22 Δεκ
Μετά από 5 μέρες στην Salta έπρεπε να φύγω. Πήρα την Ruta 9 προς San Salvador de Jujui. Δεν ήξερα ότι ο δρόμος θα ήταν τόσο ωραίος! Θεόστενος, με λίγη κίνηση, πολύ πράσινο και πολλές στροφές. Αφού δεν ήθελα να σταματήσω. Παρ' όλα αυτά, σταμάτησα κι έβγαλα 2 φωτογραφίες.
Κάποια στιγμή μπλέχτηκα και σ' έναν αγώνα ποδηλασίας. Έπρεπε να πηγαίνω σιγά μην πάρω κανένα ποδηλάτη παραμάζωμα. Συνεχίζοντας πέρασα το San Salvador de Jujui και μια κωμόπολη με τ' όνομα Purmamarca και πήρα την ανηφόρα για να περάσω την διάβαση Cuesta de Lipan.
Κι ανέβαινα, κι ανέβαινα μέχρι που έκανα την Varadero μοτοσυκλέτα των νεφών αφού έφτασα σχεδόν όσο και με το τραίνο των νεφών στα...
.... 4170μ, δηλαδή μόνο 50μ λιγότερα από το τραίνο. Συνεχίζοντας κατέβηκα στα 3500μ όπου βρήκα το εντυπωσιακό αλίπεδο Salinas Grandes.
Λίγο πιο κάτω ένας ιθαγενής μοτοσυκλετιστής με αργεντίνικο μηχανάκι μου έκανε νόημα να σταματήσω. Είχε μείνει από βενζίνη. Τί να κάνω, έτσι να τον αφήσω; Έτσι, μέσα στον ήλιο να χτυπάει από παντού αφού και από κάτω ήταν άσπρο, του έδωσα λίγο βενζίνη από το μπετονάκι που κουβαλάω μαζί μου (τ' οποίο έτσι όπως το έχω πιασμένο δύσκολα βγαίνει και μπαίνει).
Συνεχίζοντας έφτασα εκεί που είχα κλέισει να μείνω. Στην πραγματικότητα δεν είναι ξενοδοχείο αλλά ένα roadhouse. Δηλαδή ένα μοτέλ πάνω στον δρόμο, στην μέση του πουθενά που έχει εστιατόριο και βενζινάδικο. Στα 3600μ.
Κατά τις 8:30 το βράδυ, μετά το φαγητό βγήκα λίγο εκτός του μοτέλ και απήλαυσα την παρακάτω εικόνα.
23 Δεκ
Κατά τις 10:30 το πρωί, αφού είχα πάρει ένα άθλιο πρωινό στο μοτέλ που έμεινα, τ' οποίο δεν ήταν τόσο χάλια όσο το περίμενα ή το περιέγραφαν οι κριτικές του booking, έφυγα για την Χιλή. 120 χλμ μετά, σε υψόμετρο 4000μ ήταν τα τελωνεία και των 2 χωρών στον ίδιο χώρο. Μου πήρε λιγότερο από μισή ώρα να καθαρίσω και συνέχισα τον δρόμο μου. Πέρασα στην Χιλή στα 4320μ (100μ πιο ψηλά από το τραίνο των νεφών) και συνέχισα ν' ανεβαίνω. Το ρολόι που έχω δείχνει το υψόμετρο αλλά μόνον μέχρι τα 4000μ. Μετά βγάζει παύλες. Έκανα 110 χλμ με τις παύλες και συνάντησα στον δρόμο μου λάμα...
... και λίμνες από αυτές που σιγά-σιγά ξεραίνονται για να δημιουργηθούν αλίπεδα.
Ο δρόμος από την πλευρά της Χιλής λέγεται Ruta del desierto (= δρόμος της ερήμου) και βέβαια δεν είναι να αναρωτηθεί κανείς γιατί!
Δεν υπήρχαν πινακίδες για το υψόμετρο και μη-έχοντας ένδειξη και από το ρολόι δεν ήξερα σε τί ύψος ήμουν. Απλώς κάποια στιγμή έκανε τόσο κρύο που σταμάτησα για να βάλω χειμερινά γάντια και κάτι από μέσα και διαπίστωσα ότι ξέμενα από αναπνοές. Ακόμα και για να κάνω απλές κινήσεις, όπως ν' ανέβω στην μηχανή λαχάνιαζα. Την επόμενη μέρα, που ρώτησα κάποιους οδηγούς στην εκδρομή που πήγα, μου είπαν ότι αυτός ο δρόμος φτάνει περίπου στα 5100μ. Άρα, μηχανή και Μιχάλης άνω των νεφών. Μετά άρχισα να παίρνω μια μεγάλη κατηφόρα ατελείωτη η οποία μ' έβγαλε στο San Pedro στην έρημο της Ατακάμα σε υψόμετρο 2600μ. και με θερμοκρασία 32 βαθμούς. Ούτε με αεροπλάνο δεν έχω κατέβει έτσι. Το San Pedro de Atacama είναι ένα μεγάλο χωριό στην έρημο το οποίο ζει από τον τουρισμό. Η άσφαλτος σταματάει στην είσοδο του χωριού και όλοι οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι.
Η έρημος Ατακάμα είναι το πιο άνυδρο μέρος στον πλανήτη με μέσο όρο ετήσιας βροχής τα 15 χιλιοστά αν και ορισμένες περιοχές της δέχονται μόνον 2-3 χιλ τον χρόνο. Υπήρξαν φορές που δεν έβρεξε καθόλου για 4 χρόνια ενώ σύμφωνα με την Wikipedia υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν έπεσε καμιά σημαντική βροχή από το 1570 ως το 1971. Σ' αυτό το μέρος σκέφτηκα να κάνω Χριστούγεννα το 2019.
Αφού εγκαταστάθηκα στον ξενώνα μου βγήκα μια βόλτα στο χωριό για να κανονίσω τις εξορμήσεις μου. Κανόνισα το ίδιο βράδυ να πάω για αστρονομική παρατήρηση. Η έρημος της Ατακάμα με την λίγη φωτορύπανση, το μεγάλο υψόμετρο και τους σταθερούς ανέμους που δεν δημιουργούν διαθλάσεις στα τηλεσκόπια, θεωρείται από τις ιδανικές περιοχές για τέτοια πράγματα. Εδώ έχει και η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ κι άλλες χώρες εγκαταστήσει κάποια ραδιοτηλεσκόπια με κεραίες διαμέτρου 12μ που αντιστοιχούν σε συμβάτικά οπτικά τηλεσκόπια με διάμετρο αντικειμενικού φακού 32 χλμ. Φύγαμε κατά τις 9 το βράδυ και μας συνόδευε μια νεαρή Ιταλίδα ή οποία μας έκανε αρχικά μια ενημέρωση σχετικά με τον ουρανό και μετά πήγαμε σε 2 οπτικά τηλεσκόπια για παρατήρηση. Στο τέλος είχε κρασί και σνακ. Ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά όπως καταλαβαίνετε χωρίς φωτογραφία. Μας έβγαλε εκεί μια επαγγελματίας φωτογράφος η οποία θα μας την στείλει εντός των ημερών. Επέστρεψα στον ξενώνα κατά τις 12:30 και έπεσα αμέσως για ύπνο διότι...
24 Δεκ
... 3,5 ώρες μετά ξύπνησα. Είχα κανονίσει να πάω σ' ένα γεωθερμικό πεδίο με θερμοπίδακες κι επειδή αυτά τα πράγματα, λέει, είναι καλά να τα βλέπεις ξημέρωμα, φύγαμε στις 4:30 τα χαράματα. Όσο πάει και χειροτερεύει αυτό το πράγμα με τα τις πρωινές εκδρομές. Σε λίγο θα ξεκινάω 2 μέρες νωρίτερα. Όταν έκλεισα την εκδρομή μου είχαν πει ότι εκεί θα κάνει κρύο και να πάρω ζεστά ρούχα. Όταν μου το είπαν είχε 32 βαθμούς όμως. Έτσι πήρα ένα fleece κι ένα βαμβακερό μπλουζάκι να φοράω κάτω από το ανοιξιάτικο μπουφάν. Φτάσαμε εκεί γύρω στις 6:30 (ήταν μια απόσταση 92 χλμ) και άρχισα να ψιλιάζομαι πόσο κρύο θα κάνει όταν το ρολόι μου έδειχνε πάλι τις γνωστές παύλες. Είχαμε φτάσει στα 4300μ και η θερμοκρασία ήταν -10 βαθμούς. Αλλά πονάνε ωρέ τα παληκάρια; Το τοπίο πάνω στο ξημέρωμα ήταν απόκοσμο ενώ το νερό εδώ βράζει στους 85 βαθμούς λόγω του υψομέτρου.
Σιγά-σιγά ο ήλιος άρχισε ν' ανατέλει και να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Εκεί κάτσαμε κανένα 20λεπτο και μετά πήγαμε λίγο πιο δίπλα όπου υπήρχε μια πισίνα με την θερμοκρασία του νερού γύρω στους 30 βαθμούς όπου όσοι ήθελαν μπορούσαν να κολυμπήσουν.
Αφού φάγαμε πρωινό, πήγαμε και σε μια άλλη κοντινή περιοχή με αναβράζοντες θερμοπίδακες.
Συνεχίζοντας την εκδρομή πήγαμε σ' ένα χωριό με το όνομα Machuca (Δήμητρα;) το οποίο είχε 18 κατοίκους και καμιά 200αριά τουρίστες.
Εννοείται ότι το χωριό ζει από τον τουρισμό, από τα χειροτεχνήματα που πουλάνε και από το κρέας και το τυρί των λάμα που έχουν.
Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από έναν υδοβιότοπο όπου υπήρχαν φλαμίνγκος...
... και συνεχίσαμε σ' ένα ύψωμα που είχαμε πανοραμική θέα της ερήμου Ατακάμα.
Επιστρέψαμε στο San Pedro κατά τις 12 το μεσημέρι και όπως ήταν φυσικό ξεράθηκα στον ύπνο.
25 Δεκ (χρόνια πολλά σε όλους).
Το πρωί των Χριστουγέννων τα ταξιδιωτικά γραφεία δεν είχαν εκδρομές έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα στο χωριό και να ρωτήσω για το απόγευμα. Κάπως έτσι είναι οι δρόμοι στο San Pedro
Κι αυτή είναι η εκκλησία τους (μου θύμισε τα κτίρια στην Santa Fe του Νέου Μεξικού των ΗΠΑ).
Εκεί που έκανα βόλτες πέρασε και μια παρέλαση που είχε σχέση με τα Χριστούγεννα. Μπροστά ήταν σταυροί και εξαπτέρυγα.
Πέτυχα κι ένα πιτσιρκά ποδηλάτη στον δρόμο που τα έλεγε μ' ένα άλογο.
Εν τέλει βρήκα κάποια πρακτορεία που για το απόγευμα είχαν συγκεκριμένες εκδρομές κι έκλεισα να πάω στην Valle de la Luna (= Κοιλάδα της Σελήνης). Γιατί την λένε έτσι; Μάλλον είναι ηλίου φαεινότερον. Φόρεσα λοιπόν την θερινή στολή του εξερευνητού κι έφυγα.
Στο τέλος πήγαμε σ' ένα ύψωμα να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
Αλλά εγώ κοίταζα από την άλλη μεριά, εκεί που ο δύων ήλιος φώτιζε τις Άνδεις στο βάθος.
26 Δεκ
Πάλι νωρίς-νωρίς, κατά τις 7:15 ένα minibus πέρασε έξω από τον ξενώνα μου και με πήρε για μια ημερήσια εκδρομή. Η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στην λίμνη Chaxa που υπήρχαν φλαμίνγκος. Τέτοια πουλιά έχω δει βέβαια και σε υδροβιότοπους στην Ελλάδα, όπως στην Κερκίνη, την Βιστωνίδα και αλλού αλλά ποτέ τόσο κοντά. Εδώ προφανώς είναι εξοικιωμένα με τους ανθρώπους και δεν φεύγουν. Βέβαια, υπάρχει κάποιο όριο που μπορείς να πλησιάσεις.
Συνεχίζοντας περάσαμε πάλι από λίμνες που δημιουργούν τα αλίπεδα...
... είδαμε vicunas (προφέρεται βικούνιας) που είναι το 3ο καμηλοειδές που βλέπω μετά τα guanacos και τα λάμα (μου λείπει μόνο το αλπακά)
... και σταματήσαμε κάπου για φαγητό πριν επιστρέψουμε στο San Pedro.
Μιχάλης
San Pedro de Atacama
26 Δεκ
Μετά από 5 μέρες στην Salta έπρεπε να φύγω. Πήρα την Ruta 9 προς San Salvador de Jujui. Δεν ήξερα ότι ο δρόμος θα ήταν τόσο ωραίος! Θεόστενος, με λίγη κίνηση, πολύ πράσινο και πολλές στροφές. Αφού δεν ήθελα να σταματήσω. Παρ' όλα αυτά, σταμάτησα κι έβγαλα 2 φωτογραφίες.
Συνεχίζοντας έφτασα εκεί που είχα κλέισει να μείνω. Στην πραγματικότητα δεν είναι ξενοδοχείο αλλά ένα roadhouse. Δηλαδή ένα μοτέλ πάνω στον δρόμο, στην μέση του πουθενά που έχει εστιατόριο και βενζινάδικο. Στα 3600μ.
23 Δεκ
Κατά τις 10:30 το πρωί, αφού είχα πάρει ένα άθλιο πρωινό στο μοτέλ που έμεινα, τ' οποίο δεν ήταν τόσο χάλια όσο το περίμενα ή το περιέγραφαν οι κριτικές του booking, έφυγα για την Χιλή. 120 χλμ μετά, σε υψόμετρο 4000μ ήταν τα τελωνεία και των 2 χωρών στον ίδιο χώρο. Μου πήρε λιγότερο από μισή ώρα να καθαρίσω και συνέχισα τον δρόμο μου. Πέρασα στην Χιλή στα 4320μ (100μ πιο ψηλά από το τραίνο των νεφών) και συνέχισα ν' ανεβαίνω. Το ρολόι που έχω δείχνει το υψόμετρο αλλά μόνον μέχρι τα 4000μ. Μετά βγάζει παύλες. Έκανα 110 χλμ με τις παύλες και συνάντησα στον δρόμο μου λάμα...
Η έρημος Ατακάμα είναι το πιο άνυδρο μέρος στον πλανήτη με μέσο όρο ετήσιας βροχής τα 15 χιλιοστά αν και ορισμένες περιοχές της δέχονται μόνον 2-3 χιλ τον χρόνο. Υπήρξαν φορές που δεν έβρεξε καθόλου για 4 χρόνια ενώ σύμφωνα με την Wikipedia υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν έπεσε καμιά σημαντική βροχή από το 1570 ως το 1971. Σ' αυτό το μέρος σκέφτηκα να κάνω Χριστούγεννα το 2019.
Αφού εγκαταστάθηκα στον ξενώνα μου βγήκα μια βόλτα στο χωριό για να κανονίσω τις εξορμήσεις μου. Κανόνισα το ίδιο βράδυ να πάω για αστρονομική παρατήρηση. Η έρημος της Ατακάμα με την λίγη φωτορύπανση, το μεγάλο υψόμετρο και τους σταθερούς ανέμους που δεν δημιουργούν διαθλάσεις στα τηλεσκόπια, θεωρείται από τις ιδανικές περιοχές για τέτοια πράγματα. Εδώ έχει και η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ κι άλλες χώρες εγκαταστήσει κάποια ραδιοτηλεσκόπια με κεραίες διαμέτρου 12μ που αντιστοιχούν σε συμβάτικά οπτικά τηλεσκόπια με διάμετρο αντικειμενικού φακού 32 χλμ. Φύγαμε κατά τις 9 το βράδυ και μας συνόδευε μια νεαρή Ιταλίδα ή οποία μας έκανε αρχικά μια ενημέρωση σχετικά με τον ουρανό και μετά πήγαμε σε 2 οπτικά τηλεσκόπια για παρατήρηση. Στο τέλος είχε κρασί και σνακ. Ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά όπως καταλαβαίνετε χωρίς φωτογραφία. Μας έβγαλε εκεί μια επαγγελματίας φωτογράφος η οποία θα μας την στείλει εντός των ημερών. Επέστρεψα στον ξενώνα κατά τις 12:30 και έπεσα αμέσως για ύπνο διότι...
24 Δεκ
... 3,5 ώρες μετά ξύπνησα. Είχα κανονίσει να πάω σ' ένα γεωθερμικό πεδίο με θερμοπίδακες κι επειδή αυτά τα πράγματα, λέει, είναι καλά να τα βλέπεις ξημέρωμα, φύγαμε στις 4:30 τα χαράματα. Όσο πάει και χειροτερεύει αυτό το πράγμα με τα τις πρωινές εκδρομές. Σε λίγο θα ξεκινάω 2 μέρες νωρίτερα. Όταν έκλεισα την εκδρομή μου είχαν πει ότι εκεί θα κάνει κρύο και να πάρω ζεστά ρούχα. Όταν μου το είπαν είχε 32 βαθμούς όμως. Έτσι πήρα ένα fleece κι ένα βαμβακερό μπλουζάκι να φοράω κάτω από το ανοιξιάτικο μπουφάν. Φτάσαμε εκεί γύρω στις 6:30 (ήταν μια απόσταση 92 χλμ) και άρχισα να ψιλιάζομαι πόσο κρύο θα κάνει όταν το ρολόι μου έδειχνε πάλι τις γνωστές παύλες. Είχαμε φτάσει στα 4300μ και η θερμοκρασία ήταν -10 βαθμούς. Αλλά πονάνε ωρέ τα παληκάρια; Το τοπίο πάνω στο ξημέρωμα ήταν απόκοσμο ενώ το νερό εδώ βράζει στους 85 βαθμούς λόγω του υψομέτρου.
Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από έναν υδοβιότοπο όπου υπήρχαν φλαμίνγκος...
25 Δεκ (χρόνια πολλά σε όλους).
Το πρωί των Χριστουγέννων τα ταξιδιωτικά γραφεία δεν είχαν εκδρομές έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα στο χωριό και να ρωτήσω για το απόγευμα. Κάπως έτσι είναι οι δρόμοι στο San Pedro
Πέτυχα κι ένα πιτσιρκά ποδηλάτη στον δρόμο που τα έλεγε μ' ένα άλογο.
 |
| Συζητώντας τα καθέκαστα |
26 Δεκ
Πάλι νωρίς-νωρίς, κατά τις 7:15 ένα minibus πέρασε έξω από τον ξενώνα μου και με πήρε για μια ημερήσια εκδρομή. Η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στην λίμνη Chaxa που υπήρχαν φλαμίνγκος. Τέτοια πουλιά έχω δει βέβαια και σε υδροβιότοπους στην Ελλάδα, όπως στην Κερκίνη, την Βιστωνίδα και αλλού αλλά ποτέ τόσο κοντά. Εδώ προφανώς είναι εξοικιωμένα με τους ανθρώπους και δεν φεύγουν. Βέβαια, υπάρχει κάποιο όριο που μπορείς να πλησιάσεις.
 |
| Αντικατοπτρισμός |
 |
| Εξαιρετική η παραλλαγή τους |
Μιχάλης
San Pedro de Atacama
26 Δεκ
