Mike the tripper: Καππαδοκία 2

Για την Πέμπτη το πρωί είχα κανονίσει πτήση με αερόστατο. Όταν λέμε όμως πρωί, για μένα δεν ήταν πρωί αλλά η προηγούμενη νύχτα αφού το βανάκι ήρθε να με πάρει στις 3:30. Αυτού του είδους οι πτήσεις γίνονται πολύ πρωί διότι όταν αρχίσει να σηκώνεται ο ήλιος ξεκινάει και ο άνεμος κι επειδή αυτά τα πράγματα του διαβόλου δεν έχουν φτερά καταλήγεις να πάς εκεί που σε πάει ο άνεμος και όχι εκεί που θα ήθελες. Κάτι σαν τους περισσότερους πολιτικούς (αλλά και ψηφοφόρους) δηλαδή που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος. Εκείνη την ώρα τα μόνα οχήματα που κινούντο ήταν τα βανάκια που κουβαλούσαν τους επιβάτες και τα Land Rover που ρυμουλκούσαν τα τρέιλερ με τα αερόστατα. Παρακολουθήσαμε όλη την προετοιμασία....

...και αφήσαμε το έδαφος με το που άρχιζε να χαράζει το λυκαυγές κατά τις 5 παρά 10 ενώ οι άλλοι ακόμα το παλεύαν.

Τα καλάθια που κρέμονται κάτω από τα αερόστατα χωρούν 25-35 άτομα συν τον "κυβερνήτη και τον συγκυβερνήτη" και χωρίζονται σε 4 ή 6 διαμερίσματα, προφανώς για να μην μετακινείται ο κόσμος προς την μια ή άλλη πλευρά. Αν και σ' αυτά τα διαμερίσματα που μας είχαν βάλει δεν υπήρχε χώρος για μανούβρες γενικώς.

Το εντυπωσιακό με την συγκεκριμμένη πτήση δεν είναι τόσο η θέα προς το τοπίο της Καππαδοκίας (που είναι εντυπωσιακή)...

....όσο ο αριθμός αυτών των μπαλονιών που πετάνε.

Η πτήση κράτησε περίπου μια ώρα και ήταν πολύ ευχάριστη και ομαλή. Όταν πλησιάζαμε να προσγειωθούμε εγώ χάζευα από κάτω το Land Rover με το τρέιλερ που προσπαθούσε να υπολογίσει πού θα κάτσουμε για να βρεθεί εκεί. Τελικά όχι μόνο βρέθηκε περίπου εκεί αλλά ακριβώς εκεί αφού κάτσαμε κατευθείαν πάνω στο τρέιλερ!!! Εμείς είχαμε πάρει, σύμφωνα με τις οδηγίες του πιλότου, θέση αντίστοιχη με αυτή που παίρνεις στο αεροπλάνο όταν είναι να κάνει ανώμαλη προσγείωση (μου φαίνεται ότι λέγεται brace position), δηλαδή λυγίσαμε τα γόνατα και χωθήκαμε μέσα στο καλάθι με τα χέρια μας σε κάποια χερούλια που είχε το καλάθι εσωτερικά γι αυτόν τον σκοπό. Εκτός από τον οδηγό του Land Rover όμως υπήρχε και "πλήρωμα εδάφους" του οποίου η δουλειά ήταν να πιάσουν τους "κάβους" που τους έριξε ο κυβερνήτης, σαν τους καβοδέτες στα λιμάνια, για να μην μας πάρει η "θάλασσα" γι αλλού.

Εκτός από εμάς που κάναμε βόλτα με τα αερόστατα υπήρχαν και άλλοι που έκαναν βόλτα πάνω σε άλογα.

Τελειώνοντας την πτήση το "πλήρωμα" μας κέρασε μια παιδική σαμπάνια (δηλαδή χωρίς αλκοόλ που έμοιαζε με βυσσινάδα) και μας έδωσε και τα πτυχία μας για την επιτυχή πτήση.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο κατά τις 6:30 όπου έριξα ένα τρίωρο ύπνο.

Όταν συνήλθα καβάλησα την μηχανή και πήγα στο χωριό Goreme που είναι το κέντρο της Καππαδοκίας όπως την ξέρουμε από τις φωτογραφίες.

Όλη η Καππαδοκία είναι γεμάτη από εκκλησίες οι οποίες είναι πολύ παλιές, περίπου 1000 ετών. Δύο απ' αυτές επισκέφθηκα κι εγώ. Η πρώτη λεγόταν Aynali (άγνωστο σε ποιόν άγιο ήταν αφιερωμένη). Έτσι ήταν απ' έξω...

...κι έτσι από μέσα:

Η δεύτερη λεγόταν El Nazar (κι αυτή άγνωστο σε ποιόν άγιο ήταν). Ο φύλακας που απ' ότι φαίνεται ότι με συμπάθησε όταν του είπα ότι είμαι Έλληνας, μου είπε ότι η εκκλησία χτίστηκε τον 10ο - 11ο αιώνα. Εδω οι αγιογραφίες έχουν διατηρηθεί αν και οι Τούρκοι, που η θρησκεία τους δεν επιτρέπει τις απεικονίσεις προσώπων, έχουν αποξέσει τα πρόσωπα.