Κασταμονή - Ηράκλεια - Πάνορμος και πίσω στα τείχη

Την Πέμπτη 20 Ιουνίου τα μάζεψα κι έφυγα και από την Σαμψούντα η οποία όπως είπα δεν μ' ενθουσίασε. Αφού έκανα μια όμορφη διαδρομή δίπλα στην θάλασσα, λίγο πριν την Σινώπη έστριψα νότια και ανεβο-κατέβηκα ένα βουνό. Όταν οδηγούσα δίπλα στην θάλασσα ή στο βουνό ο καιρός ήταν ευχάριστα δροσερός. Στον κάμπο, όπως είναι φυσικό, ανέβαινε η θερμοκρασία. Μετά από κανένα πεντάωρο περίπου έφτασα στην Κασταμονή η οποία είναι μια μικρή πόλη 100 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από την πόλη αλλά με εξέπληξε ευχάριστα. Το κέντρο της πόλης το διαρέει ένα ποταμάκι το οποίο το έχουν διαμορφώσει όμορφα με γκαζόν, λουλούδια κλπ.

Απέναντι ακριβώς από αυτήν την γέφυρα έχει μια πλατεία με το τζαμί του Νασράλα...

...και μαγαζιά που πουλούν λιχουδιές οπως χαλβά, παστουρμά και σουτζούκια.

Το καλό είναι ότι έχουν διατηρήσει πολλά σπίτια με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Τους έχουν κοτσάρει δυστυχώς αυτά τα δορυφορικά πιάτα

Στον λόφο πάνω από την πόλη δεσπόζει το κάστρο της δυναστείας των Κομνηνών...

...και όταν έπεσε λίγο ο ήλιος πήρα την ανηφόρα για να το δώ.

Έβγαλα κι ένα ντόπιο ζευγαράκι που έβγαζε σέλφι στο ηλιοβασίλεμα...

...και κατηφόρησα να βρω κάπου να φάω. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα κτίρια της πόλης έδειχναν πολύ όμορφα.

Το μουσείο της πόλης

Αυτό το πολύ όμορφο κτιριάκι είναι το γραφείο τουρισμού της πόλης

Την άλλη μέρα το πρωί έφυγα από την Κασταμονή αλλά πριν φτάσω στον προορισμό μου σταμάτησα στο φαράγγι Horma, πρόταση κι αυτό του φίλου μου του Ονούρ. Δεν το περπάτησα όλο διότι δεν με έπαιρνε από πλευράς χρόνου (ήθελε περισσότερο από 2 ώρες να το διασχίσεις) αλλά το πρώτο μέρος που περπάτησα ήταν πολύ όμορφο. Αυτό το κομμάτι ήταν ένα πολύ στενό μέρος του φαραγγιού. Επειδή υπό φυσιολογικές συνθήκες, το κομμάτι τουλάχιστον που περπάτησα εγώ, δεν θα περπατιόταν, οι διαχειριστές του έχουν στήσει έναν ξύλινο διάδρομο, αρκετά ψηλότερα από το πυθμένα του φαραγγιού, ο οποίος στηρίζεται σε σκαλωσιές.

Μετά από αρκετή ώρα και αρκετή ταλαιπωρία έφτασα σε μια παραθαλάσσια πόλη που στα τουρκικά λέγεται Karadeniz Eregli. Το Karadeniz σημαίνει Μαύρη Θάλασσα, το Eregli είναι παραφθορά του Ηράκλεια άρα το όνομα σημαίνει η Ηράκλεια της Μαύρης Θάλασσας. Το ελληνικό όνομα είναι Ηράκλεια η Ποντική (από τον Εύξεινο Πόντο) άρα το ίδιο.

Η Ηράκλεια έχει κι αυτή πληθυσμό γύρω στις 100 χιλιάδες. Στην περιοχή υπάρχει μια μεγάλη χαλυβουργία με το όνομα Erdemir. Όταν διάβαζα κριτικές για ξενοδοχεία διάβασα καλές κριτικές για ένα ομώνυμο ξενοδοχείο. Όταν πήγα εκεί όμως ο ρεσεψιονίστ κι ένας φύλακας με ενημέρωσαν ότι το ξενοδοχείο είναι μόνο για υπαλλήλους της Erdemir. Μου πρότειναν ένα άλλο ξενοδοχείο στην πόλη και μέχρι να ετοιμαστώ και να ξαναφύγω πιάσαμε κουβέντα για την μηχανή και το ταξίδι μου. Τέλος πάντων, κατέλυσα σε κάποιο ξενοδοχείο αλλά μέχρι να ετοιμαστώ και να βγω είχε αρχίσει να βραδιάζει.

Η πόλη έχει έναν παραλιακό περίπατο με κήπους με γκαζόν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι καθ' όλο το μήκος του γκαζόν οι ντόπιοι στήνουν δικά τους τραπεζάκια και καρέκλες και τρώνε κάτι (από σπόρια μέχρι πίτσες) κουβεντιάζοντας. Η βραδυά ήταν γλυκειά και φαινόταν όλοι να το ευχαριστιούνται ενώ τα πιτσιρίκια έπαιζαν με τα ποδήλατα τους.

Ήταν αρκετά σκοτεινά γι αυτό και δύσκολο για φωτογραφία

Έβγαλα μια γενική φωτογραφία της παραλίας και πριν επιστρέψω στο ξενοδοχείο πήρα ένα dodurma (= παγωτό) για τον δρόμο.

Το Σάββατο το πρωί εγκατέλειψα και την Ηράκλεια την Ποντική για πιο δυτικά και πιο κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα. Στην αρχή ο δρόμος ήταν δίπλα στην θάλασσα και πολύ όμορφος και ο καιρός δροσερά ευχάριστος. Πέρασα τον Σαγγάριο προς τα δυτικά και μετά νότια της Νικομήδειας (Izmit) και της Νίκαιας Βιθυνίας (Iznik) για να βρεθώ στην περιοχή της Προύσσας. Είχα βάλει στο google maps να μην με πηγαίνει από αυτοκινητόδρομους διότι δεν έχουν ενδιαφέρον. Όταν έφτασα στην Προύσσα όμως έχασε τον μπούσουλα. Με έβαζε κι μ' έβγαζε στον αυτοκινητόδρομο ενώ με πήγαινε και αντίστροφα από τον δρόμο που είχα έρθει. Να φανταστείτε ότι δύο διόδια τα πέρασα από δύο φορές. Στο ένα απ' αυτά η κοπέλα του διοδίου προσπαθούσε να καταλάβει τί κάνω και με ρώτησε από πού μπήκα. Τί να της εξηγείς τώρα για τον google και τα προβλήματα του. Στο τέλος πήρα τον αυτοκινητόδρομο σχεδόν μέχρι τον προορισμό μου και ησύχασα. Και ο προορισμός μου ήταν ο Πάνορμος Κυζίκου (Bandirma στα τουρκικά), παραλιακή πόλη στην Προποντίδα (ή θάλασσα του Μαρμαρά).

Αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο μου, με το που έπεσε λίγο ο ήλιος βγήκα μια βόλτα. Πέρασα από έναν εμπορικό πεζόδρομο της πόλης ο οποίος ληταν λίγο άδειος Σάββατο βράδυ....

...πέρασα από μια πλατεία με πολλές καφετέριες και δεν πρόκειται να πω τίνος το άγαλμα υπήρχε διότι γίνομαι ανιαρός...

...και κατέληξα στην μαρίνα....

...όπου, όπως κάθε σοβαρή πόλη έχει την αντίστοιχη επιγραφή.

Η είσοδος στην μαρίνα σημαδεύεται από ένα χαρακτηριστικό κτίριο το οποίο είναι έδρα της δημοτικής αστυνομίας.

Και μία πιο νυκτερινή.

Και σ' αυτήν την πόλη υπάρχει πεζόδρομος και ποδηλατόδρομος δίπλα στην θάλασσα που συνδέεται με την κεντρική πλατεία κι εκεί υπάρχουν κιόσκια που πωλούν κάθε είδους πραμάτεια.

Την επομένη μέρα, Κυριακή, πήρα την μηχανή και πήγα στην αρχαία Κύζικο η οποία ήταν αποικία της Μιλήτου. Η Κύζικος άκμασε στην αρχαιότητα και στους ρωμαϊκούς χρόνους αλλά καταστράφηκε από σεισμό το 943μΧ. Τώρα υποτίθεται ότι υπάρχουν τα ερείπια ενός ναού του Διός ο οποίος είχε κατασκευαστεί την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού. Πρακτικά είναι ένας σωρός από κομματιασμένες κολώνες ενώ μεσοτοιχία με τον αρχαιολογικό χώρο είναι μαντριά.

Δίπλα στην Κύζικο υπάρχει μια κωμόπολη που στα τουρκικά λέγεται Erdek αλλά παλαιότερα λεγόταν Αρτάκη. Κι εδώ βέβαια γράφτηκε η ίδια ιστορία, το 90% των κατοίκων ήταν Έλληνες μέχρι το 1923 οπότε με την ανταλλαγή των πληθυσμών έφυγαν και βρέθηκαν στην Εύβοια όπου τους δώθηκε χώρος βόρεια της Χαλκίδας και δημιούργησαν την Νέα Αρτάκη. Στην παλιά Αρτάκη εγκαταστάθηκαν κυρίως Τουρκοκρητικοί και Τούρκοι από την Βοσνία. Δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, έχει κι εδώ έναν πεζόδρομο πάνω από την μαρίνα και το αλιευτικό καταφύγιο, αλλά γενικά δεν λέει και πολλά. Επειδή έκανε ζέστη και δεν είχα φορτωμένο πρόγραμμα την έπεσα σε κάποιες ξαπλώστρες στην παραλία και βούτηξα στην θάλασσα. Μπορεί να μην έκανα μπάνιο στον Βόσπορο, όπως κάποιοι από εμάς είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας στα νιάτα μας, αλλά βούτηξα λίγο νοτιότερα, στην Προποντίδα. Άλλωστε, ποιός τολμάει να κολυμπήσει στον Βόσπορο έτσι βρώμικος που είναι;
Την τελευταία μέρα του ταξιδιού στην Τουρκία ξύπνησα στην Πάνορμο, πήρα το πρωινό μου, έκανα check out κι έφυγα με προορισμό ένα χωριό που τώρα λέγεται Lapseki αλλά παλαιότερα λεγόταν Λάμψακος. Και αυτού του χωριού οι κάτοικοι εγκατασταθήκαν στην Εύβοια, λίγο νοτιότερα της Χαλκίδας μετά την ανταλλαγή. Από την Λάμψακο πήρα το φέρρυ-μπωτ για να περάσω απέναντι στην πόλη που τώρα λέγεται Gelibolu αλλά παλαιότερα λεγόταν Καλλίπολη και βρίσκεται στην ομώνυμη χερσόνησο. Οι κάτοικοι της Καλλιπόλεως εγκατασταθήκαν στον Πειραιά απ' ότι ξέρω.

Σε εκείνο το σημείο οι Τούρκοι έχουν φτιάξει μια κρεμαστή γέφυρα που ενώνει την χερσόνησο της Καλλιπόλεως με την ανατολική ακτή των Δαρδανελλίων. Η γέφυρα θεωρείται η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα παγκοσμίως αφού έχει μήκος 2023 μέτρα και εγκαινιάστηκε το 2023. Ονομάζεται δε, Γέφυρα Τσανάκκαλε 1915, προς τιμήν της επιτυχημένης αντίστασης των Τούρκων στην απόβαση των Αγγλο-Γάλλων στην χερσόνησο της Καλλιπόλεως το 1915. Φρόντισαν να έχει 2023 μέτρα για να συμβολίζει την εκατονταετία του Τουρκικού κράτους.

Προφανώς όλοι έχουμε ακούσει την λέξη "θαλασσόλυκος" για κάποιον που είναι πολύ καλός στην θάλασσα. Δεν νομίζω ότι πολλοί ξέρουν την λέξη "θαλασσόσκυλος" για ένα σκυλί που επιβιβάστηκε αυτοβούλως στο πλοίο και ήρθε μαζί μας μέχρι την Καλλίπολη. Ήταν τόσο ανυπόμονος να βγεί που όταν πλησιάζαμε στην Καλλίπολη είχε πάρει θέση στην άκρη του καταπέλτη για να σαλτάρει έξω πρώτος απ' όλους.

Μετά από 'κει ο δρόμος για το συνοριακό πέρασμα των Κήπων ήταν ανοιχτός. Παρέκαμψα τα Μάλγαρα και στην Κεσάνη έστριψα για τα Ύψαλα που είναι το τελευταίο χωριό από την Τουρκική πλευρά πριν τα σύνορα. Η διέλευση ήταν έυκολη σχετικά αφού είχα να πληρώσω και την κλήση που τσίμπησα μετά την Τραπεζούντα. Είχα και μια έκπτωση διότι πλήρωσα εντός μηνός. Αν η έξοδος από την Τουρκία ήταν εύκολη, η είσοδος στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο. Εδώ είναι Ευρώπη, δεν μπαίνει όποιος νά 'ναι. Τέλος πάντων, στην ελληνική πλευρά καθυστερούσαμε περισσότερο, είχε και κάποια πούλμαν που επέστρεφαν από τριήμερο στην γειτονική χώρα. Και βέβαια για να κάνω τα 120 χλμ από τους Κήπους μέχρι την Ξάνθη έπρεπε να πληρώσω 3 φορές διόδια (κι εδώ δεν φταίει ο google). 

Μία από τις επόμενες μέρες θα γράψω τα συμπεράσματα μου από αυτό το ταξίδι.

Πάμε για το επόμενο  τώρα.

Μιχάλης

24 Ιουνίου

Ξάνθη

Τραπεζούντα και Σαμψούντα

Την Δευτέρα 17 Ιουνίου, μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, κατηφόρισα για την πόλη της Τραπεζούντας. Δεν είχα κλείσει κάποιο ξενοδοχείο αφού σ' ένα που είχα στείλει e-mail δεν μου απάντησε ποτέ. Επειδή από την προηγούμενη μέρα (Κυριακή) μέχρι την επόμενη Πέμπτη, 19 Ιουνίου, είναι αργία στην Τουρκία λόγω της γιορτής του κουρμπάν δυσκολεύτηκα λίγο να βρω κατάλυμα. Τελικά έμεινα σ' ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων μπροστά στην θάλασσα. Έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, στο Kemaliye ότι έμεινα στο ακριβότερο ξενοδοχείο μέχρι τότε. Τί να πω τώρα που το ξενοδοχείο της Τραπεζούντας έχει υπερδιπλάσια τιμή!! Τέλος πάντων, αφού τακτοποιήθηκα κι έκανα τα beaute μου βγήκα για μια βόλτα στο κέντρο της πόλης το οποίο είναι πεζοδρομημένο. Στην κεντρική πλατεία (η οποία στα τούρκικα λέγεται meydan) δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου Μανιτού ντυμένου με την κάπα του Στρατηλάτη ενώ ο πιτσιρικάς στην βάση του αγάλματος δεν φαίνεται να νοιάζεται, αποροφημένος σε αυτό που άκουγε στα ακουστικά του.

Δεν ξέρω αν είναι προεκλογική περίοδος στην Τουρκία αλλά δίπλα από το άγαλμα του μεγάλου Μανιτού υπήρχε συγκέντρωση στελεχών και οπαδών του κόμματος του νεο-σουλτάνου ενώ τα μεγάφωνα έπαιζαν έναν παιάνα όπου κυριαρχούσε το όνομα του αρχηγού τους.

Εγώ συνέχισα βέβαια τις βόλτες μου φωτογραφίζοντας αυτούς που φωτογράφιζαν...

...και άλλα σημεία της πόλης.

Αγοράζοντας γλυφιτζούρια για την μικρή

Το παλιό τζαμί του πασά Αλέξανδρου (Iskenderpasa)...

...ή το υπό κατασκευή καινούργιο τζαμί.

Η πόλη, που σε πληθυσμό ξεπερνάει τις 800 χιλιάδες, είναι χτισμένη πάνω σε λόφους.

Από την πολλή βόλτα μ' έπιασε μια λιγούρα κι έκατσα στο παρακάτω μαγαζί του Hafiz Ibrahim (από το 1896) κι έφαγα ένα fystikli baklava (που δεν χρειάζεται μετάφραση) κι ένα naneli cay (= τσάι με μέντα).

Το απόγευμα μέσω μιας πεζογέφυρας πέρασα τις δύο μεγάλες λεωφόρους μπροστά από το ξενοδοχείο και βγήκα στην παραλία για περπάτημα. Η περιοχή έχει φτιαχτεί πολύ ωραία αφού έχει promenade για περπάτημα, ποδηλατόδρομο (αν και δεν είδα ποδηλάτες παρά μόνο 2 παιδιά με πατίνια), γκαζόν, παγκάκια, ξαπλώστρες και πεζούλια για αυτούς που κάνουν βόλτες.

Κι ενώ ο ήλιος έδυε στην παραλία της Τραπεζούντας...

...εγώ έκατσα στο παρακάτω εστιατόριο για να δειπνήσω.

Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως: Δεν είχαν προφιτερόλ που παρήγγειλα για επιδόρπιο κι έτσι έσφιξα τα δόντια κι έφαγα ένα fystikli kadayf (που κι αυτό δεν χρειάζεται μετάφραση).

Την Τρίτη 18/6 η μέρα ξημέρωσε βροχερή στην Τραπεζούντα. Μέχρι όμως να πάρω πρωινό σταμάτησε κι άρχισε να στεγνώνει ο δρόμος. Έτσι πήρα την μηχανή και πήγα στο τζαμί Αγιά Σοφιά. Θα μου πείτε τζαμί και Αγιά Σοφιά ταιριάζει; Όχι βέβαια, όπως δεν ταιριάζει και για την άλλη Αγιά Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη. Η Αγία Σοφία χτίστηκε ανάμεσα στο 1238 και στο 1263 αλλά, όπως γίνεται συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, έγινε τζαμί μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς το 1461. Τώρα λειτουργεί ως τζαμί αλλά είναι ανοιχτό στο κοινό. Όταν πήγα εγώ είχε ήδη 5 λεωφορεία απ' έξω.

Στο εσωτερικό υπάρχουν ακόμα αγιογραφίες (φαντάζομαι από την εποχή της άλωσης)...

... ενώ εκεί που φαίνεται το γυάλινο πάτωμα έχει ψηφιδωτά από κάτω τα οποία καλύπτονται με χαλί (φαίνονται τα χαλιά μαζεμένα στην άκρη της φωτογραφίας) όταν γίνονται οι προσευχές.

Οι κήποι είναι περιποιημένοι... 

... ενώ στο πλάι του χώρου υπάρχουν κάποιες ταφόπλακες (χριστιανικές και μουσουλμανικές) που έχουν βρεθεί εκεί, μεταξύ των οποίων και της παρακάτω τρακονταετούς νεανίδος.

Φεύγοντας από την Αγία Σοφία πήγα να επισκεφθώ ένα σημείο το οποίο ο google το περιέγραφε ως Kemal Ataturk Pavilion (= περίπτερο του Κεμάλ Ατατούρκ). Έφτασα λοιπόν εκεί, πλήρωσα 2 ευρώ και μπήκα στον περιβάλοντα χώρο.

Το περίπτερο του Ατατούρκ λοιπόν, όπως έγραφε η σχετική πινακίδα, ήταν η θερινή κατοικία του Έλληνα Κωνσταντίνου Καμπαγιάντη ο οποίος το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών το άφησε πίσω και κατέληξε στο κράτος. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1924 ο Κεμάλ επισκέφθηκε την πόλη, το είδε και είπε ότι του άρεσε. Και όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, όταν ο μεγάλος αρχηγός εκφράζει μια επιθυμία το τοπικό συμβούλιο του το χάρισε ως δώρο από το λαό της Τραπεζούντας (ο οποίος είμαι σίγουρος ότι δεν ρωτήθηκε ποτέ). Η ειρωνία είναι ότι ο Κεμάλ ήρθε μόνο μια φορά στο περίπτερο, τον Ιούνιο του 1937. Το κτίριο είναι σε πολύ κατάσταση και ο περιβάλλον χώρος είναι στην πένα.

Είναι ένα τριώροφο κτίριο με πολλές αίθουσες όπως η τραπεζαρία...

...το υπνοδωμάτιο του αφεντικού...

...ή το δωμάτιο των επισκεπτών (το οποίο στα τούρκικα λέγεται misafir odas).

Υπάρχει ένα μικρό καφέ στον κήπο.

Και δύο ακόμα φωτογραφίες από τους πολύ όμορφους κήπους.

Το πρωί της Τετάρτης 19 Ιουνίου έκανα check out από το ξενοδοχείο μου στην Τραπεζούντα και έφυγα για την Σαμψούντα. Ο δρόμος είχε αρχίσει να στεγνώνει από την πρωινή βροχή κι όλα έδειχναν ότι θα πήγαιναν καλά. Καμιά 50αριά χλμ όμως μετά την Τραπεζούντα με σταματάει μια γλυκειά τροχονομίτσα. Αφού μου ζήτησε διαβατήριο και δίπλωμα μου δείχνει στο κινητό της τον μεταφραστή της google ο οποίος έγραφε: "Καταγραφήκατε να πηγαίνετε με 109 χλμ/ώρα ενώ το όριο είναι 90. Θα σας δώσουμε πρόστιμο και θα σας στείλουμε να το πληρώσετε μακρυα"(!!!!!!!???????). Μέχρι το πρόστιμο όλα καλά αλλά να με στείλουν και μακρυά; Πόσο μακρυά; Τελικά μου ξαναδείχνει το κινητό της το οποίο έγραφε "θα το πληρώσετε στο τελωνείο''. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι εκείνη την στιγμή απείχα πάνω από 1000χλμ από την Κωνσταντινούπολη, όντως μακρυά θα με έστελναν για να το πληρώσω. Μ' εξαίρεση το Βέλγιο που έζησα τρία χρόνια δεν θυμάμαι να μου έχουν κόψει ποτέ κλήση στο εξωτερικό. Με την μηχανή με έχουν σταματήσει 2-3 φορές αλλά ποτέ δεν μου έκοψαν κλήση.

Τέλος πάντων, πήρα την κλήση και συνέχισα τον δρόμο μου. Πέρασα την Κερασούντα  (Giresun στα τούρκικα) και λίγο παρακάτω, μόλις πέρασα τα Κοτύωρα (Ordu στα τούρκικα) σκέφθηκα να κάνω μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφθώ το Ιασώνειο ακρωτήριο (στα τούρκικα Yassun Burnu). Είναι ένα μικρό ακρωτήριο εκτός του κεντρικού δρόμου και όπως έδειχνε το google δίπλα είχε κι ένα καφέ. Σκέφτηκα εκεί να κάνω το διάλειμμα μου. Όπως το έβλεπα στον χάρτη φαινόταν ένα ήσυχο μέρος, θα ήταν μια ωραία διαδρομή κι ένα ωραίο παραθαλάσσιο μέρος ν' απολαύσω έναν καφέ. Τελικά και ο δρόμος και το ακρωτήριο ήταν τόσο ήσυχα όσο ήσυχη είναι η Χαλκιδική το 15αύγουστο. Το ακρωτήριο λέγεται Ιασώνειο διότι εκεί σταμάτησε ο Ιάσων κατά την Αργοναυτική εκστρατεία όταν πήγαινε να βρει το χρυσόμαλο δέρας. Φτάνοντας εκεί έχει και μια σχετική ενημέρωση.

Στην άκρη του ακρωτηρίου υπάρχει ένας φάρος.

Δίπλα από το ακρωτήριο υπάρχει μιά εκκλησία. Οι ταμπέλες έλεγαν ότι είναι του Αγίου Ιάσωνα αλλά εγώ ξέρω ότι είναι του Αγίου Νικολάου και ότι οι Πόντιοι ναυτικοί περνούσαν από εκεί να ανάψουν ένα κερί πριν το ταξίδι.

Οι Τούρκοι, μάλλον λόγω της αργίας, έκαναν πικ-νικ ή έτρωγαν στο καφέ. Έκατσα κι εγώ να πιω ένα milkshake και μετά συνέχισα το δρόμο μου. Έφτασα στην Σαμψούντα, τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο και βγήκα μια βόλτα να δω την πόλη αφού θα έμενα μόνο ένα βράδυ. Αν και η πόλη έχει 600 χιλιάδες πληθυσμό, το κέντρο της τουλάχιστον δεν μου έλεγε τίποτα. Ξεκίνησα από μια μεγάλη πλατεία που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο. Αν μπορείτε να μαντέψετε τίνος το άγαλμα κοσμεί την πλατεία! Δύσκολο; Να το πάρει το ποτάμι; Του Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτήν την φορά έφιππου να ξιφουλκεί πάνω σ' έναν ατίθασο επιβήτορα.

Έκανα μια βόλτα στην αγορά

Καφενές στον μεντρεσέ

Το βράδυ είπα να κατέβω για μια βόλτα στην παραλία για να την συγκρίνω με την Τραπεζούντα. Καμμία σχέση. Πέρα από το ότι είχε δύο αίθουσες με παραδοσιακούς γάμους, χορούς και τραγούδια ήταν ένα πανηγύρι με καρουζέλ, μαλλί της γριάς, παγωτατζήδες κλπ. Και πολύ κόσμο. τα μάζεψα κι έφυγα. Για να συνέλθω πήγα σ' ένα ντονεράδικο να φάω ένα ντονέρ κι ένα κιουνεφέ.

Μιχάλης

Κασταμονή

20 Ιουνίου