9-10 Μαρ
Αφού έκανα τις βόλτες μου στο Salento και στην κοιλάδα Cocora είχε έρθει η ώρα να φύγω και να πάω λίγο πιο βόρεια κάπου ανάμεσα στην πόλη Perreira και στην πόλη Manizales. Η όλη περιοχή από το Salento και βορειότερα λέγεται zona cafetera διότι εκεί βρίσκονται οι περισσότερες φυτείες καφέ της χώρας. Εγώ είχα κλείσει να μείνω σε μια από τις χασιέντες (hacienda = αγρόκτημα) της περιοχής, την hacienda El Rosario.
Φεύγοντας από το Salento ξαναπέρασα από το δρόμο που πάει προς την κοιλάδα Cocora και παρακάτω είναι ένα βιντεάκι 1,5 λεπτού περίπου από αυτήν την διαδρομή.
Αν και η απόσταση από το Salento στην hacienda ήταν λιγότερο από 70 χλμ οι εφαρμογές πλοήγησης μου έδιναν πάνω από 2 ώρες. Ήξερα ότι τα τελευταία 5-10 χλμ ήταν χωματόδρομος αλλά όταν έστριψα από την άσφαλτο η εφαρμογή Here maps που χρησιμοποιούσα μου έδειχνε ακόμα μιά ώρα. Και περπατώντας να πήγαινα, 10χλμ θα τα έκανα σε μια ώρα. Συνέχισα μέχρι εκεί που η εφαρμογή θεωρούσε ότι ήταν η hacienda El Rosario, δηλαδή στην μέση του πουθενά. Δεν ανησύχησα, κι έβαλα την εφαρμογή Google maps η οποία μου έδειχνε ότι ήμουν κοντά. Αυτή με πήγε σ' έναν ακόμα μικρότερο δρόμο με πολλά πεσμένα φύλλα και κάποιους κορμούς να κρέμονται που φαινόταν ότι είχε καιρό να περάσει από εκεί αυτοκίνητο. Με άφησε κι αυτή σε άλλη μέση του πουθενά χωρίς χασιέντα. Έβαλα την τρίτη εφαρμογή που έχω, την Maps.me η οποία μου έλεγε να στρίψω εκεί που δεν υπήρχε δρόμος. Αφού είδα και αποείδα με αυτά τα μηχανάκια του σατανά ακολούθησα την παραδοσιακή μέθοδο: Βγήκα σε μια φάρμα με κοτόπουλα και ρώτησα τους ντόπιους. Κάποιος βρέθηκε να ξέρει την hacienda El Rosario και με κατατόπισε. Τελικά η χασιέντα είναι σ' ένα καταπράσινο τοπίο πανέμορφο το οποίο φαίνεται τόσο στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης όσο και στις επόμενες.
Με το που ξεφόρτωσα την μηχανή, την πάρκαρα στην αίθουσα του πινγκ-πονγκ (για να μην την χτυπάει ο ήλιος) και βουρ για την πισίνα.
Έμεινα σ' αυτό το ιερό ησυχαστήριο δύο μέρες και ουσιαστικά ήμουν ο μοναδικός πελάτης μέχρι το βράδυ της 2ης μέρας που ήρθαν έξι Γάλλοι. Ήταν πολύ ωραία οι μόνοι ήχοι που άκουγα να είναι μόνο τα κελαϊδίσματα των πουλιών, μεταξύ αυτών κι ενός παπαγάλου ο οποίος έλεγε συνεχώς: "Hola, quieres cacao?" (= Γειά σου, θες κακάο;).
Την δεύτερη μέρα καβάλησα την μηχανή και πήγα μέχρι την κοντινή Hacienda La Venecia η οποία έχει φυτείες και εγκαταστάσεις επεξεργασίας καφέ και διοργανώνει αντίστοιχες ξεναγήσεις. Η Κολομβία είναι από τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγής καφέ παγκοσμίως μετά την Βραζιλία και το Βιετνάμ (που βγάζει καφέ άλλης ποικιλίας και χαμηλότερης ποιότητας). Είναι το δεύτερο σε ποσότητα εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μετά από... ξέρετε ποιό. Το πετρέλαιο. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι σκεφτήκατε άλλο προϊόν, πιό άσπρο από πετρέλαιο, για το οποίο είναι διάσημη η χώρα. Εκεί λοιπόν είδαμε τις φυτείες...
... και τους Βενεζουελάνους εργάτες οι οποίοι πρόσφυγες από τον σοσιαλιστικό παράδεισο του συντρόφου Μαδούρο δούλευαν παράνομα στις φυτείες καφέ.
Η ξενάγηση περιλάμβανε όλη την διαδικασία, από το δένδρο μέχρι την κούπα του καφέ. Δοκιμάσαμε τον καρπό από το δένδρο ο οποίος δεν έχει γεύση καθόλου σαν την γνωστή γεύση του καφέ. Αντιθέτως είναι γλυκός. Την γεύση που γνωρίζουμε την παίρνει ο καφές μετά το καβούρδισμα. Δύο είναι οι βασικές ποικιλίες καφέ: Arabica και Robusta. Η Arabica είναι καλύτερης ποιότητας, που βγάζουν εδώ στην Κολομβία, ενώ η Robusta μειωμένης ποιότητας, που βγάζουν στο Βιετνάμ. Οι εταιρείες που παράγουν καφέ (Nestle, Lavazza, Illy κλπ) συνήθως αναμιγνύουν τις 2 ποικιλίες λίγο ή πολύ για να φτιάξουν διάφορα χαρμάνια σε ποιότητα και σε τιμή. Τα καφεόδενδρα Robusta ευδοκιμούν σε χαμηλά υψόμετρα ενώ αυτά της Arabica σε υψόμετρα άνω των 1000μ. Μόνο που με την υπερθέρμανση του πλανήτη αναγκάζονται να ανεβαίνουν πιο ψηλά. Εδώ έμαθα ότι η μόκα είναι υποποικιλία καφέ της Arabica.
Η Hacienda la Venecia έχει κι αυτή ξενοδοχείο και ξενώνα και πολύ όμορφες εγκαταστάσεις με πισίνες...
... λιμνούλες...
... και παγώνια.
Τελειώνοντας την βόλτα μου στην Venecia επέστρεψα στην δική μου hacienda για να συνεχίσω την αγρανάπαυση.
11 Μαρ
Αφού πήρα το πρωινό μου υπό τα κελαηδίσματα των πουλιών και του παπαγάλου που ρωτούσε συνεχώς αν θέλουμε κακάο...
... φόρτωσα την μηχανή κι έφυγα με προορισμό την πόλη Medellin, περίπου 200χλμ βορειότερα.
Το Medellin είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά την Bogota με πληθυσμό πάνω από 3 εκατομύρια κόσμο. Για πολλά χρόνια η πόλη ήταν απροσπέλαστη από τους τουρίστες αφού ένα άξιο τέκνο της πόλης με το όνομα Pablo Escobar ....... και έδερνε στην περιοχή. Η περιουσία που απέκτησε από το εμπόριο κοκαΐνης είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που πρότεινε στην κυβέρνηση να εξαγοράσει το δημόσιο χρέος της χώρας. Είχε έναν στρατό από εκτελεστές στους οποίους έδινε 1000US$ για κάθε αστυνομικό που θα σκότωναν. Αυτοί οι τύποι κυκλοφορούσαν με μηχανάκια, πλησίαζαν τον στόχο, τον εκτελούσαν και χανόντουσαν στα στενά της πόλης. Γι αυτόν τον λόγο, όπως μου έλεγαν οι ντόπιοι, κανείς δεν πλησίαζε αστυνομικό. Καθόσουν στην στάση για το λεωφορείο και με το που ερχόταν ένας αστυνομικός εξαφανιζόντουσαν όλοι. Όλα αυτά μέχρι κάποια ωραία πρωία του 1993 που ελεύθεροι σκοπευτές των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας τον έστειλαν αδιάβαστο από μιά ταράτσα. Έκτοτε η κατάσταση ασφαλείας άρχισε να βελτιώνεται και τώρα η πόλη σε τίποτα δεν θυμίζει το "ένδοξο" παρελθόν της αν και υπάρχουν ακόμα νοσταλγοί (κάτι σαν σταγονίδια) λόγω των φιλανθρωπιών που έκανε ο Pablo.
12-13 Μαρ
Μία από τις μέρες που έμεινα στο Medellin πήρα ένα τοπικό πρακτορείο για ξενάγηση στην πόλη. Κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης όπου θαυμάσαμε ένα ωραίο κτίριο Κέντρο Πολιτισμού...
... δίπλα από μια πλατεία η οποία λέγεται πλατεία των αγαλμάτων επειδή έχει πολλά αγάλματα σαν αυτό:
Ωπα, λάθος. Παρακαλώ να διαγραφεί από τα πρακτικά και να τοποθετηθεί η σωστή φωτογραφία.
Χρησιμοποιήσαμε και το Μετρό της πόλης το οποίο έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες. Κατ' αρχάς δεν είναι υπόγειο αλλά υπέργειο. Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται στο βάθος εκεί που είναι η γέφυρα. Αλλού κινείται στον δρόμο με τα άλλα οχήματα σαν τραμ και αλλού σε δικό του τροχιόδρομο. Είναι ασφαλές, γρήγορο και καθαρό. Εκεί που τέλειωνε το Μετρό υπήρχε ένα τελεφερίκ το οποίο πήραμε.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, εξ αιτίας των παραστρατιωτικών ομάδων που δρούσαν στην ύπαιθρο, πολλοί από την επαρχία ήρθαν στις πόλεις για ασφάλεια και βέβαια χωρίς λεφτά έχτιζαν αυθαίρετα στις πλαγιές των βουνών των πόλεων δημιουργώντας παραγκουπόλεις σαν τις φαβέλες του Ρίο. Χωρίς δουλειές αναπτύχθηκε εγκληματικότητα όπως ήταν φυσικό και οι περιοχές ήταν no-go areas. Τώρα με το τελεφερίκ και το μετρό έχει δοθεί γρήγορη πρόσβαση στο κέντρο της πόλης άρα και σε δουλειές και η εγκληματικότητα έχει μειωθεί αισθητά. Παρ' όλα αυτά οι γειτονιές παραμένουν φτωχές και αυτό φαινόταν ακόμα και από ψηλά που πέρναγε το τελεφερίκ.
14 Μαρ
Το Σάββατο 14 Μαρ, πήρα την μηχανή και πήγα σ' ένα κοντινό χωριό, το Guatape το οποίο είναι ένας δημοφιλής προορισμός των κατοίκων του Medellin για τα Σαββατοκύριακα. Πλησιάζοντας το Guatape είναι αδύνατον να μην προσέξεις έναν μονόλιθο από γρανίτη ύψους 200μ.
Όποιος θέλει μπορεί να σκαρφαλώσει στην κορυφή να θαυμάσει την θέα αρκεί να έχει το κουράγιο και τα πνευμόνια ν' ανέβει τα 659 σκαλιά που φαίνονται στην φωτογραφία.
Το Guatape είναι χτισμένο στις όχθες μιας λίμνης ή μάλλον είναι καλύτερα να πώ ότι μια λίμνη έχει τις όχθες της στο Guatape αφού η λίμνη είναι τεχνητή και δημιουργήθηκε μετά το Guatape όταν κατασκευάστηκε ένα φράγμα για να παρέχει ρεύμα στην περιοχή. Υπάρχει ένα παραλίμνιο μέτωπο το οποίο δεν λέει και πολλά κι ένα λιμανάκι με βάρκες που σε κάνουν βόλτες στην λίμνη.
Αυτό που αξίζει στο Guatape είναι το εσωτερικό του χωριού που τα σπίτια είναι βαμμένα σε ωραία χρώματα. Ξεκινώντας από το Δημαρχείο...
... και συνεχίζοντας με τα υπόλοιπα σπίτια του χωριού.
Αλλά και τα mototaxi του χωριού δεν πάνε πίσω.
15 Μαρ
Ενώ είχα σκοπό να μείνω 4 μέρες στο Medellin τελικά έμεινα μία ακόμη για να τα προλάβω όλα. Στις 15 Μαρ πήγα άλλη μια κοντινή βόλτα σ' ένα χωριό που λέγεται Santa Fe de Antioquia. Antioquia λέγεται όλη η επαρχία που βρίσκεται το Medellin. Υποτίθεται ότι έχει διατηρήσει ένα αποικιακό στυλ από το παρελθόν του όταν ήταν σημαντικό εμπορικό κέντρο των Ισπανών. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας. Κατ' αρχάς είναι σε υψόμετρο μόνον 650μ περίπου που σημαίνει ότι έκανε πολύ ζέστη. Ακόμα και ο αέρας που φύσαγε ήταν ζεστός. Μου θύμισε μέρες Ιουλίου στην Αθήνα. Έχει μια κεντρική πλατεία όπως όλα τα χωριά της νοτίου Αμερικής...
... με τον καθεδρικό της.
Πέρασα κι από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας με λίγο ιδιαίτερη πρόσοψη, αλλά την βρήκα κλειστή.
Έβγαλα 1-2 φωτογραφίες του χωριού...
... πέρασα από το καφέ-μπαρ Santorini (την προηγουμένη είχα δει ξενοδοχείο με το ίδιο όνομα στο Guatape)...
... και τελικά κάθησα σ' ένα ωραίο καφέ για να πιώ κάτι δροσιστικό πριν επιστρέψω στο Medellin.
*Ενημέρωση σχετικά με τον κορωνοϊό.
Όπως ήταν φυσικό ο ιός έφτασε και στην Νότιο Αμερική. Στην Κολομβία που είμαι έχουν καμιά 15ριά κρούσματα και κανέναν νεκρό ευτυχώς. Η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Δυστυχώς όμως στο Εκουαδόρ, που είναι στο πρόγραμμα να πάω ξανά μετά την Κολομβία, έχουν 2 νεκρούς και η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό αλλά αν συνεχιστεί δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στο ταξίδι μου. Αν ξεμείνω στην Κολομβία (στην οποία μπορώ να μείνω μέχρι 26 Μαΐου) θα καθυστερήσω να φύγω και θα με πιάσει ο χειμώνας (στην καλύτερη περίπτωση που το Εκουαδόρ ανοίξει τα σύνορα). Από την άλλη, η Κολομβία συνορεύει με Βενεζουέλα, Εκουαδόρ και Παναμά. Με τα σύνορα προς Βενεζουέλα κι Εκουαδόρ κλειστά μένει μόνο ο Παναμάς με τον οποίο τα σύνορα είναι σε ζούγκλα και δεν υπάρχουν δρόμοι (το λεγόμενο Darian gap). Πρέπει κάποιος να πάρει πλοίο και να ταξιδέψει 3 μέρες για να βγει στην Πόλη του Παναμά. Η κεντρική Αμερική ήταν εξ αρχής εκτός των σχεδίων μου. Ίσως χρειαστεί να ανθεωρήσω τον σχεδιασμό μου. Το χειρότερο θα ήταν να βγω από μία χώρα και να μην με δεχθεί η επόμενη οπότε θα ξεμείνω ανάμεσα, στην no man's land. Αν πάλι επιβληθούν περιορισμοί στις μετακινήσεις θά έχω άλλο πρόβλημα διότι θα πρέπει να μείνω σ' ένα μέρος και σ' ένα ξενοδοχείο. Μάλλον λάθος χρόνο διάλεξα για να κάνω αυτό το ταξίδι. Με το που πάτησα το πόδι μου στην ήπειρο ξεσηκώθηκε όλος ο ντουνιάς εδώ κάτω. Τώρα με τον κορωνοϊό κλείνουν τα σύνορα. Δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει αυτό πλην πολέμων. Να δούμε τί άλλο θα συμβεί. Μέχρι στιγμής έχω κλείσει 5 μήνες κι έχω γράψει 19.000χλμ. Να δούμε πόσα θα καταφέρω να γράψω ακόμα.
Αποφύγετε τα πολλά κολλητιλίκια και μείνετε μέσα.
Μιχάλης
15 Μαρ
Medellin.
Μιχάλη καλημέρα, καλή εβδομάδα! Βέβαια θεωρώ ότι ξέρεις πως έχουν τα πράγματα εδώ, αλλά είμαστε καλά. Ζούμε στιγμές μοναδικές από την άποψη οτι συμβαίνουν πράγματα όπως, στο Πεδίο Βολής γινόταν χαμός από αυτοκίνητα και κόσμο για βόλτα. Το Μοσχοπόδι είναι σαν τον πεζόδρομο στην Θήβα Καθαρή Δευτέρα. Βέβαια κατα τις 14:00 που πάω για τρέξιμο είναι μόνο οι δρομείς, όλα τα παραπάνω είναι απογευματινές ώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άλλο νέο που σου έχω είναι ότι μου τηλ. το Σάββατο ο Δημήτρης ο Σκουφίδης και έρχεται ΔΚΤΗΣ στο ΚΕΠΒ και ήταν κάτι το ευχάριστο στην όλη μαυρίλα.
Πρόσεχε και τρώγε και κανα κουραμπιέ ΚΟλομβίας κια για εμάς.
Δημήτρη και στην Ευρώπη μια μια οι χώρες τα κλείνουν τα σύνορά τους... Δεν μας έδωσες λεπτομέρειες για την Γερμανίδα ή τις Κολομβιάνες... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά από την Κορέα!
Μπερδεύτηκα τώρα. Ποιός είναι ο Δημήτρης, ποιά η Γερμανίδα και ποιές οι Κολομβιάνες; Μήπως έγραψες το σχόλιο ενώ υπνοβατούσες κι έβλεπες όνειρα;
ΔιαγραφήΓύρνα όσο μπορείς. Εδώ σε λίγο μας βλέπω σμπαρωμενους...
ΑπάντησηΔιαγραφή