγεται Stanley park κι έχει έκταση 1000 στρέματα. Ωραία μονοπάτια, λίμνες ακόμα και κογιότ (που ευτυχώς δεν είδαμε).

Η περιοχή ήταν πολύ όμορφη αλλά μάλλον λόγω Κυριακής ήταν γεμάτο κόσμο και λόγω ζέστης ήταν και πολλοί στην πισίνα και στις παραλίες του πάρκου.

Φεύγοντας από το πάρκο είχαμε κλείσει να πάμε σ' ένα jazz club. Πήγαμε λοιπόν στο Frankie's jazz club το οποίο για την ημέρα είχε μια ιδιαίτερη παράσταση. Είχε ένα τρίο με πιάνο και κόντρα-μπάσο. Ο τρίτος όμως της παρέας δεν έπαιζε κανένα όργανο αλλά χόρευε κλακέτες (tap dancing). Δεν είχα δει ποτέ ζωντανά χορό κλακέτας και για να είμαι ειλικρινής νόμιζα ότι είχε εγκαταλειφθεί αυτό το είδος διασκέδασης από την δεκαετία του 40 που χόρευαν ο Τζην Κέλλυ και ο Φρεντ Ασταίρ.

Την Δευτέρα 10 Ιουλίου, θα ήταν η τελευταία μέρα στο Βανκούβερ και είχαμε κλείσει πάλι με το πρακτορείο Prince of Whales να κάνουμε μια βόλτα με ταχύπλοο σ' ένα φιορδ που υπάρχει βορείως της πόλης και λέγεται Indian Arm.

https://www.google.com/maps/place/Indian+Arm/@49.3919214,-122.9903829,11z/data=!4m6!3m5!1s0x5487ce736f33ce1b:0x80b0872dd7b43435!8m2!3d49.3747201!4d-122.880095!16zL20vMGZrOTU0?authuser=0&entry=ttu

Μας έδωσαν κάτι κόκκινες στολές για να μην το δαγκώσουμε από το κρύο (έκαναν πολύ καλή δουλειά) οι οποίες ήταν και αδιάβροχες και δούλευαν σαν σωσίβια.

Στην αρχή είμαστε κοντά στην πόλη και είδαμε τα υδροπλάνα να προσθαλασσώνονται...

...ή να αποθαλασσώνονται.

Μετά φύγαμε για το φιορδ όπου πολλοί ευκατάστατοι Βανουβεριανοί έχουν τα εξοχικά τους.

Όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες αυτά τα σπίτια έχουν πρόσβαση μόνο από την θάλασσα κι έτσι για το χτίσιμο όλα τα οικοδομικά υλικά έρχονται από εκεί. Βέβαια χρησιμοποιείται κυρίως ξύλο και όχι μπετόν αλλά δεν παύουν να υπάρχουν και τα υπόλοιπα υλικά της κατασκευής. Δεν ρώτησα όμως τί κάνουν με ύδρευση και αποχέτευση.

Αυτό είναι υπό κατασκευή και στην αποβάθρα του φαίνονται ξύλα που θα χρησιμοποιηθούν για το σπίτι.

Στην διαδρομή είδαμε έναν καταράκτη με την ονομασία Silver falls (= ασημένιος καταράκτης)...

...είδαμε φώκιες να λιάζονται...

....και αετούς. Αυτό το είδος εδώ λέγεται bald eagle (=φαλακρός αετός) επειδή έχει άσπρο κεφάλι αλλά στα ελληνικά δεν ξέρω πώς μεταφράζεται.

Όταν επιστρέψαμε στην ακτή κάναμε μερικές βόλτες ακόμα στο παραθαλάσσιο μέτωπο κι επιστρέψαμε στον ξενώνα μας διότι έπρεπε να προετοιμαστούμε για την αναχώρηση την επομένη.

Το Βανκούβερ τελικά είναι πολύ όμορφη πόλη. Είναι καθαρή, έχει ωραία μαγαζιά και πολύ πράσινο. Άσε που έχει και την θάλασσα γύρω-γύρω. Όλη η πόλη είναι όμορφη εκτός από τον δρόμο που είναι ο ξενώνας μας. Μάλλον είναι ο χειρότερος δρόμος της πόλης, απ' ότι είδαμε. Δεν πήγαμε βέβαια και στο αντίστοιχο Ζεφύρι (ή Δενδροπόταμο για τους Θεσσαλονικείς) που δεν ξέρουμε αν υπάρχει, αλλά απ' ότι είδαμε, και την περπατήσαμε αρκετά, η χειρότερη γειτονιά ήταν ο δρόμος (μόνον, όχι η ευρύτερη γειτονιά) που ήταν ο ξενώνας μας.

Τελικά την Τρίτη 11 Ιουλίου κάναμε check-out από τον ξενώνα μας αφού ρίξαμε σ' έναν κουβά ότι είχαμε χρησιμοποιήσει από σεντόνια και πετσέτες. Πήραμε το μετρό, πήγαμε στο αεροδρόμιο και πετάξαμε μέχρι το Τορόντο γι να πάρουμε άλλο αεροπλάνο και να γυρίσουμε στην Ελλάδα.

Και είς άλλα με υγεία.

Μιχάλης

12 Ιουλίου

Τορόντο