31 Ιουλίου, 79η μέρα, Sighisoara

Όπως έγραφα χθες το camping είναι μέσα στην πόλη. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα το πρωί δεν είχε ούτε κελαιδίσματα ούτε κοκόρια αλλά αφού ήταν Κυριακή είχε καμπάνες από την παρακείμενη εκκλησία. Ευτυχώς όμως δεν ήταν πολύ νωρίς όπως στην Ελλάδα, πρακτικά ήδη είχα ξυπνήσει. Ετοιμάστηκα και αφού το camping δεν είχε δυνατότητα ούτε για ένα υποτυπώδες πρωινό, πέρασα την γέφυρα και πήγα στην παλιά πόλη. Η παλιά πόλη της Sighisoara είναι και αυτή περιτοιχισμένη όπως και τόσες άλλες που συνάντησα σ' αυτό το ταξίδι. Είναι όμως αρκετά μικρότερη από τις άλλες και ενώ έπινα τον καφέ μου και έτρωγα ένα ice cake σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να έμενα μία μέρα αντί για δύο. Όμως τί είναι μιά μέρα μπροστά στην αιωνιότητα του συνταξιούχου; Έτσι λοιπόν ευχαριστιέμαι το γεγονός ότι δεν έχω καμιά συγκεκριμμένη ημερομηνία να γυρίσω, πράγμα που για πρώτη φορά στην ζωή μου νοιώθω τον τελευταίο χρόνο. Αφού τέλειωσα και με τον χαλαρό πρωινό καφέ μου ξεκίνησα να γυρνάω την πόλη και να βγάζω φωτογραφίες. Έχει ωραία θέματα και ωραία χρώματα και φαίνεται παρακάτω:

Σε σημεία όπως το παρακάτω η Sighisoara μου θύμισε το Trinidad της Κούβας που είχα πάει το 2007

Η κεντρική είσοδος στην παλιά πόλη γίνεται από τον πύργο του ρολογιού

Και από πιο κοντά

Και λίγο couleur locale

Κατά το μεσημεράκι που ανέβηκε και η θερμοκρασία είπα να γυρίσω στο camping για ξεκούραση. Ίσως την έπεφτα και δίπλα στην πισίνα, ίσως ξεκίναγα να γράφω το ημερολόγιο. Μεγάλο λάθος. Πιθανόν να είναι και η μοναδική πισίνα της πόλης, δεν ξέρω, αλλά ήταν πήχτρα στον κόσμο. Νέοι, γέροι και παιδιά όλοι μέσα και γύρω από την πισίνα και με τόσο κόσμο logged in ούτε στο διαδίκτυο μπορούσα να μπω. Περίμενα λίγο να πέσει ο ήλιος και κατά τις 7 ξαναβγήκα στην πόλη για φαγητό και μια τελευταία βόλτα.

Το παλιό και το νέο

και clock tower by night

Όταν επέστρεψα στο camping είχε πέσει και το ίντερνετ. Μόνον το viber δούλευε, έτσι αναγκάστηκα να γράψω το ημερολόγιο το πρωί.
Για σήμερα 1η Αυγούστου το πρόγραμμα λέει αναχώρηση για το Brasov και το Bran γύρω στα 120 χλμ από την Sighisoara.

Μιχάλης
31 Ιουλ - 1 Αυγ.
χλμ ημέρας: 0
συνολικά χλμ: 14691

30 Ιουλίου, 78η μέρα, Remetea - Sighisoara (Ρουμανία)

Έχω πει στο παρελθόν ότι ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στα camping είναι ότι το πρωί ξυπνάω με τα κελαϊδίσματα των πουλιών. Έτσι έγινε και σήμερα μόνον που τα πουλιά που "κελαϊδούσαν" ήταν λίγο μεγάλα. Ήταν κοκόρια. Παράλληλα με τα κοκόρια μια αγελάδα μουγγάνιζε κάπου στο βάθος για κανένα μισάωρο. Για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι είμαι στα Βαλκάνια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σ' όλο το υπόλοιπο ταξίδι ποτέ δεν άκουσα κοκόρια ή αγελάδα. Ακόμα και έτσι όμως είναι ευχάριστα διότι είναι ήχοι της φύσης. Ξανακοιμήθηκα βέβαια και ξύπνησα αρκετή ώρα αργότερα. Ετοιμάστηκα να φύγω για την Sighisoara και η Ολλανδή υπάλληλος του camping μου πρότεινε να πάρω τον δρόμο από το βουνό που είναι πιο ωραίος και πιό σύντομος. Η διαδρομή που ακολούθησα εν τέλει ήταν η παρακάτω:
https://www.google.co.uk/maps/dir/Remetea,+%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/Sighisoara,+Mure%C8%99+County,+Romania/@46.5439635,23.554992,9z/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x4748a3834f098eb7:0xa62ff1174ec667a1!2m2!1d22.3432383!2d46.7389351!1m5!1m1!1s0x474b7593729be41f:0xde07d5b5f585ea9e!2m2!1d24.7819249!2d46.2255828?hl=el

Συνολικά περίπου 300 χλμ εκ των οποίων 50 στο βουνό, 50 σε highway και τα υπόλοιπα 200 στον "κεντρικό". Ο δρόμος από το βουνό ήταν πράγματι ωραίος, χωρίς κίνηση εναλλασόταν σε ύπαιθρο και δάσος ενώ έκπληξη ήταν η καλή ποιότητα της ασφάλτου (μετά την χθεσινή εμπειρία).

 Μετά το βουνό βγήκα στον "κεντρικό". Δεν ξέρω πώς ακριβώς να τον χαρακτηρίσω αλλά είχε τα πάντα. Από νταλίκες, λεωφορεία, ΙΧ, πολλές μηχανές (κυρίως Ούγγροι) μέχρι κάρα φορτωμένα σανό με άλογα. Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι πολλά αυτοκίνητα είχαν ιταλικές πινακίδες.
Πριν από κάμποσα χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο στο National Geographic σχετικό με τη Ρουμανία και τους τσιγγάνους. Έλεγε ότι όσοι απ' αυτούς κάνουν λεφτά αγοράζουν πολυτελή αυτοκίνητα και χτίζουν φανταχτερά σπίτια για να μπουν στο μάτι των ομοφύλλων τους. Σήμερα συμπτωματικά πέρασα από εκείνο το χωριό. Τί να πώ; RESPECT. Οι άρχοντες έδωσαν ρεσιτάλ.

Και πού να τα δείτε από μέσα. Με κίονες και τέτοια πράγματα.
Συνέχισα, έκανα και τα 50 χλμ του highway και κάμποση ώρα και μια βροχή αργότερα έφτανα στην Sighisoara. Η Sighisoara είναι στην Τρανσυλβανία και εδώ γεννήθηκε ο κόμης Vlad Tepes που χρησίμευσε ως πρότυπο για το βιβλίο του Bram Stoker "Κόμης Δράκουλας".
Το camping που είχα εντοπίσει είναι στο κέντρο της πόλης αλλά μάλον είναι το χειρότερο που έχω πάει. Έχει ένα ντουζ και μία τουαλέτα για τους άντρες και άλλα τόσα για τις γυναίκες ενώ ο χώρος που διατίθεται για στήσιμο σκηνών είναι πολύ μικρός. Εγώ έστησα την σκηνή μου μπροστά σε μια ξύλινη καμπίνα η οποία ήταν κενή όταν ήρθα αλλά γέμισε αργότερα. Έτσι τώρα αυτοί μ' έχουν στην αυλή τους και εγώ τους έχω στα μούτρα μου. Έχει όμως πισίνα και αυτό είναι καλό διότι εκεί έχει άλλα 2 ντουζ και 2 τουαλέτες. Αφού τακτοποιήθηκα στο camping βγήκα για φαγητό στην πόλη. Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται να πάρω την μηχανή. Στα 50μ από το camping έχει μια γέφυρα και από την άλλη μεριά είσαι στην παλιά πόλη.

Μια πρώτη γεύση της πόλης

Στην Ρουμανία είχα ξαναβρεθεί το 2008 υπηρεσιακά σε ταξίδι από τις Βρυξέλλες. Τότε είχα πάει μόνον στο Βουκουρέστι και ένα από τα πράγματα που μου έκαναν πολύ εντύπωση είναι τα καλώδια που κρέμονται από κάθε κολώνα. Διαπίστωσα ότι δεν συμβαίνει μόνον στο Βουκουρέστι αλλά και στην υπόλοιπη Ρουμανία αν και πιο περιορισμένα.

Μετά το φαγητό έκανα μια βόλτα στην παλιά πόλη η οποία δείχνει πολύ όμορφη και έχει πολλά θέματα για φωτογράφιση (είμαι ήδη στις 1065 φωτογραφίες).
Αύριο θα κάνω βόλτες στην Sighisoara.

Μιχάλης
30 Ιουλίου,
χλμ ημέρας: 306
συνολικά χλμ: 14691

29 Ιουλίου, 77η μέρα, Σλοβακία-Ουγγαρία-Ρουμανία

Σήμερα παρά τις προβλέψεις περί δυσμενών καιρικών συνθηκών αποφάσισα ν' αφήσω την Σλοβακία και να μπω στην Ρουμανία αφού πρώτα διέσχιζα την Ουγγαρία. Έτσι, όπως και χθες, έφαγα ένα γνήσιο σλοβακικό πρωινό με βούτυρο Ιρλανδίας, χυμό Αυστρίας, προσούτο Ιταλίας, ντομάτες Ουγγαρίας και τυρί gouda Ολλανδίας. Τουλάχιστον, όπως μου είπε η Σλοβάκα Γιάννα, είχε ένα κατσικίσιο τυρί που το φτιάχνει μόνη της και αυγά από τις κότες της μάνας της. Ο καιρός έδειχνε να γεμίζει αλλά δεν πτοήθηκα, καβάλησα την μηχανή και έφυγα. Ξαναπέρασα από το χωριό με τους γύφτους και ενώ είχα έτοιμο το κινητό για να βγάλω φωτογραφίες εν τέλει δεν σταμάτησα αφού πολλοί γύφτοι και γυφτάκια έκαναν βόλτες πάνω στον δρόμο. Συνέχισα, βγήκα στον κεντρικό και πήρα τον δρόμο για την Ουγγαρία.
https://www.google.co.uk/maps/dir/Medzev,+Slovensko/Camping+Turul,+Remetea,+Bihor+County,+Romania/@47.7628321,19.9038719,7z/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x473f017db947a29f:0x400f7d1c6974750!2m2!1d20.8923605!2d48.6998208!1m5!1m1!1s0x4748a4753c9d49e3:0xe1a16bf355db5a83!2m2!1d22.344732!2d46.734301?hl=el

Διέσχισα τα σύνορα και μπήκα σ' έναν δρόμο ο οποίος σύμφωνα με τον χάρτη θα ήταν όμορφος για να τον περάσεις. Κολοκύθια, είχε πολύ κίνηση, πολλές νταλίκες και πέρναγε συνεχώς μέσα από χωριά ενώ σαν τοπίο δεν έλεγε τίποτα. Μετά από λίγο βγήκα στον highway ο οποίος με πήγε μέχρι την πόλη Debrecen 30 χλμ από τα σύνορα της Ρουμανίας. Εκεί έβαλα στο GPS την διεύθυνση του camping που είχα εντοπίσει από χθες και παρ' ότι η απόσταση ήταν γύρω στα 90 χλμ μου έδινε περί τις 3 ώρες διάρκεια. Σκέφτηκα ότι υπολογίζει και την διαφορά της ώρας (η Ρουμανία έχει ίδια ώρα με την Ελλάδα). Έτσι έφτασα στα σύνορα. Είχα να μου ελέγξουν το διαβατήριο πολύ καιρό, από τότε που πέρασα από την Γαλλία στη Αγγλία και μου το ξαναέλεγξαν σήμερα. Ποιός ξέρει; ίσως οι Ρουμάνοι φοβούντα ότι μπορεί να τους την πέσουν τίποτα ισλαμιστές από την Ουγγαρία. Πέρασα την πρώτη πόλη που λέγεται Oradea και αντιλήφθηκα ότι τέρμα η Ευρώπη πλέον, είχα μπει στα Βαλκάνια. Μου θύμισε λίγο από την Αλβανία του 97. Το GPS μ' έβγαλε από την πόλη και ενώ στον χάρτη φαινόταν ένας δρόμος που πάει κατευθείαν στην περιοχή του camping αυτό με πήγαινε από πολύ μικρούς δρόμους. Όταν το αντιλήφθηκα του έριξα κάτι καντήλια και έτσι σύντομα μ' έβγαλε στον κεντρικό.
Όταν ήμουν στην Ιρλανδία είχα συναντήσει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Άγγλων οι οποίοι έκαναν τουρισμό με μια εξ ίσου ηλικιωμένη μοτοσυκλέτα και μου είχαν πεί για την Ρουμανία ότι οι δρόμοι είναι άσχημοι και πρέπει να πηγαίνω σιγά. Κατάλαβα τί εννοούσαν όταν βρήκα τον "κεντρικό". Στον δρόμο γινόντουσαν έργα και κάθε λίγο είχε φανάρια που μας σταματούσαν. Σε κάποιο φανάρι, ένας με "Μερσεντέ" το αγνόησε, προσπέρασε όλη την ουρά και μπήκε μέσα (Αλβανία 97 είπαμε). Αυτό γινόταν σε πολλά σημεία και ο δρόμος που επισκευαζόταν ήταν πολλές φορές χωματόδρομος. Όταν τελικά έφτασα στο camping μετά από 3 ώρες όπως μου έλεγε το GPS (και τελικά δεν υπολόγισε την διαφορά της ώρας όπως εκτιμούσα), η Ολλανδή (και άλλοι Ολλανδοί!!) υπάλληλος του camping μου είπε ότι αυτά τα έργα γίνονται εδώ και 5 χρόνια. Επειδή το χωριό είναι μικρό, μου κανόνισε να πάω για φαγητό στην πανσιόν που έχει ο ιδιοκτήτης του camping. Εκεί δεν παραγέλνεις, τρως ότι βγάλει το τσουκάλι. Αφού με κέρασε, για το καλωσόρισμα, ένα δικό του ποτό που είχε φτιάξει από μήλο (και δεν ήταν μηλίτης οίνος) μου είπε ότι η γυναίκα του είχε φτιάξει μια ειδική συνταγή που τρώνε οι Ούγγροι. Ξέχασα ν' αναφέρω ότι στην περιοχή ζει ουγγρική μειονότητα η οποίοι κάθε άλλο παρά χαρούμενοι είναι που έχουν ρουμανικά διαβατήρια. Να μην τα πολυλογώ, η ουγγρική συνταγή ήταν λαχανοντολμάδες ή σαρμάδες όπως τα λένε στην Β. Ελλάδα. Πλήρωσα για το φαγητό και το camping 15 ευρώ και γύρισα να στήσω την σκηνή μου.
Η παρακάτω είναι φωτογραφία από το χωριό Remetea που μένω. Τέτοια αντλία έβλεπα στις καουμπόυκες ταινίες παλιά

Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνονται καμπίνες από το camping τις οποίες σήμερα δεν πήρα μια και η διαφορά ήταν αρκετά μεγάλη (30 λέι η σκηνή, 70 η καμπίνα).

Τώρα θα πρέπει να κλείσω διότι το camping δεν έχει κανένα δωμάτιο για να κάτσω να γράψω αυτές τις γραμμές. Έτσι τις γράφω στο ύπαιρο με τον φακό και μου την έχει πέσει κάθε είδος ιπτάμενου ζουζουνιού. Ρε τι τραβάω για να σας κρατάω ενήμερους.
Αύριο το πρόγραμμα λέει να πάω προς την Σιγκισοάρα που είναι γύρω στα 350 χλμ αλλά δεν ξέρω τι δρόμους θα βρω και μέχρι που θα φτάσω.

Μιχάλης
29 Ιουλίου
χλμ ημέρας: 370
συνολικά χλμ: 14385

28 Ιουλίου, 76η μέρα, Σλοβακία

Τελικά αποφάσισα να μείνω άλλη μια μέρα στην Σλοβακία και να κάνω καμιά βόλτα εδώ κοντά να δω την περιοχή. Έτσι μετά το πρωινό που μου έφτιαξε η Σλοβάκα ιδιοκτήτρια Jana (προφέρεται Γιάννα, εκ του Ιωάννα όπως μου είπε) πήρα πληροφορίες από την ίδια και τον Ολλανδό άντρα της και ξεκίνησα για την βόλτα. Το πρώτο μέρος που θα επισκεπτόμουν ήταν ένα σπήλαιο όχι μακρυά από εδώ και μετά θα συνέχιζα να επισκεφτώ 2 τυπικά χωριουδάκια της περιοχής. Το σπήλαιο βρίσκεται στο χωριό Jasov το οποίο είχα περάσει χθες ερχόμενος. Μου έκανε εντύπωση ότι πάνω στον δρόμο είναι ορισμένα κτίρια μισοκατεστραμμένα στα οποία μένουν γύφτοι. Σήμερα όπως πέρναγα από εκεί ήθελα να τα πάρω φωτογραφία τόσο τα κτίρια όσο και τα γυφτάκια που έπαιζαν γυμνά στις αυλές και τους δρόμους. Οι μανάδες τους τα έπλεναν στο διπλανό ποτάμι. Με την εμπειρία που έχω από την φυλή δεν τόλμησα να σταματήσω να βγάλω κάμερα έξω διότι ήμουν σίγουρος ότι θα μαζευόντουσαν γύρω μου. Εξ άλλου δεν μ' αρέσει να βγάζω φωτογραφίες ανθρώπους στην καθημερινότητα τους, όταν με καταλαβαίνουν, διότι είναι σαν να βγάζεις θηρία στην ζούγκλα. Έτσι συνέχισα λίγο πιο κάτω να βρω το σπήλαιο. Ο καιρός φόρτωνε άσχημα όμως και φαινόταν ότι θα ερχόταν μπόρα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να την γλυτώσω αν πιάσει όσο είμαι μέσα στο σπήλαιο. Αφού το βρήκα και πλήρωσα 5 ευρώ για είσοδο και 7 ευρώ για να βγάλω φωτογραφίες μπήκα μαζί με άλλον κόσμο μέσα. Η ξενάγηση ήταν στα σλοβάκικα αλλά δεν μ' ένοιαζε ιδιαίτερα. Άλλωστε πέρα από τα ιστορικά στοιχεία, τί θα έλεγαν; Αυτό μοιάζει με πύργο, αυτό με δράκο κοκ. Έχω μπει σε αρκετά σπήλαια και νομίζω δεν θα πάω σε άλλα διότι όλα ίδια μου φαίνονται με την εξαίρεση 2. Το σπήλαιο της Αλιστράτης Σερρών το οποίο ήταν το πρώτο σπήλαιο που είδα με ειδικό φωτισμό αλλά και κλασσική μουσική και ένα σπήλαιο στην Mallorca της Ισπανίας σε μια περιοχή που ονομαζόταν San Cristo, αν θυμάμαι καλά (έχουν περάσει και 26 χρόνια από τότε). Θυμάμαι ότι υπήρχε μια τεράστια αίθουσα με λίμνη και στην παραλίμνια πλαγιά είχαν στηθεί πάγκοι για 1000 άτομα. Μπαίναμε στο σπήλαιο χίλιοι-χίλιοι. Και ενώ πήραμε θέσεις και περιμέναμε, από τις σπηλιές της λίμνης άρχισαν να βγαίνουν 3-4 βάρκες στις οποίες επέβαιναν μουσικοί με τα όργανά τους (να λείπουν τα σχόλια) και οι οποίοι έπαιξαν κομμάτια κλασσικής μουσικής. Ας ξαναρθούμε στο σήμερα. Αφού πλήρωσα 7 ευρώ είπα να βγάλω μερικές φωτογραφίες.

Όταν βγήκα από το σπήλαιο είχε βρέξει αλλά ο καιρός δεν είχε καθαρίσει. Έτσι προτίμησα να καθίσω σε παρακείμενο καφενείο μέχρι να περάσει η μπόρα. Και πολύ καλά έκανα διότι έριξε το νερό της αρκούδας και για αρκετή ώρα μάλιστα. Όταν η  μπόρα πέρασε συνέχισε να βρέχει σε χαμηλότερο ρυθμό. Έκανα την βλακεία να μην φορέσω το παντελόνι της μηχανής αλλά τζην και Stan Smith οπότε εγλωβίστηκα στο καφενείο για πάνω από 2 ώρες πίνοντας διπλό ελληνικό καφέ, που σ' όλα τα βαλκάνια και την αραβία τον λένε τούρκικο, και ακούγοντας από το mp3 μου το "Κοιμητήριο της Πράγας" του Ουμπέρτο Έκο. Είναι το 5ο βιβλίο που ακούω σ' αυτό το ταξίδι και το διάλεξα επίτηδες επειδή είναι μεγάλο και θα μου πάρει πολύ χρόνο.
Όταν κάποια στιγμή ο καιρός ξεκαθάρισε λίγο καβάλησα την μηχανή και επέστρεψα στο camping με την προοπτική να βάλω το παντελόνι της μηχανής και να ξαναφύγω. Άμα τη επισροφή μου ξανάρχισε να βρέχει αρκετά οπότε ανέστειλα οποιαδήποτα δραστηριότητα και εγκλωβίστηκα στο camping μελετώντας τους χάρτες και σκεπτόμενος τις επόμενες μέρες.
Έχω την εντύπωση ότι η Σλοβάκα ιδιοκτήτρια (η οποία μιλάει ολλανδικά) και εγώ είμαστε οι μόνοι μη-Ολλανδοί εδώ. Παρακάτω είναι μια φωτογραφία από το δωμάτιο που μένω. Στην ταράτσα μου έχει μια μικρή ανεμογεννήτρια και δίπλα είναι η αυλή που καθόμαστε γαι καφέ, δείπνο και ίντερνετ.

Αύριο πρέπει να φύγω για Ουγγαρία και μετά Ρουμανία αν και προβληματίζομαι διότι οι προγνώσεις για τον καιρό είναι ίδιες με τις σημερινές.

Μιχάλης
28 Ιουλίου
χλμ ημέρας: 23
συνολικά χλμ: 14015

27 Ιουλίου, 75η μέρα, Κρακοβία - κάπου στην Σλοβακία

Όπως περνούσαν οι μέρες η Κρακοβία όλο και γέμιζε κόσμο. Ερχόντουσαν νέοι άνθρωποι  κυριολεκτικά απ' όλα τα μέρη του κόσμου και παρέες - παρέες κρατούσαν την σημαια της χώρα τους. Χθες το πρωί στο λεωφορείο της γραμμής από το camping ήμουν με παιδιά από την Jamaica και την Grenada. Στο δρόμο είδα και άλλους νοτιο-αμερικανούς όπως Αργεντίνους, Βραζιλιάνους, Ουρουγουανούς κλπ που είναι κατά κύριο λόγο καθολικοί. Είδα ακόμα και Κινέζους και Αλβανούς. Όλοι αυτοί έρχονται οργανωμένοι, φαντάζομαι με τίποτα ΧΑΝ ή αντίστοιχο διότι είναι πολύ ακριβά να έρθεις από την άλλη άκρη του κόσμου. Χθες όταν πήγαινα στο σημείο αναχώρησης για το Άουσβιτς πέρασα μέσα από τον σιδηροδρομικό σταθμό και ένα εμπορικό κέντρο. Και τα 2 ήταν γεμάτα από πολύχρωμους νέους ανθρώπους.

Στους δρόμους γινόταν χαμός. Με όλες αυτές τις σημαίες μου θύμισε κάτι από μουντιάλ αλλά χωρίς τις μάχες. Ήταν φοβερό το πώς χαιρετιόντουσαν όλοι και ας ήταν άγνωστοι και πώς χειροκροτούσε ο ένας τον άλλον.

Έξω από το εμπορικό κέντρο ήταν άλλη μια σκηνή στημένη (η πέμπτη που είδα) στην οποία ένα συγκρότημα έπαιζε ροκιές με Χριστιανικό στίχο και όλοι χοροπηδούσαν στον ρυθμό. Στην οθόνη της σκηνής φαινόντουσαν οι στίχοι για να μπορούν όλοι να τραγουδούν.

Το ίδιο πράγμα γινόταν και το βράδυ που γύρισα από το Άουσβιτς και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορούσα να περπατήσω. Ήταν σαν να είχε τελειώσει ένα ματς ποδοσφαίρου και ν' άδειαζε το γήπεδο με την διαφορά ότι εδώ είχαν όλοι νικήσει και όλοι τραγουδούσαν. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, είχα εκνευριστεί λίγο διότι είχε πολύ φασαρία για τα μέτρα μου. Επιπλέον, περίμενα και στην στάση το τραμ κανένα μισάωρο χωρίς όμως ποτέ να έρθει διότι από το πολύ κόσμο είχαν κλείσει δρόμοι. Στο τέλος αναγκάστηκα να πάρω ταξί. Ευτυχώς που είναι φθηνά. Για 5 χλμ πλήρωσα περίπου 4 ευρώ.
Σήμερα ξεκίνησα να φύγω για Σλοβακία διότι είδα ότι ήταν να δω από την Κρακοβία αλλά επίσης σήμερα εντέλει θα ερχόταν ο πάπας. Από το πρωί τα ελικόπτερα πήγαιναν και ερχόντουσαν ενώ σε όλες τις διασταυρώσεις που πέρασα υπήρχε αστυνομία ή στρατός. Χθες το βράδυ στην κεντρική πλατεία είχε ένα τεράστιο τεθωρακισμένο όχημα του στρατού. Μετά τα τελευταία γεγονότα σε Γαλλία και Γερμανία "φυσάνε και το γιαούρτι" που λέει και η παροιμία. Το γενικό συμπέρασμα από την Πολωνία είναι ότι οι Πολωνέζες είναι ξανθιές, γαλανομάτες, γλυκές κοπέλες αλλά δεν είναι όμορφες σαν τις Τσέχες.
Από τις 19 χώρες που επισκέπτομαι σ' αυτό το ταξίδι η Σλοβακία είναι η μόνη στην οποία δεν έχω ξαναβρεθεί. Έτσι έγινε η 44η χώρα του κόσμου που πατάω το πόδι μου. Έψαχνα ένα camping στην ανατολική περιοχή της χώρας και στο διαδίκτυο είχα εντοπίσει ένα τ' οποίο ήταν λίγο εκτός του δρομολογίου μου. Απ' ότι αντιλήφθηκα δεν υπάρχουν και πολλά στην Σλοβακία. Έφυγα από την Κρακοβία χρησιμοποιώντας έναν δευτερεύοντα δρόμο για να μπω στην Σλοβακία. Από εκεί και πέρα το GPS μου έδινε να πάω από τα βουνά για 170 χλμ. Τσέκαρα τον χάρτη φαινόταν πολύ μικρός δρόμος αλλά δεν ήταν χαρακτηρισμένος πράσινος (δηλ. σε ωραίο τοπίο) και επειδή ο καιρός φόρτωνε είπα να το αποφύγω και καλά έκανα διότι λίγο μετά έριξε 2 καταιγίδες αλλά ευτυχώς ήμουν σε autobahn. Εξ άλλου έχω γίνει 2 φορές μούσκεμα σ' αυτό το ταξίδι, τώρα θα κολήσω. Πονάνε ωρέ τα παλικάρια; Η δεύτερη όμως ήταν τόσο δυνατή που αναγκάστηκα να σταματήσω κάτω από μια γέφυρα.  Ε, καμιά φορά κολώνει και το Πυροβολικό. Αφού πέρασα και την τελευταία πόλη που είχα δει από τον χάρτη έβαλα το GPS να με πάει. Καλά κάνω και δεν εμπιστεύομαι αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου. Μου έκανε μια βόλτα χωρίς κανέναν λόγο (από εκεί που μ' έβαλε από εκεί και μ' έβγαλε) στα γύφτικα. Τα γυφτάκια που ήταν έξω και έπαιζαν έμπαιναν μπροστά μου να με σταματήσουν αν δεν τους φώναζαν οι μεγαλύτεροι. Ελπίζω να μην ενοχλείται κάποιος που χρησιμοποιώ τον όρο "γύφτος" και όχι τον όρο "ρομά" που (εμείς) τους κοτσάραμε πρόσφατα. Νομίζω ότι ο όρος "ρομά" είναι υποτιμητικός γι' αυτή την φυλή ενώ το "γύφτος" είναι πιο αξιοπρεπές. Άλλωστε έτσι αυτοπροσδιορίζονται και οι ίδιοι. Μετά από αρκετή ώρα το μηχανάκι του διαβόλου με πέρασε από χωριά που ζούσαν ακόμα μάλλον στον σοσιαλιστικό παράδεισο. Μισοκατεστραμμένα σπίτια που μέσα ζούσε κόσμος. Τελικά μ' έβγαλε στο camping σ' ένα χωριό στην άκρη του πουθενά το οποίο το έχει ένας Ολλανδός (και εδώ Ολλανδός;) παντρεμένος με μια Σλοβάκα. Αντί να στήσω την σκηνή επέλεξα να νοικιάσω ένα από τα δωμάτια που έχουν με 20 ευρώ. Πάντως η εικόνα της χώρας από τις περιοχές που πέρασα ήταν πολύ όμορφη. Είναι κυρίως ορεινή χώρα με κάστρα και λίμνες αλλά δυστυχώς από την μια η βροχή από την άλλη η autobahn και λίγο οι γύφτοι δεν σταμάτησα για φωτογραφίες. Ίσως κάνω κάτι αύριο.
Αύριο το πρόγραμμα είναι ελεύθερο. Κανονικά θα κατέβαινα για Ουγγαρία και Ρουμανία και ίσως το κάνω, αλλά χθες μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Βασίλ που ζει στην Σόφια και παίρνει μετάθεση για το Βουκουρέστι ότι θα φύγει νωρίτερα και δεν θα είναι στην Σόφια τις μέρες που θα ήμουν και εγώ. Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στην φούρια της μετάθεσης δεν θα θέλει να μ' έχει μέσ' στα πόδια του. Άλλωστε η Σόφια δεν είναι μακρυά και όποτε ξαναπάει μου λέει και ανεβαίνω και εγώ. Έτσι λοιπόν έχω ακόμα μερικές μέρες στην διάθεση μου και ίσως κάνω καμιά βόλτα στην Σλοβακία

Μιχάλης
27 Ιουλίου
χλμ ημέρας: 412
συνολικά χλμ: 13992

26 Ιουλίου, 74η μέρα, Auschwitz

Σήμερα όπως είχα κανονίσει από χθες επισκέφθηκα το χωριό Oswiecim το οποίο στα γερμανικά λέγεται Auschwitz και βέβαια όλος ο κόσμος το ξέρει με αυτό το όνομα. Δεν είναι το πρώτο στρατόπεδο συγκεντρώσεως που επισκέπτομαι αφού το 1991 με τον Γιάννη και το 2002 με την Βάννα και τα παιδιά είχα επισκεφθεί το Νταχάου λίγο έξω από το Μόναχο. Η περιοχή του Άουσβιτς είχε τρία στρατόπεδα: το Auschwitz I,το  Auschwitz II - Birkenau και το Auschwitz III - Monowitz. Τώρα υπάρχουν μόνον τα 2 πρώτα, το 3ο έχει καταστραφεί.

Φίλες και φίλοι

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

Το στρατόπεδο λειτούργησε από το 1940 ως τις αρχές του 1945. Στην αρχή είχε Πολωνούς κρατούμενους αλλά μετά ήρθαν τσιγγάνοι, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου και άλλες εθνικότητες και πάνω απ' όλα Εβραίοι. Σ' αυτό υπηρέτησαν 8.000 Γερμανοί ενώ πέρασαν από τις εγκαταστάσεις του 1.300.000 κόσμος αλλά απ' αυτούς οι 900.000 πέρασαν πολύ γρήγορα. Με το που ερχόντουσαν με το τραίνο, το οποίο έμπαινε από αυτή την πύλη,

οδηγούντουσαν απ' ευθείας στα κρεματόρια. Παρακάτω είναι φωτογραφίες από το Auschwitz I

Ο διοικητής του στρατοπέδου λεγόταν Ρούντολφ Ες (Rudolf Hoss) και έμενε μέσα στο στρατόπεδο. Μετά τον πόλεμο δεν δικάστηκε στην Νυρεμβέργη αλλά στην Πολωνία αφού εκεί είχε διαπράξει τα εγκλήματα. Καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε καμιά 50αριά μέτρα πιο μακρυά από το σπίτι του στο σημείο που ήταν το κτίριο της Γκεστάπο. Υπάρχει ακόμα η αγχόνη σ' εκείνο το σημείο.

Στο Auschwitz II - Birkenau υπάρχει ένα μνημείο γι αυτούς που άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί και μπροστά από αυτό υπάρχουν πλάκες σε καμιά 25αριά γλώσσες από τις εθνικότητες που υπήρξαν κρατούμενοι.

Λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί προσπάθησαν να καταστρέψουν ότι μπορούσαν. Έβαλαν φωτιά στις ξύλινες κατασκευές και ανατίναξαν τα κρεματόρια. Όσοι κρατούμενοι ήταν σε θέση να περπατήσουν πήγαν με τα πόδια στο εσωτερικό της Γερμανίας. Τους υπόλοιπους, όσοι δεν πέθαναν εν τω μεταξύ, τους βρήκε ο κόκκινος στρατός στις 27 Ιαν 1945.

Κατεστραμμένο το κρεματόριο Νο 4

Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται το κτίριο στο οποίο πήγαιναν όσους κρινόντουσαν ικανοί για εργασία. Έκαναν ντουζ για να φύγουν οι ψείρες, τους έκαναν το τατουάζ με τον αριθμό στο χέρι και τους έδιναν τα ριγέ ρούχα.

Και ενώ ο ήλιος έδυε πίσω από τα συρματοπλέγματα του Άουσβιτς εμείς φεύγαμε για την Κρακοβία

Δεν έχω καταλήξει ακόμα αν η εργασία απελευθερώνει που έλεγε ο Ρούντολφ Ες ή αν η καριέρα είναι χολέρα που λέει ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού. Μάλλον θα μείνω σ' εκείνο το σύνθημα στα Εξάρχεια που έλεγε ότι αν η δουλειά ήταν καλή, δεν θα μας πλήρωναν για να την κάνουμε.
Αύριο το πρόγραμμα λέει αναχώρηση για την Σλοβακία.

Μιχάλης
26 Ιουλίου
χλμ ημέρας: 0
συνολικά χλμ: 13580

25 Ιουλίου, 73η μέρα, Κρακοβία, Wieliczka

Χθες πάνω στην φούρια μου να σας πώ ότι έχω τραβήξει 1000 φωτογραφίες σ' αυτό το ταξίδι ξέχασα ν' αναφέρω ότι πήγα και στην εβραϊκή συνοικία της πόλης. Προπολεμικά η Κρακοβία είχε περί τους 60.000 Πολωνο-εβραίους οι οποίοι κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής μεταφέρθηκαν σ' ένα κλειστό γκέτο νότια του ποταμού Βιστούλα. Εκεί έγινε ένα ξεσκαρτάρισμα ποιοί μπορούν να παράξουν έργο και όσοι κρίθηκαν ασύμφοροι να τους συντηρείς προωθήθηκαν σ' ένα κοντινό στρατόπεδο για τα περαιτέρω. Τώρα στην περιοχή βρίσκονται 5-6 συναγωγές και εβραϊκά ιδρύματα αλλά κυρίως έχει μετατραπεί στην περιοχή με το nightlife της πόλης. Είναι γεμάτη από εστιατόρια, μπαρ και club και η νεολαία κυκλοφορεί πολύ εκεί.
Σήμερα έκανα μια προσπάθεια να επισκεφτώ το Άουσβιτς αλλά δεν μου βγήκε. Χθες κάποια κορίτσια εθελόντριες στην Ημέρα της Νεολαίας μου είχαν πει ότι σήμερα μπορούσα να δήλωνα σε κάποια σημεία της πόλης ως προσκυνητής και θα μπορούσα να επισκεφτώ το στρατόπεδο. Πήρα κάτι πληροφορίες ότι υπάρχουν πρακτορεία της πόλης που οργανώνουν ημερήσιες εκδρομές και μου είπαν από πού ξεκινούν. Αυτό που δεν μου είπαν ήταν ότι έπρεπε να κλείσω και να πληρώσω εκ των προτέρων. Έτσι πήγα και βρήκα το σημείο εκκίνησης το οποίο γέμισε με κόσμο αλλά εγώ έμεινα απ' έξω διότι δεν είχα κάνει κράτηση. Μετά ξανακατέβηκα στο κέντρο και έκανα κράτηση γι' αύριο. Έτσι παρέτεινα την διαμονή μου στην Κρακοβία κατά μία μέρα. Τελειώνοντας από εκεί σκέφτηκα να επισκεφτώ το εργοστάσιο του Όσκαρ Σίντλερ το οποίο έχει γίνει μουσείο και σήμερα είχε ελεύθερη είσοδο. Η ιστορία του Σίντλερ έγινε γνωστή από την ταινία του Σπήλμπεργκ του 1993 "η λίστα του Σίντλερ". Όταν πήγα εκεί είδα μια ουρά τεράστια. Τελικά ότι είναι τζάμπα μετράει. Θεωρώντας ότι αν ο Σπήλμπεργκ δεν είχε κάνει την ταινία δεν θα ήξερα ούτε τον Σίντλερ ούτε την λίστα του έφυγα και πήγα να επισκεφτώ τ' αλατορυχεία της Wieliczka λίγα χλμ έξω από την Κρακοβία. Τόσο κόσμο ούτε οι εθνάρχες δεν μαζεύουν στις κηδείες τους. Πολλά γκρούπ, πολλοί με ηλεκτρονική κράτηση και μερικοί ξέμπαρκοι σαν εμένα. Κατάφερα και μπήκα αφού πλήρωσα 36 ευρώ περίπου και είχα και ξενάγηση απ' αυτές τις καινούργιες όπου ο ξεναγός έχει έναν πομπό μ' ένα μικρόφωνο και οι άλλοι έναν δέκτη μ' ένα ακουστικό να τον ακούν. Η ξενάγηση διαρκεί 3 ώρες και είναι εντυπωσιακό τι φτιάχνουν με το αλάτι. Τ' ορυχείο φτάνει 135 μέτρα βάθος και για να φτάσεις εκεί πρέπει να κατέβεις779 σκαλιά. Καμιά 400αριά στην αρχή (κάθε 7 σκαλιά έχει αριστερή στροφή, ζαλίζεσαι) και τα υπόλοιπα σε δόσεις. Ευτυχώς το ανέβασμα γίνετι με ασανσέρ σε 40 δευτερόλεπτα. Μερικοί αλατορύχοι είναι καλλιτέχνες και έχουν φτιάξει αγάλματα από αλάτι.

Έχουν επίσης φτιάξει εκκλησία στην οποία κάθε Κυριακή γίνεται λειτουργία. Είναι ένας τεράστιος χώρος και ότι δεν είναι ξύλινο είναι από αλάτι όπως το πάτωμα, οι τοίχοι ακόμα και τα αγάλματα ή οι εικόνες που είναι σκαλισμένα στο τοίχο. Το ίδιο και οι πολυέλαιοι που είναι από κρυστάλους αλατιού.

Όλα αυτά βέβαια χρειάζονται την ανάλογη υποστήριξη και επειδή το μέταλλο δεν έχει καλή σχέση με το αλάτι χρησιμοποιούνται κορμοί από ξύλα. Αν κάνετε σύγκριση με την σκάλα που φαίνεται κάτω αριστερά στην φωτογραφία αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της κατασκευής.

Και βέβαια υπάρχουν σ' όλη την διάρκεια της 3ωρης διαδρομής τουαλέτες, σουβενίρ και καφέ. Στο τέλος, στα 135 κάτω, υπάρχει ένα εστιατόριο και μια μεγάλη αίθουσα για εορτές, τελετές και άλλες πανηγύρεις.

Μετά την επίσκεψη στο αλατορυχείο επέστρεψα στο camping για να γράψω το ημερολόγιο καταστρώματος και να ξαναβγώ στην πόλη για φαγητό. Το θέμα είναι ότι αύριο (απ' ότι έμαθα) ξεκινάει η Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας και σήμερα έχουν τις περισσότερες αφίξεις. Η πόλη είναι γεμάτη αστυνομία και στρατό ενώ ελικόπτερα πετούν συνεχώς από πάνω. Μετά τα γεγονότα στην Νίκαια της Γαλλίας και το Μόναχο τα μέτρα ασφαλείας έχουν ενταθεί.
Αύριο το πρόγραμμα λέει Άουσβιτς. Το λεωφορείο ξεκινά στις 2 το μεσημέρι και όλη η επίσκεψη κραταέι 7-8 ώρες, άρα θα είμαι πίσω κατά τις 10 το βράδυ.

Μιχάλης
25 Ιουλίου
χλμ ημέρας: 74
συνολικά χλμ: 13580

24 Ιουλίου, 72η μέρα, Κρακοβία

Στην Πολωνία είχα βρεθεί άλλη μια φορά υπηρεσιακά από τις Βρυξέλλες το 2008. Τότε είχα πάει μόνο στην Βαρσοβία και μάλιστα η κυβέρνηση της Πολωνίας είχε διαθέσει για την μετάβαση μας το προεδρικό αεροσκάφος. Αυτό που έπεσε 3-4 χρόνια αργότερα με τον πρόεδρο Καζίνσκυ μέσα όταν πήγαινε στο μνημόσυνο της μαζικής δολοφονίας του δάσους του Κατίν από τους Σοβιετικούς. (Σημ. όταν ήμουν 13 χρονών είχα γνωρίσει μία κυρία που ο πατέρας της ήταν μέσα στους 22000 που σφαγιάστηκαν τότε). Στην Κρακοβία είναι η πρώτη φορά που έρχομαι. Η πόλη είναι γεμάτη νέους ανθρώπους απ' όλες τις καθολικές γωνιές του πλανήτη λόγω της Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας. Λέω απ' όλες τις καθολικές γωνιές διότι ψάχνοντας το είδα ότι πρόκειται περί εκδήλωσης την οποία οργανώνει η καθολική εκκλησία κάθε 2 ή 3 χρόνια σε διάφορα μέρη του κόσμου. Δεν ήξερα και εγώ περί τίνος ακριβώς επρόκειτο αλλά έβλεπα στους δρόμους, ανάμεσα στους νέους να κυκλοφορούν αρκετοί καθολικοί καλόγεροι και καλόγριες (αυτοί με το σχοινί στην μέση και τα σανδάλια) και μου έκανε εντύπωση. Στο κέντρο της πόλης έχουν στηθεί 3 τουλάχιστον σκηνές για συναυλίες και όπου πέρναγα τα τραγούδια είχαν θρησκευτικό περιεχόμενο. Οι νεαροί από κάτω φαίνεται να το δισκέδαζαν. Επιπλέον έμαθα ότι ο πάπας είναι στην πόλη από την προηγούμενη Τετάρτη.
Εγώ ξεκίνησα την βόλτα μου στην πόλη από το κάστρο Wavel (προφέρεται Βάβελ). Η Κρακοβία ήταν η παλιά πρωτεύουσα της Πολωνίας και σ' αυτό είχε την έδρα του ο Βασιλιάς. Το κάστρο είναι τεράστιο και μπορείς να επιλέξεις ποιά μέρη θα επισκεφθείς. Επειδή έχουν βαλει πλαφόν στον αριθμό των επισκεπτών ανά ώρα όταν πήγα εγώ ορισμένα τμήματα του κάστρου ήταν ήδη sold-out για σήμερα και αύριο. Έτσι επισκέφθηκα μόνο την πτέρυγα με τις αίθουσες για τις επίσημες συναντήσεις (staterooms) και το μουσείο με τα πολύτιμα αντικείμενα και τα όπλα και τις πανοπλίες. Δυστυχώς δεν  επιτρέπονται οι φωτογραφίες μέσα στο κάστρο όπου είχε πολύ ενδιαφέροντα αντικείμενα. Εξωτερικά όμως πήρα μερικές.

 Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται εντός του κάστρου ο Καθεδρικός της πόλης σε μια κρύπτη του οποίου είναι θαμένος ο πρόεδρος Καζίνσκυ και η γυναίκα του που σκοτωθήκαν όπως είπαμε με το προεδρικό αεροσκάφος

Σ' αυτό το μπαούλο, το οποίο όπως φαίνεται ανοίγει με ειδικό κλειδί, μεταφέραν κρατικά χρήματα όταν ο βασιλιάς πήγαινε στην επαρχία.

Μετά συνέχισα την βόλτα μου στην παλιά πόλη. Εκεί υπάρχει μια μεγάλη πλατεία η οποία είναι γεμάτη γύρω-γύρω από καφέ και εστιατόρια. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα κτίριο τ' οποίο λέγεται cloth hall (=αίθουσα υφασμάτων) το οποίο ήταν κατά τον μεσαίωνα ο χώρος που γινόταν το εμπόριο και έκλειναν οι συμφωνίες.

Τώρα μέσα εκεί υπάρχουν δεκάδες μαγαζάκια που πωλούν είδη για τους τουρίστες.

Ακριβώς από κάτω από την πλατεία υπάρχει ένας χώρος που ανακαλύφθηκε κατά την διάρκεια εργασιών και δείχνει την ζωή της πόλης τους προηγούμενους αιώνες. Μην φανταστείτε πολύ προηγούμενους, μετά το 1000 μΧ. Όπως μου είχε πει και ο ξεναγός στο York όταν μιλούσε για την ιστορία της πόλης "για εσάς τους Έλληνες όταν μιλάμε για τον μεσαίωνα θα σας φαίνεται σαν σύγχρονοι καιροί (modern times)". Για να βάζουμε και τα πράγματα στην θέση τους.

Συνεχίζοντας τις βόλτες μου πέρασα από μιά από τις συναυλίες που έλεγα νωρίτερα. Ο μοναχός με το μπλέ ράσο ανήκε στην ομάδα των τραγουδιστών ενώ αυτός με το λευκό ανήκε στους χορευτές, αυτούς που στην Ελλάδα λέμε "μπαλέτο".

Σήμερα τράβηξα και την 1000στή φωτογραφία του ταξιδιού και είναι η παρακάτω που δείχνει δύο σεμνές καθολικές Πολωνέζες. Για τον Γρηγόρη, τον Λευτέρη και τον Θύμιο ο οποίος μου είπε ότι κάνω διακρίσεις. Μα, Θύμιο, πάντα έκανα διακρίσεις, δεν ήμουν ποτέ αδιάκριτος.

Παιδιά κάντε λίγο κράτει με τις παραγγελιές διότι έτσι και αρχίσουν και τα κορίτσια της παρέας τις παραγελιές θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα.
Παρακάτω είναι το cloth hall by night. Ο κόσμος μπροστά παρακολουθεί μια από τις συναυλίες στην κεντρική πλατεία.

Κατέβηκα στην πόλη στις 10 το πρωί και γύρισα στις 10 το βράδυ. Ήθελα να μείνω και άλλο αλλά η ανάγκη μου για ντουζ υπερίσχυσε.
Αύριο το πρόγραμμα λέει και άλλες βόλτες στην περιοχή.

Μιχάλης
24 Ιουλίου (ημέρα αποκατάστασης της "δημοκρατίας", τρομάρα μας. Αν ήταν έτσι οι δημοκρατίες!!)
χλμ ημέρας: 12
συνολικά χλμ: 13507