Το Σάββατο 15 Ιουνίου έκανα check-out από το ξενοδοχείο μου στο Προκόπι και "χτύπησα τον δρόμο" (κυριολεκτική μετάφραση στα ελληνικά του hit the road). Η γενική κατεύθυνση θα ήταν βορειοανατολικά προς την Τραπεζούντα αλλά επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη είχα υπολογίσει να μείνω κάπου ενδιάμεσα σε μια κωμόπολη 10.000 κατοίκων με το όνομα Divrigi. Επειδή έφτασα νωρίς όμως σκέφτηκα να συνεχίσω και καλά έκανα. Κοντά στον δρόμο για την Τραπεζούντα (με μια μικρή παράκαμψη) υπήρχε ένα φαράγγι, το οποίο είχα εντοπίσει στο Facebook από άλλους μοτοσυκλετιστές, και είχα σκεφτεί, αφού δεν με βγάζει πολύ από τον δρόμο μου, να το επισκεφθώ. Έφτασα λοιπόν στο χωριό Kemaliye που βρισκόταν κοντά στο φαράγγι. Όπως το έβλεπα από τον χάρτη φαινόταν ένα κωλοχώρι στην μέση του πουθενά. Όμως κάθε άλλο παρά έτσι ήταν τα πράγματα. Το Kemaliye είναι ένα πάρα πολύ όμορφο χωριό πνιγμένο στο πράσινο μέσα στο ομώνυμο φαράγγι το οποίο διατρέχει ο Ευφράτης ποταμός. Απ' ότι φαίνεται η διαδρομή του φαραγγιού είναι δημοφιλής στους μοτοσυκλετιστές διότι ήταν το μόνο μέρος που είδα τόσους πολλούς ξένους απ' αυτούς. Έμεινα στο καλύτερο (και ακριβότερο) ξενοδοχείο που έχω μείνει μέχρι στιγμής στην Τουρκία. Όταν ξύπνησα την Κυριακή το πρωί αυτή ήταν η θέα από το δωμάτιο μου.
Πηγαίνοντας για το χωριό έβγαλα μια φωτογραφία τον Ευφράτη... ...και φτάνοντας στο χωριό άρχιζα να το βγάζω φωτογραφίες κι αυτό. Φεύγοντας από το χωριό Kemaliye πήγα στο φαράγγι για το οποίο είχα έρθει ως εδώ. Λέγεται Σκοτεινό φαράγγι διότι ορισμένα μέρη δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος. Πρακτικά είναι μια σειρά από θεοσκότεινα τούνελ σκαμμένα στο βράχο και ο δρόμος που τα διασχίζει είναι χωματόδρομος. Κι ένα βιντεάκι διαρκείας 1' και 20'' εκτός των τούνελ, από την action camera που είχα προσαρμοσμένη πάνω από τα φανάρια της μηχανής (χαμηλά την ένταση).
13 Dark Canyon (youtube.com)
Φεύγοντας από το Σκοτεινό φαράγγι έβαλα πλώρη για την Τραπεζούντα. Ο κύριος λόγος που θα πήγαινα Τραπεζούντα ήταν για να επισκεφθώ το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά το οποίο βρίσκεται καμιά 40αριά περίπου χλμ νότια της Τραπεζούντας λίγο έξω από τον δρόμο που θα χρησιμοποιούσα εγώ για να φτάσω στην πόλη. Έτσι λοιπόν μου ήρθε η φαεινή ιδέα αντί να κατέβω μέχρι την πόλη, να κάνω μια διανυκτέρευση σ' ένα από τα ξενοδοχεία που βρίσκονται κοντά στο μοναστήρι. Και τελικά έτσι έκανα, έμεινα σ' ένα ξενοδοχείο 7 χλμ πριν το μοναστήρι. Το βράδυ, όταν ο πολύς κόσμος είχε φύγει από το εστιατόριο, οι υπάλληλοι έβαλαν ποντιακά στα μεγάφωνα κι άρχιζαν να χορεύουν. Η μουσική ήταν ίδια με τα δικά μας ποντιακά, ο χορός ήταν ίδιος, μόνο τα λόγια διέφεραν. Ήταν σ' άλλη γλώσσα.
Με το Πόντο δεν έχω καμμία σχέση. Εκτιμώ όμως ιδιαίτερα τους Πόντιους διότι, μαζί με τους Θράκες, είναι οι πιο αγνοί Έλληνες και πατριώτες που έχω γνωρίσει. Γι αυτό και το να βρεθώ στον Πόντο ήταν κάτι που ήθελα.
Το πρωί της Δευτέρας 17 Ιουνίου λοιπόν ξεκίνησα να πάω στην Παναγία Σουμελά. Κατ' αρχάς θα πω ότι η περιοχή είναι η πιο όμορφη της Τουρκίας που έχω πάει μέχρι τώρα. Δεν έχει την ιδιαιτερότητα της Καππαδοκίας αλλά είναι μέσα στο πράσινο. Αν δεν είχε τους Τούρκους και τις Τουρκάλες με τα τσεμπέρια θα νόμιζες ότι είσαι κάπου στις Άλπεις, Ελβετία ή Αυστρία. Για του λόγου το αληθές παρακάτω είναι ένα βιντεάκι 43'' από την action camera στον δρόμο για το μοναστήρι.
Το μοναστήρι έχει μεγάλη επισκεψιμότητα κι έτσι ήταν και σήμερα. Είχε πολύ κόσμο με το 95% των επισκεπτών να είναι Τούρκοι. 4 χλμ πριν το μοναστήρι σε σταματούν και αφήνεις το όχημα σε ένα πάρκινγκ. Μετά, με 1,5 ευρώ, παίρνεις ένα dolmus, ένα από αυτά τα minibus που είναι πολύ συνηθισμένα στις ανατολικές χώρες, το οποίο σε πάει μέχρι το μοναστήρι. Πριν την είσοδο του μοναστηριού έχει μια εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας... ...την οποία, σαν γνήσιος Πυροβολητής, πήγα να την δω. Και μετά κίνησα για την Παναγία Σουμελά. Ο θρύλος θέλει τον 4ο αιώνα, 2 μοναχούς, έναν από την Αθήνα κι έναν από την Κωνσταντινούπολη, χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, να δουν το ίδιο όραμα για την ύπαρξη μιας εικόνας της Παναγίας στην περιοχή. Βρεθήκαν λοιπόν εδώ στην περιοχή, διανυκτέρευσαν σε μια σπηλιά και όταν ξημέρωσε βρήκαν μέσα στην σπηλιά την εικόνα της Παναγίας που είχε ζωγραφίσει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Το Σουμελά προέρχεται μάλλον από το "μέλαν", το μαύρο που επικρατούσε στην σπηλιά που βρέθηκε η εικόνα. Τώρα βέβαια το μοναστήρι λειτουργεί ως μουσείο και έχει είσοδο 22 ευρώ. Μιά φορά τον χρόνο, κάθε 15αύγουστο, όταν δίνεται άδεια στον Πατριάρχη από το τουρκικό κράτος, γίνεται λειτουργία. Για να φτάσεις μέχρι την είσοδο πρέπει να ανέβεις κάμποσα σκαλιά...
...αφού πληρώσεις το εισιτήριο μετά ν' ανέβεις κι άλλα σκαλιά... ...για να βρεθείς μέσα στο μοναστήρι. Στις φωτογραφίες που υπάρχουν σε μια αίθουσα της Μονής υπάρχει και η παρακάτω που απεικονίζει γραμματόσημο των ΕΛΤΑ του 1985.
Έχει μια κεντρική εκκλησία η οποία έχει αγιογραφίες και απ' έξω...
Αφού για κανένα δίωρο περιήλθα τα κτίρια της Μονής - μουσείου πήρα το dolmus της επιστροφής για να καβαλήσω την μηχανή και να φύγω για την Τραπεζούντα.
Μιχάλης 17 Ιουνίου
Τραπεζούντα
Θα μπορούσε να είναι και λίγο Άλπεις το τοπίο πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφή