Λίγο πριν μπώ στο Προκόπι το μεσημέρι της Τρίτης είδα αριστερά από τον δρόμο μια στημένη εξέδρα - παρατηρητήριο και πολύ κόσμο να κοιτάει. Ήδη η είσοδος στην περιοχή ήταν εντυπωσιακή κι έτσι σταμάτησα κι εγώ εκεί να δω τί κοίταζαν όλοι. Η θέα ήταν προς την κοιλάδα που βρίσκεται το Προκόπι.
Κατέλυσα σ' ένα μικρό ξενοδοχείο το οποίο δεν είναι υπόσκαφο αλλά είναι πολύ συμπαθητικό.
Την επομένη, Τετάρτη 12/6, πήγα σ' ένα πρακτορείο για να κλείσω μια πτήση με αερόστατο. Η κυρία που μ' εξυπηρέτησε ήταν Αγγλίδα κι ευτυχώς διότι μπόρεσα να συνεννοηθώ καθώς με τους Τούρκους είναι δύσκολο να συνεννοηθείς σε οποιαδήποτε γλώσσα εκτός από την δική τους. Η Αγγλίδα, η οποία μένει στην Τουρκία από το 94, ήξερε αρκετά καλά την ιστορία του τόπου. Δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες ποιός έσφαξε ποιόν αλλά ήξερε ότι στην περιοχή κατοικούσαν Έλληνες πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών. Ήξερε την ιστορία του Αγιάννη του Ρώσου και μου έδειξε τον τάφο του. Μου είπε μάλιστα ότι σχετικά πρόσφατα το Προκόπι ξαναέφτασε τον πληθυσμό που είχε πριν την ανταλλαγή.
...αλλά έχει πολλά Χριστιανικά μνημεία. Έξω από το χωριό υπάρχει μια διαδρομή που λέγεται Κοιλάδα των Μοναστηριών. Εκεί υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου η οποία χτίστηκε το 385μΧ από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Η εκκλησία έχει μετατραπεί σε τζαμί και λέγεται εκκλησία-τζαμί. Έτσι είναι απ' έξω:
...κι έτσι από μέσα:
Και το καμπαναριό αντικαταστάθηκε από μιναρέ.
Σε άλλον χώρο υπήρχε ο ναός της Αναλήψεως ο οποίος έτσι είναι απ' έξω:
...κι έτσι από μέσα:
Κι έτσι είναι όταν το περπατάς από μέσα:
Την Παρασκευή 14 Ιουνίου πήρα την μηχανή και πήγα σ' ένα χωριό 5 χλμ νοτίως του Προκοπίου το οποίο τώρα λέγεται Mustafapasa αλλά παλιότερα λεγόταν Συνασός. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού πολλοί Έλληνες που είχαν σπίτια στην Συνασό ήταν Κωνσταντινουπολίτες και είχαν απλώς τα θερινά σπίτια τους στην Συνασό. Μου φάνηκε περίεργο γιατί κάποιος από την Πόλη να θέλει να έρθει μέσα στην έρημο της Καππαδοκίας να χτίσει θερινό σπίτι! Τελικά όταν πήγα εκεί και διάβασα τα ενημερωτικά πανώ έγραφαν ότι ήταν κάτοικοι της Συνασού των οποίων οι δουλιές ήταν εμπόριο θαλασσινών και μαύρου χαβιάρι μέσω του κέντρου που ήταν η Κωνσταντινούπολη. Γι' αυτό κι εκτός από όμορφα σπίτια χρηματοδοτούσαν σχολεία κια βιβλιοθήκες.
Στο υπέρθυρο της εκκλησίας υπάρχει ακόμα μια μαρμάρινη επιγραφή στα ελληνικά.
Η εκκλησία από μέσα έχει καταστραφεί τελείως και η μόνη εικόνα που υπάρχει (και μάλλον έχει τοποθετηθεί πρόσφατα) είναι στο βάθος του Ιερού.
Πάνω σ' ένα τραπέζι υπήρχε ένα βιβλίο στ' αγγλικά από την κυρία Ευαγγελία Μπαλτά σχετικά με την παλιά Συνασό.
Ενώ αυτήν την εκκλησία δεν δυσκολεύτηκα να την βρω αφού ήταν πάνω στην κεντρική πλατεία του χωριού, την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου παιδεύτηκα λίγο. Υπήρχε μια ταμπέλα στον κεντρικό δρόμο και μετά τίποτα. Έπρεπε να ρωτήσω έναν ντόπιο παππού σε ένα συνοθύλευμα ελληνικών, τουρκικών και αγγλικών λέξεων. Ήταν μέσα σ' ένα φαράγγι και στην εκκλησία δεν υπήρχε πρόσβαση.
Έκανα μερικές βόλτες στο χωριό...
...θαύμασα τα καταστήματα νεωτερισμών...
...με ρούχα για τις χανούμισες (κάτω από τις κελεμπίες βέβαια).
Είδα μερικά ενδιαφέροντα κτίρια:
Λίγο πιο κάτω από την Συνασό υπήρχε ένα μοναστήρι το οποίο λέγεται Keslik από το όνομα της περιοχής που βρίσκεται. Μερικές φορές αναφέρεται και ως Μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ από το όνομα της μίας από τις δύο εκκλησίες που έχει. Σύμφωνα με το διαδίκτυο τα πρώτα υπόσκαφα της εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ φτιάχτηκαν το 800μΧ περίπου και τα υπόλοιπα το 1200. Λειτούργησε ως μοναστήρι για περίπου 400 χρόνια, από το 900 ως το 1300μΧ και μετά εγκαταλήφθηκε. Στα τέλη του 18ου αιώνα οι ντόπιοι Έλληνες άρχισαν να το επισκέπτονται ξανά και τον 19ο αιώνα συντηρήθηκε. Λειτούργησε ως εκκλησία μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923-4 οπότε και εγκαταλήφθηκε ξανά. Στα τέλη του 20ου αιώνα οι Τούρκοι το ανακάλυψαν και το έκαναν επισκέψιμο.
Κάποια από τις μέρες που ήμουν στο Προκόπι ανέβηκα μέχρι τον τύμβο που φυλλάσονταν τα οστά του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου πριν μεταφερθούν στην Εύβοια. Δυστυχώς ο χώρος ήταν κλειστός (λειτουργεί 11-6, αντίθετα με το τί έλεγε το google). Ήταν ανοιχτό όμως το καφέ από κάτω όπου μια παρέα από κορίτσια απολάμβανε το αφέψημα τους.
Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες της πόλης όταν ο ήλιος έπεφτε.
Μιχάλης
 |
| Έτσι φαίνεται το Προκόπι από μακριά |
 |
| Η αυλή που παίρνουμε το πρωινό μας όπως φαίνεται το βράδυ |
Την επομένη, Τετάρτη 12/6, πήγα σ' ένα πρακτορείο για να κλείσω μια πτήση με αερόστατο. Η κυρία που μ' εξυπηρέτησε ήταν Αγγλίδα κι ευτυχώς διότι μπόρεσα να συνεννοηθώ καθώς με τους Τούρκους είναι δύσκολο να συνεννοηθείς σε οποιαδήποτε γλώσσα εκτός από την δική τους. Η Αγγλίδα, η οποία μένει στην Τουρκία από το 94, ήξερε αρκετά καλά την ιστορία του τόπου. Δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες ποιός έσφαξε ποιόν αλλά ήξερε ότι στην περιοχή κατοικούσαν Έλληνες πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών. Ήξερε την ιστορία του Αγιάννη του Ρώσου και μου έδειξε τον τάφο του. Μου είπε μάλιστα ότι σχετικά πρόσφατα το Προκόπι ξαναέφτασε τον πληθυσμό που είχε πριν την ανταλλαγή.
Αφού κανόνισα τις λεπτομέρειες καβάλησα την μηχανή κι έφυγα για τον νότο. Πέρασα από μια κωμόπολη που τώρα λέγεται Derinkuyu αλλά παλιά λεγόταν Μαλακοπή κι έφτασα στο χωριό που τώρα λέγεται Guzelyurt και παλιότερα Καρβάλη. Οι Καρβαλιώτες με την ανταλλαγή εγκαταστάθηκαν έξω από την Καβάλα κι ίδρυσαν την Νέα Καρβάλη με τους γνωστούς κουραμπιέδες. Αν θυμάμαι καλά κατά την μετακίνηση τους πήραν μαζί τους και τα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου του Νανζιανζηνού τα οποία βρίσκονται πλέον στην εκκλησία που έχτισαν στην Νέα Καρβάλη.
Η παλιά Καρβάλη δεν λέει πολλά....
...αλλά έχει πολλά Χριστιανικά μνημεία. Έξω από το χωριό υπάρχει μια διαδρομή που λέγεται Κοιλάδα των Μοναστηριών. Εκεί υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου η οποία χτίστηκε το 385μΧ από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Η εκκλησία έχει μετατραπεί σε τζαμί και λέγεται εκκλησία-τζαμί. Έτσι είναι απ' έξω:
Το ξυλόγλυπτο τέμπλο επειδή ήταν ωραίο δεν καταστράφηκε αλλά τοποθετήθηκε στην δεξιά κλιτύ της εκκλησίας πίσω από εκεί που προσεύχεται ο χότζας αφού αντικαταστάθηκαν οι εικόνες με στίχους του Κορανίου.
Και το καμπαναριό αντικαταστάθηκε από μιναρέ.
Σε άλλον χώρο υπήρχε ο ναός της Αναλήψεως ο οποίος έτσι είναι απ' έξω:
...κι έτσι από μέσα:
Φεύγοντας από την Καρβάλη προχώρησα λίγα χιλιόμετρα παρακάτω που βρίσκεται το φαράγγι Ihlara. Το φαράγγι διαρρέει ένας ποταμός δίπλα στον οποίο υπάρχει ένα πολύ καλά συντηρημένο μονοπάτι ενώ και από τις δύο μεριές του φαραγγιού υπάρχουν κάθετα τοιχώματα. Για να μπεις στο φαράγγι πρέπει να πληρώσεις, αν είσαι ξένος, 15 ευρώ. Για τους Τούρκους είναι πολύ φτηνότερα. Έτσι φαίνεται το φαράγγι ψηλά από την είσοδο:
Βγαίνοντας από το φαράγγι είχα πλαντάξει από την ζέστη αφού φορούσα το παντελόνι και τις μπότες της μηχανής κι έτσι κάθησα στο πρώτο καφέ που υπήρχε να ρίξω την θερμοκρασία. Εκτός από αυτά που ήπια έφαγα κάτι πιτούλες γεμιστές με τυρί που εδώ τις λένε γκιουζλεμέ (gozleme) που τις έφτιαχνε η γιαγιάκα της φωτογραφίας κάτω από την κόκκινη σημαία.
Στο κέντρο του χωριού υπάρχει η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
...με ρούχα για τις χανούμισες (κάτω από τις κελεμπίες βέβαια).
 |
| Ξενοδοχείο με premium suites έγραφε |
 |
| Ξενοδοχείο και εστιατόριο "Old Greek House" |
 |
| Ξενοδοχείο "Kastorya" |
 |
| Εκκλησία Αρχ. Μιχαήλ |
 |
| Τράπεζα |
 |
| Εκκλησία Αγ. Στεφάνου |
Μιχάλης
Προκόπι Καππαδοκίας
14 Ιουνίου
14 Ιουνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου