Εθνικά πάρκα Kakadu και Nitmiluk

25 Ιανουαρίου (χρόνια πολλά στους Γρηγόρηδες), τρίτη μέρα στο Darwin και είχα κανονίσει να πάω εκδρομή στο Kakadu National Park. Φύγαμε από το ξενοδοχείο το πρωί κατά τις 6:15 (ΩΧ!!) με κανονικό λεωφορείο αυτή την φορά και πήραμε τον Arnhem Highway προς τα δυτικά και τα νότια για το πάρκο Kakadu τ' οποίο είναι 20.000 τετραγωνικά χλμ (λίγο μικρότερο από το Βέλγιο δηλαδή). Αφού σταματήσαμε κάπου για καφέ διότι ακόμα κοιμόμαστε, η πρώτη ουσιαστική μας στάση ήταν σ' ένα μουσείο με τέχνη των Αβοριγίνων. Οι φωτογραφίες απαγορευόντουσαν εκεί για λόγους σεβασμού προς τους Αβορίγινες (μας είπε ο ξεναγός). Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Λες κι αν βγάζεις φωτογραφίες δεν τους σέβεσαι. Τέλος πάντων, εμένα, που αυτού του είδους η τέχνη δεν μου λέει και πολλά, μου φάνηκε πολύ πρωτόγονη.
Η επόμενη στάση ήταν για βαρκάδα στον ποταμό Yellow Waters Billabong. Billabong, εκτός από την γνωστή μάρκα ρούχων, είναι και οι περιοχές που ξεμένει νερό όταν η στάθμη ενός ποταμού πέφτει. Νερόλακοι δηλαδή. Το ποτάμι, που αυτή την εποχή είναι λίγο φουσκωμένο, είναι γεμάτο κροκόδειλους αλλά αφού δεν τους πετάγαμε κοτόπουλα δεν εμφανιζόντουσαν. Η φύση όμως ήταν καταπληκτική.

Δυστυχώς το παρακάτω βίντεο που είναι τραβηγμένο με την φωτογραφική δεν αποδίδει την ομορφιά του τοπίου.

Λίγο πιο πέρα από το σημείο που κάναμε την κρουαζιέρα μας στον ποταμό είχε μια ξενοδοχειακή εγκατάσταση με μπάνγκαλοους, πισίνα και εστιατόριο στ' οποίο φάγαμε το γεύμα μας.

Μετά το γεύμα πήγαμε σ' ένα σημείο του πάρκου που υπήρχαν τοιχογραφίες Αβοριγίνων. Κι εδώ η τέχνη μου φάνηκε πρωτόγονη.

Από εκεί ξεκινήσαμε για την 2,5 ωρών επιστροφή προς το Darwin.

Την επομένη, 26 Ιαν, εθνική γιορτή των Αυστραλών (γιορτάζουν την ημέρα που ο Πλοίαρχος Κουκ έπιασε Αυστραλία) και τελευταία δική μου μέρα στο Darwin είχα κανονίσει να πάω εκδρομή στο φαράγγι Katherine. Ξεκινήσαμε πάλι στις 6 το πρωί (ΩΧ πάλι) το μακρύ ταξίδι για τον Νότο. Το Katherine Gorge απέχει περίπου 340 χλμ από το Darwin οπότε έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς για να προλάβουμε να γυρίσουμε. Πρώτη στάση ήταν το πολεμικό νεκροταφείο του ποταμού Αδελαΐδα (εκτός από την πόλη υπάρχει και ποταμός με το ίδιο όνομα. Και τα δύο έχουν πάρει την ονομασία τους από την Αδελαΐδα που ήταν σύζυγος του βασιλιά της Αγγλίας εκείνη την εποχή). Κατά την διάρκεια του Β' ΠΠ το Darwin βομβαρδίστηκε κάμποσες φορές από την Ιαπωνική αεροπορία με πρώτη φορά λίγες εβδομάδες μετά το Pearl Harbor και με περισσότερα αεροπλάνα απ' ότι στο Perl Harbor. Πολλοί από τους νεκρούς αυτών των επιδρομών είναι θαμένοι σ' αυτό το νεκροταφείο και όπως όλα τα αντίστοιχα νεκροταφεία του εξωτερικού που έχω πάει είναι όλα ζυγισμένα και στοιχισμένα.

Συνεχίζοντας προς τον νότο κάναμε μια στάση για καφέ και μετά συνεχίσαμε στον δρόμο για το Εθνικό Πάρκο Nitmiluk. Η πρώτη στάση ήταν στον καταράκτη Edith ο οποίος σχημάτιζε μια λιμνούλα και όποιος ήθελε μπορούσε να κολυμπήσει.

Συνεχίσαμε για άλλη 1,5 ώρα μέχρι να φτάσουμε στο Εθνικό Πάρκο και το φαράγγι Katherine. Εκεί αφού φάγαμε για μεσημέρι πήραμε ένα καραβάκι για να μας κάνει μια βόλτα στον ποταμό που ρέει μέσα στο φαράγγι. Το τοπίο κι εκεί όμορφο.

Σε κάποιο σημείο βγήκαμε από το βαρκάκι, περπατήσαμε στα βράχια για να δούμε βραχογραφίες των Αβοριγίνων...

...ξαναμπήκαμε στο καραβάκι, πήγαμε λίγο πιο κάτω, ξαναβγήκαμε, ξαναπερπατήσαμε και βρεθήκαμε σ' έναν ακόμα καταράκτη ο οποίος και αυτός σχημάτιζε λίμνη και ο κόσμος κολυμπούσε.

Φεύγοντας κι από εκεί το καραβάκι μας γύρισε πίσω απ' όπου ξεκινήσαμε. Η ώρα είχε πάει 4 κι έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής διότι είχαμε και 340 χλμ μπροστά μας. Κάνοντας μια στάση ακόμα σ' ένα roadhouse (έτσι λένε εδώ τα μαγαζιά που είναι πάνω στον δρόμο και έχουν φαγητό, καφέ και βενζινάδικο) φτάσαμε στο Darwin γύρω στις 8:45 το βράδυ εν μέσω μιας τροπικής καταιγίδας.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα αύριο 27 Ιαν θα έφευγα με προορισμό το κέντρο της Αυστραλίας όπου υπάρχει ένας τεράστιος μονολιθικός βράχος. Οι Αβορίγινες τον λένε Uluru και οι Αγγλόφωνοι τον έλεγαν Ayers Rock αλλά τώρα τελευταία έχει επικρατήσει το Uluru. Το κόστος όμως της διαμονής για 3 βράδυα εκεί έβγαινε στα 500 περίπου ευρώ, συν ενοικίαση αυτοκινήτου συν τα αεροπορικά (δεν έχει απευθείας πτήση) θα μου έφτανε στο χιλιάρικο. Έτσι έκρινα ότι ήταν πολύ ακριβό για τα δεδομένα και ανέστειλα την δραστηριότητα. Αντ' αυτού θα επιστρέψω στον Ζώη και την Μαρία στην Μελβούρνη και αν βρω καλύτερες τιμές ίσως έρθω. Άλλωστε από την Μελβούρνη, αν και είναι πιο μακρυά, έχει απευθείας πτήσεις. Θα δούμε.

Μιχάλης
Darwin
26 Ιαν.

Darwin

Στις 22 Ιαν. το πρωί πήγα στο αεροδρόμιο του Περθ, παρέδωσα το αυτοκίνητο που είχα νοικιάσει και πήρα το αεροπλάνο για τον τροπικό βορρά της Αυστραλίας. Έτσι 20 μέρες περίπου αφ' ότου έφυγα από το τροπικό Cairns βρέθηκα στ τροπικό Darwin. Όπως έγραφα και όταν ήμουν στο Cairns σ' αυτήν την περιοχή του κόσμου είναι η εποχή των βροχών τώρα. Ένας ξεναγός μας εξηγούσε  ότι εδώ δεν έχει 4 εποχές αλλά 2. Την εποχή των βροχών (wet season) και την στεγνή εποχή (dry season). Ενώ η θερμοκρασία δεν είναι πολύ υψηλή (γύρω στους 30 βαθμούς) η υγρασία είναι στο 95% κι έτσι με το που βγαίνεις έξω από έναν κλιματιζόμενο χώρο σε πιάνει η ανάσα σου. Εννοείται ότι παντού δουλεύουν τα κλιματιστικά ασταμάτητα. Την πρώτη μου μέρα στο Darwin είπα να κάνω μια βόλτα να γνωρίσω την πόλη. Ο πληθυσμός της είναι στις 140.000 περίπου και ουσιαστικά το κέντρο είναι 3 παράλληλοι δρόμοι. Πήρα ένα από αυτά τα λεωφορεία Hop on - hop off και ξεκίνησα την ξενάγηση. Περάσαμε από ένα όμορφο προάστιο με την λίμνη Alexander...

... όπου τα καγκουράκια βοσκούσαν ανέμελα στο λιβάδι (εδώ δεν ταιριάζει το "μέχρι να έρθει το Πάσχα στην Ελλάδα" που είπαμε για τα αρνάκια Νέας Ζηλανδίας)...

...και κατεβήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Εκεί δεν έχει και τίποτα ενδιαφέρον για φωτογραφία εκτός από το waterfront (= παραλία).

Αν προσέξετε στο βάθος της φωτογραφίας υπάρχει ένα τείχος που ουσιαστικά απομονώνει αυτό το λιμανάκι από την ανοιχτή θάλασσα και μόνο εκεί μπορείς να κολυμπήσεις. Αυτό διότι στην θάλασσα κυκλοφορούν κροκόδειλοι του αλμυρού νερού και καλά είναι ν' αποφύγεις τα πολλά-πολλά μαζί τους. Ακριβώς δίπλα έχουν φτιάξει μια τεχνητή παραλία με μηχανισμό που δημιουργεί κύματα για να παίζουν τα παιδιά (είχα δει κάτι παρόμοιο και στην Νότια Αφρική το 2012).

Η περιοχή εκεί είναι όμορφη με καφέ και εστιατόρια τριγύρω και αρκετό (τροπικό) πράσινο.

Σ' ένα από αυτά τα καφέ κάθησα λίγο να ξαποστάσω και μ' έπιασε μια βροχή (μα τί βροχή!!!).

Το βράδυ που βγήκα για δείπνο πήγα σε μια ταβέρνα κι έφαγα κροκόδειλο σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές. Το 1994 στην Νέα Ορλεάνη, στο δέλτα του Μισσισιπή, είχα φάει αλιγάτορα μαγειρεμένο αλά καγιέν (cajun στ' αγγλικά) που είναι τοπική συνταγή. Μπορώ λοιπόν να πώ ότι το κρέας του αλιγάτορα μοιάζει με το κρέας του κροκόδειλου. Άλλωστε ίδια φάρα είναι όλα αυτά.

Την δεύτερη μέρα στο Darwin, 24 Ιαν, είχα κανονίσει εκδρομή στο εθνικό πάρκο Litchfield. Πήγαμε μ' ένα περίεργο όχημα που εξωτερικά έμοιαζε περισσότερο με φορτηγό παρά λεωφορείο.

Κάναμε πρώτα μια στάση στους καταράκτες Florence...

.... όπου μερικοί κολύμπησαν...

.... ενώ εγώ έκανα βόλτες μέσα στην πλούσια βλάστηση για να βγάλω φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε στον εντυπωσιακό καταράκτη Tolmer...

... και από εκεί στους καταράκτες Wangi...

... όπου παρ' ότι σχηματίζει μια ωραία λιμνούλα, το κολύμπι απαγορευόταν αυτή την εποχή.

Ενδιαφέρουσα επιγραφή που σου λέει ότι αν σου την πέσει κροκόδειλος μπορεί να σε τραυματίσει ή να σε σκοτώσει. Αλλά ίσως και όχι!! Έτσι δεν είναι;
Τέλος, πήγαμε και κάπου που το κολύμπι δεν απαγορευόταν κι έτσι κολύμπησα κι εγώ για να δροσιστώ.

Επιστρέφοντας προς την πόλη σταματήσαμε κάπου να δούμε φωλιές τερμιτών η μεγαλύτερη εκ των οποίων ήταν ύψους 6 μέτρων αλλά έβρεχε τόσο πολύ που δεν βγήκαμε από το λεωφορείο.
Λίγο πριν την πόλη σταματήσαμε σ' ένα πάρκο να ταϊσουμε σε μια λίμνη ψάρια baramundi, αλλά αντί για τα ψάρια εμφανίστηκαν κάτι...

... σαύρες κι εν τέλει ταΐσαμε αυτές οι οποίες, σαν ερπετά που είναι, τα έτρωγαν τα ψάρια αμάσητα.

Μιχάλης
Darwin
24 Ιαν.

Perth

Μετά την καυτή μου εμπειρία στο Coober Pedy επέστρεψα στην Αδελαϊδα για να πετάξω στο Περθ. Όταν ήμουν στην Μελβούρνη και σχεδίαζα αυτό το μέρος του ταξιδιού αρχική μου επιθυμία ήταν να το κάνω με τραίνο για να μπορώ να βλέπω έξω. Η οδική απόσταση είναι 2700 χλμ οπότε το αυτοκίνητο δεν έπαιζε. Στην Αυστραλία υπάρχουν 3 βασικές σιδηροδρομικές γραμμές: Η Βορράς - Νότος που ξεκινάει από το Darwin και καταλήγει στην Αδελαϊδα ή αντίστροφα, η Ινδικός - Ειρηνικός που συνδέει το Περθ με το Σίδνεϋ και περνάει από την Αδελαϊδα και τέλος η γραμμή που κινείται κατά μήκος της Ανατολικής Ακτής που είναι και οι μεγαλύτερες πόλεις. Εγώ θα έπαιρνα το Ειρηνικός - Ινδικός που ερχόταν από Σίδνεϋ για Πέρθ.
Το ταξίδι με το τραίνο διαρκεί περίπου 30 ώρες με 2 διανυκτερεύσεις το οποίο δεν με ενοχλούσε αλλά το κόστος ήταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ. Και για να γίνομαι πιο σαφής κοστίζει 1600 δολλάρια (περιπου 1100 ευρώ) all inclusive. Είναι γεγονός ότι εκτός από την μετάβαση και το φαγητό περιλάμβανε και ξεναγήσεις σε διάφορα μέρη που πέρναγε το τραίνο. Και πάλι όμως το κόστος ήταν πανάκριβο. Έτσι προτίμησα να πάω με αεροπλάνο τ' οποίο κόστισε περίπου 200 ευρώ.
Έφτασα στο Περθ το απόγευμα της Παρασκευής 18 Ιαν, πήρα από το αεροδρόμιο το αυτοκίνητο που είχα νοικιάσει και πήγα κατευθείαν στο Β&Β που είχα κλείσει.
Την επόμενη μέρα κατέβηκα στο κέντρο της πόλης για να το περπατήσω. Όπως και οι άλλες πόλεις της Αυστραλίας που επισκέφθηκα το κέντρο είναι γεμάτο ουρανοξύστες χωρίς να λείπουν και τα κλασσικά κτίρια του 19ου αιώνα.

Η εικόνα που φαίνεται πάνω από την επιγραφή Perth είναι στρογγυλή οθόνη.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα τις βόλτες στο κέντρο και πήρα το τραίνο και πήγα στην παραθαλάσσια περιοχή Fremantle για την οποία είχα ακούσει καλά λόγια. Και όντως η περιοχή είναι γεμάτη από εστιατόρια, καφέ και μπαρ τα οποία όμως δεν είναι στην θαλασσα αλλά πιο μέσα. Είχε ένα Αραβο-τούρκικο κεμπαπτζίδικο με την ευρηματική ονομασία "Ο Αλή Μπαμπά και τα 40 πιάτα". Είχε και μια κλειστή αγορά σαν της Αδελαϊδος αλλά με πάρα πολλά μαγαζιά και πάρα πολλά πράγματα. Μέχρι και κατάστημα οπτικών. Πάνω απ' όλα όμως είχε χρώματα.

Την επόμενη μέρα, 20 Ιαν (χρόνια πολλά στους Ευθυμίους/Ευθυμίες) η πρόγνωση έλεγε ότι η θερμοκρασία θα φτάσει 40 βαθμούς. Δεν ξέρω τί γίνεται και με κυνηγάει ο καύσωνας! Η Μελβούρνη την ίδια μέρα είχε 24 βαθμούς.
Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα προς το κέντρο. Εκεί κοντά υπάρχει ένας λόφος μ' ένα πάρκο, το Kings Park, τ' οποίο έχει ωραία θέα πρός το κέντρο της πόλης...

...και στ' οποίο υπάρχει και το μνημείο γι αυτούς που έπεσαν στον πόλεμο.

Μετά κατέβηκα προς το λιμάνι της πόλης όπου υπάρχουν μοντέρνα κτίρια.

Σκέφτηκα να πάω προς μια περιοχή της πόλης που είναι στην θάλασσα και έχει πολλά φαγο-ποτάδικα χτισμένα πάνω σε αποβάθρα. Λέγεται Hillarys boat harbour και από τ' όνομα καταλαβάινετε ότι είναι μαρίνα. Έχει ένα τεράστιο πάρκινγκ γι αυτοκίνητα που ρυμουλκούν τρέυλερ με βάρκα και είχε 6 γλύστρες για να βάζουν και να βγάζουν τα πλεούμενα.

Ήταν Κυριακή και είχε 40 βαθμούς και σκέφτηκα να πάω στην θάλασσα. Όπως καταλαβαίνει κανείς δεν ήμουν μόνος μου.

Είχα πάρει και το μαγιώ μου μαζί μπας και βουτήξω αλλά σκιά δεν είχε ούτε για δείγμα, αν εξαιρέσεις κάτι δενδράκια στο γκαζόν τα οποία ήταν πιασμένα από πολυμελείς οικογένειες. Η παραλία που βρίσκεται εκεί λέγεται Sorrento (κι αυτή;) έτσι μετά το Sorrento της Νάπολης που πήγα τον Μάϊο και το Sorrento της Victoria που βρέθηκα στις αρχές του χρόνου, σήμερα βρέθηκα και στο Sorrento της Δυτικής Αυστραλίας.

Ξημέρωσε και η 21η Ιανουαρίου που συμπλήρωσα 2 μήνες εδώ στις κάτω γειτονιές και ουσιαστικά ήταν η τελευταία μέρα μου στην περιοχή του Perth. Νωρίς, μετά το πρωινό που μου σέρβιρε ο Ταϊβανέζος ιδιοκτήτης του Β&Β που μένω, πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα γύρω στα 200 χλμ βόρεια του Perth σε μια περιοχή που λέγεται the Pinnacles και βρίσκεται στο εθνικό πάρκο Nambung. Ανεβαίνοντας προς τα εκεί ο δρόμος έχει χαμηλή βλάστηση με θάμνους και μερικά μικρά δένδρα και στον χώρο του πάρκου η βλάστηση δίνει την θέση της σ' έρημο με άμμο και ορισμένους αβεστολιθικούς βράχους με περιέργα σχήματα. Μπορεί κάποιος είτε να περπατήσει είτε να οδηγήσει ανάμεσα σ' αυτούς τους περίεργους βράχους.

Στο βάθος η άμμος γίνεται κάτασπρη.

Εμένα, για να είμαι ειλικρινής, μου θύμισε λίγο την λευκή έρημο της Αιγύπτου στην οποία πήγα ακριβώς 2 χρόνια πριν, τον Ιανουάριο του 17.

Λευκή έρημος στην Αυγυπτιακή Σαχάρα.

Αφού είδα ότι είχα να δω εκεί πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Σταμάτησα σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό που λεγεται Lancelin για καφέ. Εκεί γύρω στα 200 μέτρα από την θάλασσα υπήρχαν αμμόλοφοι τόσο άσπροι που έμοιαζαν για χιόνι. Σ' αυτούς τους αμμόλοφους οι Αυστραλοί κάνουν ότι και στο χιόνι: snowboard, μόνο που επειδή γίνεται στην άμμο το λένε sandboard.

Το βράδυ όταν βγήκα για φαγητό πέρασα από τον παραλιακό δρόμο για να δω τον ήλιο να βυθίζεται στον Ινδικό ωκεανό...

....και συνέχισα στο Scarborough για φαγητό. Έτσι μετά το Scarborough της Αγγλίας που βρέθηκα το 2016 και το Scarborough fair των ΗΠΑ που βρέθηκα το 1994 σήμερα βρέθηκα στο Scarborough του Πέρθ.

Μιχάλης
Perth
21 Ιαν.