Το επιβατικό κοινό στην βόρεια Αμερική δεν χρησιμοποεί τραίνο για τις μετακινήσεις του. Οι μεγάλες αποστάσεις καλύπτονται με αεροπλάνο και οι μικρές με αυτοκίνητο. Αντίθετα, το τραίνο χρησιμοποιείται αρκετά για μεταφορά φορτίων και δεν ήταν λίγες οι φορές που βλέπαμε ατελείωτα φορτηγά τραίνα να περνούν. Διάβαζα σε ένα φυλλάδιο ότι ένα φορτηγό τραίνο μπορεί να ξεπεράσει τα 3,5 χλμ σε μήκος. Παρ' όλα αυτά, εμείς είχαμε επιλέξει μια συγκεκριμένη διαδρομή να την κάνουμε με τραίνο. Είναι η διαδρομή 1100 χλμ περίπου από το Jasper στο Prince Rupert στον Ειρηνικό ωκεανό.
https://www.google.com/maps/dir/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%82+%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84,+%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1/Prince+George,+%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81,+%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B1+T0E+1E0/@53.9378615,-129.4919492,6z/data=!3m1!4b1!4m20!4m19!1m5!1m1!1s0x5472d5136b7f4569:0x7107e30f4dd95612!2m2!1d-130.3208187!2d54.3150367!1m5!1m1!1s0x538898f7ef590fe9:0x50135152a7b3050!2m2!1d-122.7496693!2d53.9170641!1m5!1m1!1s0x53832b0868553e29:0x1f2002bd0b192882!2m2!1d-118.0813581!2d52.8736786!3e0?authuser=0&entry=ttu
Έτσι το μεσημεράκι της 5ης Ιουλίου βρεθήκαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Jasper για ν' ανεβούμε στο τραίνο. Το συγκεκριμένο τραίνο έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Εκτός από την μηχανή έχει τρία βαγόνια. Το πρώτο ήταν η σκευοφόρος που είχε τις βαλίτσες μας. Το δεύτερο ήταν βαγόνι για το επιβατικό κοινό στο οποίο ανεβήκαμε όλοι και το τρίτο βαγόνι έχει το κυλικείο ένα όμορφο σαλονάκι στην "πρύμνη" του τραίνου απ' όπου μπορείς να χαζέψεις την γραμμή που αφήνει πίσω.
Από εκείνο το σαλονάκι έχει μια σκάλα που ανεβαίνεις σ' έναν υπερυψωμένο όροφο (το αποκαλούσαν θόλο) όπου τα παράθυρα επεκτείνονται προς την οροφή του τραίνου για καλύτερη θέα. Εκεί ανέβαινε όποιος ήθελε να χαζέψει την θέα και μετά απ' όση ώρα ήθελε κατέβαινε για ν' ανέβει κάποιος άλλος.
Ο θόλος απ' έξω μοιάζει λίγο με βομβαρδιστικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Κάπως έτσι είναι η θέα από εκεί πάνω.
Υπήρχε κι ένας τραινοσυνοδός (κατά το αεροσυνοδός), ο Μουνίμ, γεννημένος στο Μαρόκο, μεγαλωμένος στο Παρίσι και τώρα ζει στον Καναδά, ο οποίος έκανε όλες τις δουλειές: Ενημέρωση ασφαλείας, ελεγκτής, ξεναγός και ΚΨΜτζης (κυλικείο δηλαδή).
Η διαδρομή κράτησε δύο μέρες με μια διανυκτέρευση στην πόλη Prince George στην Βρετανική Κολομβία (British Columbia).
Γενικά όλη η διαδρομή ήταν όμορφη αφού περνούσε κυρίως μέσα από φύση. Είδαμε ποτάμια...
... λίμνες....
... αρκούδες...
... βουνά....
... και ωραία χωριουδάκια.
Όταν φτάσαμε στο Prince George για την διανυκτέρευση, στα 500μ που κάναμε μέχρι το ξενοδοχείο βλέπαμε άδειους πολύ μεγάλους δρόμους αλλά και άστεγους και ναρκομανείς. Διαβάσαμε λοιπόν στην Wikipedia ότι είναι βιομηχανική πόλη με πληθυσμό γύρω στις 76.000 κατοίκους και για τρεις συνεχόμενες χρονιές, το 10, 11 και 12 ήταν η πόλη με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον Καναδά. Το ξενοδοχείο όμως ήταν εξαιρετικό αν και πολύ φτηνότερο από τα προηγούμενα. Είχε όλες τις ανέσεις ακόμα και τέτοιες που δεν είχα δει σε κανένα ξενοδοχείο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η λεκάνη της τουαλέτας είχε θερμαινόμενο κάθισμα με ρυθμιστή θερμοκρασίας, καταιωνιστήρα για να σε ξεπλένει μπροστά ή πίσω (πολύ βολικό για τους μουσουλμάνους φαντάζομαι) με ρυθμιζόμενη πίεση και αφού έχεις πλυθεί πατάς και το dryer για το στέγνωμα. Έξτρα περιποίηση.
Μετά από 2 μέρες ταξιδιού καταλήξαμε στο Prince Rupert στον Ατλαντικό. Το Prince Rupert είναι ένα λιμάνι κυρίως εμπορικό αλλά από εκεί ξεκινούν και κρουαζιέρες για την Αλάσκα. Δεν λέει και πολλά πράγματα γι αυτό κι εμείς είχαμε κανονίσει να φύγουμε την επόμενη μέρα αεροπορικώς για το Βανκούβερ. Έχει όμως ένα εστιατόριο το οποίο λέγεται Ρόδος κι έχει ελληνικές σπεσιαλιτέ. Μόνο που ο ιδιοκτήτης ήταν Ινδός και ο μάγειρας Σριλανκέζος. Το πρωί που είχαμε λίγο χρόνο και ο καιρός ήταν καλός κάναμε μια βόλτα. Είναι εντυπωσιακό ότι πολλά κτίρια κατα μήκος της ακτής, όπως το Β&Β και η πάμπ στις παρακάτω φωτογραφίες στηρίζονται σε ξύλινους πασσάλους μέσα στην θάλασσα. Δεν ξέρω κατά πόσο ελέγχονται αυτοί οι πάσσαλοι για την στατικότητα τους αφού μέχρι ένα σημείο ήταν καλυμένοι με βρυα και όστρακα.
Το μεσημέρι ένα λεωφορείο μας πήγε μέχρι το αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται σε νησί και πήραμε ένα ελικοφόρο αεροπλάνο για μια πτήση 1 ώρας και 40 λεπτών μέχρι το Βανκούβερ.
Τα ξενοδοχεία στο Βανκούβερ είναι πανάκριβα. Εμείς είχαμε σχεδιάσει να μείνουμε 4 μέρες και δεν βρίσκαμε κατάλυμα κάτω από 1300 ευρώ και αυτά με βαθμολογία στο booking γύρω στο 7-7,5. Βρήκα ένα καλό αλλά για 4 μέρες ήθελε 24.000 ευρώ περίπου συν άλλες 4.500 φόρους. Έτσι αναγκαστήκαμε να κλείσουμε σε ένα hostel στο κέντρο της πόλης (το οποίο είναι και το μόνο καλό που έχει) σε τετράκλινο δωμάτιο στο οποίο πληρώνουμε 81 ευρώ την κουκέτα την ημέρα. Ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο κοινόβιο με την πλειονότητα των ενοίκων να είναι βέβαια νεαρής ηλικίας. Όσοι είναι μεγαλύτερης ηλικίας είτε είναι κάτι ξεχασμένοι χίππιδες είτε είναι λίγο πειραγμένοι. Ας όψεται πάλι η προσφορά καιη ζήτηση. Αλλά και ο δρόμος που βρίσκεται ο ξενώνας δεν είναι και ο καλύτερος. και αυτό είναι περίεργο διότι όλοι οι γύρω δρόμοι είναι μια χαρά και με καλά μαγαζιά, ο δικός μας, παρ' ότι είναι πολύ κεντρικός, είναι βρώμικος, με πολλούς άστεγους, στριπτιζάδικα και βρωμάει χασίσι.
Τέλος πάντων, για την πρώτη μέρα μας στο Βανκούβερ είχαμε κλείσει να πάμε με ένα πλοιάριο στα ανοιχτά της πόλης για να δούμε φάλαινες. Φάλαινες είχα δει στην Ανταρκτική (στον Ανταρκτικό ή Νότιο Παγωμένο ωκεανό) αλλά και στην Αργεντινή (στον Ατλαντικό) οπότε τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να δω και στον Ειρηνικό.
Αρχικά έπρεπε να περάσουμε από μια ψηλή γέφυρα για να βγούμε στο νησί Granville απ' όπου θα παίρναμε το πλοίο.
Το πρακτορείο που πήγαμε λέγεται Prince of Whales το οποίο είναι ένα λογοπαίγνιο του Whales που σημαίνει φάλαινες με το Wales που σημαίνει Ουαλία και είναι τίτλος που δίνεται σε μέλος της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας. Τελικά είδαμε όρκες οι οποίες αν και ονομάζονται και φάλαινες δολοφόνοι ουσιαστικά είναι είδος δελφινιού και όχι φάλαινας. Από εκεί είναι και οι παρακάτω φωτογραφίες αφού είναι καλύτερες από τις δικές μου.
Είδαμε και αετούς...
...και θαλάσσιους λέοντες να λιάζονται.
Επιστρέφοντας κάτσαμε σ' ένα ωραίο εστιατόριο να φάμε....
...κάναμε και μια βόλτα στην περιοχή...
...και επιστρέψαμε στον ξενώνα για ξεκούραση.
Το βραδάκι πήγαμε στο παραλιακό πάρκο Sunset park για να παρακολουθήσουμε συναυλία από την συμφωνική ορχήστρα του Βανκούβερ...
....ενώ ο ήλιος έδυε στο Βανκούβερ.
...ή να αποθαλασσώνονται.
Μετά φύγαμε για το φιορδ όπου πολλοί ευκατάστατοι Βανουβεριανοί έχουν τα εξοχικά τους.
