Αφού λοιπόν καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι την βάση της κορυφής του κόσμου έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Πριν ξεκινήσουμε όμως γράψαμε τα ονόματα μας πάνω σ' ένα ελληνικό σημαιάκι που ο αρχηγός της αποστολής είχε φέρει μαζί του και το κολλήσαμε στον τοίχο του ξενώνα που μείναμε στο Gorakshep ο οποίος ήταν γεμάτος από σημαίες διαφόρων κρατών και συλλόγων.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της αποστολής ότι ανεβήκαμε σε 9 μέρες θα το κατεβαίναμε σε 4 αφού, αφενός η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη, αφετέρου δεν απαιτούνταν και μέρες εγκλιματισμού πλέον. Έτσι την Τετάρτη 27 Απρ ξεκινήσαμε με βήμα γοργό την κατάβαση. Ο οδηγός μας είχε επιλέξει να μείνουμε σε διαφορετικά χωριά και καλά έκανε για να δούμε περισσότερα πράγματα. Ξαναείδαμε αχθοφόρους Sherpa να κουβαλούν φορτία....
.... ακόμα και παιδιά....
..... περάσαμε, χωρίς όμως να διανυκτερεύσουμε ξανά, από το Namche Bazar το οποίο εκείνη την ημέρα δικαιολογούσε το όνομα του και είχε πράγματι παζάρι.
Συναντήσαμε κορίτσια που πάνω στο μονοπάτι πουλούσαν ότι έχει ανάγκη ένας ορειβάτης όπως νερά, φρούτα, snickers κλπ.
Παρεπιμπτόντως, σε μαγαζί ενός χωριού που πήγα να αγοράσω snickers μου φάνηκαν ακριβά. Όταν του το είπα μου απάντησε ότι ήταν φρέσκα. Αν ήθελα πιο φτηνά μπορούσα να πάρω από μία κούτα που είχε τα ληγμένα.
Ξαναπεράσαμε την γέφυρα Hillary και άλλες 7 κρεμαστές γέφυρες.
Την τρίτη μέρα της κατάβασης μας έπιασε βροχή κι ευτυχώς εκείνη την ώρα περνούσαμε από ένα χωριό. Η ώρα ήταν κοντά στο μεσημέρι οπότε μπήκαμε σ' ένα εστιατόριο να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι να περάσει η βροχή. Στο διπλανό τραπέζι από αυτό που καθίσαμε ήταν ένας βουδιστής ιερέας ο οποίος είχε μπροστά του έναν πάκο από χαρτιά με προσευχές τις οποίες διάβαζε καθ' όλη την διάρκεια που εμείς τρώγαμε και είμαι σίγουρος ότι θα συνέχισε για πολλή ώρα ακόμα αφού οι προσευχές ήταν πολλές.
Όλοι αυτοί οι βουδιστές ιερείς και μοναχοί φορούν ρούχα ενός συγκεκριμένου πορφυρού χρώματος. Ακόμα και το καπέλο του συγκεκριμμένου ιερέα με το χαρακτηριστικό ΝΥ της Νέας Υόρκης ήταν στο αντίστοιχο χρώμα.
Είδαμε κι άλλα παιδάκια πιο τυχερά από αυτά που κουβαλούσαν φορτία....
.... και το μεσημέρι της τέταρτης μέρας κατάβασης φτάσαμε στο χωριό Lukhla απ' όπου είχαμε ξεκινήσει 13 μέρες πριν την πορεία μας. Συνολικά περπατήσαμε περίπου 130χλμ και είμαστε τυχεροί διότι είχαμε πολύ καλό καιρό. Έβρεξε κατά την άνοδο στο Namche Bazar αλλά εμείς μόλις είχαμε γυρίσει από την πορεία μας, μας έβρεξε την προτελευταία μέρα όταν μπήκαμε στο εστιατόριο με τον βουδιστή μοναχό και μας έπιασε βροχή καθ' οδόν μόνο την τελευταία ώρα της 13ήμερης πορείας πρίν φτάσουμε στην Lukhla. Γι αυτό κι εκείνη την ημέρα οι πτήσεις από και προς την Lukhla ήταν ελάχιστες αφού το αεροδρόμιο δεν έχει ηλεκτρονικά βοηθήματα και οι προσγειώσεις - απογειώσεις γίνονται εξ όψεως. Σε ένα αεροδρόμιο που υπό φυσιολογικές συνθήκες τα αεροπλάνα πηγαίνουν και έρχονται πιο συχνά απ' ότι φεύγουν τα λεωφορεία από την οδό Ακαδημίας.
Τό ίδιο βράδυ στην Lukhla κάναμε το τραπέζι στους δύο οδηγούς μας και στους τρεις αχθοφόρους για να τους ευχαριστήσουμε για την βοήθεια τους στο εγχείρημα μας.
Την επόμενη μέρα, Κυριακή του Θωμά, ευτυχώς ο καιρός είχε ανοίξει κι έτσι τα αερολεωφορεία που εκτελούσαν το δρομολόγιο Katmandu - Lukhla και αντίστροφα έπιασαν δουλειά από νωρίς το πρωί.
Αυτά τα αεροπλανάκια είναι ελικοφόρα βέβαια. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατά την διάρκεια της παραμονής τους στην Lukhla, που είναι η ελάχιστη δυνατή βέβαια, σβήνουν μόνο τον έναν κινητήρα, αυτόν που είναι από την μεριά που κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν οι επιβάτες, αφήνοντας τον άλλο έλικα να περιστρέφεται ενώ οι υπάλληλοι του αεροδρομίου κινούνται γύρω από το σκάφος για φόρτωμα - ξεφόρτωμα κλπ.
Ανεβήκαμε λοιπόν στο αεροπλανάκι μας, στηθήκαμε στην κατηφόρα για απογείωση και 30 λεπτά αργότερα βλέπαμε τις στέγες της Κατμαντού.
Μιχάλης
Κατμαντού
1 Μαΐου 22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου