Το μακρινό 1985, νεαρός Ανθυπολοχαγός τότε στην Θήβα είχα έναν διοικητή ο οποίος μιλώντας κάποια φορά στους στρατιώτες είχε πεί: "Τα καταλαβαίνετε ρε αυτά που λέω; διότι βλέπω ορισμένους και με κοιτάνε σαν σπάνιο πτηνό των νησιών Γκαλαπάγκος". Πού να ήξερα τότε ότι 35 χρόνια αργότερα θα βρισκόμουν κι εγώ στα Γκαλαπάγκος (ο σωστός τονισμός είναι Γκαλάπαγκος) να κοιτάω σπάνια πτηνά και άλλα ζωντανά.
Σπάνια λέω ότι εντυπωσιάζομαι από κάποιον τόπο αλλά για τα Galapagos θα το πω. Ήταν η τρίτη φορά που ένιωθα σαν να είμαι σε ντοκυμαντέρ του National Geographic, μετά τα ταξίδια στην Ν. Αφρική το 2012 και στην Ανταρκτική το 2017.
Τα Galapagos είναι ένα σύμπλεγμα ηφαιστειογενών νησιών (γι αυτό και σε πολλές φωτογραφίες το έδαφος είναι μαύρη λάβα) στον Ειρηνικό Ωκεανό δυτικά της Ν. Αμερικής, ακριβώς πάνω στον ισημερινό και διοικητικά ανήκουν στο κράτος του Ισημερινού (Ecuador). Μόνο 3 από τα νησιά είναι κατοικημένα από 25.000 περίπου κατοίκους ενώ με νόμο του 1998 απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να μετοικήσει εκεί. Ακόμα και ειδικότητες όπως γιατροί και μηχανικοί μπορούν να μετοικήσουν μόνον αν τους προσφέρουν δουλειά από τα νησιά και για 1 μόνον χρόνο ο οποίος μπορεί να ανανεωθεί όσο υπάρχει δουλειά. Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ανεργία και ως εκ τούτου εγκληματικότητα. Μόνον όσοι γεννιούνται εκεί ή παντρεύονται ντόπιους μπορούν να μείνουν εκεί. Το 97% των νησιών είναι εθνικό πάρκο και βέβαια μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και απαγορεύεται να μένουν άνθρωποι οι οποίοι αναγκαστικά μένουν στο υπόλοιπο 3%. Απαγορεύεται να ψαρέψεις, να κυνηγήσεις ακόμα και να ακουμπήσεις οποιοδήποτε ζώο, ψάρι, πτηνό ή έντομο. Αποτέλεσμα είναι τα ζώα να μην φοβούνται τους ανθρώπους, αφού δεν τους βλέπουν ως θηρευτές, κι έτσι να μην κρύβονται ή απομακρύνονται όταν τα πλησιάζαμε. Τα περισσότερα από αυτά είναι ενδημικά, δηλαδή υπάρχουν μόνον στην συγκεκριμμένη περιοχή.
Μου είχαν προτείνει να επιλέξω να μείνω σε πλοίο το οποίο κάθε βράδυ αλλάζει περιοχή κι έτσι μπορείς να δεις πολλά πράγματα. Τα περισσότερα πλοία είναι μικρά και παίρνουν 16 επιβάτες. Εγώ επέλεξα το μεγαλύτερο πλοίο που βρήκα (για να κουνάει λιγότερο) το οποίο έπαιρνε 90 επιβάτες αν κι εμείς ήμαστε μόνο 67. Όλες οι εκδρομές στα Galapagos είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ και εγώ που την έκλεισα 2 μέρες πριν ξεκινήσει πέτυχα πολύ καλύτερη τιμή last minute η οποία όμως για τα δικά μου δεδομένα παρέμενε πολύ ακριβή. Ωφείλω όμως να ομολογήσω ότι ήταν εξαιρετικά οργανωμένη, με πολύ καλούς οδηγούς (οι οποίοι πρέπει να πάρουν ειδική άδεια από τις αρχές του εθνικού πάρκου που ισχύει για 2 χρόνια και μετά πρέπει να ξαναπεράσουν εκπαίδευση), εξαιρετικό hotel service και ακόμα εξαιρετικότερο φαγητό (δυστυχώς). Έτσι από την Πέμπτη 13 Φεβ και για 4 ουσιαστικά μέρες αφού την 5η μετά το πρωινό πήγαμε στο αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε, ήμουν πάνω σ' αυτό το πλοίο από το οποίο κατεβαίναμε 2-3 φορές ημερησίως για να επισκεφτούμε διάφορα σημεία σε ξηρά ή θάλασσα. Από βλακεία μου ξέχασα να πακετάρω την action camera και τελικά μου βγήκε σε καλό διότι αναγκάστηκα να νοικιάσω από το πλοίο μια υποβρύχια Nikon η οποία έβγαζε πολύ καλύτερες φωτογραφίες όταν βουτάγαμε με αναπνευστήρες. Μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω φωτογραφίες και βίντεο για ν' ανεβάσω στο blog και σε 4 μέρες έβγαλα 220 φωτογραφίες και 40 βιντεάκια τα οποία είναι πάρα πολλά για μένα.
Τί είδα λοιπόν; Κατ' αρχάς είδα ιγκουάνα.
Ιγκουάνα της ξηράς...
... ιγκουάνα της θαλάσσης...
... ιγκουάνα της πιο θαλάσσης...
πολλά ιγκουάνα...
... τόσα πολλά ιγκουάνα που δεν είχες πού να πατήσεις.
Είδα πολύχρωμα καβούρια...
... τεράστιες χελώνες...
... και πολλά πουλιά.
Κυανόποδα πτηνά (στα αγγλικά είναι bluefooted boobies)...
... να ταΐζονται.
Flightless cormorants (κορμοράνοι που έχουν χάσει την πτητική ικανότητα) να τσακώνονται.
Γεράκι να ξεκοκαλίζει ιγκουάνα.
Αρσενική φρεγάτα που την εποχή του ζευγαρώματος φουσκώνει έναν κόκκινο υμένα στο στήθος (αυτό το κάνει κάθε 2 χρόνια και δυστυχώς τώρα δεν ήταν η εποχή του).
Ένα american oyster catcher με χαρακτηριστικό κόκκινο ράμφος.
Great blue heron να στέκεται στο ένα πόδι.
Αμερικανικά φλαμίνγκος.
Τοπικά πιγκουινάκια.
Θαλάσσιες χελώνες...
... με τις οποίες κολύμπησα κιόλας...
... θαλάσσια λιονταράκια να θηλάζουν...
... ή να μην θηλάζουν.
Με τα οποία κολύμπησα....
Περίεργα ψάρια...
... με τα οποία κολύμπησα
Κοπάδια ψαριών...
... με τα οποία κολύμπησα.
Θα έλεγα ότι πέταξα και με πουλιά αλλά θα ήταν ψέματα αφού ο συγκεκριμένος κορμοράνος δεν μπορεί να πετάξει.
Την τελευταία βραδιά καθόμαστε με μερικούς συνταξιδιώτες σε μία από τις βεράντες του πλοίου όταν αυτοί που χαζεύαν την θάλασσα από τις κουπαστές άρχιζαν να φωνάζουν. Πήγα κι εγώ και το θέαμα που αντίκρυσα δεν μπορώ να το περιγράψω. Αν μου το διηγείτο κάποιος άλλος δεν θα τον πίστευα. Αν το έβλεπα στο σινεμά θα έλεγα ότι πρόκειται για επιστημονική (ή άλλη) φαντασία. Υπάρχει ένα ψάρι το οποίο λέγεται flying fish (= ιπτάμενο ψάρι) το οποίο πραγματικά έχει φτερά και πετάει 20-30 μέτρα πολύ γρήγορα και πολύ ευέλικτα. Επειδή όμως είναι ψάρι μετά από κάθε πτήση πρέπει να βουτάει στην θάλασσα. Τα φώτα του πλοίου είχαν προσελκύσει αυτά τα ψάρια όπως και τους θηρευτές τους, τους καρχαρίες. Έτσι σε κάθε πλευρά του πλοίου υπήρχαν καμιά εκατοστή καρχαρίες οι οποίοι κάθε φορά που κάποιο από αυτά τα ψάρια βουτούσε στο νερό έπεφταν πάνω του να το φάνε δίνοντας μάχη ενώ, επειδή ήταν κοντά στην επιφάνεια, δημιουργείτο ένας έντονος παφλασμός από τις βίαιες κινήσεις των καρχαριών. Φαντάζομαι ότι αυτά τα ιπτάμενα ψάρια δεν βλέπουν καλά διότι μερικές φορές βουτούσαν εκεί ακριβώς που ήταν μαζεμένοι οι καρχαρίες. Η φωτογράφιση ήταν πολύ δύσκολη στην σκοτεινή θάλασσα. Για όσους ξέρουν από φωτογραφία θα πω μόνον ότι έπρεπε να βάλω την ταχύτητα στο 2,5 (δηλαδή έμενε το διάφραγμα ανοιχτό μισό δευτερόλεπτο) χωρίς τρίποδο βέβαια.
Για 2 ώρες περίπου που ήμουν στην βεράντα έβλεπα αυτό το καταπληκτικό θέαμα. Όταν αργότερα κατέβηκα στην καμπίνα μου, που ήταν πιο κοντά στο επίπεδο της θαλάσσης συνέχισα να βλέπω και ν' ακούω τις μάχες. Τελικά, κι ενώ βρισκόμουν 6-7 μέτρα πάνω από 200 πεινασμένους καρχαρίες, έσβησα το φως και αφέθηκα στις αγκάλες του Μορφέως.
Μιχάλης
17 Φεβ
Guayaquil
Σπάνια λέω ότι εντυπωσιάζομαι από κάποιον τόπο αλλά για τα Galapagos θα το πω. Ήταν η τρίτη φορά που ένιωθα σαν να είμαι σε ντοκυμαντέρ του National Geographic, μετά τα ταξίδια στην Ν. Αφρική το 2012 και στην Ανταρκτική το 2017.
Τα Galapagos είναι ένα σύμπλεγμα ηφαιστειογενών νησιών (γι αυτό και σε πολλές φωτογραφίες το έδαφος είναι μαύρη λάβα) στον Ειρηνικό Ωκεανό δυτικά της Ν. Αμερικής, ακριβώς πάνω στον ισημερινό και διοικητικά ανήκουν στο κράτος του Ισημερινού (Ecuador). Μόνο 3 από τα νησιά είναι κατοικημένα από 25.000 περίπου κατοίκους ενώ με νόμο του 1998 απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να μετοικήσει εκεί. Ακόμα και ειδικότητες όπως γιατροί και μηχανικοί μπορούν να μετοικήσουν μόνον αν τους προσφέρουν δουλειά από τα νησιά και για 1 μόνον χρόνο ο οποίος μπορεί να ανανεωθεί όσο υπάρχει δουλειά. Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ανεργία και ως εκ τούτου εγκληματικότητα. Μόνον όσοι γεννιούνται εκεί ή παντρεύονται ντόπιους μπορούν να μείνουν εκεί. Το 97% των νησιών είναι εθνικό πάρκο και βέβαια μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και απαγορεύεται να μένουν άνθρωποι οι οποίοι αναγκαστικά μένουν στο υπόλοιπο 3%. Απαγορεύεται να ψαρέψεις, να κυνηγήσεις ακόμα και να ακουμπήσεις οποιοδήποτε ζώο, ψάρι, πτηνό ή έντομο. Αποτέλεσμα είναι τα ζώα να μην φοβούνται τους ανθρώπους, αφού δεν τους βλέπουν ως θηρευτές, κι έτσι να μην κρύβονται ή απομακρύνονται όταν τα πλησιάζαμε. Τα περισσότερα από αυτά είναι ενδημικά, δηλαδή υπάρχουν μόνον στην συγκεκριμμένη περιοχή.
Μου είχαν προτείνει να επιλέξω να μείνω σε πλοίο το οποίο κάθε βράδυ αλλάζει περιοχή κι έτσι μπορείς να δεις πολλά πράγματα. Τα περισσότερα πλοία είναι μικρά και παίρνουν 16 επιβάτες. Εγώ επέλεξα το μεγαλύτερο πλοίο που βρήκα (για να κουνάει λιγότερο) το οποίο έπαιρνε 90 επιβάτες αν κι εμείς ήμαστε μόνο 67. Όλες οι εκδρομές στα Galapagos είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ και εγώ που την έκλεισα 2 μέρες πριν ξεκινήσει πέτυχα πολύ καλύτερη τιμή last minute η οποία όμως για τα δικά μου δεδομένα παρέμενε πολύ ακριβή. Ωφείλω όμως να ομολογήσω ότι ήταν εξαιρετικά οργανωμένη, με πολύ καλούς οδηγούς (οι οποίοι πρέπει να πάρουν ειδική άδεια από τις αρχές του εθνικού πάρκου που ισχύει για 2 χρόνια και μετά πρέπει να ξαναπεράσουν εκπαίδευση), εξαιρετικό hotel service και ακόμα εξαιρετικότερο φαγητό (δυστυχώς). Έτσι από την Πέμπτη 13 Φεβ και για 4 ουσιαστικά μέρες αφού την 5η μετά το πρωινό πήγαμε στο αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε, ήμουν πάνω σ' αυτό το πλοίο από το οποίο κατεβαίναμε 2-3 φορές ημερησίως για να επισκεφτούμε διάφορα σημεία σε ξηρά ή θάλασσα. Από βλακεία μου ξέχασα να πακετάρω την action camera και τελικά μου βγήκε σε καλό διότι αναγκάστηκα να νοικιάσω από το πλοίο μια υποβρύχια Nikon η οποία έβγαζε πολύ καλύτερες φωτογραφίες όταν βουτάγαμε με αναπνευστήρες. Μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω φωτογραφίες και βίντεο για ν' ανεβάσω στο blog και σε 4 μέρες έβγαλα 220 φωτογραφίες και 40 βιντεάκια τα οποία είναι πάρα πολλά για μένα.
Τί είδα λοιπόν; Κατ' αρχάς είδα ιγκουάνα.
Ιγκουάνα της ξηράς...
... θαλάσσια λιονταράκια να θηλάζουν...
Θα έλεγα ότι πέταξα και με πουλιά αλλά θα ήταν ψέματα αφού ο συγκεκριμένος κορμοράνος δεν μπορεί να πετάξει.
Την τελευταία βραδιά καθόμαστε με μερικούς συνταξιδιώτες σε μία από τις βεράντες του πλοίου όταν αυτοί που χαζεύαν την θάλασσα από τις κουπαστές άρχιζαν να φωνάζουν. Πήγα κι εγώ και το θέαμα που αντίκρυσα δεν μπορώ να το περιγράψω. Αν μου το διηγείτο κάποιος άλλος δεν θα τον πίστευα. Αν το έβλεπα στο σινεμά θα έλεγα ότι πρόκειται για επιστημονική (ή άλλη) φαντασία. Υπάρχει ένα ψάρι το οποίο λέγεται flying fish (= ιπτάμενο ψάρι) το οποίο πραγματικά έχει φτερά και πετάει 20-30 μέτρα πολύ γρήγορα και πολύ ευέλικτα. Επειδή όμως είναι ψάρι μετά από κάθε πτήση πρέπει να βουτάει στην θάλασσα. Τα φώτα του πλοίου είχαν προσελκύσει αυτά τα ψάρια όπως και τους θηρευτές τους, τους καρχαρίες. Έτσι σε κάθε πλευρά του πλοίου υπήρχαν καμιά εκατοστή καρχαρίες οι οποίοι κάθε φορά που κάποιο από αυτά τα ψάρια βουτούσε στο νερό έπεφταν πάνω του να το φάνε δίνοντας μάχη ενώ, επειδή ήταν κοντά στην επιφάνεια, δημιουργείτο ένας έντονος παφλασμός από τις βίαιες κινήσεις των καρχαριών. Φαντάζομαι ότι αυτά τα ιπτάμενα ψάρια δεν βλέπουν καλά διότι μερικές φορές βουτούσαν εκεί ακριβώς που ήταν μαζεμένοι οι καρχαρίες. Η φωτογράφιση ήταν πολύ δύσκολη στην σκοτεινή θάλασσα. Για όσους ξέρουν από φωτογραφία θα πω μόνον ότι έπρεπε να βάλω την ταχύτητα στο 2,5 (δηλαδή έμενε το διάφραγμα ανοιχτό μισό δευτερόλεπτο) χωρίς τρίποδο βέβαια.
Μιχάλης
17 Φεβ
Guayaquil
Και μας είχες παρασύρει και περιμέναμε και τους καρχαρίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτός ο Μορφέας.!
Λες μετά τις φωτογραφίες να έβαζα και το βίντεο που κολύμπησα μαζί τους; Χαχα.
ΔιαγραφήΜιχάλη μου ήρθε κάπως με τους καρχαρίες, εδώ από την Θήβα, όχι να ήμουν εκεί. Εδώ στην Θήβα σήμερα ΤΣΙΚΝΟΠΈΜΠΤΗ γυρίζουν κάτι άλλοι καρχαρίες σε ιπτάμενες σούβλες με αρνιά και κοκορέτσια...
ΑπάντησηΔιαγραφή