Bye, bye South America

Λόγω της κρισίμου καμπής την οποία διέρχεται η χώρα (αυτήν την κρίσιμη καμπή την θυμάμαι όσο θυμάμαι και τον εαυτό μου, ποτέ δεν βγήκαμε στην ευθεία) αναγκάστηκα να διακόψω το ταξίδι μου και να επαναπατριστώ άρον - άρον αφήνοντας την μηχανή στην Κολομβία.
Από την Παρασκευή 20 Μαρ είχα ξεκινήσει να διερευνώ τις δυνατότητες, αν χρειαζόταν, να φύγω γρήγορα από την Κολομβία. Στην Κολομβία δεν έχουμε πρεσβεία, υποτίθεται ότι η χώρα καλύπτεται από την πρεσβεία του Καράκας στην Βενεζουέλα αλλά εκεί, λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, δεν υπάρχει παρά μόνον ένας υπάλληλος. Έτσι πρακτικά η Κολομβία καλύπτεται από την Ελληνική πρεσβεία στην Λίμα του Περού την οποία είχα επισκεφθεί όταν ήμουν εκεί. Την Παρασκευή 20 Μαρ λοιπόν έστειλα ένα e-mail στην πρεσβεία στην Λίμα για να τους ενημερώσω πού βρίσκομαι και να τους ρωτήσω αν υπάρχει σχεδιασμός για επαναπατρισμό Ελλήνων ή σε συνδυασμό με άλλους Ευρωπαίους πολίτες. Παράλληλα είδα από τις σημειώσεις μου ότι στην Καρθαγένη υπάρχει επίτιμο ελληνικό προξενείο. Επίτιμο σημαίνει ότι κάποιο σοβαρό μέλος της τοπικής κοινωνίας (επιχειρηματίας ή κάτι τέτοιο) εκπροσωπεί κάποια χώρα άμισθα. Πήρα κι εκεί τηλέφωνο και κάποια κοπέλα μου είπε ότι η πρόξενος (η οποία είχε 2 επώνυμα, ένα ελληνικό κι ένα ξένο, προφανώς Ελληνίδα παντρεμένη με ξένο) έλειπε και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε άλλο μου το έκλεισε. Επιπλέον, έστειλα ένα e-mail σε μια μεταφορική εταιρεία για πιθανή μεταφορά της μηχανής (αν έφευγα). Εν τω μεταξύ η χώρα είχε μπει σε πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας με εξαίρεση super market, φαρμακεία κλπ. Το Σάββατο (21 Μαρ) προσπαθώντας να βρω ανοιχτό εστιατόριο πέρασα από ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης ακριβώς έξω από την κεντρική πύλη των τειχών της παλιάς πόλης και κατέγραψα την εικόνα στο παρακάτω βίντεο.

Μέχρι την Δευτέρα δεν είχε απαντήσει κανείς. Για την μεταφορική φαντάστηκα ότι έκλεισαν αφού όλη η χώρα λειτουργούσε όπως η Ελλάδα αν και τελικά ήταν οι μόνοι που μου απαντήσαν την Τρίτη. Έστειλα και δεύτερο e-mail στην πρεσβεία και ξαναπήρα τηλέφωνο στην πρόξενο με τα ίδια αποτελέσματα. Εν τω μεταξύ τα πράγματα είχαν σφίξει πολύ στην πόλη. Είχα μείνει μόνος μου στον ξενώνα με μια υπάλληλο που είχε ανακληθεί από την εφεδρεία διότι έμενε κοντά, αφού οι κανονικοί υπάλληλοι δεν μπορούσαν να έρθουν. Όλα τα εστιατόρια της πόλης είχαν κλείσει, εκτός από τα delivery, κι εγώ έβρισκα μαγειρεμένο φαγητό μόνο στο super market της γειτονιάς μου. Αν έκλεινε ο ξενώνας που έμενα (πολλοί είχαν κλείσει) θα δυσκολεύομουν να βρω άλλον αφού οι περισσότεροι δεν δεχόντουσαν πλέον αλλοδαπούς διότι φοβόντουσαν μην κολλήσουν. Επιπλέον, τί θα έκανα στην Κολομβία αφού δεν μπορούσα να πάω πουθενά και τέλος, αν κολλούσα τον ιό θα ήταν καλύτερα να είμαι Ελλάδα παρά Κολομβία. Συνεκτιμώντας τα παραπάνω αποφάσισα ότι αν είχα την δυνατότητα θα έφευγα. Σε αγγλόφωνο site της Κολομβίας διάβασα ότι η Ολλανδική πρεσβεία οργανώνει 2 πτήσεις της KLM για Άμστερνταμ, στις 24 και 26 Μαρ. Είχε πάει ήδη 23. Μπαίνω στο διαδίκτυο και βλέπω ότι η πτήση για τις 24 Μαρ κόστιζε 3700 ευρώ, άρα σβου. Η επόμενη φθηνότερη, ήταν γύρω στο 1,5 χιλιάρικο αν θυμάμαι καλά, πήγαινε από Καρθαγένη στο Δουβλίνο, από εκεί στο Heathrow του Λονδίνου, από εκεί έφευγες μόνος σου για να πάς στο Gatwick και από εκεί έφευγες για Αθήνα στην οποία θα έφθανες 3 μέρες μετά από την αναχώρηση από την Κολομβία, σβήστην κι αυτήν. Η πτήση της KLM για τις 26 Μαρ είχε ένα κόστος 1800 ευρώ. Και με την μηχανή τί γίνεται. Όλα τα πάρκινγκ της πόλης ήταν κλειστά. Κοντά στον ξενώνα μου υπήρχε άλλος ένας ο οποίος είχε και μαγαζί που νοίκιαζε μηχανάκια. Είχαν χώρο και μπορούσαν να κρατήσουν την μηχανή μου για όσο καιρό χρειαζόταν αντί ενός αντιτίμου. Ο Σπύρος στο Medellin με τον οποίο μίλησα ήταν σίγουρος ότι αποκλείεται να ξαναέβλεπα την μηχανή μου. Εν τω μεταξύ είχα κλείσει εισιτήριο με την πτήση της 26 Μαρ και ξεκίνησε νέος αγώνας δρόμου για να βρω να την αφήσω αλλού. Έβαλα μια ανακοίνωση στο Facebook σ' ένα γκρουπ που είμαι μέλος και αφορά σ' αυτούς που ταξιδεύουν με οποιοδήποτε μέσον σε όλη την αμερικανική ήπειρο. Εκεί κάποιος μου πρότεινε τον καπετάνιο του πλοίου Stahlratte. Το Stahlratte είναι ένα μεγάλο ιστιοπλοϊκό το οποίο κάνει το δρομολόγιο Παναμάς - Καρταχένα (όπου όπως έγραφα παλιότερα δεν υπάρχει οδική σύνδεση) αλλά πάει κι αλλού στην Καραϊβική. 

Δεν έχει δυνατότητες να μεταφέρει αυτοκίνητα, αλλά μεταφέρει μηχανές τις οποίες φορτώνει με την παλιά παραδοσιακή μέθοδο.
Είχε ήδη πάει 25 Μαρ και την άλλη μέρα έφευγα. Του στέλνω ένα e-mail και με παίρνει τηλέφωνο από το Μεξικό που βρισκόταν λέγοντας μου ότι έχει χώρο στο σπίτι του και ότι έπρεπε να πάω το απόγευμα που η Κολομβιανή γιατρός σύζυγος του θα γύριζε από το νοσοκομείο. Πράγματι, πήγα στο σπίτι του, το οποίο ήταν σε μια περιοχή γεμάτη μαύρους που δεν περνάει κανείς ξένος και που όλοι με κοιτούσαν που πέρναγα με μια μεγάλη μηχανή φορτωμένη με τρεις βαλίτσες. Ευτυχώς το GPS μου έδειχνε ότι δεν απείχα πολύ ακόμα από το σπίτι του καπετάνιου, διότι πίστευα ότι όλο και κάποιος θα έβγαζε κανένα κουμπούρι να μου την ανάψει. Τελικά βρήκα το σπίτι του καπετάνιου με τον ναύτη που θα με εξυπηρετούσε και πάρκαρα την μηχανή στο γκαράζ του δίπλα σε μια άλλη. Γνώρισα και την γιατρίνα σύζυγο του η οποία πήγε να με χαιρετίσει δια χειραψίας (τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν θα ήθελα να νοσηλευθώ στη Κολομβία) και της έδωσα 100 δολλάρια για τις πρώτες 66 μέρες (1,5$ η μέρα).
Την επομένη, 26 Μαρ, όλα κύλισαν ομαλά και πήγα στο αεροδρόμιο και πήρα την τελευταία πτήση που έφευγε από την Κολομβία για την Ευρώπη. Όταν έκλεισαν οι πόρτες του αεροσκάφους και ετοιμαστήκαμε για τροχοδρόμηση οι υπάλληλοι εδάφους της KLM βγήκαν στην πίστα και μας χαιρέτησαν κουνώντας ολλανδικά σημαιάκια αφού το αεροδρόμιο έκλεινε κι αυτοί πηγαίναν σπίτια τους χωρίς να ξέρουν πότε θα ξαναεμφανιστεί πτήση της εταιρείας εκεί.
Κι έτσι άδοξα διακόπηκε το ταξίδι μου στην νότιο Αμερική, αφήνοντας την μηχανή fully loaded με όλον τον εξοπλισμό του ταξιδιού στο σπίτι ενός ανθρώπου που γνώρισα μόνον από τηλεφώνου και τον οποίο μου τον σύστησε κάποιος άλλος άγνωστος από το facebook.
Και πώς επιστρέφεις εν μέσω πανδημίας σε μια χώρα που πλέον δεν έχεις σπίτι αφού αυτό που είχες το ξενοίκιασες για να κάνεις το ταξίδι; Κατ' αρχάς ψάχνεις και βρίσκεις ένα airbnb στο οποίο δίνεις την μισή σύνταξη για να μείνεις τις πρώτες 15 μέρες της καραντίνας και μετά βλέπουμε.

Μια φωτογραφία από τις καλύτερες μέρες της Καρθαγένης

Μιχάλης
29 Μαρ
Νέα Σμύρνη

Καρθαγένη των Ινδιών

16 Μαρ
Μετά από 5 μέρες στο Medellin  και τα σύνορα πλέον Κολομβίας, Εκουαδόρ και Περού (που είναι οι επόμενοι προορισμοί μου) κλειστά, ξεκίνησα για να πάω προς τις ακτές της Κολομβίας στην Καραϊβική. Επειδή η απόσταση είναι μεγάλη έπρεπε να διανυκτερεύσω κάπου ενδιάμεσα. Επέλεξα την κωμόπολη Caucasia η οποία χρονικά είναι κάπου στην μέση. Πήραμε πληροφορίες από γνωστούς του Σπύρου ότι η περιοχή είναι ασφαλής και λίγο μετά τις 10 το πρωί ξεκίνησα για να κάνω την παρακάτω διαδρομή.
 https://www.google.ie/maps/dir/%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CE%B3%CE%AF%CE%BD,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/Caucasia,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/@7.1155733,-75.9477067,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e4428ef4e52dddb:0x722fd6c39270ac72!2m2!1d-75.5742467!2d6.2486069!1m5!1m1!1s0x8e5b6f03c070dcf1:0x5d4d101c959d9c74!2m2!1d-75.1981665!2d7.9831821!3e0?hl=el
Από λάθος μου, και από λάθος των Κολομβιανών αρχών που δεν βάζουν ταμπέλες, στο ύψος του Barbosa αντί να συνεχίσω βόρεια στον δρόμο 25 έφυγα ανατολικά προς Cisneros. Ο δρόμος 25 είναι ο ένας από τους 2 κεντρικούς δρόμους που διασχίζουν την χώρα από Ν προς Β και αντίστροφα. Έτσι βγαίνοντας από το Medellin πήρα ένα φαρδύ δρόμο με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση ο οποίος πράγματι ήταν ο 25. Κι ενώ πήγαινα χαρούμενα και γρήγορα κάποια στιγμή οι 2 λωρίδες έγιναν 1 χωρίς διαχωριστικό κι εκεί κατάλαβα ότι πήγαινα λάθος. Βάζοντας το Google maps μου έδινε να συνεχίσω και να πάρω τον δρόμο
https://www.google.ie/maps/dir/%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CE%B3%CE%AF%CE%BD,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/Carolina+del+Pr%C3%ADncipe,+Carolina,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/Angostura,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/Yarumal,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1,+%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1/@6.6052488,-75.6626235,10z/data=!3m1!4b1!4m26!4m25!1m5!1m1!1s0x8e4428ef4e52dddb:0x722fd6c39270ac72!2m2!1d-75.5742467!2d6.2486069!1m5!1m1!1s0x8e4466459575f30d:0x594da5e5e7013e32!2m2!1d-75.2811105!2d6.7237546!1m5!1m1!1s0x8e448ac9f12ada69:0xf9dcc93fc789ead4!2m2!1d-75.335829!2d6.885648!1m5!1m1!1s0x8e44f3ee80b0e6ed:0x29f8139052e98740!2m2!1d-75.4190689!2d6.961969!3e0?hl=el 
μέσω Carolina και Angostura για να βγώ στον 25 στο Yarumal. Κι έτσι έκανα. Ο δρόμος στριφτερός αφού ανεβοκατέβαινε βουνό και πολύ ωραίος. Μέχρι που κάποια στιγμή μετά την Carolina έγινε χωματόδρομος. Εκεί δεν μ' έπαιρνε να γυρίσω πίσω και συνέχισα. Ήταν γύρω στα 25 χλμ αλλά από τους χειρότερους χωματόδρομους που έχω κάνει αφού ήταν γεμάτος πέτρες. Σε όλη την διαδρομή έβριζα τον εαυτό μου για το λάθος που έκανα να φύγω από τον 25 και για το λάθος που έκανα να μην γυρίσω πίσω όσο ακόμα ήταν νωρίς. Αυτά τα 2 λάθη μου στοίχισαν περίπου 2 ώρες και βάλε για να μην πώ για την κούραση. Όταν βγήκα από τον χωματόδρομο έριξα μια ματιά στην μηχανή να σιγουρευτώ ότι δεν μου είχε φύγει καμιά βαλίτσα ή τίποτα άλλο, ήπια και μισό λίτρο νερό και συνέχισα. Βγαίνοντας στον 25 άνοιξα λίγο το γκάζι να μαζέψω τον χαμένο χρόνο αν και ο δρόμος ήταν γεμάτος φορτηγά. Αν κοιτάξει κάποιος τον γεωφυσικό χάρτη της χώρας θα δει ότι υπάρχουν 2 οροσειρές που αναπτύσσονται από Β προς Ν. Αν τώρα κοιτάξει τον οδικό χάρτη θα δει ότι υπάρχουν 2 βασικοί οδικοί άξονες στην ίδια κατεύθυνση. Και οι 2 οδικοί άξονες βρίσκονται πάνω στις αντίστοιχες οροσειρές. Αποτέλεσμα είναι οι 2 αυτοί άξονες, αφού δεν είναι αυτοκινητόδρομοι, να ανεβο-κατεβαίνουν βουνά και να είναι όλο στροφές. Αυτό δεν είναι κακό για έναν μοτοσυκλετιστή. Είναι κακό όταν φέρουν το βάρος όλης της κίνησης (εμπορικής και μη) της χώρας και άρα είναι γεμάτοι φορτηγά και γενικότερη κίνηση. Στα τελευταία 100 χλμ πριν την Caucasia ο δρόμος ήταν γεμάτος από check point του στρατού καθώς και περίπολα τα οποία κινούντουσαν και από τις 2 μεριές του δρόμου. Στην περιοχή δραστηριοποιούνται αντάρτικες ομάδες οι οποίες δεν συμμετέχουν στην συμφωνία αφοπλισμού που είχε υπογράψει ο FARC (η μεγαλύτερη αντάρτικη ομάδα της χώρας) με την κυβέρνηση πριν 3 χρόνια κι έτσι η παρουσία του στρατού είναι απαραίτητη για να κρατά τον ένα από τους δύο οδικούς άξονες υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης. Κατά τις 5 το απόγευμα έφτασα στην Caucasia η οποία είναι σε υψόμετρο 150μ περίπου γι αυτό και η θερμοκρασία ήταν 35 βαθμούς.

17 Μαρ
Την επομένη έφυγα από την Καυκασία για την Καρθαγένη (Καρταχένα στα ισπανικά ή Cartagena de las Indias). 
https://www.google.com.co/maps/dir/Caucasia,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1/Cartagena,+Cartagena+Province,+%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CF%81/@9.1936061,-76.5778024,8z/data=!4m15!4m14!1m5!1m1!1s0x8e5b6f03c070dcf1:0x5d4d101c959d9c74!2m2!1d-75.1981665!2d7.9831821!1m5!1m1!1s0x8ef625e7ae9d1351:0xb161392e033f26ca!2m2!1d-75.4832311!2d10.3932277!3e0!5i2?hl=el 
Είχα πλέον κατέβει από τα βουνά και η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Τέρμα οι πολλές στροφές κι έτσι μπορούσα να κινηθώ πιο γρήγορα αλλά στο παρακάτω βίντεο μπορεί κάποιος να δει γιατί χρειάζονται 6 ώρες για να κάνεις 200 χλμ στην Κολομβία.
https://youtu.be/8LrqiBh3OMA 
Ή πώς είναι να οδηγείς και να προσπερνάς στην Κολομβία.
https://youtu.be/XQWDC-Iymec 
Ή γιατί οι μοτοσυκλέτες προσπερνούν από δεξιά στην Κολομβία.

Ένα πράγμα που μπορούν να μας ανταγωνιστούν οι Κολομβιάνοι είναι τα διόδια. Ο τόπος είναι γεμάτος από διόδια και δεν έχουν καν αυτοκινητοδρόμους. Ευτυχώς που οι μηχανές δεν πληρώνουν. Έχουν μια ειδική λωριδούλα τέρμα δεξια (που εγώ ζορίζομαι για να περάσω) μόνο για τις μοτοσυκλέτες. Φαίνεται στο παρακάτω βίντεο μαζί με άλλα πράγματα που συναντάει κανείς στον δρόμο του.
https://youtu.be/eTPXbQwstg0 
Είναι γεγονός ότι συναντάς διάφορα πράγματα στο δρόμο. Όπως λεωφορεία σαν του Πακιστάν...

... η μοτοσυκλετιστές με σάλι και τσεμπέρι, όπως στην Αίγυπτο.

Τελικά μετά από 6 ώρες στον δρόμο έμπαινα στην Καρθαγένη. Κι άλλες ομοιότητες με το Πακιστάν. Σκεφτείτε ότι ήμουν φορτωμένος με πλαϊνές βαλίτσες.
https://youtu.be/9Yc5vZB6JXw
Με τέτοια κίνηση έκανα άλλη μια ώρα να φτάσω στον ξενώνα μου. Αφού ξεφόρτωσα την μηχανή κι εγκαταστάθηκα, μπανιαρίστηκα, παρφουμαρίστηκα και κατά τις 7 ετοιμάστηκα να βγω για δείπνο. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο όπως μου εξήγησε η πραγματική ξενοδόχος. Διότι από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 4 το πρωί η κυβέρνηση της Κολομβίας επέβαλε απαγόρευση της κυκλοφορίας λόγω βέβαια του κορωνοϊού. Χρειαζόμουν όμως νερό κι έτσι βγήκα για να πάω σε Super market. Έκανα μια βόλτα στους έρημους δρόμους της γειτονιάς γύρω από τον ξενώνα μου. Ψυχή ζώσα. Ούτε εστιατόριο ούτε super market ανοιχτό. Κανένα αυτοκίνητο πέρναγε αραιά και πού. Δεν μου είχε ξανατύχει στην ζωή μου να βρεθώ σε πόλη που έχει απαγόρευση κυκλοφορίας. Ένιωθα σαν αντιστασιακός στην Κατοχή. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στον ξενώνα και ζήτησα από την ξενοδόχο να μου παραγγείλει ντελίβερυ. Βρήκαμε ένα αραβικό εστιατόριο και παραγγείλαμε μαζί με μία άλλη ένοικο για να μοιραστούμε το κόστος του ντελίβερυ (εδώ το ντελίβερυ χρεώνεται περίπου 2 ευρώ). Μετά από κανένα μισάωρο πήραν τηλέφωνο από το εστιατόριο και μας είπαν ότι ενώ μπορούν να φτιάξουν τα φαγητά δεν έχουν ντελιβερά να μας το στείλουν. Οι ντελιβεράδες εδώ δεν είναι υπάλληλοι του εστιατορίου αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες (free lancers) ή ίσως υπάλληλοι εταιρείας ντελίβερυ (γι αυτό και το έξτρα κόστος). Κατέληξα να φάω 2 τοστάκια που έφτιαξε η κοπέλα του ξενοδοχείου με υλικά από το πρωινό και βέβαια πείραξα τις στρατηγικές εφεδρείες. Τους κουραμπιέδες του Σπύρου

18 Μαρ
Στην Cartagena είχα κανονίσει να μείνω 4 μέρες για να δω διάφορα πράγματα και να κάνω και κοντινές εκδρομές. Δυστυχώς λόγω της εκρύθμου καταστάσεως τα ταξιδιωτικά πρακτορεία που οργανώνουν εκδρομές έχουν κλείσει και παράλληλα έχουν κλείσει και μουσεία και τουριστικοί χώροι. Ακόμα και τα καφέ λειτουργούν μόνο για να σου δώσουν καφέ στο χέρι. Την πρώτη μου μέρα λοιπόν στην πόλη κατέβηκα στο ιστορικό κέντρο το οποίο είναι περιτοιχισμένο. Τα τείχη ξεκίνησαν να χτίζονται στο τέλος του 16ου αιώνα από τους Ισπανούς για να προστατεύσουν την πόλη από τις επιδρομές των πειρατών. Όλο το κέντρο είναι σε αποικιακό ρυθμό με πολύ όμορφα κτίρια και ωραία μπαλκόνια (μιλάω κυριολεκτικά όχι μεταφορικά). Χαρακτηριστικά δείγματα είναι στις παρακάτω φωτογραφίες.

Όπως έγραφα παραπάνω η Cartagena είναι στις ακτές της Καραϊβικής γι αυτό κι έχει μια κουλτούρα Creole που είναι το πάντρεμα αφρικανικών εθίμων (από αυτούς που έφεραν σαν σκλάβους) με ευρωπαϊκά και έθιμα των ιθαγενών. Γι αυτό και στην πόλη κυκλοφορούσαν γυναίκες ντυμένες με αντίστοιχες ενδυμασίες και καλάθια με φρούτα στο κεφάλι (όπως η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης) για να βγάζουν φωτογραφίες με τουρίστες.

Κάνοντας βόλτες στην παλιά πόλη της Cartagena βρήκα ένα Hard Rock Cafe. Αν και ήταν ακόμα νωρίς για τις συνήθειες μου μπήκα μέσα κι έφαγα για να μην την ξαναπατήσω. Μετά, ναρκωμένος από το φαγητό, δεν άντεχα να περπατήσω πίσω στον ξενώνα μου και απφάσισα να πάρω ένα ταξί. Η μάνα του ταξιτζή πρέπει να ήταν πολύ καλή στο βελονάκι διότι είχε γεμίσει το ταξί με σεμεδάκια, καθρέπτης, σκίαστρα, κολώνες, τα πάντα.

17-18 Μαρ
Με κλειστά τα μουσεία και ακυρωμένες τις εκδρομές δεν μου έμενε τίποτα άλλο από το κάνω βόλτες στην πόλη. Αυτή την φορά εκτός από το ιστορικό κέντρο πήγα και στην συνοικία Getsimani (προφέρεται Γετσιμανί και φαντάζομαι ότι βγαίνει από το Γεσθημανή). Η Getsimani  είναι η zona rosa της πόλης. Δεν έχει σχέση με τις red district όπως αυτή του Άμστερνταμ αλλά zona rosa εδώ κάτω λένε την περιοχή με τα μπαρ και τα κλάμπ της πόλης. Βέβαια τώρα με την απαγόρευση κυκλοφορίας δεν θα λέει και πολλά πράγματα το βράδυ αλλά την ημέρα είναι αρκετά όμορφη.

Εν αντιθέσει με την παλιά πόλη και την Getsimani η σύγχρονη πόλη δεν έχει κανένα χαρακτήρα.

Κανονικά το Σάββατο 21 Μαρ έπρεπε να εγκαταλείψω την πόλη για να πάω λίγο ανατολικότερα στην πόλη Santa Marta. Λόγω όμως των εκτάκτων περιστάσεων αποφάσισα να παρατείνω την παραμονή μου για 3 τουλάχιστον μέρες. Στην Santa Marta επρόκειτο να κάνω καταδύσεις και να επισκεφθώ 2 εθνικά πάρκα. Σ' επικοινωνία όμως που είχα μου είπαν ότι όλες οι καταδύσεις έχουν ανασταλεί και είμαι σίγουρος ότι και οι εκδρομές θα έχουν σταματήσει. Επιπλέον, στην Καρθαγένη υπάρχει επίτιμο ελληνικό προξενείο (δεν υπάρχει πρεσβεία στην χώρα, θεωρητικά καλύπτεται από την πρεσβεία στο Καράκας της Βενεζουέλας η οποία φυτοζωεί) αν χρειαστεί να εγκαταλείψω την χώρα κι επειδή είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Κολομβίας υπάρχουν μεταφορικές εταιρείες για να στείλω την μηχανή (αν χρειαστεί). Θα δούμε.

Μιχάλης
20 Μαρ
Καρθαγένη των Ινδιών

Zona cafetera και zona ... (το πιάσατε το υπονοούμενο)

9-10 Μαρ

Αφού έκανα τις βόλτες μου στο Salento και στην κοιλάδα Cocora είχε έρθει η ώρα να φύγω και να πάω λίγο πιο βόρεια κάπου ανάμεσα στην πόλη Perreira και στην πόλη Manizales. Η όλη περιοχή από το Salento  και βορειότερα λέγεται zona cafetera διότι εκεί βρίσκονται οι περισσότερες φυτείες καφέ της χώρας. Εγώ είχα κλείσει να μείνω σε μια από τις χασιέντες (hacienda = αγρόκτημα) της περιοχής, την hacienda El Rosario.

https://www.google.com.co/maps/dir/Salento,+%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF/Hacienda+El+Rosario+Manizales,+Manizales,+%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82/@4.8338297,-75.7748492,11z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e388db58fdb7389:0x279e1388933e2000!2m2!1d-75.5703107!2d4.637365!1m5!1m1!1s0x8e477a53d9461127:0xfa90ba2362c91db4!2m2!1d-75.5819243!2d5.0273095!3e0?hl=el 

Φεύγοντας από το Salento ξαναπέρασα από το δρόμο που πάει προς την κοιλάδα Cocora και παρακάτω είναι ένα βιντεάκι 1,5 λεπτού περίπου από αυτήν την διαδρομή.

https://youtu.be/BCWz2o6AHnI 

Αν και η απόσταση από το Salento στην hacienda ήταν λιγότερο από 70 χλμ οι εφαρμογές πλοήγησης μου έδιναν πάνω από 2 ώρες. Ήξερα ότι τα τελευταία 5-10 χλμ ήταν χωματόδρομος αλλά όταν έστριψα από την άσφαλτο η εφαρμογή Here maps που χρησιμοποιούσα μου έδειχνε ακόμα μιά ώρα. Και περπατώντας να πήγαινα, 10χλμ θα τα έκανα σε μια ώρα. Συνέχισα μέχρι εκεί που η εφαρμογή θεωρούσε ότι ήταν η hacienda El Rosario, δηλαδή στην μέση του πουθενά. Δεν ανησύχησα, κι έβαλα την εφαρμογή Google maps η οποία μου έδειχνε ότι ήμουν κοντά. Αυτή με πήγε σ' έναν ακόμα μικρότερο δρόμο με πολλά πεσμένα φύλλα και κάποιους κορμούς να κρέμονται που φαινόταν ότι είχε καιρό να περάσει από εκεί αυτοκίνητο. Με άφησε κι αυτή σε άλλη μέση του πουθενά χωρίς χασιέντα. Έβαλα την τρίτη εφαρμογή που έχω, την Maps.me η οποία μου έλεγε να στρίψω εκεί που δεν υπήρχε δρόμος. Αφού είδα και αποείδα με αυτά τα μηχανάκια του σατανά ακολούθησα την παραδοσιακή μέθοδο: Βγήκα σε μια φάρμα με κοτόπουλα και ρώτησα τους ντόπιους. Κάποιος βρέθηκε να ξέρει την hacienda El Rosario και με κατατόπισε. Τελικά η χασιέντα είναι σ' ένα καταπράσινο τοπίο πανέμορφο το οποίο φαίνεται τόσο στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης όσο και στις επόμενες.

Με το που ξεφόρτωσα την μηχανή, την πάρκαρα στην αίθουσα του πινγκ-πονγκ (για να μην την χτυπάει ο ήλιος) και βουρ για την πισίνα.

Έμεινα σ' αυτό το ιερό ησυχαστήριο δύο μέρες και ουσιαστικά ήμουν ο μοναδικός πελάτης μέχρι το βράδυ της 2ης μέρας που ήρθαν έξι Γάλλοι. Ήταν πολύ ωραία οι μόνοι ήχοι που άκουγα να είναι μόνο τα κελαϊδίσματα των πουλιών, μεταξύ αυτών κι ενός παπαγάλου ο οποίος έλεγε συνεχώς: "Hola, quieres cacao?" (= Γειά σου, θες κακάο;).

Την δεύτερη μέρα καβάλησα την μηχανή και πήγα μέχρι την κοντινή Hacienda La Venecia η οποία έχει φυτείες και εγκαταστάσεις επεξεργασίας καφέ και διοργανώνει αντίστοιχες ξεναγήσεις. Η Κολομβία είναι από τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγής καφέ παγκοσμίως μετά την Βραζιλία και το Βιετνάμ (που βγάζει καφέ άλλης ποικιλίας και χαμηλότερης ποιότητας). Είναι το δεύτερο σε ποσότητα εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μετά από... ξέρετε ποιό. Το πετρέλαιο. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι σκεφτήκατε άλλο προϊόν, πιό άσπρο από πετρέλαιο, για το οποίο είναι διάσημη η χώρα. Εκεί λοιπόν είδαμε τις φυτείες...

... και τους Βενεζουελάνους εργάτες οι οποίοι πρόσφυγες από τον σοσιαλιστικό παράδεισο του συντρόφου Μαδούρο δούλευαν παράνομα στις φυτείες καφέ.

Η ξενάγηση περιλάμβανε όλη την διαδικασία, από το δένδρο μέχρι την κούπα του καφέ. Δοκιμάσαμε τον καρπό από το δένδρο ο οποίος δεν έχει γεύση καθόλου σαν την γνωστή γεύση του καφέ. Αντιθέτως είναι γλυκός. Την γεύση που γνωρίζουμε την παίρνει ο καφές μετά το καβούρδισμα. Δύο είναι οι βασικές ποικιλίες καφέ: Arabica και Robusta. Η Arabica είναι καλύτερης ποιότητας, που βγάζουν εδώ στην Κολομβία, ενώ η Robusta μειωμένης ποιότητας, που βγάζουν στο Βιετνάμ. Οι εταιρείες που παράγουν καφέ (Nestle, Lavazza, Illy κλπ) συνήθως αναμιγνύουν τις 2 ποικιλίες λίγο ή πολύ για να φτιάξουν διάφορα χαρμάνια σε ποιότητα και σε τιμή. Τα καφεόδενδρα Robusta ευδοκιμούν σε χαμηλά υψόμετρα ενώ αυτά της Arabica σε υψόμετρα άνω των 1000μ. Μόνο που με την υπερθέρμανση του πλανήτη αναγκάζονται να ανεβαίνουν πιο ψηλά. Εδώ έμαθα ότι η μόκα είναι υποποικιλία καφέ της Arabica.

Η Hacienda la Venecia έχει κι αυτή ξενοδοχείο και ξενώνα και πολύ όμορφες εγκαταστάσεις με πισίνες...

... λιμνούλες...

... και παγώνια.

Τελειώνοντας την βόλτα μου στην Venecia επέστρεψα στην δική μου hacienda για να συνεχίσω την αγρανάπαυση.

11 Μαρ

Αφού πήρα το πρωινό μου υπό τα κελαηδίσματα των πουλιών και του παπαγάλου που ρωτούσε συνεχώς αν θέλουμε κακάο...

... φόρτωσα την μηχανή κι έφυγα με προορισμό την πόλη Medellin, περίπου 200χλμ βορειότερα.

https://www.google.com.co/maps/dir/Hacienda+El+Rosario+Manizales,+Manizales,+%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82/Medell%C3%ADn,+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1/@5.6376169,-76.1741872,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e477a53d9461127:0xfa90ba2362c91db4!2m2!1d-75.5819243!2d5.0273095!1m5!1m1!1s0x8e4428ef4e52dddb:0x722fd6c39270ac72!2m2!1d-75.5742467!2d6.2486069!3e0?hl=el

Το Medellin είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά την Bogota με πληθυσμό πάνω από 3 εκατομύρια κόσμο. Για πολλά χρόνια η πόλη ήταν απροσπέλαστη από τους τουρίστες αφού ένα άξιο τέκνο της πόλης με το όνομα Pablo Escobar ....... και έδερνε στην περιοχή. Η περιουσία που απέκτησε από το εμπόριο κοκαΐνης είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που πρότεινε στην κυβέρνηση να εξαγοράσει το δημόσιο χρέος της χώρας. Είχε έναν στρατό από εκτελεστές στους οποίους έδινε 1000US$ για κάθε αστυνομικό που θα σκότωναν. Αυτοί οι τύποι κυκλοφορούσαν με μηχανάκια, πλησίαζαν τον στόχο, τον εκτελούσαν και χανόντουσαν στα στενά της πόλης. Γι αυτόν τον λόγο, όπως μου έλεγαν οι ντόπιοι, κανείς δεν πλησίαζε αστυνομικό. Καθόσουν στην στάση για το λεωφορείο και με το που ερχόταν ένας αστυνομικός εξαφανιζόντουσαν όλοι. Όλα αυτά μέχρι κάποια ωραία πρωία του 1993 που ελεύθεροι σκοπευτές των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας τον έστειλαν αδιάβαστο από μιά ταράτσα. Έκτοτε η κατάσταση ασφαλείας άρχισε να βελτιώνεται και τώρα η πόλη σε τίποτα δεν θυμίζει το "ένδοξο" παρελθόν της αν και υπάρχουν ακόμα νοσταλγοί (κάτι σαν σταγονίδια) λόγω των φιλανθρωπιών που έκανε ο Pablo.

12-13 Μαρ

Μία από τις μέρες που έμεινα στο Medellin πήρα ένα τοπικό πρακτορείο για ξενάγηση στην πόλη. Κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης όπου θαυμάσαμε ένα ωραίο κτίριο Κέντρο Πολιτισμού...

... δίπλα από μια πλατεία η οποία λέγεται πλατεία των αγαλμάτων επειδή έχει πολλά αγάλματα σαν αυτό:

Ωπα, λάθος. Παρακαλώ να διαγραφεί από τα πρακτικά και να τοποθετηθεί η σωστή φωτογραφία.

Χρησιμοποιήσαμε και το Μετρό της πόλης το οποίο έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες. Κατ' αρχάς δεν είναι υπόγειο αλλά υπέργειο. Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται στο βάθος εκεί που είναι η γέφυρα. Αλλού κινείται στον δρόμο με τα άλλα οχήματα σαν τραμ και αλλού σε δικό του τροχιόδρομο. Είναι ασφαλές, γρήγορο και καθαρό. Εκεί που τέλειωνε το Μετρό υπήρχε ένα τελεφερίκ το οποίο πήραμε.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, εξ αιτίας των παραστρατιωτικών ομάδων που δρούσαν στην ύπαιθρο, πολλοί από την επαρχία ήρθαν στις πόλεις για ασφάλεια και βέβαια χωρίς λεφτά έχτιζαν αυθαίρετα στις πλαγιές των βουνών των πόλεων δημιουργώντας παραγκουπόλεις σαν τις φαβέλες του Ρίο. Χωρίς δουλειές αναπτύχθηκε εγκληματικότητα όπως ήταν φυσικό και οι περιοχές ήταν no-go areas. Τώρα με το τελεφερίκ και το μετρό έχει δοθεί γρήγορη πρόσβαση στο κέντρο της πόλης άρα και σε δουλειές και η εγκληματικότητα έχει μειωθεί αισθητά. Παρ' όλα αυτά οι γειτονιές παραμένουν φτωχές και αυτό φαινόταν ακόμα και από ψηλά που πέρναγε το τελεφερίκ.

14 Μαρ

Το Σάββατο 14 Μαρ, πήρα την μηχανή και πήγα σ' ένα κοντινό χωριό, το Guatape το οποίο είναι ένας δημοφιλής προορισμός των κατοίκων του Medellin για τα Σαββατοκύριακα. Πλησιάζοντας το Guatape είναι αδύνατον να μην προσέξεις έναν μονόλιθο από γρανίτη ύψους 200μ. 

Όποιος θέλει μπορεί να σκαρφαλώσει στην κορυφή να θαυμάσει την θέα αρκεί να έχει το κουράγιο και τα πνευμόνια ν' ανέβει τα 659 σκαλιά που φαίνονται στην φωτογραφία.

Το Guatape είναι χτισμένο στις όχθες μιας λίμνης ή μάλλον είναι καλύτερα να πώ ότι μια λίμνη έχει τις όχθες της στο Guatape αφού η λίμνη είναι τεχνητή και δημιουργήθηκε μετά το Guatape όταν κατασκευάστηκε ένα φράγμα για να παρέχει ρεύμα στην περιοχή. Υπάρχει ένα παραλίμνιο μέτωπο το οποίο δεν λέει και πολλά κι ένα λιμανάκι με βάρκες που σε κάνουν βόλτες στην λίμνη.

Αυτό που αξίζει στο Guatape είναι το εσωτερικό του χωριού που τα σπίτια είναι βαμμένα σε ωραία χρώματα. Ξεκινώντας από το Δημαρχείο...

... και συνεχίζοντας με τα υπόλοιπα σπίτια του χωριού.

Αλλά και τα mototaxi του χωριού δεν πάνε πίσω.

15 Μαρ

Ενώ είχα σκοπό να μείνω 4 μέρες στο Medellin τελικά έμεινα μία ακόμη για να τα προλάβω όλα. Στις 15 Μαρ πήγα άλλη μια κοντινή βόλτα σ' ένα χωριό που λέγεται Santa Fe de Antioquia. Antioquia λέγεται όλη η επαρχία που βρίσκεται το Medellin. Υποτίθεται ότι έχει διατηρήσει ένα αποικιακό στυλ από το παρελθόν του όταν ήταν σημαντικό εμπορικό κέντρο των Ισπανών. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας. Κατ' αρχάς είναι σε υψόμετρο μόνον 650μ περίπου που σημαίνει ότι έκανε πολύ ζέστη. Ακόμα και ο αέρας που φύσαγε ήταν ζεστός. Μου θύμισε μέρες Ιουλίου στην Αθήνα. Έχει μια κεντρική πλατεία όπως όλα τα χωριά της νοτίου Αμερικής...

... με τον καθεδρικό της.

Πέρασα κι από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας με λίγο ιδιαίτερη πρόσοψη, αλλά την βρήκα κλειστή.

Έβγαλα 1-2 φωτογραφίες του χωριού...

... πέρασα από το καφέ-μπαρ Santorini (την προηγουμένη είχα δει ξενοδοχείο με το ίδιο όνομα στο Guatape)...

... και τελικά κάθησα σ' ένα ωραίο καφέ για να πιώ κάτι δροσιστικό πριν επιστρέψω στο Medellin.

Τις ημέρες που έμεινα στο Medellin συναντήθηκα με τον Σπύρο ο οποίος είναι πολύ φίλος ενός πολύ φίλου. Ο Σπύρος ζει στο Medellin 25 χρόνια, είναι πρόεδρος των Ελλήνων της Κολομβίας κι έχει ένα εργοστάσιο που παράγει κουραμπιέδες. Ήταν πολύ ωραία που συνάντησα κάποιον Έλληνα εδώ στην ξενιτιά, πήρα πολλές πληροφορίες για την χώρα, πού να πάω και πού όχι και πήρα δώρο 2 κουτιά κουραμπιέδες για να μην αναφέρω τα κεράσματα. Σ' αυτό το ταξίδι δεν έχω συχνά την ευκαιρία να δειπνώ με παρέα και ήταν πολύ ευχάριστες στιγμές.

*Ενημέρωση σχετικά με τον κορωνοϊό.
Όπως ήταν φυσικό ο ιός έφτασε και στην Νότιο Αμερική. Στην Κολομβία που είμαι έχουν καμιά 15ριά κρούσματα και κανέναν νεκρό ευτυχώς. Η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Δυστυχώς όμως στο Εκουαδόρ, που είναι στο πρόγραμμα να πάω ξανά μετά την Κολομβία, έχουν 2 νεκρούς και η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό αλλά αν συνεχιστεί δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στο ταξίδι μου. Αν ξεμείνω στην Κολομβία (στην οποία μπορώ να μείνω μέχρι 26 Μαΐου) θα καθυστερήσω να φύγω και θα με πιάσει ο χειμώνας (στην καλύτερη περίπτωση που το Εκουαδόρ ανοίξει τα σύνορα). Από την άλλη, η Κολομβία συνορεύει με Βενεζουέλα, Εκουαδόρ και Παναμά. Με τα σύνορα προς Βενεζουέλα κι Εκουαδόρ κλειστά μένει μόνο ο Παναμάς με τον οποίο τα σύνορα είναι σε ζούγκλα και δεν υπάρχουν δρόμοι (το λεγόμενο Darian gap). Πρέπει κάποιος να πάρει πλοίο και να ταξιδέψει 3 μέρες για να βγει στην Πόλη του Παναμά. Η κεντρική Αμερική ήταν εξ αρχής εκτός των σχεδίων μου. Ίσως χρειαστεί να ανθεωρήσω τον σχεδιασμό μου. Το χειρότερο θα ήταν να βγω από μία χώρα και να μην με δεχθεί η επόμενη οπότε θα ξεμείνω ανάμεσα, στην no man's land. Αν πάλι επιβληθούν περιορισμοί στις μετακινήσεις θά έχω άλλο πρόβλημα διότι θα πρέπει να μείνω σ' ένα μέρος και σ' ένα ξενοδοχείο. Μάλλον λάθος χρόνο διάλεξα για να κάνω αυτό το ταξίδι. Με το που πάτησα το πόδι μου στην ήπειρο ξεσηκώθηκε όλος ο ντουνιάς εδώ κάτω. Τώρα με τον κορωνοϊό κλείνουν τα σύνορα. Δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει αυτό πλην πολέμων. Να δούμε τί άλλο θα συμβεί. Μέχρι στιγμής έχω κλείσει 5 μήνες κι έχω γράψει 19.000χλμ. Να δούμε πόσα θα καταφέρω να γράψω ακόμα.

Αποφύγετε τα πολλά κολλητιλίκια και μείνετε μέσα.

Μιχάλης
15 Μαρ
Medellin.