Τραπεζούντα και Σαμψούντα

Την Δευτέρα 17 Ιουνίου, μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, κατηφόρισα για την πόλη της Τραπεζούντας. Δεν είχα κλείσει κάποιο ξενοδοχείο αφού σ' ένα που είχα στείλει e-mail δεν μου απάντησε ποτέ. Επειδή από την προηγούμενη μέρα (Κυριακή) μέχρι την επόμενη Πέμπτη, 19 Ιουνίου, είναι αργία στην Τουρκία λόγω της γιορτής του κουρμπάν δυσκολεύτηκα λίγο να βρω κατάλυμα. Τελικά έμεινα σ' ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων μπροστά στην θάλασσα. Έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, στο Kemaliye ότι έμεινα στο ακριβότερο ξενοδοχείο μέχρι τότε. Τί να πω τώρα που το ξενοδοχείο της Τραπεζούντας έχει υπερδιπλάσια τιμή!! Τέλος πάντων, αφού τακτοποιήθηκα κι έκανα τα beaute μου βγήκα για μια βόλτα στο κέντρο της πόλης το οποίο είναι πεζοδρομημένο. Στην κεντρική πλατεία (η οποία στα τούρκικα λέγεται meydan) δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου Μανιτού ντυμένου με την κάπα του Στρατηλάτη ενώ ο πιτσιρικάς στην βάση του αγάλματος δεν φαίνεται να νοιάζεται, αποροφημένος σε αυτό που άκουγε στα ακουστικά του.

Δεν ξέρω αν είναι προεκλογική περίοδος στην Τουρκία αλλά δίπλα από το άγαλμα του μεγάλου Μανιτού υπήρχε συγκέντρωση στελεχών και οπαδών του κόμματος του νεο-σουλτάνου ενώ τα μεγάφωνα έπαιζαν έναν παιάνα όπου κυριαρχούσε το όνομα του αρχηγού τους.

Εγώ συνέχισα βέβαια τις βόλτες μου φωτογραφίζοντας αυτούς που φωτογράφιζαν...

...και άλλα σημεία της πόλης.

Αγοράζοντας γλυφιτζούρια για την μικρή

Το παλιό τζαμί του πασά Αλέξανδρου (Iskenderpasa)...

...ή το υπό κατασκευή καινούργιο τζαμί.

Η πόλη, που σε πληθυσμό ξεπερνάει τις 800 χιλιάδες, είναι χτισμένη πάνω σε λόφους.

Από την πολλή βόλτα μ' έπιασε μια λιγούρα κι έκατσα στο παρακάτω μαγαζί του Hafiz Ibrahim (από το 1896) κι έφαγα ένα fystikli baklava (που δεν χρειάζεται μετάφραση) κι ένα naneli cay (= τσάι με μέντα).

Το απόγευμα μέσω μιας πεζογέφυρας πέρασα τις δύο μεγάλες λεωφόρους μπροστά από το ξενοδοχείο και βγήκα στην παραλία για περπάτημα. Η περιοχή έχει φτιαχτεί πολύ ωραία αφού έχει promenade για περπάτημα, ποδηλατόδρομο (αν και δεν είδα ποδηλάτες παρά μόνο 2 παιδιά με πατίνια), γκαζόν, παγκάκια, ξαπλώστρες και πεζούλια για αυτούς που κάνουν βόλτες.

Κι ενώ ο ήλιος έδυε στην παραλία της Τραπεζούντας...

...εγώ έκατσα στο παρακάτω εστιατόριο για να δειπνήσω.

Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως: Δεν είχαν προφιτερόλ που παρήγγειλα για επιδόρπιο κι έτσι έσφιξα τα δόντια κι έφαγα ένα fystikli kadayf (που κι αυτό δεν χρειάζεται μετάφραση).

Την Τρίτη 18/6 η μέρα ξημέρωσε βροχερή στην Τραπεζούντα. Μέχρι όμως να πάρω πρωινό σταμάτησε κι άρχισε να στεγνώνει ο δρόμος. Έτσι πήρα την μηχανή και πήγα στο τζαμί Αγιά Σοφιά. Θα μου πείτε τζαμί και Αγιά Σοφιά ταιριάζει; Όχι βέβαια, όπως δεν ταιριάζει και για την άλλη Αγιά Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη. Η Αγία Σοφία χτίστηκε ανάμεσα στο 1238 και στο 1263 αλλά, όπως γίνεται συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, έγινε τζαμί μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς το 1461. Τώρα λειτουργεί ως τζαμί αλλά είναι ανοιχτό στο κοινό. Όταν πήγα εγώ είχε ήδη 5 λεωφορεία απ' έξω.

Στο εσωτερικό υπάρχουν ακόμα αγιογραφίες (φαντάζομαι από την εποχή της άλωσης)...

... ενώ εκεί που φαίνεται το γυάλινο πάτωμα έχει ψηφιδωτά από κάτω τα οποία καλύπτονται με χαλί (φαίνονται τα χαλιά μαζεμένα στην άκρη της φωτογραφίας) όταν γίνονται οι προσευχές.

Οι κήποι είναι περιποιημένοι... 

... ενώ στο πλάι του χώρου υπάρχουν κάποιες ταφόπλακες (χριστιανικές και μουσουλμανικές) που έχουν βρεθεί εκεί, μεταξύ των οποίων και της παρακάτω τρακονταετούς νεανίδος.

Φεύγοντας από την Αγία Σοφία πήγα να επισκεφθώ ένα σημείο το οποίο ο google το περιέγραφε ως Kemal Ataturk Pavilion (= περίπτερο του Κεμάλ Ατατούρκ). Έφτασα λοιπόν εκεί, πλήρωσα 2 ευρώ και μπήκα στον περιβάλοντα χώρο.

Το περίπτερο του Ατατούρκ λοιπόν, όπως έγραφε η σχετική πινακίδα, ήταν η θερινή κατοικία του Έλληνα Κωνσταντίνου Καμπαγιάντη ο οποίος το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών το άφησε πίσω και κατέληξε στο κράτος. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1924 ο Κεμάλ επισκέφθηκε την πόλη, το είδε και είπε ότι του άρεσε. Και όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, όταν ο μεγάλος αρχηγός εκφράζει μια επιθυμία το τοπικό συμβούλιο του το χάρισε ως δώρο από το λαό της Τραπεζούντας (ο οποίος είμαι σίγουρος ότι δεν ρωτήθηκε ποτέ). Η ειρωνία είναι ότι ο Κεμάλ ήρθε μόνο μια φορά στο περίπτερο, τον Ιούνιο του 1937. Το κτίριο είναι σε πολύ κατάσταση και ο περιβάλλον χώρος είναι στην πένα.

Είναι ένα τριώροφο κτίριο με πολλές αίθουσες όπως η τραπεζαρία...

...το υπνοδωμάτιο του αφεντικού...

...ή το δωμάτιο των επισκεπτών (το οποίο στα τούρκικα λέγεται misafir odas).

Υπάρχει ένα μικρό καφέ στον κήπο.

Και δύο ακόμα φωτογραφίες από τους πολύ όμορφους κήπους.

Το πρωί της Τετάρτης 19 Ιουνίου έκανα check out από το ξενοδοχείο μου στην Τραπεζούντα και έφυγα για την Σαμψούντα. Ο δρόμος είχε αρχίσει να στεγνώνει από την πρωινή βροχή κι όλα έδειχναν ότι θα πήγαιναν καλά. Καμιά 50αριά χλμ όμως μετά την Τραπεζούντα με σταματάει μια γλυκειά τροχονομίτσα. Αφού μου ζήτησε διαβατήριο και δίπλωμα μου δείχνει στο κινητό της τον μεταφραστή της google ο οποίος έγραφε: "Καταγραφήκατε να πηγαίνετε με 109 χλμ/ώρα ενώ το όριο είναι 90. Θα σας δώσουμε πρόστιμο και θα σας στείλουμε να το πληρώσετε μακρυα"(!!!!!!!???????). Μέχρι το πρόστιμο όλα καλά αλλά να με στείλουν και μακρυά; Πόσο μακρυά; Τελικά μου ξαναδείχνει το κινητό της το οποίο έγραφε "θα το πληρώσετε στο τελωνείο''. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι εκείνη την στιγμή απείχα πάνω από 1000χλμ από την Κωνσταντινούπολη, όντως μακρυά θα με έστελναν για να το πληρώσω. Μ' εξαίρεση το Βέλγιο που έζησα τρία χρόνια δεν θυμάμαι να μου έχουν κόψει ποτέ κλήση στο εξωτερικό. Με την μηχανή με έχουν σταματήσει 2-3 φορές αλλά ποτέ δεν μου έκοψαν κλήση.

Τέλος πάντων, πήρα την κλήση και συνέχισα τον δρόμο μου. Πέρασα την Κερασούντα  (Giresun στα τούρκικα) και λίγο παρακάτω, μόλις πέρασα τα Κοτύωρα (Ordu στα τούρκικα) σκέφθηκα να κάνω μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφθώ το Ιασώνειο ακρωτήριο (στα τούρκικα Yassun Burnu). Είναι ένα μικρό ακρωτήριο εκτός του κεντρικού δρόμου και όπως έδειχνε το google δίπλα είχε κι ένα καφέ. Σκέφτηκα εκεί να κάνω το διάλειμμα μου. Όπως το έβλεπα στον χάρτη φαινόταν ένα ήσυχο μέρος, θα ήταν μια ωραία διαδρομή κι ένα ωραίο παραθαλάσσιο μέρος ν' απολαύσω έναν καφέ. Τελικά και ο δρόμος και το ακρωτήριο ήταν τόσο ήσυχα όσο ήσυχη είναι η Χαλκιδική το 15αύγουστο. Το ακρωτήριο λέγεται Ιασώνειο διότι εκεί σταμάτησε ο Ιάσων κατά την Αργοναυτική εκστρατεία όταν πήγαινε να βρει το χρυσόμαλο δέρας. Φτάνοντας εκεί έχει και μια σχετική ενημέρωση.

Στην άκρη του ακρωτηρίου υπάρχει ένας φάρος.

Δίπλα από το ακρωτήριο υπάρχει μιά εκκλησία. Οι ταμπέλες έλεγαν ότι είναι του Αγίου Ιάσωνα αλλά εγώ ξέρω ότι είναι του Αγίου Νικολάου και ότι οι Πόντιοι ναυτικοί περνούσαν από εκεί να ανάψουν ένα κερί πριν το ταξίδι.

Οι Τούρκοι, μάλλον λόγω της αργίας, έκαναν πικ-νικ ή έτρωγαν στο καφέ. Έκατσα κι εγώ να πιω ένα milkshake και μετά συνέχισα το δρόμο μου. Έφτασα στην Σαμψούντα, τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο και βγήκα μια βόλτα να δω την πόλη αφού θα έμενα μόνο ένα βράδυ. Αν και η πόλη έχει 600 χιλιάδες πληθυσμό, το κέντρο της τουλάχιστον δεν μου έλεγε τίποτα. Ξεκίνησα από μια μεγάλη πλατεία που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο. Αν μπορείτε να μαντέψετε τίνος το άγαλμα κοσμεί την πλατεία! Δύσκολο; Να το πάρει το ποτάμι; Του Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτήν την φορά έφιππου να ξιφουλκεί πάνω σ' έναν ατίθασο επιβήτορα.

Έκανα μια βόλτα στην αγορά

Καφενές στον μεντρεσέ

Το βράδυ είπα να κατέβω για μια βόλτα στην παραλία για να την συγκρίνω με την Τραπεζούντα. Καμμία σχέση. Πέρα από το ότι είχε δύο αίθουσες με παραδοσιακούς γάμους, χορούς και τραγούδια ήταν ένα πανηγύρι με καρουζέλ, μαλλί της γριάς, παγωτατζήδες κλπ. Και πολύ κόσμο. τα μάζεψα κι έφυγα. Για να συνέλθω πήγα σ' ένα ντονεράδικο να φάω ένα ντονέρ κι ένα κιουνεφέ.

Μιχάλης

Κασταμονή

20 Ιουνίου