Mike the tripper: Hunza - Phundar

9 Μαϊου, Karimabad

Είναι πολύ όμορφο να βγαίνεις το πρωί από το δωμάτιο σου και να έχεις αυτήν την θέα:

Κατά τις 9:30 φύγαμε από το ξενοδοχείο για βόλτα στην κοντινή περιοχή. Ξαναπήραμε λοιπόν τον Karakorum highway και κινηθήκαμε στην κοιλάδα του ποταμού Hunza. Σταματήσαμε σ’ ένα σημείο για να ξαναδούμε βουδιστικές βραχογραφίες (η απόσταση μας από τα σύνορα της Κίνας στο Θιβέτ είναι 130 χλμ) και συνεχίσαμε μέχρι ένα σημείο όπου κατολίσθηση έφραξε την ροή του ποταμού κι έτσι δημιουργήθηκε μια λίμνη.

Λίγο παρακάτω κάναμε μια στάση για τσάι και όση ώρα είμαστε εκεί ήρθε και μια οικογένεια Πακιστανών από το Ισλαμαμπάντ που έκαναν τουρ στην χώρα. Η κυρία της παρέας μου πήρε το καπέλο και αφού το φόρεσε μου ζήτησε να βγούμε μια φωτογραφία.

Συνεχίσαμε παρακάτω και σταματήσαμε να δούμε τον παγετώνα Pasu.

Μετά το γεύμα επισκεφθήκαμε το φρούριο Altit που δεσπόζει του ομώνυμου χωριού. Στο φρούριο έμεναν παλιά οι ηγεμόνες της περιοχής (ενδεχομένως θα ήταν καλύτερα να πω οι φύλαρχοι) και δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Στο χωριό όμως υπήρχαν χαρακτηριστικες γυναικείες φυσιογνωμίες οι οποίες έπλεκαν κάτι μικρά σαν σεμεδάκια τοπικής τεχνοτροπίας και τα πουλούσαν στους τουρίστες.

Κάτω ακριβώς από το φρούριο υπήρχε ο παλιός οικισμός του χωριού και η θέα προς τα εκεί μου θύμισε την Σίβα που είχα πάει πέρσι τον Ιανουάριο.

Πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο ανεβήκαμε σε μια κορυφή ύψους 3000 μέτρων για να θαυμάσουμε όλη την κοιλάδα του Hunza στην οποία βρίσκεται το Karimabad. Από αυτήν την κοιλάδα ο James Hilton εμπνεύστηκε το διάσημο βιβλίο του Shangri-la που μιλούσε για μια απομονωμένη κοιλάδα των Ιμαλαϊων με ευτυχισμένους κατοίκους.

10 Μαϊου

Φύγαμε το πρωί από την κοιλάδα με τους ευτυχισμένους κατοίκους με προορισμό το Phundar. Στον δρόμο σταματήσαμε στο χωριό Kargah να δούμε τον Βούδα του Kargah ο οποίος είναι λαξευμένος σε κατακόρυφο βράχο και είναι μικρογραφία των γλυπτών του Βούδα στο Αφγανιστάν που το 2000 οι Ταλιμπάν κατέστρεψαν χρησιμοποιώντας το Πυροβολικό.

Στην ίδια περιοχή είδαμε ντόπιους που δούλευαν στα χωράφια τους οι οποίοι όταν μας πήραν πρέφα στήθηκαν για να τους φωτογραφίσουμε.

Μετά από 11 ώρες στον δρόμο, ο οποίος ήταν στενός και σε πολύ άσχημη κατάσταση, φτάσαμε τελικά στον ξενώνα του ΕΟΤ ο οποίος είναι πάνω σε μια κορυφή 2855 μέτρων. Εμένα μου θυμίζει περισσότερο ορεινό καταφύγιο και αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η πόρτα κλείνει με σύρτη και κλειδώνει μ’ ένα μικρό λουκετάκι. Η περιοχή βρίσκεται πολύ κοντά στα νότια Αφγανικά σύνορα κάτω από την προεξοχή που κάνει το Αφγανιστάν προς τα ανατολικά. Με το που εγκατασταθήκαμε στον ξενώνα – καταφύγιο η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια μας και τα δωμάτια σειόντουσαν πέρα – δώθε. Ευτυχώς την βγάλαμε χωρίς απώλειες.

11 Μαϊου

Ξυπνώντας το πρωί στον ξενώνα στα 2855 μέτρα η θερμοκρασία μέσα στο δωμάτιο ήταν 13,5 βαθμούς. Αυτό δεν μ’ εμπόδισε όμως να κοιμηθώ μια χαρά. Ίσως φταίει το υψόμετρο, ποιός ξέρει;

Στο πρόγραμμα σήμερα ήταν να κάνουμε μια διαδρομή μέχρι το Chitral που είναι η κοντινότερη πόλη στις κοιλάδες των Καλάς. Η απόσταση που θα έπρεπε να διανύσουμε θα ήταν περίπου 220 χλμ εκ των οποίων τα 180 σε χωματόδρομο. Η εκτίμηση του ξεναγού μας ήταν ότι θα μας πάρει περίπου 7 ώρες.

Ξεκινήσαμε την διαδρομή φρέσκοι και γεμάτοι ενέργεια χαζεύοντας τις Πακιστανοπούλες που πηγαίνανε στο σχολείο ή τους μεγαλύτερους που έβοσκαν τα γελάδια και τα joss (διασταύρωση μεταξύ αγελάδας και yak).

Συνεχίσαμε την ανάβαση στα βουνά του Ινδοκαυκάσου μέχρι που φτάσαμε στο πέρασμα Shandur σε υψόμετρο κοντά στα 4000 μέτρα (ο ξεναγός μας είπε ότι ήταν 4050 αλλά το ρολόι μου έδειχνε 3800).

Όλος ο δρόμος κινείτο μέσα σε κοιλάδες ποταμών και είναι φυσικό αφού τα βουνά είναι βραχώδη. Έγραψα παραπάνω ότι ο περισσότερος δρόμος ήταν χωματόδρομος. Δεν νομίζω όμως ότι η λέξη αποδίδει πλήρως το νόημα του δρόμου που ακολουθούσαμε. Ακόμα και οι δασικοί δρόμοι της Ελλάδος στους οποίους κινούνται μόνον υλοτόμοι με μουλάρια και Unimog είναι καλύτεροι και πιθανόν φαρδύτεροι. Και για του λόγου το αληθές: