Την 19 Αυγ που ήταν η τέταρτη μέρα στην έρημο Γκόμπι φύγαμε από το camp με προορισμό τον Βορρά (η Γκόμπι είναι νότια της πρωτεύουσας Ουλάν Μπατόρ). Μετά από λίγο κάναμε μια στάση σ' ένα χωριό που λέγεται Σαϊκάν Οβού (Saikhan Ovoo). Αν και στην θεωρία δεν ήταν χωριό αλλά πόλη ή ίσως κωμόπολη, είχε 3 τράπεζες και παράρτημα πανεπιστημίου, εμάς μας έμοιαζε περισσότερο με χωριό του φαρ ουέστ αφού ήταν άδειο από κόσμο και φαινόταν ότι από στιγμή σε στιγμή θα έβγαιναν οι πιστολέρο γαι την μονομαχία τους.
Μέσα στην ερημιά όμως ένα μικρό κοριτσάκι μας έκανε σκέρτσα.
Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από το νεκροταφείο του χωριού το οποίο έμοιαζε λίγο παρατημένο ή όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες "in a state of sorry".
Το ότι πλησιάζαμε προς τον πολιτισμό φαινόταν από το γεγονός ότι μέσα στην έρημο είχαν αρχίσει να εμφανίζονται κολώνες ηλεκτρικού ρεύματος.
Παρ' όλα αυτά, και καμήλες...
...αλλά και άγρια άλογα έκαναν την εμφάνιση τους.
Το ίδιο απόγευμα, αφού εγκατασταθήκαμε στο κάμπινγκ μας, επισκεφθήκαμε ένα βουδιστικό μοναστήρι του 19ου αιώνα το οποίο μετά την έλευση του κομμουνιστικού καθεστώτος της ελευθερίας και της προόδου ήρθε κι αυτό in a state of sorry.
Όταν κατέπεσε το καθεστώς της προόδου και επανήλθαν οι δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, χάρη σε δωρεές πιστών άρχιζαν κάποια κτίρια να ξαναχτίζονται.
Κι εκεί υπήρχαν όμορφες φατσούλες.
Το κάμπινγκ μας ήταν δίπλα σε ένα ποτάμι
Από την μεριά του ποταμού έδυε ο ήλιος αφήνοντας όμορφα χρώματα στον ορίζοντα.
Την πέμπτη μέρα στην έρημο επισκεφθήκαμε τις γιούρτες μιας νομαδικής οικογενείας που εκτρέφαν πολλά άλογα. Λέω γιούρτες και όχι γιούρτα διότι οι νομάδες συνηθίζουν να χτίζουν τρεις γιούρτες. Μία για την οικογένεια, μία για τους επισκέπτες και μία για τα κακά πνεύματα.
Η οικογένεια είχε πολλά άλογα.
Αφού βάλουν τα νεαρά πουλάρια να θηλάσουν...
...μετά αρμέγουν τις φοράδες.
Αυτό το γάλα το συλλέγουν σε καρδάρες και με μιά ξύλινη κουτάλα με περίτεχνο χερούλι σε σχήμα αλόγου...
...το σερβίρουν στους επισκέπτες.
 |
| (Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της φίλης Λόλας) |
Από αυτό το γάλα φτιάχνουν και τυρί...
 |
| Τα κυβάκια μπροστά από τις καρδάρες είναι κομμάτια τυριού |
...το οποίο όμως είναι σκληρότερο και από πέτρα. Εγώ, αφού προσπαθούσα επί ένα δεκάλεπτο να το μασήσω, να το πιπιλίσω κλπ, στο τέλος βγήκα από την γιούρτα και το έφτυσα.
Μετά πήγαμε στην πόλη Καρακόρουμ (όσοι είναι παλιοί αναγνώστες του μπλογκ ίσως θυμούνται από το ταξίδι μου του 2018 στο Πακιστάν ότι εκεί υπάρχει οροσειρά με το ίδιο όνομα) η οποία είναι παλιά πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Μογγόλων. Εκεί υπάρχει ένα τεράστιο περιτειχισμένο βουδιστικό μοναστήρι που λέγεται Ερντέν Ζου.
Κι εκεί πέσαμε πάνω σε νύφη όπου οι άντρες του σωγιού ήταν ντυμένοι με τις παραδοσιακές φορεσιές.
 |
| Δίπλα στην νύφη είναι ο πατέρας της ενώ αυτός με την μαύρη φορεσιά είναι ο γαμπρός |
Κάπως έτσι φαίνεται το μοναστήρι από ψηλά.
Μετά από αυτήν την επίσκεψη καταλύσαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο (η μοναδική φορά στην Γκόμπι που δεν κοιμηθήκαμε σε γιούρτες) με ευρύχωρα δωμάτια το οποίο λεγόταν: secret of the Silk Road (= Το Μυστικό του Δρόμου του Μεταξιού). Έτσι ήταν το δωμάτιο μου και η θέα του.
Αν και ήταν το πιο πολυτελές κατάλυμα από αυτά που μείναμε στην έρημο Γκόμπι ήταν και το μοναδικό που πολλοί από εμάς είχαν δύσκολη νύχτα (και το επόμενο πρωί) και χρειάστηκε να πάρουν Immodium.
Την τελευταία μέρα κι ενώ πλησιάζαμε προς την Ουλάν Μπατόρ η έρημος έδινε την θέση της σε πράσινα λιβάδια.
Φτάσαμε αργά το μεσημέρι στην πρωτεύουσα αφού είχαμε κάνει μια στάση για φαγητό (όσοι μπορούσαν να φάνε δηλαδή αφού αρκετοί υπέφεραν ακόμα από την προηγούμενη βραδιά). Όταν φτάσαμε στην Ουλάν Μπατόρ πήγαμε σε κάποιο θέατρο για να δούμε μια φολκλορική παράσταση. Εμένα τα τουριστικά - φολκλορικά με αφήνουν παγερά αδιάφορο αλλά σκέφτηκα ότι αφού ήμουν στην γειτονιά να έριχνα μια ματιά. Και πολύ καλά έκανα διότι η παράσταση δεν είχε καμμία σχέση με τους παραδοσιακούς χορούς και τα πανηγύρια που παρουσιάζουμε εμείς στην Ελλάδα. Είχε τοπικά τραγούδια με τις αντίστοιχες φορεσιές αλλά με μοντέρνα χορογραφία. Στο τέλος δε, για να ευχαριστήσουν τους ξένους θεατές, έπαιξαν με τα παραδοσιακά μογγολικά όργανα το El Condor Pas των Άνδεων, το εμβατήριο Radetzky του Στράους κι ένα γιαπωνέζικο τραγούδι. Όπως ήταν φυσικό οι φωτογραφίες απαγορεύοντουσαν κατά την διάρκεια της παράστασης (εκτός κι αν πλήρωνες) αλλά ούτε και στο youtube κατάφερα να βρω τίποτα για να το ανεβάσω εδώ. Μπορούσες όμως να βγάλεις φωτογραφία, με χαμηλότερο κόστος, με ορισμένους από τους πρωταγωνιστές της παράστασης στο φουαγιέ του θεάτρου.
Την επόμενη μέρα, πάλι αξημέρωτα, φύγαμε από το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο Τζένγκις Χαν και μέσω Κωνσταντινουπόλεως επιστρέψαμε στην Αθήνα.
Συμπερασματικά η Μογγολία είναι μια διαφορετική χώρα και ακόμα στα σπάργανα από τουριστικής πλευράς. Ίσως αυτό ήταν και το καλό διότι πήγαμε πριν τα πράγματα εμπορευματοποιηθούν τελείως. Οι περισσότεροι τουρίστες που είδαμε ήταν Ιάπωνες, Κορεάτες (διότι φέτος η Μογγολία κατήργησε την βίζα) και Ευρωπαίοι. Οι Μογγόλοι είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι και καμμία σχέση δεν έχουν με την εικόνα των ορδών του Τζένγκις Χαν που φανταζόμαστε. Οι Μογγολέζες, αν δεν έχουν πολύ σχιστά μάτια, είναι όμορφες κοπέλες.
Οι μισοί από τα 3,5 εκατομύρια κατοίκους της χώρας ζουν στην Ουλάν Μπατόρ κάνοντας την πόλη γεμάτη κίνηση σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας. Έξω όμως στην έρημο έχεις άπλα να κινηθείς όπου θέλεις.
Πάμε για τα επόμενα τώρα.
25 Αυγ
Πάμε για τα επόμενα τώρα.
