56. Κολομβία

26 Φεβ
Είχε έρθει η ώρα να αφήσω το Quito κι έτσι το αφού πλήρωσα τον ξενώνα που έμεινα έφυγα για την κοντινή πόλη του Otavalo.
https://www.google.com.ec/maps/dir/%CE%9A%CE%AF%CF%84%CE%BF,+Metropolitan+District+of+Quito/Otavalo/@0.0269372,-78.4689587,11z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x91d59a4002427c9f:0x44b991e158ef5572!2m2!1d-78.4678382!2d-0.1806532!1m5!1m1!1s0x8e2a14969c8ae5ad:0x7594fb6eb6c2239e!2m2!1d-78.2610672!2d0.2343005!3e0?hl=el 

Η απόσταση μέχρι το Otavalo είναι 90 χλμ αλλά εγώ έκανα πάνω από 2 ώρες να πάω αφού η Τετάρτη δεν ήταν αργία πλέον στο Εκουαδόρ κι έτσι το Quito είχε αρκετή κίνηση για να βγείς. Θα μπορούσα να είχα έρθει και με μονοήμερη εκδρομή από το Quito αλλά το κόστος ήταν 60$ και θα έπρεπε να μείνω ακόμα μια μέρα στο Quito. Αφού ήταν στον δρόμο που ούτως ή άλλως θα έπαιρνα για την Κολομβία είπα να έρθω με την μηχανή. Επιπλέον το κόστος του ξενώνα στο Quito ήταν 16$ χωρίς πρωινό ενώ στο Otavalo11$ με πρωινό. Ο ιδιοκτήτης του ξενώνα είναι ένας σκούρος ιθαγενής και ο ξενώνας είναι λιτός αλλά πολύ καλός.

Το Otavalo είναι γνωστό για την υπαίθρια αγορά του η οποία είναι η μεγαλύτερη της Νοτίου Αμερικής. Η αγορά αυτή γίνεται κάθε μέρα αλλά η καλή, η μεγάλη, είναι του Σαββάτου. Τις καθημερινές γίνεται στην κεντρική πλατεία ενώ το Σάββατο γίνεται με κέντρο την πλατεία αλλά και σε όλους τους γύρω δρόμους. Εμένα δεν μου έβγαινε να έρθω Σάββατο, άσε που θα είχε και πολύ κόσμο κι έτσι βρέθηκα στο Otavalo Τετάρτη. Με το που τακτοποιήθηκα στον ξενώνα κατέβηκα στην πόλη για την βόλτα. Η αγορά έχει κυρίως χειροτεχνήματα τα οποία φτιάχνονται από τους ιθαγενείς και ήταν γεμάτη χρώματα.

Οι κάτοικοι του Otavalo είναι οι περισσότεροι ιθαγενείς, απ' ότι είδα, άντρες, γυναίκες φορούν για παπούτσια κάτι σαν εσπαντρίγιες που είναι ανοιχτές στο πλάι και μπροστά στα δάχτυλα και οι νεαρότερες κοπέλες φορούν ένα κεντητό πουκάμισο.

Όλες οι γυναίκες φορούν πολλά κολιέ χρώματος χρυσαφί και οι μητέρες κουβαλούν το παιδί στην πλάτη κρεμασμένο από ένα μαντήλι.

27 Φεβ
Όλο το βράδυ έβρεχε στο Otavalo αλλά το πρωί είχε σταματήσει κι εγώ αφού έφαγα το πρωινό μου, φτιαγμένο από τα χέρια του ιθαγενούς σπιτονοικοκύρη μου, φόρτωσα την μηχανή κι έφυγα για τα σύνορα με την Κολομβία. Μετά από 2,5 ώρες έφτασα στον μοναδικό συνοριακό σταθμό που έχει το Εκουαδόρ με την Κολομβία. Εκεί έφαγα ένα πακέτο διότι, αφ' ενός ως το μοναδικό τελωνείο είχε πολύ κόσμο, αφ' ετέρου έπρεπε ν' αγοράσω ασφάλεια για την μηχανή και αυτό πήρε αρκετή ώρα. Επιπλέον, όταν χρειάστηκε να καταγράψω την μηχανή στο Κολομβιανό τελωνείο, η υπάλληλος έλειπε και ήρθε μετά από κανένα μισάωρο. Της έκανε δε τόσο πολύ εντύπωση η ελληνική άδεια κυκλοφορίας και το δίπλωμα οδήγησης που είχαν μαζευτεί 3 υπάλληλοι του τελωνείου και τα χαζεύαν. Επειδή δεν ήξερα πόση ώρα θα φάω στο τελωνείο είχα προνοήσει και έκλεισα ξενοδοχείο στην πόλη που είναι αμέσως μετά τα σύνορα, και πολύ καλά έκανα διότι από το τελωνείο έφυγα μετά τις 3. Αφού ξεφόρτωσα την μηχανή στο ξενοδοχείο, την ξανακαβάλησα κι έφυγα για ένα κοντινό αξιοθέατο. Στα 15 λεπτά από την συνοριακή πόλη Ipiales βρίσκεται το ιερό προσκύνημα Las Lajas. Εκεί, κατά την παράδοση, το 1754 μία κυρία ενώ βάδιζε με την κωφάλαλη κόρη της βρέθηκαν σε μια καταιγίδα και το κορίτσι μίλησε και είπε ότι είδε μια μορφή στον βράχο. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα κι έτσι με τον καιρό χτίστηκε εκεί μια πολύ ωραία εκκλησία. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη αφού είναι σ' ένα φαράγγι στο οποίο τρέχει ένα ποτάμι.

Πρέπει να περπατήσεις ένα μονοπάτι γύρω στα 15 λεπτά από το πάρκινγκ που αφήνεις το όχημα.

Η εκκλησία μοιάζει με μεσαιωνικό κάστρο με μια τεράστια αψίδα πάνω από το φαράγγι.

Η εκκλησία είναι όμορφη και από μέσα κι εκεί που είναι το ιερό είναι ο βράχος στον οποίο έγινε το θαύμα.

Στην γέφυρα, η οποία χρησιμεύει και για προαύλιο, υπάρχουν αγάλματα αγγέλων που παίζουν διάφορα μουσικά όργανα...

... ακόμα και πιο μοντέρνα όπως σαξόφωνο.

Λίγο πριν τελειώσω την βόλτα μου άρχισε να βρέχει κι επειδή είχα ένα 20λεπτο περπάτημα (στον γυρισμό ήταν ανηφόρα) έκατσα μέσα στην εκκλησία και παρακολουθούσα την λειτουργία περιμένοντας να σταματήσει η βροχή. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η εκκλησία είχε ελεύθερο wifi κι έτσι βγήκα έξω και άρχισα την επικοινωνία μέχρι που σταμάτησε η βροχή κι έφυγα.

28 Φεβ
Αφού πλήρωσα 12 ευρώ στο πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έμεινα στο Ipiales (πρέπει να βγάλουμε τα έξοδα των Galapagos) πήρα τον δρόμο για την πόλη Pasto.
https://www.google.com.co/maps/dir/Ipiales,+%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF,+Pasto,+%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/@1.0169643,-77.5988478,11z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e296be8ff9ef0bb:0x10cc77dc7bc71d2c!2m2!1d-77.6415554!2d0.83002!1m5!1m1!1s0x8e2ed48761b92a73:0x44a368566cc3a522!2m2!1d-77.285787!2d1.2058837!3e0?hl=el
Αν και η απόσταση είναι λιγότερη από 100χλμ έκανα 2,5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη μέσα στο πράσινο και για μεγάλο μέρος ήταν μέσα σ' ένα φαράγγι, αλλά....Σε πολλά σημεία γινόντουσαν έργα και ο δρόμος γινόταν μία μόνο λωρίδα και για τα δύο ρεύματα οπότε εργάτες σταματούσαν μια το ένα ρέυμα και μία το άλλο. Η εναλλαγή όμως δεν γινόταν κάθε 2-3 λεπτά όπως στην Ευρώπη αλλά κάθε 20-30. Έτσι φτάνοντας εκεί έσβηνες την μηχανή και περίμενες. Ευτυχώς δεν έβρεχε. Ο δρόμος όμως, εξ αιτίας των παρακάμψεων, ήταν γεμάτος λάσπες οι δε Κολομβιάνοι οδηγούν εξαιρετικά επικίνδυνα. Τα μηχανάκια, τα οποία ήταν και πολλά, αγνοούσαν τις υποδείξεις των εργατών και έμπαιναν στον δρόμο όταν σ' αυτόν κινούντο οι αντίθετα ερχόμενοι. Επιπλέον προσπερνούν από δεξιά, σε δρόμο με μία μόνον λωρίδα. Τα δε λεωφορεία και φορτηγά βγαίνουν και προσπερνούν σε κλειστές στροφές χωρίς καμία ορατότητα. Κι έτσι αν βλέπεις από απέναντι να σου έρχονται 2 φορτηγά που έχουν κλείσει όλο τον δρόμο σταματάς και τους αφήνεις να προσπεραστούν. Αν μπορείς κάνε κι αλλιώς. Τέλος πάντων, μετά από 2,5 ώρες έφτασα αισίως στο Pasto, βρήκα το ξενοδοχείο μου, ξεφόρτωσα την μηχανή και ξανάφυγα για να πάω στην λίμνη La Cocha που είναι ο κύριος λόγος που επέλεξα να σταματήσω στο Pasto. Η λίμνη απέχει περίπου 30χλμ από το Pasto και για να πας εκεί πρέπει ν' ανεβο-κατέβεις ένα βουνό με πολύ ωραίες στροφές, μέσ' στο πράσινο και με λίγη κίνηση.

Φτάνοντας στην λίμνη υπάρχει ένα κανάλι στο οποίο οι ντόπιοι έχουν δημιουργήσει ένα λιμανάκι και με βάρκες πάνε τους τουρίστες βόλτα στο νησάκι που υπάρχει στην λίμνη. Στις 2 πλευρές του καναλιού υπάρχουν πολύ όμορφα κτίσματα τα οποία είναι εστιατόρια και καφέ.

Σ' ένα απ' αυτά τα εστιατόρια κάθησα να φάω μόνο που δεν πήρα την σπεσιαλιτέ τους, που είναι πέστροφα βέβαια, αλλά κάτι με 4 πόδια. Μετά επέστρεψα από τον ίδιο όμορφο δρόμο στο Pasto.

29 Φεβ
Είχα κλείσει να μείνω στο Pasto 2 μέρες διότι υπολόγιζα ότι την πρώτη μέρα μετά το μεσημέρι θα έβρεχε (όπως γίνεται συνήθως) κι έτσι δεν θα μπορούσα να πάω στην λίμνη La Cocha. Όταν έφτασα τσέκαρα τις 2 εφαρμογές που έχω για τον καιρό και για την πρώτη μέρα μου έδιναν η μία βροχές και η άλλη συννεφιά. Για την δεύτερη μέρα μου έδιναν και οι 2 βροχές. Έτσι πήρα το 50-50 και πήγα την πρώτη μέρα. Και βέβαια, όπως λέει ο Ντένης που είναι πιλότος, οι μετεωρολόγοι είναι μεγάλοι παπατζήδες διότι η 2η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη κι έτσι κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα. Αφού λοιπόν είχα πάει στην λίμνη που ήταν ο κυριότερος λόγος που πήγα στο Pasto την δεύτερη μέρα έκανα βόλτες στην πόλη η οποία δεν λέει και πολλά. Είδα άλλον έναν καθεδρικό...

... έκανα και μερικές βόλτες στην πόλη...

... κάθησα και ήπια έναν καφέ (ζήτησα ντεκαφεϊνέ στην Κολομβία, ιεροσυλία αλλά το έκανα και πήρα να μην πω τί) διαβάζοντας τα νέα στο διαδίκτυο και μ' αυτά που διάβαζα για το τί γίνεται στον Έβρο και τα νησιά σκέπτομαι μήπως δεν γυρίσω ποτέ πίσω.

Μιχάλης
29 Φεβ
Pasto 

Στο Quito και στο κέντρο του κόσμου

Το Quito είναι η πρωτεύουσα του Ecuador, βρίσκεται σε υψόμετρο 2850μ και έχει πληθυσμό περίπου 3 εκατομύρια ξεπερνώντας έτσι το Guayaquil που μέχρι πρόσφατα ήταν η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Ιδρύθηκε από τους Ισπανούς το 1534. Το ιστορικό κέντρο της πόλης είναι γεμάτο από παλιά διατηρητέα κτίρια (όπως έγραφα και στην προηγουμένη ανάρτηση) και πολλές εκκλησίες και είναι η πρώτη πόλη του κόσμου που το 1978 έγινε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Η λέξη Quito στην γλώσσα των ιθαγενών σημαίνει "ο ήλιος του κέντρου".

Παρ' ότι οι προγνώσεις προέβλεπαν βροχές για όλες τις μέρες και ώρες που θα ήμουν στο  Quito, ευτυχώς την Κυριακή, 23 Φεβ, δεν επαληθεύθηκαν και η μέρα ξεκίνησε στεγνή. Έτσι εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαμοληθώ στην πόλη για να την δω. Ξεκίνησα την βόλτα μου από την εκκλησία Basilica del Voto Nacional που ήταν κοντά στο ξενώνα μου. Η Βασιλική του Εθνικού Όρκου είναι το μεγαλύτερο Γοτθικό μνημείο σε όλη την Αμερική, βόρεια και νότια. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1892 και τα θυρανοίξια έγιναν σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, το 1988.

Ο Ναός προφανώς ήθελε να μοιάσει στην Παναγία των Παρισίων διότι το σχέδιο του μοιάζει με αυτό της διάσημης εκκλησίας του Παρισιού. Στην Παναγία των Παρισίων υπάρχουν διακοσμητικές μορφές τεράτων που κρέμονται από τα πρεβάζια ενώ εδώ υπάρχουν μορφές ζώων της περιοχής, όπως ιγκουάνα, χελώνες και κόνδορες.

Συνέχισα την βόλτα μου στο κέντρο όπου πραγματικά, όπου και να κοιτάξεις είναι γεμάτο όμορφα κτίρια.

Μεγάλο μέρος του κέντρου γύρω από την κεντρική πλατεία είναι πεζοδρομημένο. Επιπλέον, κάθε Κυριακή όλο το κέντρο κλείνει για τα μηχανοκίνητα οχήματα, επιτρέπονται μόνο λεωφορεία σε συγκεκριμένους δρόμους. Γι αυτό και γινόταν χαμός από τον πολύ κόσμο.

Πέραν των παραπάνω, η συγκεκριμένη Κυριακή ήταν η τελευταία Κυριακή των Αποκρεών και σ' έναν από τους δρόμους γινόταν καρναβαλική παρέλαση από χορευτικές ομάδες.

 

Αφού χάζεψα για λίγο τους καραναβαλιστές κατέβηκα προς την οδό La Ronda όπου βρίσκονται τα περισσότερα μπάρ και εστιατόρια της πόλης και βέβαια πολύ ωραία κτίρια.

Το Εκουαδόρ είναι γνωστό και για την παραγωγή κακάο και σοκολατών. Το Republica del Cacao που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία είναι μια Εκουαδοριανή επιχείρηση που παράγει όλων των ειδών τις σοκολάτες και τις πουλάει σε κασετίνες και σε τιμές αντίστοιχες κοσμημάτων.

Όλες τις μέρες που ήμουν στο κέντρο διαπίστωσα ότι υπήρχε συνεχής αστυνόμευση πεζή ή με μοτοσυκλέτες. Στην κεντρική πλατεία υπήρχαν αστυνομικοί με Segway όπως η κοπέλα της φωτογραφίας.

Μάλιστα 3 φορές με σταμάτησαν αστυνομικοί της τουριστικής αστυνομίας και μου συνέστησαν να προσέχω την τσάντα μου και την φωτογραφική μηχανή. Επισκέφθηκα και την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου η οποία ξεκίνησε να χτίζεται λίγες εβδομάδες μετά την ίδρυση της πόλης αλλά τέλειωσε 70 χρόνια αργότερα.

Στην πόλη μικροπωλητές πουλάνε διάφορα πράγματα όπως χύμα παγωτό από τάπερ...

Δυστυχώς κάθε φορά που ήθελα να την βγάλω φωτογραφία μου γύρναγε την πλάτη

... μέχρι και βρώσιμα ζωντανά σκουλήκια για τους λιχούδηδες.

Την Κυριακή τέλειωσα την βόλτα με επίσκεψη στο μουσείο της πόλης το οποίο εκθέτει την ζωή της περιοχής μέσα στους αιώνες. Το κτίριο χτίστηκε το 1563 για νοσοκομείο και λειτουργούσε ως τέτοιο μέχρι το 1974 που έκλεισε. 20 χρόνια αργότερα το πήρε ο δήμος και το έκανε μουσείο της πόλης. Επέλεξα την αγγλόφωνη ξενάγηση κι επειδή ήμουν ο μόνος ήταν πριβέ. Εκεί έμαθα και το εξής: Όταν οι Ισπανοί κινήθηκαν ανατολικά για να καταλάβουν την περιοχή του Αμαζονίου αρχικά έδωσαν στον ποταμό το όνομα ενός Στρατηγού τους. Οι άνδρες των τοπικών φυλών έλειπαν σε κυνήγι έτσι οι μάχες κατά των Ισπανών δόθηκαν από τις γυναίκες. Οι Ισπανοί θεωρώντας ότι οι γυναίκες κάνουν κουμάντο σ' αυτές τις φυλές τις παραλλήλισαν με τις μυθικές Αμαζόνες κι έτσι ο ποταμός μετονομάστηκε σε Αμαζόνιο (στα ισπανικά λέγεται Rio Amazonas που σημαίνει ο ποταμός των Αμαζόνων).

Μετά την Κυριακή της Αποκριάς ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα και Καθαρά Τρίτη οι οποίες εδώ είναι αργίες και οι δύο. Την Καθαρά Δευτέρα είχα κανονίσει να πάω καμιά 30ριά χλμ βορειότερα του Quito εκεί που διέρχεται η γραμμή του ισημερινού. Έτσι μετά το 2016 που βρέθηκα στο Greenwich σε γεωγραφικό μήκος 0 διχασμένος ανάμεσα σε ανατολή και δύση...

... και το 2017 που βρέθηκα στο τέλος του κόσμου...

... την Δευτέρα 24 Φεβ του 2020 βρέθηκα σε γεωγραφικό πλάτος 0 στο μέσον του κόσμου διχασμένος ανάμεσα σε βορρά και νότο.

Στην περιοχή οι Εκουαδοριάνοι έχουν φτιάξει ένα ολόκληρο χωριό, με την ονομασία Mitad del mundo (= το μέσον του κόσμου)...

... με μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ και μουσεία κι έχουν στήσει το μνημείο που φαίνεται πίσω μου. Απ' ότι λέει η παρακάτω πινακίδα ήμουν 11.100χλμ και 360μ μακρυά από την Αθήνα.

Κι επειδή εδώ το καρναβάλι λήγει την Καθαρά Τρίτη (όπως στην Νέα Ορλεάνη έχουν το Mardi Gras) οι χοροί και τα πανηγύρια συνεχιζόντουσαν...

... κάτω από τους ήχους της μπάντας και τα σπρέυ αφρού.

Εκτός από το Mitad del Mundo επισκεφθήκαμε το ηφαίστειο Pululahua στον κρατήρα του οποίου έχει χτιστεί ένα χωριό!!!

Το ηφαίστειο έχει να εκραγεί 2000 χρόνια αλλά παρ' όλα αυτά θεωρείται ενεργό. Η ξεναγός μας έλεγε ότι στην επικράτεια του Ισημερινού υπάρχουν 84 ηφαίστεια. Πριν επιστρέψουμε στο Quito περάσαμε και από ένα εργοστάσιο επεξεργασίας αγαύης από την οποία παράγουν από αναψυκτικά και αλκοολούχα μέχρι μέλι, γλυκά (από το άνθος) ακόμα και απολυμαντικά από το αλκοόλ.

Ακόμα και ο κορμός που βγαίνει πάνω από τα καλώδια είναι αγαύη

Στο τέλος δοκιμάσαμε γευστικά όλα τα προϊόντα τους εκτός από το απολυμαντικό που το χρησιμοποιήσαμε για τα χέρια μας.

Μιχάλης

Quito

25 Φεβ