56. Κολομβία

26 Φεβ
Είχε έρθει η ώρα να αφήσω το Quito κι έτσι το αφού πλήρωσα τον ξενώνα που έμεινα έφυγα για την κοντινή πόλη του Otavalo.
https://www.google.com.ec/maps/dir/%CE%9A%CE%AF%CF%84%CE%BF,+Metropolitan+District+of+Quito/Otavalo/@0.0269372,-78.4689587,11z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x91d59a4002427c9f:0x44b991e158ef5572!2m2!1d-78.4678382!2d-0.1806532!1m5!1m1!1s0x8e2a14969c8ae5ad:0x7594fb6eb6c2239e!2m2!1d-78.2610672!2d0.2343005!3e0?hl=el 

Η απόσταση μέχρι το Otavalo είναι 90 χλμ αλλά εγώ έκανα πάνω από 2 ώρες να πάω αφού η Τετάρτη δεν ήταν αργία πλέον στο Εκουαδόρ κι έτσι το Quito είχε αρκετή κίνηση για να βγείς. Θα μπορούσα να είχα έρθει και με μονοήμερη εκδρομή από το Quito αλλά το κόστος ήταν 60$ και θα έπρεπε να μείνω ακόμα μια μέρα στο Quito. Αφού ήταν στον δρόμο που ούτως ή άλλως θα έπαιρνα για την Κολομβία είπα να έρθω με την μηχανή. Επιπλέον το κόστος του ξενώνα στο Quito ήταν 16$ χωρίς πρωινό ενώ στο Otavalo11$ με πρωινό. Ο ιδιοκτήτης του ξενώνα είναι ένας σκούρος ιθαγενής και ο ξενώνας είναι λιτός αλλά πολύ καλός.

Το Otavalo είναι γνωστό για την υπαίθρια αγορά του η οποία είναι η μεγαλύτερη της Νοτίου Αμερικής. Η αγορά αυτή γίνεται κάθε μέρα αλλά η καλή, η μεγάλη, είναι του Σαββάτου. Τις καθημερινές γίνεται στην κεντρική πλατεία ενώ το Σάββατο γίνεται με κέντρο την πλατεία αλλά και σε όλους τους γύρω δρόμους. Εμένα δεν μου έβγαινε να έρθω Σάββατο, άσε που θα είχε και πολύ κόσμο κι έτσι βρέθηκα στο Otavalo Τετάρτη. Με το που τακτοποιήθηκα στον ξενώνα κατέβηκα στην πόλη για την βόλτα. Η αγορά έχει κυρίως χειροτεχνήματα τα οποία φτιάχνονται από τους ιθαγενείς και ήταν γεμάτη χρώματα.

Οι κάτοικοι του Otavalo είναι οι περισσότεροι ιθαγενείς, απ' ότι είδα, άντρες, γυναίκες φορούν για παπούτσια κάτι σαν εσπαντρίγιες που είναι ανοιχτές στο πλάι και μπροστά στα δάχτυλα και οι νεαρότερες κοπέλες φορούν ένα κεντητό πουκάμισο.

Όλες οι γυναίκες φορούν πολλά κολιέ χρώματος χρυσαφί και οι μητέρες κουβαλούν το παιδί στην πλάτη κρεμασμένο από ένα μαντήλι.

27 Φεβ
Όλο το βράδυ έβρεχε στο Otavalo αλλά το πρωί είχε σταματήσει κι εγώ αφού έφαγα το πρωινό μου, φτιαγμένο από τα χέρια του ιθαγενούς σπιτονοικοκύρη μου, φόρτωσα την μηχανή κι έφυγα για τα σύνορα με την Κολομβία. Μετά από 2,5 ώρες έφτασα στον μοναδικό συνοριακό σταθμό που έχει το Εκουαδόρ με την Κολομβία. Εκεί έφαγα ένα πακέτο διότι, αφ' ενός ως το μοναδικό τελωνείο είχε πολύ κόσμο, αφ' ετέρου έπρεπε ν' αγοράσω ασφάλεια για την μηχανή και αυτό πήρε αρκετή ώρα. Επιπλέον, όταν χρειάστηκε να καταγράψω την μηχανή στο Κολομβιανό τελωνείο, η υπάλληλος έλειπε και ήρθε μετά από κανένα μισάωρο. Της έκανε δε τόσο πολύ εντύπωση η ελληνική άδεια κυκλοφορίας και το δίπλωμα οδήγησης που είχαν μαζευτεί 3 υπάλληλοι του τελωνείου και τα χαζεύαν. Επειδή δεν ήξερα πόση ώρα θα φάω στο τελωνείο είχα προνοήσει και έκλεισα ξενοδοχείο στην πόλη που είναι αμέσως μετά τα σύνορα, και πολύ καλά έκανα διότι από το τελωνείο έφυγα μετά τις 3. Αφού ξεφόρτωσα την μηχανή στο ξενοδοχείο, την ξανακαβάλησα κι έφυγα για ένα κοντινό αξιοθέατο. Στα 15 λεπτά από την συνοριακή πόλη Ipiales βρίσκεται το ιερό προσκύνημα Las Lajas. Εκεί, κατά την παράδοση, το 1754 μία κυρία ενώ βάδιζε με την κωφάλαλη κόρη της βρέθηκαν σε μια καταιγίδα και το κορίτσι μίλησε και είπε ότι είδε μια μορφή στον βράχο. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα κι έτσι με τον καιρό χτίστηκε εκεί μια πολύ ωραία εκκλησία. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη αφού είναι σ' ένα φαράγγι στο οποίο τρέχει ένα ποτάμι.

Πρέπει να περπατήσεις ένα μονοπάτι γύρω στα 15 λεπτά από το πάρκινγκ που αφήνεις το όχημα.

Η εκκλησία μοιάζει με μεσαιωνικό κάστρο με μια τεράστια αψίδα πάνω από το φαράγγι.

Η εκκλησία είναι όμορφη και από μέσα κι εκεί που είναι το ιερό είναι ο βράχος στον οποίο έγινε το θαύμα.

Στην γέφυρα, η οποία χρησιμεύει και για προαύλιο, υπάρχουν αγάλματα αγγέλων που παίζουν διάφορα μουσικά όργανα...

... ακόμα και πιο μοντέρνα όπως σαξόφωνο.

Λίγο πριν τελειώσω την βόλτα μου άρχισε να βρέχει κι επειδή είχα ένα 20λεπτο περπάτημα (στον γυρισμό ήταν ανηφόρα) έκατσα μέσα στην εκκλησία και παρακολουθούσα την λειτουργία περιμένοντας να σταματήσει η βροχή. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η εκκλησία είχε ελεύθερο wifi κι έτσι βγήκα έξω και άρχισα την επικοινωνία μέχρι που σταμάτησε η βροχή κι έφυγα.

28 Φεβ
Αφού πλήρωσα 12 ευρώ στο πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έμεινα στο Ipiales (πρέπει να βγάλουμε τα έξοδα των Galapagos) πήρα τον δρόμο για την πόλη Pasto.
https://www.google.com.co/maps/dir/Ipiales,+%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF,+Pasto,+%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/@1.0169643,-77.5988478,11z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e296be8ff9ef0bb:0x10cc77dc7bc71d2c!2m2!1d-77.6415554!2d0.83002!1m5!1m1!1s0x8e2ed48761b92a73:0x44a368566cc3a522!2m2!1d-77.285787!2d1.2058837!3e0?hl=el
Αν και η απόσταση είναι λιγότερη από 100χλμ έκανα 2,5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη μέσα στο πράσινο και για μεγάλο μέρος ήταν μέσα σ' ένα φαράγγι, αλλά....Σε πολλά σημεία γινόντουσαν έργα και ο δρόμος γινόταν μία μόνο λωρίδα και για τα δύο ρεύματα οπότε εργάτες σταματούσαν μια το ένα ρέυμα και μία το άλλο. Η εναλλαγή όμως δεν γινόταν κάθε 2-3 λεπτά όπως στην Ευρώπη αλλά κάθε 20-30. Έτσι φτάνοντας εκεί έσβηνες την μηχανή και περίμενες. Ευτυχώς δεν έβρεχε. Ο δρόμος όμως, εξ αιτίας των παρακάμψεων, ήταν γεμάτος λάσπες οι δε Κολομβιάνοι οδηγούν εξαιρετικά επικίνδυνα. Τα μηχανάκια, τα οποία ήταν και πολλά, αγνοούσαν τις υποδείξεις των εργατών και έμπαιναν στον δρόμο όταν σ' αυτόν κινούντο οι αντίθετα ερχόμενοι. Επιπλέον προσπερνούν από δεξιά, σε δρόμο με μία μόνον λωρίδα. Τα δε λεωφορεία και φορτηγά βγαίνουν και προσπερνούν σε κλειστές στροφές χωρίς καμία ορατότητα. Κι έτσι αν βλέπεις από απέναντι να σου έρχονται 2 φορτηγά που έχουν κλείσει όλο τον δρόμο σταματάς και τους αφήνεις να προσπεραστούν. Αν μπορείς κάνε κι αλλιώς. Τέλος πάντων, μετά από 2,5 ώρες έφτασα αισίως στο Pasto, βρήκα το ξενοδοχείο μου, ξεφόρτωσα την μηχανή και ξανάφυγα για να πάω στην λίμνη La Cocha που είναι ο κύριος λόγος που επέλεξα να σταματήσω στο Pasto. Η λίμνη απέχει περίπου 30χλμ από το Pasto και για να πας εκεί πρέπει ν' ανεβο-κατέβεις ένα βουνό με πολύ ωραίες στροφές, μέσ' στο πράσινο και με λίγη κίνηση.

Φτάνοντας στην λίμνη υπάρχει ένα κανάλι στο οποίο οι ντόπιοι έχουν δημιουργήσει ένα λιμανάκι και με βάρκες πάνε τους τουρίστες βόλτα στο νησάκι που υπάρχει στην λίμνη. Στις 2 πλευρές του καναλιού υπάρχουν πολύ όμορφα κτίσματα τα οποία είναι εστιατόρια και καφέ.

Σ' ένα απ' αυτά τα εστιατόρια κάθησα να φάω μόνο που δεν πήρα την σπεσιαλιτέ τους, που είναι πέστροφα βέβαια, αλλά κάτι με 4 πόδια. Μετά επέστρεψα από τον ίδιο όμορφο δρόμο στο Pasto.

29 Φεβ
Είχα κλείσει να μείνω στο Pasto 2 μέρες διότι υπολόγιζα ότι την πρώτη μέρα μετά το μεσημέρι θα έβρεχε (όπως γίνεται συνήθως) κι έτσι δεν θα μπορούσα να πάω στην λίμνη La Cocha. Όταν έφτασα τσέκαρα τις 2 εφαρμογές που έχω για τον καιρό και για την πρώτη μέρα μου έδιναν η μία βροχές και η άλλη συννεφιά. Για την δεύτερη μέρα μου έδιναν και οι 2 βροχές. Έτσι πήρα το 50-50 και πήγα την πρώτη μέρα. Και βέβαια, όπως λέει ο Ντένης που είναι πιλότος, οι μετεωρολόγοι είναι μεγάλοι παπατζήδες διότι η 2η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη κι έτσι κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα. Αφού λοιπόν είχα πάει στην λίμνη που ήταν ο κυριότερος λόγος που πήγα στο Pasto την δεύτερη μέρα έκανα βόλτες στην πόλη η οποία δεν λέει και πολλά. Είδα άλλον έναν καθεδρικό...

... έκανα και μερικές βόλτες στην πόλη...

... κάθησα και ήπια έναν καφέ (ζήτησα ντεκαφεϊνέ στην Κολομβία, ιεροσυλία αλλά το έκανα και πήρα να μην πω τί) διαβάζοντας τα νέα στο διαδίκτυο και μ' αυτά που διάβαζα για το τί γίνεται στον Έβρο και τα νησιά σκέπτομαι μήπως δεν γυρίσω ποτέ πίσω.

Μιχάλης
29 Φεβ
Pasto