7η, 8η & 9η μέρες

 

Ξημέρωσε και η Κυριακή του Πάσχα, Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα από Πάσχα. Τελικά ο συνορειβάτης που είχε πρόβλημα χθες συνέχισε να μην νοιώθει καλά και διακομίστηκε με ελικόπτερο στην Lukhla και από εκεί με αεροπλάνο στο Κατμαντού για να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε την ανοδική πορεία μας ευτυχώς σε ευκολότερο τεραίν από το χθεσινό αφού ανεβήκαμε περίπου την ίδια υψομετρική διαφορά αλλά σε μεγαλύτερο μήκος. Τα γιάκ ή μερικές φορές τα jokpe, τα οποία είναι διασταύρωση μεταξύ γιάκ και αγελάδας, μας συνόδευαν σχεδόν σε όλη την διαδρομή. 

Συνεχίσαμε περνώντας ένα μικρό ποτάμι από μία αυτοσχέδια γέφυρα....

.... για να φτάσουμε σε ένα πέρασμα που λέγεται Thukla passage όπου έχουν ανεγείρει μνημεία προς τιμήν αυτών που έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια τους να κατακτήσουν την υψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Τελικά μετά από πορεία 7 ωρών, με ένα διάλειμμα μιας ώρας, φτάσαμε στο χωριό Luboche στα 5030μ. Στο κατάλυμα που μείναμε τα δωμάτια χωρίζονταν μεταξύ τους με κάτι σαν νοβοπάν ή κόντρα πλακέ. Αυτό σημαίνει οτι όχι μόνο άκουγα τί έλεγαν οι διπλανοί αλλά κάθε φορά που ο διπλανός άλλαζε πλευρό κουνιόταν και το δικό μου κρεββάτι και φαντάζομαι ότι το ίδιο συνέβαινε και αντίστροφα.

Το ξημέρωμα της Δευτέρας του Πάσχα, κατά τις 6 το πρωί που ξύπνησα η θερμοκρασία στο “δωμάτιο” μου ήταν -3,6. Περιτό να πώ ότι φόρεσα ότι είχα φέρει μαζί μου. Έξω όμως είχε βγει ο ήλιος και η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει. Άλλος ένας από την παρέα, ο Σάμυ, δεν ένοιωθε καλά κι έτσι αποφάσισε να μην ακολουθήσει τους υπόλοιπους αλλά να παραμείνει στο Luboche και να τον πάρουμε στην επιστροφή. Έτσι μείναμε 5 από τους 7 που ξεκινήσαμε. Αφού πληρώσαμε πήραμε τον δρόμο για την επόμενη διαμονή μας στο χωριό Gorakshep. Τα βουνά στην διαδρομή ήταν επιβλητικά

Μετά από 4 ώρες φτάσαμε στο Gorakshep στα 5165μ

Αφού φάγαμε κάτι ελαφρύ ξεκινήσαμε για να ανεβούμε το βουνό που είναι πάνω από το Gorakshep το οποίο λέγεται Khala Patar και φτάνει σε υψόμετρο τα 5545μ που θα ήταν και το μεγαλύτερο υψόμετρο που θα φτάναμε σ' αυτήν την αποστολή. Δεν θα πω ψέματα. Ήταν η δυσκολότερη διαδρομή που έκανα τόσο λόγω του υψομέτρου όσο και διότι είχαμε ήδη κάνει μιά απαιτητική διαδρομή νωρίτερα. Η θέα ανεβαίνοντας το βουνό ήταν πανέμορφη αφού ολόγυρα υπήρχαν χιονισμένες κορυφές

Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω αλλά κάνοντας στάσεις για να πάρω ανάσες και να ρίξω τους σφυγμούς συνέχισα μέχρι που μετά από 2,5 ώρες έφτασα στα 5545μ.

Στην παραπάνω φωτογραφία είμαι με τον Θανάση, συνορειβάτη που γνώρισα σ' αυτήν την αποστολή και ο οποίος ήταν ο πρώτος που ανέβηκε σ' αυτήν την απαιτητική κορυφή. Η κορυφή που φαίνεται στο βάθος μέσα στα σύννεφα δεν είναι άλλη από την στέγη του κόσμου, το Έβερεστ. Η κάθοδος, όπως πάντα, ήταν πιο εύκολη και γρήγορα γύρισα κατάκοπος στον ξενώνα που μέναμε. Το βράδυ στον ξενώνα ένοιωθα μια μικρή ζαλάδα και όταν μέτρησα το οξυγόνο μου ήταν στο 71-75%. Παρεπιπτόντως, ο ξενώνας πρέπει να είναι το χειρότερο κατάλυμα που έχω μείνει και σ' αυτά συμπεριλαμβάνω και το πειθαρχείο της Σχολής Ευελπίδων. Έχει κάτι τρισάθλιες και βρωμερές τουαλέτες χωρίς να υπάρχει νιπτήρας πουθενά. Τα δωμάτια είναι αντίστοιχα μεγέθους κελιού πειθαρχείου μόνο που το κελί ήταν για ένα άτομο ενώ τα δωμάτια για δύο.

Είναι υπόγεια, που σημαίνει οτι ενώ το μεσημέρι η θερμοκρασία στο υπόλοιπο κατάλυμα ήταν υποφερτή στα δωμάτια έκανε βρωμόκρυο. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ.

Η Τρίτη του Πάσχα, δηλαδή η 9η μέρα πεζοπορείας θα ήταν η τελευταία μέρα ανάβασης πηγαίνοντας στην Κατασκήνωση Βάσης του Έβερεστ (στα αγγλικά Everest Base Camp ή EBC). Δυστυχώς είχαμε άλλη μιά απώλεια αφού ο αρχηγός της αποστολής, ο Στέφανος, δεν ένοιωθε καλά για να περπάτήσει. Έτσι από τους 7 που ξεκινήσαμε από την Ελλάδα τελικά οι 4 καταφέραμε να πάρουμε εκκίνηση σήμερα. Εγώ, αφού το οξυγόνο μου έπαιζε ανάμεσα 85-90% αποφάσισα να δοκιμάσω να ανέβω μέχρι εκεί. Η διαδρομή, αν και δεν ήταν δύσκολη τεχνικά, ήταν δύσκολη διότι ήταν όλη πάνω από 5100μ. Σε αυτά τα υψόμετρα όταν κάνεις τρία βήματα ανηφόρα χρειάζεσαι 5 λεπτά διάλειμμα για να επανέλθουν οι σφυγμοί και οι αναπνοές σε πιο χαμηλά επίπεδα. Πηγαίνοντας προς τα εκεί τα βουνά που μας περιέβαλαν ήταν επιβλητικά,

συναντήσαμε και άλλα γιακ...

...για να φτάσουμε τελικά και να δούμε το EBC από ψηλά.

Από εκεί φαινόταν καλά και η κορυφή του Έβερεστ και σταματήσαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία είτε ατομική...

είτε με τους συνοδούς μας.

Στην παραπάνω φωτογραφία είμαστε 3 από τους 4 που ανεβήκαμε μέχρι το EBC, (ο τέταρτος είναι πίσω από τις κάμερες), ένας οδηγός βουνού και δύο από τους Sherpa αχθοφόρους. Θα αναρωτηθεί κανείς τί τους θέλαμε τους αχθοφόρους αφού θα επιστρέφαμε στον ίδιο ξενώνα απ' όπου ξεκινήσαμε. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν τους χρειαζόμαστε αλλά αφού για αυτούς ήταν μέρα ρεπό αποφάσισαν αυτοβούλως να έρθουν για μια βόλτα μέχρι εκεί. Κι ενώ εμείς αγκομαχούσαμε να βγάλουμε την ανηφόρα σαν παλιά φορτηγά, αυτοί ανέβαιναν με τα χέρια στις τσέπες σαν να πήγαιναν βόλτα στην παραλία. Ένας μάλιστα από αυτούς, αφού με είδε να φυσάω και να ξεφυσάω στην ανηφόρα, μου πρότεινε να πάρει το σακκίδιο πλάτης που κουβαλούσα. Η υπερηφάνεια μου όμως δεν μου επέτρεψε να δεχθώ τέτοια προσφορά.

Βγάλαμε άλλη μια φωτογραφία στην είσοδο του EBC...

....και μετά κάναμε έναν περίπατο μέσα στο Camp.

Τέλος, και ενώ ο καιρός άρχισε να φορτώνει, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και ευτυχώς δεν μας έβρεξε.

Έτσι από τους 7 που ξεκινήσαμε να καταλάβουμε την Κατασκήνωση Βάσης του Έβερεστ οι 4 καταφέραμε να πατήσουμε το πόδι μας εκεί, μετά κόπων και βασάνων.

 Μιχάλης

Gorakshep

26 Απρ.22