Ναοί, παρελάσεις, γέφυρες και εθνικά πάρκα

 Στις 16 Αυγούστου ξυπνήσαμε πολύ πρωί. Και όταν λέω πολύ πρωί εννοώ στις 4:30 για να φύγουμε στις 5 και να πάμε ν' ανεβούμε στον βράχο της Sygiriya.

Πάνω στον βράχο, τον 5ο αιώνα, ο βασιλιάς Kassapa έχτισε ένα φρούριο και για να το επισκεφθεί κάποιος πρέπει να ανέβει τα 1200 σκαλιά που το χωρίζουν από την βάση. Τα πρώτα 2/3 τα σκαλιά είναι λαξευμένα στον βράχο ενώ το τελευταίο 1/3 το ανεβαίνεις από μεταλικές σκάλες που είναι γεμάτες κόσμο.

Όταν φτάσεις πάνω όμως η θέα σε αποζημιώνει.

Κοιτώντας κάτω στην βάση βλέπαμε τα δημοτικά σχολεία, τα οποία ήταν παρόντα σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους που επισκεφθήκαμε.

Την ίδια μέρα φύγαμε για την Κάντυ, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά το Κολόμπο. Η Κάντυ έχει μια ιδιαιτερότητα: Στην πόλη υπάρχει το ιερότερο μέρος του Βουδισμού παγκοσμίως κι αυτό διότι εκεί, μέσα σ' έναν ναό, υπάρχει ένα δόντι του Βούδα το οποίο είναι και το μοναδικό κομάτι του σώματος που απέμεινε μετά την κάυση του.

Μιά φορά τον χρόνο, κάθε Αυγουστο, γίνονται οι γιορτές της Perahera όπου διάφοροι βουδιστές μοναχοί παρελαύνουν στους δρόμους της πόλης. Οι γιορτές είναι, όπως λέγαμε στο ΝΑΤΟ, high visibility event (γεγονός υψηλής δημοσιότητας), γι αυτό και προσελκύουν άπειρο κόσμο απ' όλη την χώρα....

... ενώ και η αστυνόμευση είναι αντίστοιχη αφού περνάς από τα γνωστά scanner αλλά και σωματικό έλεγχο.

Την παρέλαση ανοίγουν κάτι τύποι με μαστίγια τα οποία κοπανάνε τον δρόμο ενώ ο κόσμος τους πετάει κέρματα τα οποία μαζεύουν.

Μετά περνούν κάτι ζογκλέρ με φωτιές...

... και η παρέλαση συνεχίζεται με φωτιές, πνευστά, κρουστά και χορευτές.

https://youtu.be/M_qFe-WBMQ0

Ανάμεσα σε όλους αυτούς εμφανίζονται ελέφαντες στολισμένοι σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα...

... ένας εκ των οποίων φέρει μέσα σε νάρθηκα το δόντι του Βούδα. 

Οι γιορτές κρατούν 10 μέρες και κάθε μέρα γίνεται η ίδια παρέλαση.

Την επόμενη αφού πήραμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο μας απολαμβάνοντας την θέα....

.... πήγαμε να επισκεφθούμε τον ναό που φυλάσσεται το δόντι.

Κάπου εκεί ήταν ο ράφτης που ράβει τα καλύμματα των ελεφάντων για την παρέλαση.

Μετά μέσα σ' έναν απίστευτο κόσμο, αντίστοιχο του κόσμου που έχει η Τήνος τον 15αύγουστο....

... ανεβήκαμε τις σκάλες για να δούμε τον χώρο που φυλάσσεται το δόντι. Ευτυχώς είχε δύο ξεχωριστές ουρές, μία για τους προσκυνητές και μία για τους περίεργούς όπως εμείς. Κανείς δεν μπορεί να δει το δόντι αφού είναι κλεισμένο μέσα σε 7 στούπες η μία μέσα στην άλλη αλλά οι προσκυνητές πλησιάζουν πιο κοντά.

Μετά επισκεφθήκαμε ένα εργοστάσιο παραγωγής τσαγιού Κευλάνης. Είδαμε τις φυτείες...

... είδαμε την διαδικασία παραγωγής...

... και τέλος δοκιμάσαμε και μερικά είδη τσαγιών.
Κάπου στον δρόμο σταματήσαμε για έναν καφέ σ' ένα καταπράσινο τοπίο...

... απολαμβάνοντας την θέα στους καταρράκτες Ramboda.

Για εκείνη την βραδυά καταλύσσαμε σε μια πόλη που λέγεται Nuwara Eliya σε υψόμετρο 1900 μέτρων περίπου και ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε κρύο στην Σρι Λάνκα (αν εξαιρέσουμε τα air condition βέβαια που δουλεύουν συνεχώς στο φουλ).

Πολλά χρώματα παντού...

... ακόμα και στα λεωφορεία.

Την επομένη, 18 Αυγ, ξεκινήσαμε την περιήγηση μας από την πόλη Ella απ' όπου πήραμε τουκ-τουκ σαν αυτά...

να επισκεφθούμε την 9 αψίδων σιδηροδρομική γέφυρα (κτισμένη από τους Βρετανούς) η οποία υποτίθεται ότι είναι από τα πιο πολυδιαφημισμένα μέρη της χώρας, άρα φαντάζεστε πόσο κόσμο είχε. Δυστυχώς δεν προλάβαμε το τραίνο να διέρχεται από την γέφυρα, μόλις είχε φύγει, και όλος ο κόσμος ξεχύθηκε στην γέφυρα.

Στην συνέχεια της διαδρομής σταματήσαμε στους καταρράκτες Rawana...

όπου ως γνωστόν, όπου υπάρχουν τουρίστες υπάρχουν και ντόπιοι μικροπωλητές...

... και κλείσαμε την μέρα μας μ' ένα σαφάρι στο εθνικό πάρκο Yala όπου μεταξύ άλλων είδαμε νεροβούβαλους...

... όμορφα πουλιά...

... κροκόδειλους...

... ελάφια...

... και κάπου εκεί στο βάθος φάνηκε μια λεοπάρδαλις η οποία ξεκουραζόταν πριν το νυκτερινό κηνύγι.

Αυτά τα πάρκα βέβαια τα επισκέπτεται κανείς συγκεκριμμένες ώρες. Έτσι λίγο πριν την δύση πήραμε όλοι μαζί τον δρόμο της εξόδου. Φαντάζομαι ότι τόσα οχήματα δεν είχαν ούτε οι Αμερικανοί όταν εισέβαλαν στο Ιράκ.

Μιχάλης
Σρι Λάνκα
20 Αυγούστου