Επιτέλους μετά από καιρό στον δρόμο ξανά

 Είχαν περάσει περίπου 10 μήνες από την τελευταία φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό (η Κύπρος βέβαια δεν μετράει για εξωτερικό) και περισσότερα από 4 χρόνια από την τελευταία φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό με την μηχανή. Εδώ και αρκετά χρόνια μου είχε κάτσει η ιδέα να περπατήσω στα χνάρια που πολέμησε ο Ελληνικός Στρατός το 1919-1922, επίσης να επισκεφθώ την Καππαδοκία και τις πόλεις του Ευξείνου Πόντου. Απλώς μέχρι τώρα δεν είχαν "ωριμάσει οι συνθήκες" ή για να χρησιμοποιήσω την γλώσσα των πολιτικών όταν δεν θέλουν να σου απαντήσουν σε μια λογική ερώτηση "δεν υπήρχε το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο" (Ουάου!!!!, είμαι πολύ μπροστά!!). Τώρα λοιπόν που ωρίμασαν οι συνθήκες και βρέθηκε και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο καβάλησα την μηχανή και έφυγα. Είπα να κάνω το ταξίδι αυτό Ιούνιο που οι μέρες είναι μεγαλύτερες και που ακόμα δεν έχουν πιάσει οι ζέστες (κούνια που με κούναγε). Αρχικά πήρα το πλοίο από τον Πειραιά και βγήκα στην Μυτιλήνη στην οποία έμεινα δύο μέρες για να δω φίλους και γνωστούς αφού έχω περάσει έναν χρόνο της ζωής μου εκεί (ακόμα δεν μου έχει εξηγήσει κάποιος αν Μυτιλήνη και Λέσβος είναι διαφορετικά νησιά ή το ίδιο!). Από τα αγαπημένα μου μέρη στο νησί είναι η Αγιάσος και η Σκαλα Συκαμιάς. Επειδή τις μέρες που ήμουν στην Λέσβο έκανε πολύ ζέστη προτίμησα να πάω στην Αγιάσο που έχει και κάποιο υψόμετρο.

Σ' αυτό το όμορφο τραπεζάκι ήπια έναν καφέ στην χόβολη με γλυκό του κουταλιού

 

Το Σάββατο 8 Ιουνίου, το απόγευμα, πήρα το καραβάκι "Φώκαια" (Τουρκικής εταιρείας) και κατά τις επτάμιση το απόγευμα βγήκα στις Κυδωνίες (που είναι οι Ελληνική ονομασία του Αϊβαλή). Για εκείνο το βράδυ είχα κλείσει να μείνω σε ένα ξενοδοχείο στην θάλασσα, στα Μοσχονήσια που είναι προάστιο των Κυδωνίων (συνδέεται με γέφυρα). Την επομένη αφού άλλαξα χρήματα και αγόρασα μία τοπική sim για να έχω λεπτά και δεδομένα στην χώρα έφυγα προς την Ανατολία. Πρώτος σταθμός ήταν το Ουσάκ, μια μικρή (για τα δεδομένα της Τουρκίας) πόλη 180.000 κατοίκων. Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να δεις αλλά βόλευε από πλευράς αποστάσεως.

Και βέβαια πανταχού παρών είναι ο Μεγάλος Τιμονιέρης (πιό παλιός από τον άλλον Μεγάλο Τιμονιέρη της Άπω ανατολής) ο οποίος κατευθύνει τα στρατεύματα στην νίκη αλλά αγκαλιάζει και τον απλό λαό για να τον καθοδηγήσει.

Την Δευτέρα 10/6 συνέχισα την προέλαση μου προς τα ανατολικά. Άφησα στα αριστερά μου (βόρεια) την Κιουτάχεια και συνέχισα την ηρωική πορεία μου μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ. Εκεί έστριψα τον όγκο των δυνάμεων μου βόρεια στην κατεύθυνση προς Εσκή Σεχίρ. 25 χλμ αργότερα όμως άφησα τον κύριο άξονα και βγήκα σ' ένα χωριό με τ' όνομα Ayazini. Εκεί, μέσα στους βράχους, υπάρχουν σκαμμένες κατοικίες και εκκλησίες.

Η εκκλησία της Παρθένου Μαρίας

Υπήρχαν και σπηλιές ανεπτυγμένες σε διάφορα επίπεδα οι οποίες συνδεόντουσαν μεταξύ τους.

Έκανα και μια βόλτα στο παρακείμενο ομώνυμο χωριό.....

... πριν καθήσω για ένα κρύο τσάι σ' ένα υπαίθριο καφέ. Εκεί ο ιδιοκτήτης του καφέ με σπασμένα αγγλικά και με την βοήθεια του google translate μου πρότεινε να πάω εκεί κοντά σε μια λίμνη. Είχα χρόνο κι έτσι έκανα την προσπάθεια. Η αρχαία ονομασία της περιοχής είναι Φρυγία και έτσι το κρατάνε ακόμα αλλά μάλλον όχι επίσημα.

Η λίμνη δεν έλεγε και πολλά αλλά η διαδρομή ως εκεί ήταν όμορφη. Εκεί που τέλειωνε ο δρόμος δίπλα στην λίμνη υπήρχαν και δύο οικογένειες (απ' αυτές τις δωδεκαμελείς που όλα τα θηλυκά άνω των 8 χρονών είναι κουκουλωμένα με τσεμπέρια) που έψηναν για πικ-νικ. Είχε και μια μικρή αποβάθρα όπου υπήρχε μια αυτοκρατορική βάρκα για να κάνει βόλτες όσους το επιθυμούσαν.

Solar powered βεβαίως

Το τοπίο από την άλλη μεριά της λίμνης ήταν όμορφο.

Μετά την λίμνη οπισθοχώρησα λίγο μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ για ν' αναλάβω επιθετική πρωτοβουλία αμέσως μετά προς νοτιοανατολάς προς μια πόλη που στα τουρκικά λέγεται Aksehir και στα ελληνικά Φιλομήλιον της Φρυγίας όπου και διανυκτέρευσα.

Την επομένη 11 Ιουνίου στο πρόγραμμα ήταν να καταλήξω στην Καππαδοκία. Έφυγα λοιπόν από το Φιλομήλιον νοτιοανατολικά προς το Ικόνιο περνώντας από τις νότιες παρυφές της Αλμυράς Ερήμου. Αν και σήμερα ήταν ζεστή μέρα πάνω στην μηχανή ευτυχώς δεν ζεσταινόμουν πολύ παρά το κράνος και τον ιδιαίτερο ρουχισμό που απαιτείται.

Στον σχεδιασμό του ταξιδιού είχα ζητήσει από τον Τούρκο φίλο μου Ονούρ να μου προτείνει διάφορα αξιοθέατα πάνω στην διαδρομή μου. Έτσι, εκτός από το Ayazini που επισκέφθηκα χθες για την σημερινή διαδρομή μου είχε προτείνει το Obruk Hani το οποίο προφανώς κάποτε ήταν χάνι κοντά στο χωριό Obruk. Το χάνι αυτό καθ' εαυτό ήταν κλειστο και γινόντουσαν εργασίες. Μάλιστα κατά τις 12:30 που πήγα εγώ οι εργάτες τα μάζευαν και έφευγαν.

Αυτό που όμως είναι ενδιαφέρον είναι πίσω ακριβώς από το χάνι. Ένας ιδιαίτερος γεωλογικός σχηματισμός γεμάτος με νερό.

Πέρα από αυτό δεν είχε τίποτα να δεις και στην ευρύτερη περιοχή δεν υπήρχε δέντρο (πλην κάποιων νεοφυτευθέντων) κι έτσι ο ήλιος χτύπαγε αλύπητα. Ούτε ένα καφέ ούτε τίποτα. Έτσι ξανακαβάλησα την μηχανή κι έφυγα τρέχοντας μπας και βρω πουθενά να ξαποστάσω. Τελικά σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο που παραπλεύρως είχε ένα παρακμιακό μαγαζί που έδινε ντονέρ και κεμπάπ σε ψωμί.

Τελικά έφτασα στην Καππαδοκία και κατέλυσα σε μια κωμόπολη η οποία λέγεται στα τούρκικα Urgup και στα ελληνικά Προκόπι. Εδώ υπήρχε και το προσκήνυμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου και με την ανταλλαγή των πληθυσμών οι κάτοικοι του Προκοπίου πήραν μαζί τους τα λείψανα του Αγίου και όταν εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια έφτιαξαν εκεί καινούργια εκκλησία ομώνυμη κι εναπόθεσαν εκεί τα λείψανα.

Στην Καππαδοκία θα μείνω 4 μέρες για να πάω κάποιες βόλτες οπότε τα σχετικά με την περιοχή στην επόμενη ανάρτηση.

Μιχάλης

Προκόπι Καππαδοκίας

11 Ιουν