Αιολίδες νήσοι

Όταν έμενα στις Βρυξέλλες η διεύθυνση μου ήταν Avenue des Eoliennes. Τότε, παρ' ότι είχα ψάξει να βρω τί σημαίνει δεν είχα καταλήξει κάπου. Τελικά μία κοπέλα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο μου είχε πεί ότι είναι κάποια νησάκια στα ανοιχτά της Σικελίας. Έτσι τώρα που βρέθηκα στην Σικελία δεν έχασα την ευκαιρία να τα επισκεφθώ. Στα ελληνικά λέγονται Αιολίδες νήσοι και είναι 8 νησάκια συνολικά σημαντικότερα των οποίων είναι το Lipari (που είναι και πρωτεύουσα), το Vulcano, το Salina (στ' οποίο εξελισσόταν και η ιστορία της ταινίας "ο ταχυδρόμος" (Il Postino)), το Panarea και το Stromboli στο οποίο εξελισσόταν η ομώνυμη ταινία του Roberto Rosselini του 1950 με την Ingrid Bergman.
Εμείς σήμερα επιλέξαμε να πάμε στα 2 τελευταία. Αρχικά πιάσαμε στο Panarea το οποίο παρά το μικρό μέγεθος του ήταν πανέμορφο. Έχει έναν κεντρικό δρόμο ο οποίος είναι πολύ στενός κι έτσι τα μόνα οχήματα που κυκλοφορούν στο νησί είναι scooter, τρίκυκλα και αυτοκινητάκια του γκολφ. Ακόμα και οι καραμπινιέροι έχουν ένα τέτοιο ηλεκτρικό αυτοκινητάκι με καρούμπαλο. Παρακάτω είναι μερικές φωτογραφίες από το Panarea.

Το απόγευμα φύγαμε από το Panarea και πήγαμε στο Stromboli. Το Stromboli το είχα πρωτοακούσει έφηβος από μια πιτσαρία που είχε στην Αθήνα (όπως και το Sorrento που βρέθηκα τις προάλλες). Μετά έτυχε να δω και την ταινία του Rosselini οπότε είχα μια εικόνα η οποία όμως ήταν τελείως διαφορετική από την πραγματικότητα. Το νησί είναι τουριστικό κυρίως γι ανθρώπους οι οποίοι ανεβαίνουν στο ηφαίστειο. Το υψόμετρο είναι περίπου 900 μέτρα και η ανάβαση δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολη. Εμείς κάναμε μια βόλτα στο νησί το οποίο δεν ήταν τόσο όμορφο όσο το Panarea.

Χαρακτηριστικό του νησιού είναι η μαύρες παραλίες όπως στην Περίσσα της Σαντορίνης, εξ αιτίας της ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Λίγο πριν την δύση ξανασαλπάραμε και αρχικά πήγαμε απέναντι από το Stromboli να δούμε έναν βράχο με ιδιαίτερο πέτρωμα.....

......και μετά με άλλα πολλά σκάφη στηθήκαμε κάτω από το ηφαίστειο μπας και δούμε να βγάζει τίποτα φλόγες. Αλλά παρά το ότι το ηφαίστειο κάπνιζε οι μόνες λάμψεις που είδαμε ήταν των φλας αυτών που είχαν ανέβει πάνω και φωτογράφιζαν το ηφαίστειο από ψηλά.

Αφού το Stromboli δεν μας έκανε την χάρη τα μαζέψαμε και επιστρέψαμε στο Milazzo στην Σικελία απ' όπου είχαμε φύγει το μεσημέρι.

Μιχάλης
Milazzo
31 Μαϊου

Peshawar

Άλλη μια μέρα ξυπνήσαμε με την άνεση μας αφού το πρόγραμμα προέβλεπε και δεύτερη διανυκτέρευση στο Πεσαβάρ. Έτσι στις 9:00 το πρωί όλοι ήμαστε έτοιμοι στο λόμπυ του ξενοδοχείου γι αναχώρηση. Δεν ήταν όμως έτοιμη η αστυνομία η οποία έπρεπε να μας συνοδεύσει στις εξορμήσεις μας. Μια ώρα αργότερα ξεκινήσαμε την ξενάγηση από το μουσείο της Πεσαβάρ το οποίο είναι ένα παλιό αποικιακό κτίριο των Άγγλων.

Στο ισόγειο είχε εκθέματα της τέχνης ghandarah δηλαδή βουδιστικά καλλιτεχνήματα φτιαγμένα κατά την ελληνιστική τεχνοτροπία ενώ στον 1ο όροφο είχε κυρίως λαογραφικά αντικείμενα από διάφορες φυλές του Πακιστάν συμπεριλαμβανομένων και των Καλάς.

Συνεχίσαμε πηγαίνοντας σ' ένα τζαμί στ' οποίο εγώ δεν μπήκα μέσα διότι βαρέθηκα να μένω ξυπόλυτος γι αυτές τις δουλειές. Άλλωστε έχω δει κάμποσα τζαμιά.
Στην συνέχεια περπατήσαμε στην αγορά της παλιάς πόλης (παζάρι) συνοδευόμενοι πάντα από ένοπλους αστυνομικούς. Εκτός από τους αστυνομικούς μας συνόδευε και ένας τοπικός δημοσιογράφος ο οποίος μας βρήκε στο τζαμί. Εντυπωσιάστηκε διότι είμαστε οι πρώτοι ξένοι που ήρθαμε στην πόλη μετά τον πόλεμο. Έτσι ερχόταν παντού μαζί μας βγάζοντας μας συνεχώς φωτογραφίες. Αύριο ή θα είμαστε πρώτη είδηση στις τοπικές εφημερίδες ή θα είμαστε σε κρεμμασμένες κόλλες χαρτί με την επιγραφή WANTED DEAD OR ALIVE με μεγάλα γράμματα σε όλες τις γιάφκες των Ταλιμπάν. Και βέβαια όσο αξιοθέατο ήταν αυτοί για μας άλλο τόσο (ίσως και περισσότερο) ήμαστε κι εμείς γι αυτούς. Ότι και να πει κανείς για την αγορά του Πεσαβάρ θα είναι λίγο. Θ' αφήσω λίγο τις εικόνες να μιλήσουν για μένα.

Οι κυρίες με τα έγχρωμα μαντήλια δεν είναι Πακιστανές αλλά της παρεάς μας.

Χάος

Έτσι ψήνουν το μπιφτέκι. Προσέξτε που όλοι οι άλλοι πλην του ψήστη κοιτούν εμάς.

Στο παρακάτω βίντεο έξω από την πύλη της Καμπούλ φαίνεται ο χαοτικός ρυθμός της πόλης αλλά και πώς όλοι παρατηρούν αυτό το αξιοπερίεργο θέαμα, τους ξένους:

Τελειώνοντας και με την παλιά αγορά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για λίγο ξεκούραση. Επειδή η υπόλοιπη μέρα ήταν ελεύθερη, πολλοί από εμάς πήραν αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο (τ' οποίο διέθεται και wifi μάλιστα) και κάναμε άλλη μια βόλτα στην πόλη και στην παλιά αγορά. Το μποτιλιάρισμα ήταν απίστευτο διότι αύριο ξεκινάει ο μήνας του ραμαζανιού και όλοι είχαν βγεί στην πόλη για να ψωνίσουν. Στην δε παλιά αγορά ο θόρυβος και η αέναη κίνηση ήταν τόσα που στο τέλος ζαλιζόσουν. Ακόμα μερικές φωτογραφίες:

Έχω πάει σε πολλές ανατολίτικες αγορές, όπως του Αλ-Χαλίλ στο Κάιρο, αλλά αυτή εδώ ήταν το κάτι άλλο. Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μπω για ντουζ και να τρίβομαι, να τρίβομαι, να τρίβομαι. Κι αυτό έκανα. Μετά κατέβηκα στο εστιατόριο κι έφαγα καυτερό φαγητό για 13η συνεχόμενη μέρα. Έχω την εντύπωση ότι μόνον τ' αγγούρια δεν καίνε εδώ.

Πρακτικά το ταξίδι έχει σχεδόν τελειώσει. Αύριο επιστρέφουμε στο Ισλαμαμπάντ και τα ξημερώματα της Παρασκευής πετάμε για Κωνσταντινούπολη και το ίδιο βράδυ για Θεσσαλονίκη. Και την άλλη μέρα, φεύγω με την μηχανή για την Τοσκάνη.

Μιχάλης
16 Μαϊου
Πεσαβάρ

Κατεβαίνοντας στην κοιλάδα του Swat και στο Peshawar

14 Μαϊου

Μετά τους χορούς και τις γιορτές στους Καλάς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς την κοιλάδα του ποταμού Swat μέσω της εθνικής οδού. Βέβαια η εθνική οδός μάλλον είναι λίγο υπερβολική κουβέντα για τον δρόμο που ακολουθούσαμε:

Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, είχε και 2 καινούργια τούνελ στην διαδρομή εκ των οποίων το ένα ήταν 8 χλμ. Μετά την κοιλάδα των Καλάς σε όλο το ταξίδι μας συνόδευε αυτοκίνητο της αστυνομίας τ' οποίο μας άνοιγε δρόμο όπως φαίνεται το παραπάνω βίντεο.

Κατεβαίνοντας προς τα νότια τα πράγματα γινόντουσαν πιο άγρια αφού η περιοχή της κοιλάδας του Swat ποταμού κατοικείται από Παστούν μια φυλή που βρίσκεται και στο Αφγανιστάν. Εδώ οι περισσότεροι είναι Ταλιμπάν και σ' αυτήν την περιοχή ήταν που πριν μερικά χρόνια μια νεαρή κοπέλα 14-15 χρονών πυροβολήθηκε στο κεφάλι επειδή πήγαινε σχολείο. Το όνομα της νεαρής είναι Μαλάλα, ανέκαμψε από τα τραύματα της και έγινε μεγάλη και τρανή μετά από την μεγάλη δημοσιότητα που πήρε ο τραυματισμός της μέχρι που κλήθηκε να μιλήσει στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και της απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ ειρήνης. Έτσι από ένα λασποχώρι του Swat η Μαλάλα βρέθηκε να ζει και να σπουδάζει στο Λονδίνο μετά την "τυχερή ατυχία" της να την πυροβολήσουν στο κεφάλι και να γλυτώσει.
Κατεβαίνοντας λοιπόν προς τον νότο οι γυναίκες ήταν όλο και πιο κουκουλωμένες μέχρι που στο Swat φορούσαν την κλασική μπουρκα που ξέρουμε και από το Αφγανιστάν.

Αυτές οι φωτογραφίες μπορούν να τραβηχτούν μόνον μέσα από το λεωφορείο αφού δεν επιτέπεται ένας άντρας να φωτογραφίζει γυναίκα.

Τελικά εγκατασταθήκαμε στο πεντάστερο ξενοδοχείο μας μακρυά από την βουή και την λασπουριά του Saidu e Sharif  της κοιλάδας του Swat.


15 Μαϊου

Μετά από έναν καλό ύπνο κι ένα καλό πρωινό στο Serena Swat hotel φορτώσαμε (δηλαδή άλλοι τα φορτώσανε) τα πράγματα μας στο λεωφορείο μας και ξεκινήσαμε για το Πεσαβάρ (Peshawar). Η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στην ίδια την πόλη που διανυκτερεύσαμε, το Saidu e Sharif, για να δούμε έναν αρχαιολογικό χώρο βουδιστικού ενδιαφέροντος στην περιοχή Butkara.

Η δεύτερη στάση που κάναμε ήταν στο μουσείο της περιοχής Swat. Η περιοχή πριν από μερικά χρόνια είχε πέσει στα χέρια των Ταλιμπάν και η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ δεν ασκούσε κυριαρχία στην περιοχή. Μεταξύ των κτιρίων που έπεσαν ήταν και το μουσείο και γι αυτό τώρα έχει στηθεί ένα μνημείο προς τιμή των δυνάμεων ασφαλείας που αντιστάθηκαν στους Ταλιμπάν. Η περιοχή ανακαταλήφθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις πριν 2 χρόνια.

Συνεχίσαμε προς το Πεσαβάρ κάνοντας μια στάση ακόμα για να δούμε άλλον έναν σκαλισμένο στον βράχο Βούδα ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτόν. Είπαμε η περιοχή είναι άντρο Ταλιμπάν.

Η τελευταία στάση ήταν στις ανασκαφές που γίνονται στα αρχαία Βάζειρα τα οποία κατελήφθησαν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο το 327 π.Χ.

Σ' ένα σημείο της διαδρομής ο ξεναγός μας έδειξε από μακρυά το σημείο όπου ο Αλέξανδρος διέβη τον Ινδό ποταμό.

Μετά από κάμποσες ώρες στο δρόμο φτάσαμε στην Πεσαβάρ.

Κι άλλες περίεργες πινακίδες

Η Πεσαβάρ είναι μια βρώμικη πόλη (αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση), άντρο κι αυτή των Ταλιμπάν, με εκτιμώμενο πληθυσμό 9 εκκατομυρίων κατοίκων και χαώδη κίνηση. Σε εμάς τους δυτικούς (ακόμα και σ' εμάς τους Έλληνες που δεν είμαστε και πολύ δυτικοί) ορισμένα πράγματα μας κάνουν εντύπωση. Μπαίνοντας στην πόλη από μια λεωφόρο γίνονταν έργα ανάμεσα στα 2 ρεύματα. Το εργοτάξιο όμως δεν ήταν περίκλειστο με αποτέλεσμα όσοι ήθελαν να κόψουν δρόμο ή να προσπεράσουν την ουρά έμπαιναν στις λάσπες του εργοταξίου με αυτοκίνητα και μηχανάκια κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα από τα οικοδομικά υλικά που ήταν συσσωρευμένα για το χτίσιμο.
Να μην τα πολυλογώ, μετά από λίγο καταλήξαμε στο Pearl Continental Hotel της αλυσίδας Marriot το οποίο είναι μερικώς ανακαινισμένο. Κατ' ανάγκη όχι κατ' επιλογή διότι πριν 6-7 χρόνια κάποιοι Ταλιμάν μπήκαν με εκρηκτικά και το έκαναν γης μαδιάμ. Έτσι τώρα για να μπεις στο ξενοδοχείο έχει τέτοια μέτρα ασφαλείας που δεν είχαμε ούτε στο ΝΑΤΟ.

Μιχάλης
15 Μαϊου
Πεσαβάρ

ΚΑΛΑΣ

12 Μαϊου

Μετά το χθεσινό εξουθενωτικό ταξίδι σήμερα ξυπνήσαμε για να πάμε στους Καλάς. Για αυτή την φυλή πρωτοάκουσα περισσότερο από 25 χρόνια πριν και μάλιστα το 1995 είχα πάει στο ΤΕΙ του Αιγάλεω για να παρακολουθήσω μια σχετική εκδήλωση. Παρών ήταν και ο γιατρός Βασίλης Τριτάκης ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας που βρέθηκε στις κοιλάδες των Καλάς την δεκαετία του 70 και μας έδειξε μια ταινία που είχε τραβήξει με ερασιτεχνική κάμερα super8. Πάντα ήθελα να τους επισκεφθώ αλλά ήταν σαν μακρυνό όνειρο αφού δεν ήταν καθόλου εύκολο. Έτσι όταν προέκυψε αυτό το ταξίδι άρπαξα την ευκαιρία και σίγουρα αν δεν περιλαμβάνοντο και οι Καλάς στο πρόγραμμα του ταξιδιού δεν επρόκειτο να έρθω.
Για όσους δεν είναι σχετικοί με τους Καλάς, είναι μία φυλή στον Ινδοκαύκασο, στο Πακιστάν πολύ κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν, και δεν έχουν καμία σχέση με Πακιστανούς ή Αφγανούς. Δεν είναι Μουσουλμάνοι, είναι πολυθεϊστές, είναι λευκοί και οι περισσότεροι έχουν εξωτικά πράσινα μάτια. Είναι περίπου 4100 άτομα πλέον και οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (όχι απαραίτητα Μακεδόνων). Ο επικεφαλής θεός λέγεται Ντι Ζάου (Δίας Ζεύς), η θεά προστάτιδα του οίκου είναι η Τζέστακ (Εστία), και η θεά του έρωτα Φροτάϊτ (Αφροδίτη). Η γλώσσα τους, η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν μόνον προφορική, έχει λέξεις που μοιάζουν με τις αντίστοιχες ελληνικές. Πχ το αίμα λέγεται "αίμα", το έλα "ίλα", το ζυμάρι "ζμαρ" κα. Οι Καλάς είναι μια αμελητέα ποσότητα σ' έναν ωκεανό μουσουλμάνων (μόνον στο Πακιστάν είναι πάνω από 200 εκατομύρια για να μην βάλουμε και τις πέριξ χώρες) και βέβαια δεν αποτελούν απειλή για κανέναν. Παρ' όλα αυτά, οι μουσουλμάνοι θέλουν να τους εξισλαμίσουν και σιγά - σιγά το πετυχαίνουν. Το Πακιστανικό κράτος έχει καταλάβει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά από αυτούς και τους προωθεί για την πολιτιστική τους μοναδικότητα. 'Ετσι κατά τις τρεις περιόδους που οι Καλάς έχουν τις γιορτές τους (Μαϊο, Σεπτέμβριο και Δεκέμβριο) κόσμος συρρέει να τις δει. Αυτό αφήνει λεφτά στους Καλάς και τους βοηθάει να διατηρούν την κληρονομιά τους αλλά παράλληλα τους δημιουργεί και μια απίστευτη πίεση. Από εκεί που στις γιορτές ήταν μόνοι τους τώρα έχουν και κοινό που θέλει να είναι πανταχού παρόν. Επιπλέον, εκτός από οικογένειες και αξιοπρεπείς ανθρώπους που πάνε για να απολαύσουν τις γιορτές, ανεβαίνουν και κάτι ξελιγωμένοι Πακιστανοί για να δούν τις ακάλυπτες, λευκές, πρασινομάτες άπιστες Καλάς. Έτσι οι νεαρές Καλάς αναγκάζονται να φορούν μαντήλες για να μην τους προκαλούν (ή για να μην ενοχλούνται οι ίδιες). Επίσης, οι νεαροί Καλάς αλλαξοπιστούν για να βρουν δουλειά πιό εύκολα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με τζιπ από το Chitral για τις κοιλάδες των Καλάς αφού πήραμε την σχετική άδεια από την αστυνομία του Chitral. Ο δρόμος που πηγαίνει προς τα εκεί δεν είναι καν δρόμος, μάλλον σαν φαρδύ μονοπάτι θα τον έλεγα και βέβαια κι αυτός κινείται δίπλα σε ποτάμι. Είναι δε τόσο στενός που όταν έρχεται άλλο αυτοκίνητο ανάποδα δημιουργείται κομφούζιο.

Εμείς ξεκινήσαμε την ξενέγηση μας από το μουσείο των Καλάς. Είναι ένα κτίριο τ' οποίο εκτός από το μουσείο στεγάζει το σχολείο Καλάς και αίθουσες μελετών για όσους ερευνητές θέλουν ν' ασχοληθούν με τον πολιτισμό των Καλάς. Έχει χτιστεί με χρηματοδότηση του ΥΠΕΞ της Ελλάδος, της ΜΚΟ "Έλληνες εθελοντές" και άλλων Ελλήνων δωρητών ενώ στην ανέγερση του δούλεψαν χειρωνακτικά Έλληνες εθελοντές και Καλάς.

Παραπάνω ανέφερα το σχολείο Καλάς, το οποίο υπάρχει μόνον στο χωριό Μπρούν της κοιλάδας Μουμπορέτ (είναι το πιο αναπτυγμένο τουριστικά χωριό) διότι εκεί μαθαίνουν την γλώσσα τους η οποία είναι γραπτή πλέον (δυστυχώς με λατινικούς χαρακτήρες) και επιπλέον υπάρχει και το δημόσιο Πακιστανικό σχολείο στα περισσότερα χωριά των Καλάς. Έτσι όσα παιδάκια δεν ζουν κοντά στο σχολείο Καλάς αναγκαστικά πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία όπου οι Πακιστανοί δάσκαλοι τα παροτρύνουν να ντύνονται και να φέρονται σαν μουσουλμάνοι.
Γνωρίστήκαμε και μ' έναν από τους δασκάλους του σχολείου (από τους 5) με τον οποίο το βράδυ συζητήσαμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όπως τα περιέγραψα πιο πάνω.
Την επόμενη μέρα πήγαμε σ' ένα χωριό της κοιλάδας Μπουμπορέτ για να δούμε τα νεαρά κορίτσια να χορεύουν τους χορούς τους κάτω από τους μονότονους ήχους κρουστών πού έπαιζαν αγόρια.

Μετά επισκεφθήκαμε τον ναό της Θεάς Τζέστακ (Εστίας) ο οποίος υπάρχει σε κάθε χωριό...

...και φύγαμε για ένα λιγότερο τουριστικό χωριό της κοιλάδας Ρουμπούρ.

Η νεαρή Καλάς φοράει μαντήλα πάνω από την παραδοσιακή φορεσιά

Την επόμενη μέρα 14 Μαϊου συνέχίσαμε με τις γιορτές των Καλάς στον χώρο του μουσείου - σχολείου στο χωριό Μπουρ της κοιλάδας Μουμπορέτ πριν αφήσουμε αυτήν την υπερήφανη φυλή και φύγουμε προς την κοιλάδα του Σουάτ.

Οργασμός χρωμάτων

Μιχάλης
14 Μαϊου