Grecia Salentina

Δευτέρα πρωί και τέλος και ο Τάραντας. Αφού κάναμε check-out από το ξενοδοχείο μας πήραμε το δρόμο για την Grecia Salentina και τα χωριά της Απουλίας. Η Απουλία λέγεται Πούλια (Puglia) στα ιταλικά και πρακτικά είναι το τακούνι από την ιταλική μπότα. Είχαμε εντοπίσει από το ίντερνετ τα ελληνόφωνα χωριά κι έτσι στο πρώτο που πήγαμε, στο Maruggio, σταματήσαμε όταν είδαμε κάποιους παππούδες να κάθονται σ' ένα παγκάκι και να σχολιάζουν τους περαστικούς. Σκεφτήκαμε ότι αφού είναι παππούδες σίγουρα θα μιλάνε την ελληνική διάλεκτο. Τελικά τα μόνα ελληνικά πού ήξεραν ήταν αυτά που είχαν μάθει από Έλληνες εργάτες όταν δούλευαν μαζί στην Γερμανία όπως μ@λ@κ@ς, κ@ργιόλα, θα γ@μ...σω κλπ. Δεν μου φάνηκαν και τόσο αρχαϊζοντα και σίγουρα δεν είχαν την ποιητικότητα των στίχων που ακούγονται στις ταραντέλλες. Χαιρετήσαμε τους παππούδες και φύγαμε για να πάμε στην μεγαλύτερη "ελληνική" πόλη, στην Καλλίπολη. Είναι η δεύτερη Καλλίπολη που επισκέπτομαι (μου φαίνεται ότι υπάρχει και μία στον Πειραιά αλλά δεν έχω πάει), με πρώτη την Καλλίπολη του Ελλησπόντου που βρέθηκα το 2015. Οι Τούρκοι οι οποίοι είναι κομπλεξικοί και προσπαθούν να αποδείξουν ότι όλα στην χώρα τους είναι τουρκικά την έχουν ονομάσει Gelibolu ενώ οι Ιταλοί που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα την λένε Galipolis. Το αστείο είναι ότι στους τελευταίους πολέμους που έχουμε κάνει με αυτά τα δύο κράτη, τους Ιταλούς κερδίσαμε και από τους Τούρκους χάσαμε. Η Καλλίπολη είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη με ωραία παραλία αλλά (χωρίς να την καλοδώ) εμένα δεν μ' ενθουσίασε.

Φεύγοντας από την Καλλίπολη πήραμε το δρόμο για τα εσωτερικά χωριά της Απουλίας και περάσαμε από το Galatone, το Galatina και φτάσαμε στο Martano το οποίο είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής. Εκεί, όπως και σε άλλα χωριά της περιοχής, μια πινακίδα σε καλωσορίζει στα ελληνικά...

.... ενώ υπάρχουν κι άλλες επιγραφές όπως η παρακάτω:

Μετά το Martano πήγαμε στο Caprignano Salentino τ' οποίο είναι και το χωριό που είχαμε κλείσει να μείνουμε. Ο σπιτονοικοκύρης μας, ο Lucciano, ο οποίος είναι αρκετά μεγάλος δεν μίλαγε λέξη ελληνικά (φαίνεται δεν πήγε Γερμανία) αλλά ούτε και κανένας άλλος που συναντήσαμε.

Την επόμενη μέρα, Τρίτη, πήραμε τις μηχανές για να κάνουμε μια βόλτα στην χερσόνησο της Απουλίας. Ξεκινήσαμε από το χωριό Castignano de Greci (=Καστινιάνο των Ελλήνων), συνεχίσαμε στο Maglie για να πάρουμε έναν γρήγορο δρόμο και να καταλήξουμε στην Leuca τ' οποίο είναι το νοτιότερο σημείο της Απουλίας (Leuca δεν σημαίνει τίποτα στα ιταλικά αλλά πολύ πιθανόν να βγήκε από το ελληνικό "λεύκα").

 Εκεί σταματήσαμε για έναν καφέ σε ένα πολύ ωραίο περίπτερο.

Ενώ η θερμοκρασία άρχισε ν' ανεβαίνει εμείς πήραμε τον δρόμο SP 358 για ν' ανεβούμε την χερσόνησο της Απουλίας από την ανατολική πλευρά. Ο δρόμος κινείτο σχεδόν σε όλο το μήκος του κοντά στην θάλασσα και δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματήσαμε για φωτογραφίες.

Καταλήξαμε στο Otranto που είναι το πιο κοντινό σημείο της Ιταλίας στα Βαλκάνια και συγκεκριμένα είναι απέναντι από την Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου. Είναι το σημείο που στις αρχές της δεκαετίας του 90 οι Αλβανοί ερχόντουσαν κατά μιλιούνια στην Ιταλία και οι Ιταλοί τους πετάγανε στην θάλασσα (τότε δεν υπήρχαν αλληλέγυοι να φωνάξουν). Τα στενά του Οτράντο ουσιαστικά χωρίζουν την Αδριατική θάλασσα στο Βορρά από το Ιόνιο πέλαγος στον Νότο και είχαν στρατηγική σημασία για την Ιταλία και την Γιουγκοσλαβία αφού αν αποκλειόντουσαν έκλειναν μέσα στις Αδριατική τους αντίστοιχους στόλους. Τέλος με τις γεωπολιτικές αναλύσεις.

Φτάσαμε καταμεσήμερο στο Otranto, έκανε ζέστη πάνω από 30 βαθμούς και ο κόσμος είτε κοιμόταν στα σπίτια τους είτε ήταν στις παραλίες.

Εμείς σταματήσαμε στην γιαγιά Τίνα να πιούμε κάτι δροσιστικό:

Αφού δροσιστήκαμε αρκετά, φύγαμε για το χωριό μας και ξανακατεβήκαμε το βράδυ για φαγητό και ποτό.

Έτσι ξημέρωσε και η Τετάρτη, τελευταία μέρα μας στην Ιταλία και αφού χαιρετήσαμε τον σπιτονοικοκύρη μας, ο οποίος ήταν εξόχως εξυπηρετικός, φύγαμε για το χωριό τ' οποίο όχι μόνον ανήκει στην Μεγάλη Ελλάδα αλλά έχει και ελληνικό όνομα: Καλημέρα.

Στην πλατεία του χωριού βρήκαμε μερικούς ανθρώπους και όταν τους ρώτησα αν μιλάει κανείς ελληνικά μου απάντησαν:"όλοι". Τελικά πράγματι αυτοί οι άνθρωποι μιλούσαν γκρεκάνικα (grico στην τοπική διάλεκτο) αλλά όπως είναι φυσικό ήταν δύσκολο να τους καταλάβω. Με παρότρυναν να πάω στο μουσείο τους αλλά λόγω ελλείψεως χρόνου δεν πήγα.

Η μεγαλύτερη πόλη της Grecia Salentina είναι το Lecce το οποίο δεν ήταν πολύ μακρυά και έτσι πήγαμε να το δούμε.

Ο Καθεδρικός του Lecce

Ο Καθεδρικός του Lecce μέσα

Η κρύπτη του Καθεδρικού του Lecce

Τελικά κινηθήκαμε προς το Μπρίντεζι (Βρινδήσιον στα ελληνικά) διότι πλησίαζε και η ώρα. Κι ενώ είχαμε αράξει στο λιμανάκι και απολαμβάναμε το τελευταίο μας gelato ένα πλοίο άρχισε να έρχεται απειλητικά κοντά μας.

Τελικά, ευτυχώς δεν μας χάλασε την απόλαυση του gelato κι έτσι κινηθήκαμε προς το λιμάνι να πάρουμε το καράβι που θα μας έπαιρνε από την Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia) για να μας πάει στην Μικρή.

Έτσι τέλειωσε άλλο ένα ταξίδι κι εγώ γύρισα στο σπίτι μου στην Νότια, πλέον, Μακεδονία αφού την Βόρεια την δώσαμε σ' άλλους.

Μιχάλης
Θεσσαλονίκη, Νότια Μακεδονία
14 Ιουνίου

Από την Σικελία στην Καλαβρία και στην Απουλία

Σάββατο πρωί αφήσαμε πίσω μας την όμορφη Ταορμίνα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην ηπειρωτική Ιταλία. Φτάσαμε στην Μεσσίνα και πήραμε το φέρυ για να διασχίσουμε τα στενά της Σκίλλας και της Χάρυβδης όπως λέγεται το στενό ανάμεσα στην Σικελία και την Καλαβρία, εξ αιτίας των θαλάσσιων ρευμάτων που υπάρχουν και τα οποία δυσκόλευαν τους ναυτικούς πριν εφευρεθούν τα μηχανοκίνητα σκάφη.
Περνώντας στο Ρήγιο της Καλαβρίας (Regio di Calabria στα ιταλικά) είχαμε σκοπό να πάμε μέχρι τον Κρότωνα. Πήραμε λοιπόν τον παραλιακό δρόμο από το Ρήγιο και μετά από αρκετές ώρες βγήκαμε στον Κρότωνα. Η διαδρομή περνάει από μερικές πανέμορφες παραλίες με ωραίο σμαραγδένιο χρώμα στην θάλασσα αλλά γενικά δεν είναι αναπτυγμένη. Έτσι λοιπόν, μετά τις Συρακούσες όπου είχε ζήσει ο Αρχιμήδης πήγαμε και στον Κρότωνα που είχε ζήσει ο Πυθαγόρας. Ο ιδιοκτήτης του Β&Β που μείναμε μας είπε ότι οι κατοικοι του Κρότωνα λέγονται Pitagoristi(!).
Κάνοντας μια βόλτα στην πόλη δεν είδα τίποτα να μ' ενθουσιάζει. Έχει ένα παραλιακκό μέτωπο αλλά όπως είπαμε και με τον Ντένη θυμίζει λίγο Ασπροβάλτα. Ενδιαφέρον ήταν το εστιατόριο που φάγαμε το οποίο έβγαζε μιά βεράντα που στηριζόταν με κολώνες μέσα στην θάλασσα.

Κυριακή πρωί φύγαμε από τον Κρότωνα με προορισμό τον Τάραντα. Στον δρόμο κάναμε και μια στάση να δούμε το χωριό Matera στο οποίο οι κάτοικοι μέχρι την δεκαετία του 50 έμεναν σε σπηλιές σαν τρωγλοδύτες. Έτσι μεγάλο μέρος του χωριού, το οποίο λέγεται Sassi, είναι χαμηλότερα από το υπόλοιπο χωριό.

Το απόγευμα φτάσαμε στον Τάραντα και αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο βγήκαμε βόλτα στην πόλη.

Στην παλιά πόλη του Τάραντα υπάρχει ένα μικρό κάστρο τ' οποίο ανήκει στο Ιταλικό ναυτικό. Το ναυτικό λοιπόν βάζει έναν υπαξιωματικό και προσφέρει δωρεάν ξενάγηση σε όποιον θέλει  σχεδόν κάθε 2 ώρες από τις 9:30 το πρωί μέχρι τις 1:30 μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι, μετά το δείπνο πήγαμε και εμείς στο κάστρο....

....να παρακολουθήσουμε την ξενάγηση η οποία δυστυχώς ήταν μόνον στα ιταλικά. Μεταξύ των εκθεμάτων που βρέθηκαν στις ανασκαφές του κάστρου ήταν κι ένα αργύριο της εποχής του Ιησού σαν τα 30 που πήρε ο Ιούδας. Παρακάτω φαίνεται φωτογραφημένο μέσα από μεγενθυντικό φακό.

Αύριο θα φύγουμε για τα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας και της Grecia Salentina.

Μιχάλης
Τάραντας
10 Ιουνίου

Συρακούσες - Αίτνα - Ταορμίνα

Στις 7 του μηνός στις 12 το μεσημέρι πήραμε το καράβι και εν μέσω δυνατού ανέμου σαλπάραμε για πίσω στην Σικελία στην οποία αποβιβαστήκαμε 2 ώρες αργότερα. Βγαίνοντας από το πλοίο βάλαμε πλώρη για Συρακούσες (οξύμωρον ότι βάλαμε πλώρη αφού βγήκαμε από το πλοίο). Στον δρόμο για τις Συρακούσες κάναμε μια στάση σε μια μικρή πόλη που λέγεται Νότο. Το κέντρο ήταν βέβαια πεζοδρομημένο, είναι χαρακτηρισμένο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, και κάναμε μια βόλτα πριν κάτσουμε για καφέ και γλυκό cannolo, τυπικό της Σικελίας από ότι μου έχουν πει.

Φτάνοντας στις Συρακούσες πήγαμε κατευθείαν στο νησάκι της Ορτυγίας. Συνδέεται με την ακτή με 2 γέφυρες περίπου 50 μέτρων η κάθε μία και είναι το πιο τουριστικό μέρος της πόλης αφού είναι κατά βάση πεζοδρομημένο και γεμάτο στενάκια με εστιατόρια, καφέ και μαγαζιά. Σε μια μεγάλη πλατεία υπάρχει ο καθεδρικός ναός ο οποίος χτίστηκε πάνω στον παλιό ναό της Αθηνάς κυριολεκτικά αφού στην τοιχοποιία του καθεδρικού έχουν ενσωματωθεί και οι κίονες του ναού της Αθηνάς.

Συνεχίσαμε κάμποση ώρα ακόμα βγάζοντας φωτογραφίες, φύγαμε για να εγκατασταθούμε στο Β&Β και επιστρέψαμε ξανά το βράδυ για φαγητό και φυσικά gelato.

Ευ ζειν στις Συρακούσες.

Το επόμενο πρωί κάναμε check-out από το Β&Β και φύγαμε για να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα της πόλης. Ξεκινήσαμε από τον νέο καθεδρικό ναό ο οποίος είναι σε φουτουριστικό στύλ.

Συνεχίσαμε με το αρχαιολογικό πάρκο των Συρακουσών εντός του οποίου υπάρχουν ένα ελληνικό θέατρο...

...και μια σπηλιά όπου ήταν το μαντείο του Διονύσου.

Φεύγοντας από τις Συρακούσες πήγαμε στην Αίτνα. Φτάνεις πολύ ψηλά, περίπου στα 1900 μέτρα, με το όχημα όπου υπάρχει ένα μεγάλο πάρκινγκ και πολλά εστιατόρια, καφέ κλπ. Από εκεί  μπορεί κάποιος, αφού δώσει 30 ευρώ, να πάρει ένα τελεφερίκ και να πάει στα 2500 μέτρα και αν δώσει άλλα 25 μπορεί ν' ανέβει ακόμα παραπάνω με ειδικά λεωφορεία. Εμείς φτάσαμε μέχρι τα 2500 μ. απ' όπου θαυμάσαμε το τοπίο γύρω, τ' οποίο είναι όλο κατάμαυρο από την λάβα.

Χθες στις Συρακούσες θεωρούσα ότι η Ορτυγία ήταν το καλύτερο μέρος της Σικελίας απ' αυτά που επισκεφθήκαμε. Μέχρι που σήμερα είδα την Ταορμίνα και αναθεώρησα. Πολύ όμορφο χωριό, με πολύ ωραία εστιατόρια καφέ και καταστήματα και με πολύ ωραίο και στυλάτο κόσμο. Μείναμε σ' ένα Β&Β λίγο πιο έξω και κατεβήκαμε το απόγευμα στην Ταορμίνα για βόλτες και φαγητό.

Κλείσαμε την βραδυά μας στο μπαρ που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία (πάνω από την πισίνα) ακούγοντας ζωντανή τζαζ και πίνοντας μοχίτο (τ' οποίο ακριβοπληρώσαμε, αλλά η φτώχεια θέλει καλοπέραση). Ήταν η τελευταία μας βραδυά στην Σικελία αφού αύριο περνάμε πίσω στην Καλαβρία.

Μιχάλης
8 Ιουνίου
Ταορμίνα