Katmandu

Την Κυριακή 1η Μαΐου λοιπόν προσγειωθήκαμε στην Κατμαντού μετά από 13 μέρες πορείας πάνω στα Ιμαλάια. Επειδή το αεροδρόμιο της Lukhla συχνά - πυκνά κλείνει από τον καιρό είχε προβλεφθεί να έχουμε μια μέρα εφεδρεία (καβάντζα λέγεται στα νεώτερα ελληνικά) ούτως ώστε αν έκλεινε το αεροδρόμιο της Lukhla να μην χάναμε την διεθνή πτήση. Αφού όμως τώρα φύγαμε κανονικά από την Lukhla μας έμενε μία μέρα ακόμη στην Κατμαντού την οποία δεν αφήσαμε φυσικά να πάει χαμένη.

Αφού λοιπόν προσγειωθήκαμε στην Κατμαντού, τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, φάγαμε και πρωινό ήμαστε έτοιμοι για να εξερευνήσουμε την πόλη. Η Κατμαντού χωρίζεται σε 2 βασικούς τομείς, στον βουδιστικό και στον ινδουιστικό που είναι και οι θρησκείες που κυριαρχούν στην πόλη. Ξεκινήσαμε την ξενάγηση από την κεντρική πλατεία της πόλης η οποία λέγεται Durbar. Τόσο επί της πλατείας όσο και πέριξ αυτής υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα κτίρια πολλά εκ των οποίων υπέστησαν ζημιές κατά τον σεισμό του 2015 μεγέθους 7,8 της κλίμακας Ρίχτερ, που άφησε πίσω του 8800 νεκρούς περίπου ενώ πυροδότησε και μια χιονοστιβάδα στο Έβερεστ που σκότωσε 22 ορειβάτες.

Μεταξύ των κτιρίων της πλατείας είναι και το κτίριο της Kumari η οποία είναι η μόνη ζωντανή θεότητα. Ως Kumari επιλέγεται ένα κορίτσι σε νηπιακή ηλικία η οποία λατρεύεται ως Θεά και παραμένει κλεισμένη στο συγκεκριμένο κτίριο μέχρι να αρχίσει η έμμηνος ρύσις οπότε και επιλέγεται νέο κορίτσι.

Υπήρχαν και άλλα όμορφα κτίρια.

Εκτός από κτίρια υπήρχαν και διάφοροι ενδιαφέροντες τύποι.

Όπως οι κυρίες της παρακάτω φωτογραφίας οι οποίες ήταν ψάλτριες του παρακείμενου ναού και μετά την πρόβα συζητούσαν μεταξύ τους για τα τεκταινόμενα (φαντάζομαι ότι εκτός από την Ουκρανία θα συζητούσαν για τις νύφες τους και τις πεθερές τους).

Υπήρχαν και ορισμένοι ποδηλάτες που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε όσους είχαν ανάγκη.

Τα λουλούδια φαντάζομαι ότι είναι για τους νεόνυμφους

Φεύγοντας από εκεί πήγαμε στον αρχαιότερο βουδιστικό ναό στον κόσμο. Ο ναός λέγεται και monkey temple (=ναός των μαϊμούδων) επειδή είναι γεμάτο μαϊμούδες. Επειδή όμως ήταν πρωτομαγιά, άρα αργία, ήταν γεμάτο κόσμο κι έτσι οι πολλές μαϊμούδες είχαν εξαφανιστεί.

Παρόλα αυτά υπήρχαν μερικές.

Υπήρχαν και κάποιοι ομορφονιοί που έβγαζαν φωτογραφία με τον Βούδα.

Υπήρχαν και μαμάδες με τα μωρά τους.

Φεύγοντας από τον παλαιότερο βουδιστικό ναό πήγαμε στο ινδουιστικό κομμάτι της πόλης. Από εκεί περνάει ένας ποταμός, ο Μπαγκμάτι, που εκβάλλει στον Γάγγη. Άρα για τους ινδουιστές του Νεπάλ είναι ιερός αφού είναι ότι πιο κοντά στον Γάγγη έχουν. Εκεί λοιπόν γίνονται και οι κάυσεις νεκρών κατά την ινδουιστική παράδοση. Πρώτα ξεπλένεται ο νεκρός στα καθαρά νερά του ποταμού.

Μετά το πλύσιμο ο μεταστάς οδηγείται σε παρακείμενο χώρο όπου τοποθετείται πάνω σε ξύλα για την καύση. Ο πρωτότοκος γυιός έχει την τιμή να ανάψει την πυρά.

https://youtu.be/LTeQ7Oz681Y

Στην συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει και ναός όπου οι πιστοί πηγαίνουν τις προσφορές τους.

Φεύγοντας από τους ινδουιστές πήγαμε να επισκεφτούμε τον μεγαλύτερο βουδιστικό ναό του κόσμου (σύμφωνα με τον ξεναγό μας τουλάχιστον).

Σ' αυτήν την φωτογραφία φαίνεται το μέγεθος της στούπας (=βουδιστικός ναός) σε σύγκριση με τα γύρω κτίρια

Στον ευρύτερο περίβολο της στούπας υπήρχε ένα μοναστήρι λίγο πιο κοσμικό από αυτό που είχαμε δει πάνω στα βουνά.

 

Μετά και από αυτήν την επίσκεψη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ανάπαυση.

Εκτός από το βασίλειο της Κατμαντού στην περιοχή υπήρχαν άλλα δύο βασίλεια. Της Bhaktapur και της Patan. Κάποια στιγμή τα τρία βασίλεια ενώθηκαν σε ένα και ορίστηκε ως πρωτεύουσα η Κατμαντού. Τώρα οι τρεις περιοχές είναι ενωμένες σε μια μεγάλη μητροπολιτική περιοχή 4,5 εκατομυρίων ανθρώπων. Την επομένη μέρα λοιπόν φύγαμε για να γνωρίσουμε αυτά τα δύο βασίλεια ξεκινώντας την ξενάγηση από την Bhaktapur. 

Άλλα παιδιά δέχονται μασάζ με έξτρα περιποίηση...

... ενώ αλλά κοιμούνται στον δρόμο όσο η μαμά και η γιαγιά κουτσομπολεύουν με τις φίλες τους παραδίπλα.

Είδαμε διάφορες παρουσίες...

... ενδιαφέροντα κτίρια.

Από πίσω κατάστημα και ακριβώς μπροστα στην πόρτα του βουδιστικό ιερό, για να πηγαίνουν καλά οι δουλειές μάλλον.

Σταματήσαμε και σ' έναν φούρνο που μόλις είχε βγάλει τα γλυκά του και ορισμένοι πιο θαραλέοι δοκιμάσαμε αυτά τα γλυκά στα αριστερά που έμοιαζαν με δίπλες.

Είδαμε ένα παιχνίδι σαν σκάκι που λέγεται το κυνήγι της τίγρης...

... και διάφορα ξυλόγλυπτα.

Προφανώς η εγκληματικότητα δεν είναι μεγάλη στην Κατμαντού (αυτό μας το βεβαίωσαν και οι ξεναγοί) διότι οι αστυνομικοί δεν είναι ένοπλοι. Αντίθετα  φέρουν κάτι μακριά ραβδιά με τα οποία κάνουν κουμάντο τον κόσμο.

Τελειώνοντας με την Bhaktapur κινήσαμε για την Patan αλλά, αν και δεν είναι εποχή των μουσώνων, έπιασε μια βροχή η οποία δεν σταμάταγε με τίποτα. Περιμέναμε σε παρακείμενο εμπορικό κέντρο μήπως και κόψει αλλά εις μάτην. Έτσι αναστείλαμε την δραστηριότητα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Λίγα λόγια για το Νεπάλ. Το Νεπάλ είναι μια χώρα 30 περίπου εκατομυρίων η οποία για σειρά ετών ήταν βασίλειο. Μετά από μια ένοπλη μαοϊστική ανταρσία και μια ειρηνική επανάσταση το 2006 έγινε ομοσπονδιακή δημοκρατία. Είναι από τις πιο φτωχές χώρες με κατά κεφαλήν εισόδημα 4200$. Ο τουρισμός είναι από τα βασικά έσοδα της χώρας. Το ενδιαφέρον είναι η σημαία του κράτους η οποία δεν είναι ορθογώνια όπως των περισσοτέρων χωρών ούτε καν τετράγωνη όπως της Ελβετίας. Είναι ιδιαίτερη αφού είναι δύο τρίγωνα το ένα πάνω από το άλλο που απεικονίζουν την σελήνη και τον ήλιο.

Το όλο ταξίδι, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος, ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία. Το EBC στους ορειβατικούς κύκλους έχει ένα κύρος διότι δεν είναι απλή ορειβασία. Ας σκεφτεί κάποιος ότι η ορειβασία ξεκινάει από τα 2800μ δηλαδή σχεδόν από εκεί που τελειώνει η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος, ο Μύτικας του Ολύμπου. 

Πέρα από τον άλλο πολιτισμό, πέρα από τα βουνά είναι το υψόμετρο και οι δυσκολίες που σου θέτει. Είναι επίσης και η πρόκληση με τον εαυτό σου για να ανταπεξέλθεις στις απαιτητικές συνθήκες κούρασης (μιλάμε για 130χλμ), υψομέτρου (5550μ), υγιεινής και ομαδικής συνεργασίας όχι μόνο με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής αλλά και με όλους αυτούς, ξένους και ντόπιους, που χρησιμοποιούν τα μονοπάτια, τις διαδρομές και τις εγκαταστάσεις που υπάρχουν από τα 2800μ της Lukhla μέχρι τα 5550 του Khala Patar και τα 5360 του EBC. Ήταν μια απαιτητική εμπειρία, χαίρομαι που την έζησα αλλά δεν νομίζω ότι θα την έκανα για δεύτερη φορά.

 Μιχάλης

3 Μαΐου 22

Κατμαντού

 

 

10η, - 13η μέρες κατάβασης

Αφού λοιπόν καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι την βάση της κορυφής του κόσμου έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Πριν ξεκινήσουμε όμως γράψαμε τα ονόματα μας πάνω σ' ένα ελληνικό σημαιάκι που ο αρχηγός της αποστολής είχε φέρει μαζί του και το κολλήσαμε στον τοίχο του ξενώνα που μείναμε στο Gorakshep ο οποίος ήταν γεμάτος από σημαίες διαφόρων κρατών και συλλόγων.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της αποστολής ότι ανεβήκαμε σε 9 μέρες θα το κατεβαίναμε σε 4 αφού, αφενός η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη, αφετέρου δεν απαιτούνταν και μέρες εγκλιματισμού πλέον. Έτσι την Τετάρτη 27 Απρ ξεκινήσαμε με βήμα γοργό την κατάβαση. Ο οδηγός μας είχε επιλέξει να μείνουμε σε διαφορετικά χωριά και καλά έκανε για να δούμε περισσότερα πράγματα. Ξαναείδαμε αχθοφόρους Sherpa να κουβαλούν φορτία....

.... ακόμα και παιδιά....

..... περάσαμε, χωρίς όμως να διανυκτερεύσουμε ξανά, από το Namche Bazar το οποίο εκείνη την ημέρα δικαιολογούσε το όνομα του και είχε πράγματι παζάρι.

Συναντήσαμε κορίτσια που πάνω στο μονοπάτι πουλούσαν ότι έχει ανάγκη ένας ορειβάτης όπως νερά, φρούτα, snickers κλπ.

Παρεπιμπτόντως, σε μαγαζί ενός χωριού που πήγα να αγοράσω snickers μου φάνηκαν ακριβά. Όταν του το είπα μου απάντησε ότι ήταν φρέσκα. Αν ήθελα πιο φτηνά μπορούσα να πάρω από μία κούτα που είχε τα ληγμένα.

Ξαναπεράσαμε την γέφυρα Hillary και άλλες 7 κρεμαστές γέφυρες.

Την τρίτη μέρα της κατάβασης μας έπιασε βροχή κι ευτυχώς εκείνη την ώρα περνούσαμε από ένα χωριό. Η ώρα ήταν κοντά στο μεσημέρι οπότε μπήκαμε σ' ένα εστιατόριο να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι να περάσει η βροχή. Στο διπλανό τραπέζι από αυτό που καθίσαμε ήταν ένας βουδιστής ιερέας ο οποίος είχε μπροστά του έναν πάκο από χαρτιά με προσευχές τις οποίες διάβαζε καθ' όλη την διάρκεια που εμείς τρώγαμε και είμαι σίγουρος ότι θα συνέχισε για πολλή ώρα ακόμα αφού οι προσευχές ήταν πολλές.

Όλοι αυτοί οι βουδιστές ιερείς και μοναχοί φορούν ρούχα ενός συγκεκριμένου πορφυρού χρώματος. Ακόμα και το καπέλο του συγκεκριμμένου ιερέα με το χαρακτηριστικό ΝΥ της Νέας Υόρκης ήταν στο αντίστοιχο χρώμα. 

Είδαμε κι άλλα παιδάκια πιο τυχερά από αυτά που κουβαλούσαν φορτία....

.... και το μεσημέρι της τέταρτης μέρας κατάβασης φτάσαμε στο χωριό Lukhla απ' όπου είχαμε ξεκινήσει 13 μέρες πριν την πορεία μας. Συνολικά περπατήσαμε περίπου 130χλμ και είμαστε τυχεροί διότι είχαμε πολύ καλό καιρό. Έβρεξε κατά την άνοδο στο Namche Bazar αλλά εμείς μόλις είχαμε γυρίσει από την πορεία μας, μας έβρεξε την προτελευταία μέρα όταν μπήκαμε στο εστιατόριο με τον βουδιστή μοναχό και μας έπιασε βροχή καθ' οδόν μόνο την τελευταία ώρα της 13ήμερης πορείας πρίν φτάσουμε στην Lukhla. Γι αυτό κι εκείνη την ημέρα οι πτήσεις από και προς την Lukhla ήταν ελάχιστες αφού το αεροδρόμιο δεν έχει ηλεκτρονικά βοηθήματα και οι προσγειώσεις - απογειώσεις γίνονται εξ όψεως. Σε ένα αεροδρόμιο που υπό φυσιολογικές συνθήκες τα αεροπλάνα πηγαίνουν και έρχονται πιο συχνά απ' ότι φεύγουν τα λεωφορεία από την οδό Ακαδημίας.

Τό ίδιο βράδυ στην Lukhla κάναμε το τραπέζι στους δύο οδηγούς μας και στους τρεις αχθοφόρους για να τους ευχαριστήσουμε για την βοήθεια τους στο εγχείρημα μας.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή του Θωμά, ευτυχώς ο καιρός είχε ανοίξει κι έτσι τα αερολεωφορεία που εκτελούσαν το δρομολόγιο Katmandu - Lukhla και αντίστροφα έπιασαν δουλειά από νωρίς το πρωί.

Αυτά τα αεροπλανάκια είναι ελικοφόρα βέβαια. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατά την διάρκεια της παραμονής τους στην Lukhla, που είναι η ελάχιστη δυνατή βέβαια, σβήνουν μόνο τον έναν κινητήρα, αυτόν που είναι από την μεριά που κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν οι επιβάτες, αφήνοντας τον άλλο έλικα να περιστρέφεται ενώ οι υπάλληλοι του αεροδρομίου κινούνται γύρω από το σκάφος για φόρτωμα - ξεφόρτωμα κλπ.

Ανεβήκαμε λοιπόν στο αεροπλανάκι μας, στηθήκαμε στην κατηφόρα για απογείωση και 30 λεπτά αργότερα βλέπαμε τις στέγες της Κατμαντού.

Μιχάλης

Κατμαντού

1 Μαΐου 22

7η, 8η & 9η μέρες

 

Ξημέρωσε και η Κυριακή του Πάσχα, Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα από Πάσχα. Τελικά ο συνορειβάτης που είχε πρόβλημα χθες συνέχισε να μην νοιώθει καλά και διακομίστηκε με ελικόπτερο στην Lukhla και από εκεί με αεροπλάνο στο Κατμαντού για να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε την ανοδική πορεία μας ευτυχώς σε ευκολότερο τεραίν από το χθεσινό αφού ανεβήκαμε περίπου την ίδια υψομετρική διαφορά αλλά σε μεγαλύτερο μήκος. Τα γιάκ ή μερικές φορές τα jokpe, τα οποία είναι διασταύρωση μεταξύ γιάκ και αγελάδας, μας συνόδευαν σχεδόν σε όλη την διαδρομή. 

Συνεχίσαμε περνώντας ένα μικρό ποτάμι από μία αυτοσχέδια γέφυρα....

.... για να φτάσουμε σε ένα πέρασμα που λέγεται Thukla passage όπου έχουν ανεγείρει μνημεία προς τιμήν αυτών που έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια τους να κατακτήσουν την υψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Τελικά μετά από πορεία 7 ωρών, με ένα διάλειμμα μιας ώρας, φτάσαμε στο χωριό Luboche στα 5030μ. Στο κατάλυμα που μείναμε τα δωμάτια χωρίζονταν μεταξύ τους με κάτι σαν νοβοπάν ή κόντρα πλακέ. Αυτό σημαίνει οτι όχι μόνο άκουγα τί έλεγαν οι διπλανοί αλλά κάθε φορά που ο διπλανός άλλαζε πλευρό κουνιόταν και το δικό μου κρεββάτι και φαντάζομαι ότι το ίδιο συνέβαινε και αντίστροφα.

Το ξημέρωμα της Δευτέρας του Πάσχα, κατά τις 6 το πρωί που ξύπνησα η θερμοκρασία στο “δωμάτιο” μου ήταν -3,6. Περιτό να πώ ότι φόρεσα ότι είχα φέρει μαζί μου. Έξω όμως είχε βγει ο ήλιος και η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει. Άλλος ένας από την παρέα, ο Σάμυ, δεν ένοιωθε καλά κι έτσι αποφάσισε να μην ακολουθήσει τους υπόλοιπους αλλά να παραμείνει στο Luboche και να τον πάρουμε στην επιστροφή. Έτσι μείναμε 5 από τους 7 που ξεκινήσαμε. Αφού πληρώσαμε πήραμε τον δρόμο για την επόμενη διαμονή μας στο χωριό Gorakshep. Τα βουνά στην διαδρομή ήταν επιβλητικά

Μετά από 4 ώρες φτάσαμε στο Gorakshep στα 5165μ

Αφού φάγαμε κάτι ελαφρύ ξεκινήσαμε για να ανεβούμε το βουνό που είναι πάνω από το Gorakshep το οποίο λέγεται Khala Patar και φτάνει σε υψόμετρο τα 5545μ που θα ήταν και το μεγαλύτερο υψόμετρο που θα φτάναμε σ' αυτήν την αποστολή. Δεν θα πω ψέματα. Ήταν η δυσκολότερη διαδρομή που έκανα τόσο λόγω του υψομέτρου όσο και διότι είχαμε ήδη κάνει μιά απαιτητική διαδρομή νωρίτερα. Η θέα ανεβαίνοντας το βουνό ήταν πανέμορφη αφού ολόγυρα υπήρχαν χιονισμένες κορυφές

Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω αλλά κάνοντας στάσεις για να πάρω ανάσες και να ρίξω τους σφυγμούς συνέχισα μέχρι που μετά από 2,5 ώρες έφτασα στα 5545μ.

Στην παραπάνω φωτογραφία είμαι με τον Θανάση, συνορειβάτη που γνώρισα σ' αυτήν την αποστολή και ο οποίος ήταν ο πρώτος που ανέβηκε σ' αυτήν την απαιτητική κορυφή. Η κορυφή που φαίνεται στο βάθος μέσα στα σύννεφα δεν είναι άλλη από την στέγη του κόσμου, το Έβερεστ. Η κάθοδος, όπως πάντα, ήταν πιο εύκολη και γρήγορα γύρισα κατάκοπος στον ξενώνα που μέναμε. Το βράδυ στον ξενώνα ένοιωθα μια μικρή ζαλάδα και όταν μέτρησα το οξυγόνο μου ήταν στο 71-75%. Παρεπιπτόντως, ο ξενώνας πρέπει να είναι το χειρότερο κατάλυμα που έχω μείνει και σ' αυτά συμπεριλαμβάνω και το πειθαρχείο της Σχολής Ευελπίδων. Έχει κάτι τρισάθλιες και βρωμερές τουαλέτες χωρίς να υπάρχει νιπτήρας πουθενά. Τα δωμάτια είναι αντίστοιχα μεγέθους κελιού πειθαρχείου μόνο που το κελί ήταν για ένα άτομο ενώ τα δωμάτια για δύο.

Είναι υπόγεια, που σημαίνει οτι ενώ το μεσημέρι η θερμοκρασία στο υπόλοιπο κατάλυμα ήταν υποφερτή στα δωμάτια έκανε βρωμόκρυο. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ.

Η Τρίτη του Πάσχα, δηλαδή η 9η μέρα πεζοπορείας θα ήταν η τελευταία μέρα ανάβασης πηγαίνοντας στην Κατασκήνωση Βάσης του Έβερεστ (στα αγγλικά Everest Base Camp ή EBC). Δυστυχώς είχαμε άλλη μιά απώλεια αφού ο αρχηγός της αποστολής, ο Στέφανος, δεν ένοιωθε καλά για να περπάτήσει. Έτσι από τους 7 που ξεκινήσαμε από την Ελλάδα τελικά οι 4 καταφέραμε να πάρουμε εκκίνηση σήμερα. Εγώ, αφού το οξυγόνο μου έπαιζε ανάμεσα 85-90% αποφάσισα να δοκιμάσω να ανέβω μέχρι εκεί. Η διαδρομή, αν και δεν ήταν δύσκολη τεχνικά, ήταν δύσκολη διότι ήταν όλη πάνω από 5100μ. Σε αυτά τα υψόμετρα όταν κάνεις τρία βήματα ανηφόρα χρειάζεσαι 5 λεπτά διάλειμμα για να επανέλθουν οι σφυγμοί και οι αναπνοές σε πιο χαμηλά επίπεδα. Πηγαίνοντας προς τα εκεί τα βουνά που μας περιέβαλαν ήταν επιβλητικά,

συναντήσαμε και άλλα γιακ...

...για να φτάσουμε τελικά και να δούμε το EBC από ψηλά.

Από εκεί φαινόταν καλά και η κορυφή του Έβερεστ και σταματήσαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία είτε ατομική...

είτε με τους συνοδούς μας.

Στην παραπάνω φωτογραφία είμαστε 3 από τους 4 που ανεβήκαμε μέχρι το EBC, (ο τέταρτος είναι πίσω από τις κάμερες), ένας οδηγός βουνού και δύο από τους Sherpa αχθοφόρους. Θα αναρωτηθεί κανείς τί τους θέλαμε τους αχθοφόρους αφού θα επιστρέφαμε στον ίδιο ξενώνα απ' όπου ξεκινήσαμε. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν τους χρειαζόμαστε αλλά αφού για αυτούς ήταν μέρα ρεπό αποφάσισαν αυτοβούλως να έρθουν για μια βόλτα μέχρι εκεί. Κι ενώ εμείς αγκομαχούσαμε να βγάλουμε την ανηφόρα σαν παλιά φορτηγά, αυτοί ανέβαιναν με τα χέρια στις τσέπες σαν να πήγαιναν βόλτα στην παραλία. Ένας μάλιστα από αυτούς, αφού με είδε να φυσάω και να ξεφυσάω στην ανηφόρα, μου πρότεινε να πάρει το σακκίδιο πλάτης που κουβαλούσα. Η υπερηφάνεια μου όμως δεν μου επέτρεψε να δεχθώ τέτοια προσφορά.

Βγάλαμε άλλη μια φωτογραφία στην είσοδο του EBC...

....και μετά κάναμε έναν περίπατο μέσα στο Camp.

Τέλος, και ενώ ο καιρός άρχισε να φορτώνει, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και ευτυχώς δεν μας έβρεξε.

Έτσι από τους 7 που ξεκινήσαμε να καταλάβουμε την Κατασκήνωση Βάσης του Έβερεστ οι 4 καταφέραμε να πατήσουμε το πόδι μας εκεί, μετά κόπων και βασάνων.

 Μιχάλης

Gorakshep

26 Απρ.22