Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

Trujillo των προ-Ισπανών, των Ισπανών και των ιππέων.

29 Ιαν
Έφυγα από το Chimbote με προορισμό την πόλη Trujillo που είναι 130 χλμ βορειότερα.
https://www.google.com.pe/maps/dir/Chimbote,+%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5/Trujillo/@-8.5844118,-79.3713829,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x91ab81e490d788c7:0x8ee6e830800bc086!2m2!1d-78.589011!2d-9.0633364!1m5!1m1!1s0x91ad3d7fe3fae92d:0xd3bc7d125d4e8508!2m2!1d-79.0329727!2d-8.1060428!3e0?hl=el 
Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του χαρακτηριζόταν ως autopista δηλαδή αυτοκινητόδρομος αλλά όπως έχω πει και παλιότερα σ' αυτά τα μέρη η λέξη αυτοκινητόδρομος έχει άλλη έννοια. Και πώς να μην έχει αφού κάθε λίγο είχε τα γνωστά σαμαράκια για να κόβεις ταχύτητα. Αυτά τα έχουν σε όλες τις χώρες που έχω επισκεφθεί μέχρι τώρα αλλά ειδικά στο Περού υπάρχουν παντού και σε αφθονία. Έτσι εκεί που πας με 120 χλμ/ώρα πρέπει να περάσεις το σαμαράκι με 1η για να ξαναναπτύξεις ταχύτητα. Ευτυχώς που έχουν σήμανση και προλαβαίνεις να φρενάρεις διότι την προηγουμένη μέρα που κατέβαινα από το φαράγγι του Pato είχαν μερικά μικρά σαμαράκια χωρίς σήμανση πάνω από τα οποία πέρναγα αεράτος. Και δεν είναι μόνο τα σαμαράκια που κάνουν τον αυτοκινητόδρομο διαφορετικό, είναι και τα οχήματα που κινούνται σ' αυτόν.
Αυτός εκεί πάνω που παρατηρεί για την εχθρική αεροπορία πρέπει να έχει ωραία θέα
Είμαι σίγουρος ότι έχει περάσει ΚΤΕΟ διότι είδα το σχετικό αυτοκόλλητο στην πίσω πινακίδα πριν τον προσπεράσω.
Επιπλέον, οι Περουβιανοί δεν έχουν καμμία συνείδηση σχετικά με το περιβάλλον. Παρ' ότι υπάρχουν παντού ταμπέλες που προτρέπουν τον κόσμο να μην ρυπαίνει το περιβάλλον αυτοί πετούν τα σκουπίδια τους παντού ακόμα και μέσα από το αυτοκίνητο. Έτσι και σήμερα όταν ήμουν κολημμένος πίσω αριστερά από ένα λεωφορείο περιμένοντας να βρω ευκαιρία να προσπεράσω μου ερχόντουσαν στην μούρη τσιπς και μπισκότα που κάποιος επιβάτης ξεφορτωνόταν από το παράθυρο παρά τα επανειλημμένα κορναρίσματα από την προσφάτως επισκευασμένη κόρνα μου (η οποία παρεπιπτόντως όταν ανεβαίνω σε μεγάλα υψόμετρα βραχνιάζει αλλά κάτω από τα 2000μ δουλεύει μια χαρά).
Μετά από 2-3 ώρες στον δρόμο έχοντας κάνει κι ένα διάλειμμα έφτασα στο Trujillo, εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει και βγήκα μια βόλτα στην πόλη. Το Trujillo ιδρύθηκε το 1534 από τον Ισπανό κατακτητή Francisco Pizarro  ο οποίος της έδωσε το όνομα της πατρίδας του στην Ισπανία. Τώρα η πόλη έχει ένα ιστορικό κέντρο το οποίο είναι γεμάτο από κτίρια αποικιακού ρυθμού. Ξεκίνησα την βόλτα μου από την Plaza de Armas...
... συνέχισα με τον καθεδρικό...
... ο οποίος στην οροφή του έχει κάτι πολύ ωραίες τοιχογραφίες...
... και κατέληξα στο Δημαρχείο της πόλης.

30 Ιαν
Το Trujillo έχει περιμετρικά του διάφορους αρχαιολογικούς χώρους τους οποίους είχα κανονίσει να επισκεφθώ. Πρωτοφανώς η εκδρομή ξεκίνησε στις 11 το πρωί οπότε σηκώθηκα με την ησυχία μου, πήρα πρωινό και μετά έφυγα να πάω στο πρακτορείο για την ξενάγηση. Ατυχώς η ξενάγηση ήταν μόνο στα ισπανικά. Αν ήθελα αγγλικά η ξενάγηση γινόταν πριβέ και από 35 σόλες (το νόμισμα του Περού) ανέβαινε στα 70. Ξεκινήσαμε από τα ιερά του Ήλιου και της Σελήνης τα οποία είναι 2 πυραμίδες από τον πολιτισμό της φυλής των Moche χτισμένες περίπου το 500 μΧ. Για να χτιστεί η πυραμίδα του Ηλίου χρησιμοποιήθηκαν 140 εκατομύρια πλίνθοι και θεωρείται το μεγαλύτερο κτίριο του Περού της προ-Ισπανικής εποχής.
Το ιερό της Σελήνης είχε ορισμένα σχέδια στους τοίχους των οποίων τα χρώματα είναι από εκείνη την εποχή (500μΧ).



Το δεύτερο ιερό που πήγαμε εκτιμάται ότι χτίστηκε τον 10ο-11ο αιώνα την εποχή του πολιτισμού της φυλής των Chimu και ήταν θρησκευτικό κέντρο. Κι εκεί είχε ανάγλυφα με αντίστοιχες μορφές.
Για το τέλος των αρχαιολογικών περιηγήσεων είχαν αφήσει την αρχαία πόλη Chan Chan η οποία είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO  από το 1986. Ήταν η μεγαλύτερη, προ Ισπανών, πόλη με εκτιμώμενο αριθμό εργαστηρίων, ναών, οδών και τειχών στις 100 χιλιάδες. Μάλλον ήταν η πρωτεύουσα των Chimu.


Πριν επιστρέψουμε στο Trujillo περάσαμε μια βόλτα από το παραλιακό χωριό Huanchaco τ' οποίο κάποτε ήταν ένα ήσυχο ψαροχώρι μέχρι που το ανακαλύψαν οι surfers κι έγινε άκρως τουριστικό.
Οι ψαράδες του χωριού χρησιμοποιούσαν κάτι περίεργες βάρκες φτιαγμένες από καλάμια για να ψαρεύουν.
Τώρα οι περισσότερες προσφέρονται για να πηγαίνουν τους τουρίστες βόλτες. Κανονικά οι βάρκες επιπλέουν επειδή τα καλάμια είναι πυκνά δεμένα και είναι ελαφριά. Αλλά επειδή καμιά φορά οι τουρίστες έχουν μερικά κιλά παραπάνω, όπως οι κυρίες της παρακάτω φωτογραφίας, βάζουμε και λίγο φελιζόλ στην βάρκα να είμαστε σίγουροι.
Στο λεωφορείο καθόμουν δίπλα σ' έναν Γάλλο νεαρό ο οποίος το 2012 είχε έρθει Θεσσαλονίκη και θέλησε να δει ποδόσφαιρο. Έτσι πήγε στην Τούμπα και είδε ΠΑΟΚ - Άρης. Ποιός ξέρει τί εικόνα θα σχημάτισε ο άνθρωπος για τους Έλληνες; Δεν πτοήθηκε όμως και ξαναπήγε στην Τούμπα όταν ο ΠΑΟΚ έπαιζε με την Udinese και οι "φίλαθλοι" του ΠΑΟΚ τον περάσανε για Ιταλό. Ποιός ξέρει πώς την γλύτωσε ο άνθρωπος;

31 Ιαν
Το πρωί δεν είχα κανονίσει τίποτα κι έτσι βγήκα μια βόλτα στην πόλη.
Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα κάτι δισκάκια 45αρια με ηχητικές παραστάσεις του Καραγκιόζη. Μία από αυτές ήταν "Ο Καραγκιόζης γραμματικός" και ο γραμματιζούμενος Καραγκιόζης έγραφε τα γράμματα προς τους συγγενείς όσων ήσαν αγράμματοι. Αυτήν την παράσταση μου θύμισαν αυτοί οι τύποι οι οποίοι έχοντας στήσει τραπεζάκια έξω τράπεζες ή δημόσιες υπηρεσίες, εξυπηρετούσαν όσους δεν έχουν εκτυπωτές χρησιμοποιώντας παλιές γραφομηχανές.
Συνέχισα την βόλτα μου στην πόλη με τα ωραία κτίρια...


... πέρασα και από το Casa de Pueblo (= Σπίτι του λαού) και κρίνοντας από τα σήματα κάποια συγγένεια πρέπει να έχει με ομώνυμο κτίριο της Αθήνας.
Κάπου είδα και κάποιους Mariachi που τραγουδούσαν.
Το απόγευμα πήγα σε μια επίδειξη όπου ορισμένοι ιππείς επεδείκνυαν τις ιππευτικές τους ικανότητες ενώ μια κοπέλα χόρευε στους ήχους της μουσικής που έπαιζαν τα μεγάφωνα.



Κι ένα βιντεάκι από το show. 
Δεν θέλω να σκεφτώ τί θα γινόταν αν το άλογο πατούσε το πόδι της ξυπόλητης κοπέλας.

Μιχάλης
Trujillo
31 Ιαν.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

0-4600-0

Το βράδυ μια μέρα πριν φύγω από την Λίμα είχα πάει σε μια ωραία περιοχή του Miraflores με πολλά εστιατόρια και καφέ, Starbucks, TGI Friday's κλπ. Όλα ήταν καθαρά και ο κόσμος ωραίος, Παρασκευή βράδυ διασκέδαζε και σκεφτόμουν ότι δεν είναι αυτή η εικόνα του Περού που είχα στο μυαλό μου τόσο πριν έρθω αλλά και από την εμπειρία μου ως τώρα.

25 Ιαν (Χρόνια πολλά στους Γρηγόρηδες)
Την επόμενη μέρα που καβάλησα την μηχανή να φύγω πέρασα από έναν άλλο κόσμο. Κατ' αρχάς το να οδηγείς στην Λίμα είναι από μόνο του μια δοκιμασία. Κανέις δεν δίνει προτεραιότητα σε κανέναν, ούτε καν αυτοί που είναι σταματημένοι και θέλουν να ξαναξεκινήσουν. Ξεκινάνε με τον τσαμπουκά. Τα αυτοκίνητα δεν σ' αφήνουν να περάσεις (μιλάω για μένα που ήμουν με μηχανή) ακόμα κι αν βλέπουν ότι δεν χωράνε ενώ εσύ χωράς. Όποιο μέτρο κερδίζεις στην Λίμα το κερδίζεις μόνο με θράσος και τσαμπουκά. Τα δε κορναρίσματα είναι συνεχόμενα. Αν δεν υπάρχει λόγος να κορνάρει κάποιος τότε κορνάρει με μικρές συνεχόμενες κορνιές όπως στην Αραβία. Αν κάπου στριμωχτούν, και όπως οδηγούν στριμώχνονται συνεχώς, κορνάρουν σαν μανιακοί. Λες και οι μπροστινοί αυτούς περιμένουν να κορνάρουν για να ξεκινήσουν. Όσοι δε σταματάνε, δεν νοιάζονται αν κλείνουν τον δρόμο ή αν κορνάρουν οι από πίσω. Έτσι λοιπόν ήταν ευτύχημα που στο σέρβις της μηχανής μου επισκεύασαν την κόρνα η οποία τις τελευταίες εβδομάδες πότε δούλευε και πότε όχι. Ρίχτηκα λοιπόν στην μάχη με τσαμπουκά και κόρνα. Πού και πού σταματούσα δεξιά να πιω νερό, σαν τους πυγμάχους μετά από κάθε γύρο, και ξανα στην μάχη. Ο αγώνας κράτησε μιάμιση ώρα. Μην ξεχνάμε ότι η Λίμα είναι μια πόλη 11 εκατομυρίων κατοίκων, εγώ ξεκίνησα από τα, νότια σχετικά, προάστια και πήγαινα στον βορρά. Θεωρητικά ο δρόμος ήταν expressway κι έτσι την λένε (via expressa) αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα αφού στις εξόδους και εισόδους γινόταν πανζουρλισμός. Όπου δε υπήρχε μποτιλιάρισμα πάντα υπήρχαν άνθρωποι ανάμεσα κι έξω από τις λωρίδες να πουλάνε οτιδήποτε. Και βέβαια αφού έφυγα από τις καλές περιοχές που ζούσα πέρασα μέσα από την Πεσαβάρ και την Κανταχάρ. Πολύ σκουπίδι παντού και τα σπίτια παράγκες. Ήθελα να βάλω την action camera να τραβάω αλλά επειδή είμαστε με πολύ χαμηλές ταχύτητες και πολλές φορές μποτιλιαρισμένοι, απέφυγα να την βάλω σε τέτοιες φτωχές γειτονιές. Κανένα μισάωρο αφού έφυγα από την πόλη σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο για ανάκτηση δυνάμεων. Έφαγα μια gelatina (προφέρεται χελατίνα και είναι το ζελέ) και ήπια και μια Inca Κola και ξανάφυγα. Δεν είχα κλείσει ξενοδοχείο πουθενά αλλά είχα σκεφτεί να μείνω σε μια κωμόπολη που λέγεται Barranca. 
https://www.google.com.pe/maps/dir/Miraflores/HOSPEDAJE+LUCIA,+15169,+Calle+San+Martin+530,+Barranca+15169/@-11.4267557,-77.9590116,9z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x9105c8137c30393f:0x5268cb2b1c4b162b!2m2!1d-77.0315913!2d-12.111062!1m5!1m1!1s0x9107374197612cdd:0xbc86ec3e097edfbf!2m2!1d-77.7655637!2d-10.755231?hl=el 
Είχα εντοπίσει ένα ξενοδοχείο από το booking με γκαράζ και πιστωτικές και πήγα εκεί. Όταν διάβαζα τις κριτικές στο booking κάποιος έγραφε ότι το πρωί ξυπνάς από τα οχήματα που βγαίνουν από το γκαράζ. Θεώρησα ότι μάλλον το δωμάτιο του θα ήταν πάνω από την πόρτα του γκαράζ και τον ξύπνησαν. Αυτό που είδα όμως όταν έφτασα στο ξενοδοχείο ήταν κάτι άλλο. Το γκαράζ είναι ΜΕΣΑ στην ρεσεψιόν!!!!!! Σκάλες ανεβαίνουν κατευθείαν από το γκαράζ στα δωμάτια ενώ υπάρχουν και φωταγωγοί από την ταράτσα μέχρι το γκαράζ στους οποίους βλέπουν και τα παράθυρα των δωματίων (το δικό μου και μερικά άλλα τουλάχιστον). Και βέβαια όποιο αυτοκίνητο μπαίνει, βγαίνει, κλειδώνει, ξεκλειδώνει ή οτιδήποτε άλλο, ακούγεται σε όλο το ξενοδοχείο. Το δικό μου δωμάτιο ήταν πάνω από τις σχάρες ενός τζιπ Honda. Είναι σαν να κοιμάσαι στο δεύτερο όροφο ενός γκαράζ.
Στο βάθος δίπλα στην μικρή πόρτα είναι η ρεσεψιόν. Φαίνονται και οι φωταγωγοί που οδηγούν στους ορόφους
Λέγεται Hospedaje Lucia και το μότο του είναι Comodidad y elegancia (= άνεση και κομψότητα).
Και το χαρτί υγείας πατικωμένο, όπως το κάνουν οι φαντάροι για να χωράει στην τσέπη

Τέλος πάντων, αφού εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο βγήκα μια βόλτα στο χωριό. Πέρασα βέβαια από την Plaza de Armas...
... και συνέχισα μέσα στο χωριό το οποίο είναι γεμάτο από τα mototaxi...
... τα οποία κάνουν απίστευτο θόρυβο αφού όπως όλοι κορνάρουν συνεχώς.

Κάποια στιγμή κατηφόρησα προς την θάλασσα διότι ο θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Στον δρόμο πέρασα και από ένα γηπεδάκι 5Χ5 όπου απ' ότι φαίνεται ή όλοι οι αθλητές είναι mototaxistas ή όλοι πάνε στο γήπεδο με mototaxi για προθέρμανση.
Πριν φύγω από το ξενοδοχείο ρώτησα την ρεσεψιονίστ πού έχει καλά εστιατόρια για να φάω (το βράδυ). Εκείνη μου απάντησε, αν θέλω θαλασσινά να πάω στα εστιατόρια που είναι προς την θάλασσα ενώ αν θέλω κρέας να πάω προς την πλατεία.
Συνέχισα να προχωράω ως την θάλασσα μέχρι που έφτασα και αντίκρυσα αυτήν την θέα:
Ένας γκρεμός που είναι η χωματερή της πόλης και που όλα καταλήγουν στην θάλασσα. Κάπου στην μέση της φωτογραφίας φαίνονται κάποια νερά που τρέχουν κι ένας γλάρος τρώει. Αυτά τα νερά έβγαιναν από έναν αγωγό λίγο πιο πάνω. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι σήμερα θα φάω κρέας. Κι εμείς ας απαγορεύσουμε τα πλαστικά καλαμάκια διότι βλάπτουν την ενάλια ζωή. Για την ιστορία, το βράδυ έφαγα κοτόπουλο αλλά δεν το ευχαριστήθηκα αφού στο εστιατόριο που πήγα είχε παιδότοπο (ήταν άδειος όταν πήγα αλλά μετά γέμισε) και γινόταν χαμός. Επιπλέον είχε και 4 τηλεοράσεις που έδειχναν την εθνική του Περού να παίζει με την Παραγουάη.

26 Ιαν
Το πρωί, όπως ήταν φυσικό, ξύπνησα από αυτούς που έφευγαν νωρίς και από κάτι μικρά παιδιά που φωνάζαν στους διαδρόμους. Μετά από λίγο ετοίμασα τα πράγματα μου κι έφυγα. Ο προορισμός ήταν η πόλη Huaraz πάνω στην Cordillera Negra (= Μαύρη οροσειρά).
https://www.google.com.pe/maps/dir/Barranca,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/Huaraz,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/@-10.0928974,-78.3473193,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x910737eef202956b:0xaada1c57241ebc99!2m2!1d-77.7599218!2d-10.7525374!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!3e0?hl=el

Ξεκίνησα λοιπόν από την Barranca που είναι στο επίπεδο της θάλασσας, πέρασα για λίγα χλμ στην Panamericana κι έστριψα ανατολικά στην οδό 16 για τα βουνά. Κι ανέβαινα κι ανέβαινα...
... μέχρι που έφτασα στις 4.000μ. Εκεί σταμάτησα κι έβγαλα τις παραπάνω φωτογραφίες όταν κάτι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν. Προχώρησα λίγο ακόμα και άρχισε να βρέχει κανονικά. Ευτυχώς εκείνη την στιγμή βρήκα ένα βενζινάδικο στο πουθενά και χώθηκα μέσα. Είχε να μου βρέξει στην μηχανή από τις 14 Νοεμβρίου, όταν μπήκα Χιλή (εξαιρώ τις μέρες που ήμουν στην Νήσο του Πάσχα διότι ήμουν χωρίς την μηχανή). Ήταν φυσικό να αρχίσει να βρέχει τώρα που έπλυνα την μηχανή. Τέλος πάντων, κάθισα ένα 45λεπτο περίπου στο βενζινάδικο μέχρι να σταματήσει και μετά συνέχισα τον δρόμο μου. Η διαδρομή συνέχισε να είναι ωραία...
... μέχρι που κατά τις 3 το μεσημέρι έφτασα στην Huaraz που είναι περίπου στα 3.000μ.


Πήγα να εγκατασταθώ στον ξενώνα που είχα κλείσει ο οποίος βέβαια στο booking έλεγε ότι διέθετε και πάρκινγκ. Τελικά το πάρκινγκ ήταν στο σπίτι του γείτονα απέναντι. Ήταν ένας μεγάλος κλειστός χώρος όπου ήδη υπήρχαν 2 αυτοκίνητα (το ένα έδειχνε παρατημένο) κι επιπλέον 4 μικρά σκυλιά και μερικές κότες. Πάρκαρα την μηχανή στο κοτέτσι και πήγα απέναντι στον ξενώνα για να κανονίσω τις δουλειές μου.

27 Ιαν
Στην Huaraz ήρθα για 2 λόγους. Ο ένας ήταν να πάω στην λίμνη 69 (Laguna 69) στο εθνικό πάρκο Huascaran. Γι αυτόν τον λόγο λοιπόν το minibus πέρασε και με πήρε από τον ξενώνα μου στις 5:15 το πρωί πριν ακόμα ξημερώσει. Στον δρόμο έβλεπα τους Περουβιανούς κουκουλωμένους με σκουφιά και πόντζο (είμαστε στα 3000μ) να περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους και θυμήθηκα την εποχή που ξύπναγα και εγώ νύχτα για να πάω στην δουλειά μου και μ' έπιασε ένα σύγκρυο, μπρρρρρρρ.
Αφού έφεξε και σταματήσαμε σ' ένα χωριό για πρωινό συνεχίσαμε τον δρόμο μας κάνοντας μια στάση σ' ένα μαγευτικό τοπίο στην λίμνη Chinan Cocha.

Μετά από λίγο φτάσαμε σε άλλη μια μαγευτική τοποθεσία απ' όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση μας από υψόμετρο 3900μ.
Πράσινα λιβάδια ενώ τα βουνά στο βάθος ήταν χιονισμένα...

... και τα χιόνια που έλιωναν έτρεχαν σε καταράκτες.
Πιο πάνω συναντήσαμε άλλη μια λίμνη...
... περάσαμε κάτω από κάποια επιβλητικά βράχια...
... για να φτάσουμε τελικά μετά από ανάβαση 2 ωρών και 50 λεπτών στην Λίμνη 69 σε υψόμετρο...
... 4604 μέτρων. Ωφείλω να ομολογήσω ότι τα τελευταία 100μ υψομετρικής διαφοράς μας έβγαλαν το λάδι αλλά άξιζε τον κόπο αφού η λίμνη ήταν πανέμορφη  και καταπράσινη...

... κάτω από τα χιονισμένα βουνά.
Εκεί κάτσαμε περίπου μιά ώρα να απολαύσουμε το τοπίο και να τσιμπήσουμε κάτι. Εγώ έφαγα τα 2 σάντουιτς που μου είχε φτιάξει ο ξενοδόχος αντί πρωινού. Μετά κατεβήκαμε από την ίδια διαδρομή σε 2 ώρες. Μπήκαμε στο minibus κι επιστρέψαμε στην Huaraz. Στην παρέα γνώρισα κι ένα νεαρό Έλληνα (γεννημένος και ζει στις Βρυξέλλες) ο οποίος γυροφέρνει την Νότιο Αμερική με λεωφορεία από πέρσι τον Φεβρουάριο.

28 Ιαν
Ο δεύτερος λόγος που ανέβηκα στην Huaraz ήταν για να πάω στο φαράγγι του Pato (Canon del Pato). Ο Pato είναι ένας ποταμός οποίος πηγάζει από Λευκή Οροσειρά (Cordillera Blanca) και εκβάλλει στην θάλασσα λίγο βορειότερα από την πόλη Chimbote όπου θα τέλειωνα την ημέρα μου. Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η παρακάτω με την μπλε γραμμή:
https://www.google.com.pe/maps/dir/Huaraz/Chimbote,+%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5/@-9.1103315,-78.6344554,9z/data=!4m15!4m14!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!1m5!1m1!1s0x91ab81e490d788c7:0x8ee6e830800bc086!2m2!1d-78.589011!2d-9.0633364!3e0!5i1?hl=el

Στην διαδρομή του ο ποταμός σχηματίζει τρία διαδοχικά φαράγγια που είναι πολύ όμορφες διαδρομές. Το πρώτο φαράγγι είναι και το πιο όμορφο αλλά και περίεργο. Στην διαδρομή υπάρχουν 35 τούνελ και ο δρόμος είναι θεόστενος τόσο που 2 αυτοκίνητα δεν χωρούν. Κάπου διάβαζα στο facebook ότι μέχρι το 70 που έγινε ένας καταστρεπτικός σεισμός στην περιοχή, δεν υπήρχε δρόμος αλλά ήταν το ίχνος που πάταγε ο σιδηρόδρομος. Στην περιοχή υπάρχει ένα φράγμα το οποίο παρέχει νερό για ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο.
Παρακάτω είναι ένα βιντεάκι από την action camera διαρκείας 1,5 λεπτού περίπου
https://youtu.be/94wEHDwCTCA




Κάπου εκεί κάτω δουλεύουν κάποιοι εργάτες
 Συνέχισα στο δεύτερο φαράγγι.


Κι άλλο ένα βιντεάκι από το δεύτερο φαράγγι διαρκείας 1' 10''.
https://www.youtube.com/watch?v=SFwwX7mDWRo 

Κι ένα τελευταίο από το τρίτο φαράγγι του Pato διαρκείας 1,5 λεπτού:
https://www.youtube.com/watch?v=QYZwaoyLp8w

Αφού τέλειωσα με τα φαράγγια είπα να κάτσω κάπου να κάνω ένα διάλειμμα. Κάθισα σ' ένα εστιατόριο, που έγραφε ότι είχε πολλά φαγητά στον πίνακα απ' έξω, σ' ένα βρώμικο χωριό αλλά για κανένα τέταρτο δεν ερχόταν κανείς να πάρει παραγγελία.
Αφού ρώτησα δεξιά - αριστερά με παρέπεμψαν σε μια έφηβη κοπέλα, που έβλεπε τηλεόραση, για να παραγγείλω. Αυτή διέταξε την μικρότερη αδελφή της που επίσης έβλεπε σε άλλη τηλεόραση. Η μικρή, φανερά ενοχλημένη διότι την διέκοπτα, μου είπε ότι ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα. Πήρα μια ζεστή λεμονάδα κι ένα νερό και τους άφησα να δουν το σήριαλ τους ενώ χαζεύοντας απέναντι απορούσα πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σ' αυτήν την σαβούρα.
Τελικά μετά από 5,5 ώρες στον δρόμο έφτασα στο Chimbote, πήγα σ' ένα ξενοδοχείο το οποίο το είχα εντοπίσει από το booking και βρήκα δωμάτιο μόλις και μετά βίας αφού κάποιος ακύρωσε.

Μιχάλης
Chimbote
28 Ιαν