Μάλλον 10 ώρες πτήσης από το Τορόντο προς την Αθήνα που έκανα πριν 20 μέρες συν άλλες 4,5 που έκανα μια μέρα πριν, από το Βανκούβερ προς το Τορόντο, δεν μου έφτασαν. Έτσι το πρωί της 14ης Αυγούστου βρέθηκα στο Ελευθέριος Βενιζέλος και μετά από μια σύντομη πτήση 1 ώρας περίπου βρέθηκα στο καινούργιο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Και μετά από 7,5 ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο και άλλες 7,5 εν πτήσει, ξημερώματα της 15ης, πάτησα το πόδι μου στο διεθνές αεροδρόμιο Τζένγκις Χάν της Ουλάν Μπατόρ κάνοντας έτσι την Μογγολία την 60η χώρα που πατάω το πόδι μου.
Αφού πήραμε τις βαλίτσες μας και αλλάξαμε χρήματα μας πήρε ένα λεωφορείο και μας πήγε στο καινούργιο Ιστορικό μουσείο Τζένγκις Χάν της πόλης.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς το μουσείο είναι αφιερωμένο στον Τζένγκις Χάν και σε όλους τους Χαν που κυβέρνησαν την χώρα και την έφτασαν από την Κορέα μέχρι τα σύνορα της Ευρώπης.
Έχοντας συμπληρώσει περισσότερες από 24 ώρες ξύπνιοι, με κάτι ύπνους του ποδαριού στο αεροδρόμιο και στο αεροπλάνο, συρθήκαμε για φαγητό σ' ένα εστιατόριο τοπικής κουζίνας όπου μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε αΐράνι από γάλα φοράδας, βούτυρο από γιακ, βότκα από κάτι απροσδιόριστο, κοιλίτσα από μοσχαράκι τουρσί και μια σούπα ψημένη σε φούρνο με ζύμη από πάνω. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση ή η κουζίνα αλλά δεν με ενθουσίασε τίποτα. Ειδικά τα ποτά δεν πινόντουσαν.
Φεύγοντας από εκεί επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο βουδιστικό μοναστήρι της χώρας το οποίο βρίσκεται στην πρωτεύουσα και λέγεται Γκαντάν.
Ο πληθυσμός της χώρας είναι περίπου 3,5 εκατομύρια, το 50% είναι Θιβετιανοί βουδιστές (δηλαδή ακολουθούν τον Δαλάι Λάμα) ενώ από το υπόλοιπο 50% οι περισσότεροι δηλώνουν άθεοι. Το μοναστήρι Γκαντάν κάποτε είχε 14.000 μοναχούς αλλά μετά ήρθε η ωραία εποχή του κομμουνισμού και έμειναν περίπου 100.
Μέσα στο μοναστήρι υπάρχει ένα άγαλμα του Βούδα ύψους 26 μέτρων το οποίο τοποθετήθηκε το 1997 αντικαθιστώντας ένα παλιότερο άγαλμα το οποίο, ο θρύλος λέει, ότι κατά την διάρκεια του Β'ΠΠ το πήρε ο πατερούλης Ιωσήφ στην Μόσχα και το έκανε πολεμοφόδια.
Κατά την διάρκεια της παραμονής μας εκεί πέσαμε σε λειτουργία από τους μοναχούς.
Ράκη πλέον, αφού είμαστε 30 ώρες άυπνοι, φύγαμε από το μοναστήρι για να πάμε στο ξενοδοχείο μας. Αλλά στον δρόμο μας περάσαμε από την κεντρική πλατεία της πόλης και σταματήσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία.
Όπου και να πηγαίναμε σήμερα βλέπαμε νιόπαντρους που έβγαζαν νυφικές φωτογραφίες και η κεντρική πλατεία με το κοινοβούλιο δεν απετέλεσε εξαίρεση. Έτσι οι νεόνυμφοι ήρθαν να πάρουν τις ευχές του Τζένγκις Χάν...
...και των συγγενών τους.
Αύριο, 16 Αυγούστου, θα φύγουμε για την έρημο Γκόμπι αλλά το κακό είναι ότι η πτήση είναι στις 4:30 τα ξημερώματα άρα φαντάζεστε τί ώρα πρέπει να ξυπνήσω. Οι επόμενες μέρες θα είναι στην έρημο και θα μένουμε σε γιούρτες δηλαδή στις σκηνές που μένουν οι Μογγόλοι νομάδες. Δεν νομίζω να είναι τόσο σκληροπυρηνικά, όλο και κάποια διευκόλυνση θα έχουν για τους τουρίστες αλλά δεν φαντάζομαι ότι το διαδίκτυο θα πετάει σε 5G.
Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου