Ωκεανία επίλογος

Ο επίλογος της επίσκεψης μου στην Ωκεανία ξεκίνησε να γράφεται το απόγευμα της 21 Φεβ όταν ο Ζώης και η Μαρία με πήγαν στο αεροδρόμιο Tullamarine της Μελβούρνης για να πάρω ένα αεροπλάνο Airbus Α380-800 της Qatar airways. Το συγκεκριμμένο αεροσκάφος είναι διώροφο και χωράει περί τα 500 άτομα. Γι αυτό δεν έπρεπε να μου φανεί περίεργο όταν περιμένοντας στην πύλη της επιβίβασης πέρασε το πλήρωμα στ' οποίο υπήρχαν 21 αεροσυνοδοί (διαφόρων εθνικοτήτων). Η πτήση μέχρι το Κατάρ διήρκεσε κάτι παραπάνω από 14 ώρες και πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη πτήση που έχω πετάξει. Ευτυχώς η Qatar airways δεν είναι low-cost εταιρεία οπότε είχε σύστημα διασκέδασης στ' οποίο είδα 3-4 ταινίες, κοιμήθηκα (ξεκινήσαμε 10:30 το βράδυ από Μελβούρνη και φτάσαμε γύρω στις 5 το πρωί στην Ντόχα αφού πηγαίναμε δυτικά δηλαδή αντίθετα από την εξέλιξη της ημέρας). Μετά από 2,5 ώρες αναμονής στην Ντόχα ανέβηκα στο επόμενο αεροπλάνο για Αθήνα σε μια πτήση 5 ακόμα ωρών. Εκείνη την μέρα έφαγα 2 πρωινά, ένα σε κάθε αεροπλάνο και αφού είχα δυνατότητα επιλογής επέλεξα το ένα πρωινό αλμυρό (αυγά και λουκάνικα) και ένα γλυκό (pancakes με μαρμελάδα φράουλα).

Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία είναι σίγουρα δυτικές χώρες αλλά δεν μοιάζουν ούτε με την Ευρώπη ούτε με την Αμερική. Έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την Ευρώπη λόγω της Βρετανικής επιρροής αλλά και λόγω των Ευρωπαϊκής καταγωγής μεταναστών που υπάρχουν στις 2 χώρες. Επιπλέον υπάρχουν πολλά στοιχεία από την Αμερική, κυρίως στην Αυστραλία, όπως μεγάλοι δρόμοι, μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα και μεγάλα εμπορικά κέντρα. Όπως οι Αμερικανοί υπερηφανεύονται για το ψηλότερο κτίριο, το γρηγορότερο ασανσέρ ή το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο έτσι και οι Αυστραλοί υπερηφανεύονται αντίστοιχα για τα μεγαλύτερα, ψηλότερα, γρηγορότερα στον νότιο ημισφαίριο.
Και οι 2 χώρες, ως χώρες μεταναστών, έχουν επηρεαστεί από τις κουλτούρες των μεταναστών που έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα Ινδών και Ασιατών όπως Κινέζοι, Κορεάτες, Βιετναμέζοι, Ινδονήσιοι κλπ.
Συνήθως όταν ταξιδεύω δοκιμάζω τοπικές σπεσιαλιτέ για να μπορώ να έχω γεύσεις της χώρας που επισκέπτομαι. Αυτές οι 2 χώρες δεν έχουν δικές τους κουζίνες αλλά βρίσκεις από fish & chips (κατάλοιπο της Βρετανικής αποικίας) μέχρι Ελληνικές, Ιταλικές, Κινεζικές, Ταϋλανδέζικες κα γεύσεις. Οι μόνες ιδιαιτερότητες στην Αυστραλία είναι γεύσεις από τα ζώα που κυκλοφορούν μόνο εκεί όπως καγκουρώ ή κροκόδειλος.

Και οι 2 χώρες, παρ' ότι είναι ανεξάρτητες κι έχουν δικές τους πολιτικές, αναγνωρίζουν ως αρχηγό του κράτους την Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου η οποία εμφανίζεται στα περισσότερα νομίσματα τους.
Πολλοί με ρώτησαν ποιες είναι οι διαφορές στις σημαίες των 2 κρατών. Καταρχάς και οι 2 σημαίες είναι μπλέ και στην πάνω αριστερά γωνία έχουν την Βρετανική σημαία. Η σημαία της Αυστραλίας έχει άσπρα αστέρια, το μεγαλύτερο των οποίων βρίσκεται κάτω από την Βρετανική σημαία και συμβολίζει το αστέρι της Βρετανικής Κοινοπολιτείας ενώ τα υπόλοιπα αστέρια αναπαριστούν τον σταυρό του Νότου.



Η σημαία της Νέας Ζηλανδίας έχει κόκκινα αστέρια με άσπρο περίγραμμα τα οποία κι αυτά αναπαριστούν τον σταυρό του Νότου.



Όταν επιστρέφω από ταξίδια πολλοί φίλοι με ρωτούν ποιά χώρα μου άρεσε περισσότερο. Συνήθως δεν απαντώ σε τέτοια ερώτηση διότι όλες οι χώρες έχουν τις ομορφιές τους και αν διαλέξω μία θα αδικήσω τις άλλες. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την Ωκεανία διότι η Νέα Ζηλανδία ήταν εντυπωσιακά όμορφη και σίγουρα καλύτερη από την Αυστραλία. Είναι όλη πολύ πράσινη σε αντίθεση με την Αυστραλία η οποία κατα βάση είναι έρημος στο κέντρο με πολύ τροπικό πράσινο στις βόρειες περιοχές και λιγότερο πράσινο στις δυτικές και νότιες περιοχές. Βέβαια επειδή οι πρώτοι άποικοι ήρθαν από την Βρετανία που έχουν πολύ πράσινο έφεραν μαζί τους αυτή την κουλτούρα του εμφυτευμένου πράσινου κι έτσι όλες οι μεγάλες πόλεις τους έχουν μεγάλα πάρκα και πολύ αστικό πράσινο.

Και οι δύο χώρες είναι πολύ καθαρές, ιδιαίτερα η Νέα Ζηλανδία, ενώ υπάρχει ανεπτυγμένη η κουλτούρα της ανακύκλωσης. Σκουπίδια θα βρει κάποιος κυρίως στο κέντρο των μεγάλων πόλεων (της Αυστραλίας) όπου κυκλοφορούν και άστεγοι.
Και οι δύο χώρες έχουν ιθαγενείς πληθυσμούς. Στην Νέα Ζηλανδία είναι οι Μαορί και στην Αυστραλία οι Αβορίγινες αλλά αυτό (το ότι είναι ιθαγενείς) είναι και το μόνο κοινό. Οι Μαορί είναι Πολυνήσιοι οι οποίοι ήρθαν στην Νέα Ζηλανδία περίπου 600 χρόνια πριν τους Ευρωπαίους. Συμμετέχουν στην δημόσια ζωή της χώρας και οι περισσότεροι από αυτούς είναι χοντροί είτε διότι δεν τους ταιριάζει ο δυτικός τρόπος διατροφής είτε διότι στην κουλτούρα τους το πάχος συνδέεται με την ευζωία.

Αντίθετα οι Αβορίγινες δεν συμμετέχουν στην δημόσια ζωή της Αυστραλίας (είναι μόνον το 3% του πληθυσμού), είναι αδύνατοι και έχουν αφομοιώσει τις κακές συνήθειες των δυτικών όπως η κατανάλωση αλκοόλ. Τους συναντάει κανείς κυρίως στις βόρειες περιοχές, δεν δουλεύουν αλλά ζουν από τα κοινωνικά επιδόματα, επαιτούν και κυκλοφορούν ξυπόλητοι. Συνήθως δεν είναι επιθετικοί και εμφανισιακά μοιάζουν σαν να μην έχουν εξελιχθεί πολύ από την εποχή του Νεάτερνταλ.

Και στις 2 χώρες οι άνθρωποι ήταν ανοιχτοί και πολύ εξυπηρετικοί. Και οι 2 χώρες όμως ήταν πανάκριβες (σε σχέση με την Ευρώπη), ειδικά η Νέα Ζηλανδία, και αυτό αντικατοπτρίζει το υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Άνθρωποι απ' όλες τις μεριές του κόσμου μεταναστεύουν εκεί τα τελευταία χρόνια αφού εκεί υπάρχουν δουλειές. Ειδικά οι Ινδοί και οι κάτοικοι της νοτιοανατολικής Ασίας πάνε στην Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία ως φοιτητές και μετά παραμένουν εκεί για δουλειά.
Και οι δύο χώρες έχουν ανεπτυγμένη κτηνοτροφία. Πασίγνωστα είναι τα αρνάκια Νέας Ζηλανδίας (που πολλοί μου ζήτησαν να τους φέρω). Λιγότερο γνωστα είναι τα αρνάκια της Αυστραλίας τα οποία είναι κοντά στα 100 εκατομύρια. Ο πληθυσμός της χώρας είναι περίπου 25 εκατομύρια που σημαίνει ότι αντιστοιχούν 4 πρόβατα σε κάθε Αυστραλό. Υπάρχουν μεγάλες φάρμες και για να προστατεύσουν τα αρνιά από τα άγρια σκυλιά dingo ξεκίνησαν από το 1946 να φτιάχνουν ένα φράκτη για να χωρίσουν τα βοσκοτόπια από την περιοχή των άγριων ζώων και ειδικά των dingo. Αυτός ο φράκτης έχει φτάσει πλέον τα 5600 χλμ κι εκτείνεται από την Νότια Αυστραλία μέχρι σχεδόν την ανατολική ακτή της χώρας στο Queensland.

Τέλος, για την Ινδονησία δεν έχω να πω πολλά αφού εκεί έμεινα μόνον 5 μέρες και από αυτές τις περισσότερες ώρες ήμουν ανάσκελα (εντάξει μερικές φορές και μπρούμυτα). Το Μπαλί είναι κατά βάση τόπος διακοπών χωρίς όμως οι ακτές και οι θάλασσες τους να λένε πολλά πράγματα. Οι άνθρωποι όμως ήταν πολύ ευγενικοί και χαμογελαστοί.

Και μερικά στατιστικά:
Έλειψα από την Ελλάδα 93 μέρες από τις οποίες:
53 νύχτες κοιμήθηκα σε ξενοδοχεία, μοτέλ, Β&Β ή AirB&B,
30 νύχτες κοιμήθηκα στο σπίτι του Ζώη και της Μαρίας στην Μελβούρνη και τους υπερευχαριστώ γι αυτό,
3 νύχτες τις πέρασα μέσα σε αεροπλάνο (1 από το Darwin στην Μελβούρνη, 1 από το Μπαλί στο Brisbane και 1 από την Μελβούρνη στην Ντόχα),
3 νύχτες πέρασα στα αεροδρόμια (1 στο Changi της Σιγκαπούρης και 2 στο Tullamarine της Μελβούρνης),
3 νύχτες με φιλοξένησαν ο Gatham και η Δωροθέα, φίλοι της Μαρίας, στην Μελβούρνη και τους ευχαριστώ και τέλος,
1 νύχτα την έβγαλα μέσα σε λεωφορείο ταξιδεύοντας από το Coober Pedy στην Αδελαΐδα.

Μπήκα σε 19 αεροσκάφη (από πολύ μικρό ελικοφόρο μέχρι το μεγαλύτερο του κόσμου Airbus A380) τα οποία ανήκαν σε 8 αεροπορικές εταιρείες:
Scoot airlines
Singapore airlines
Jetstar
Tigerair
Regional express
Qantas
Virgin Australia και
Qatar airways.

Νοίκιασα 3 αυτοκίνητα (2 Hyundai και 1 Mitshubishi) και έγραψα περίπου 6.000 χλμ (4500 από αυτά στην Νέα Ζηλανδία, 1000 στον Great Ocean road και τα υπόλοιπα στην περιοχή του Perth).

Έβγαλα 1492 φωτογραφίες και 56 βιντεάκια

Η Ωκεανία ήταν η μοναδική ήπειρος που δεν είχα επισκεφθεί, ενώ ανέβασα τον αριθμό των χωρών που έχω πάει στις 52 και τον αριθμό των ωκεανών που έχω βουτήξει σε τέσσερεις.

Αυτά και εις άλλα με υγεία.

Μιχάλης
Αθήνα
26 Φεβ 2019

Ινδονησία Νο 2

Είπαμε ότι στην Ινδονησία ήρθαμε για να ξεκουραστούμε από την κούραση της Αυστραλίας. Μέρος της ξεκούρασης είναι και το πέσιμο στην πλάζ. Γι αυτόν τον λόγο την Δευτέρα 11 Φεβ. βρεθήκαμε σε μια ωραία παραλία...

... και βουτήξαμε τα κορμιά μας στον Ινδικό ωκεανό.

Μετά τον Νότιο ωκεανό που βούτηξα πρόπερσι, ο Ινδικός είναι ο τέταρτος (από τους πέντε) ωκεανός στον οποίο κολυμπάω. Μου έχει μείνει μόνον ο Βόρειος Παγωμένος στον οποίο βρέθηκα το 1995 αλλά δεν είχα πάρει μαγιώ μαζί μου. Το νερό ίσως ν' άρεσε σε κανέναν Κινέζο, Ινδό ή Γερμανό. Σ' εμάς όμως που ξέρουμε από θάλασσες δεν έλεγε τίποτα.

Την επομένη, Τρίτη 12 Φεβ, είχαμε κλείσει πάλι έναν ταρίφα να μας κάνει βόλτες. Πήγαμε αρχικά σε μια περιοχή που λέγεται Uluwatu και κατεβήκαμε πολλά σκαλιά για να βγούμε στην παραλία.

Ο ταρίφας παλιότερα δούλευε σε κρουαζιερόπλοια κι έτσι είχε περάσει και από Ελληνικά νησιά. Όταν μας κατέβασε στην παραλία του είπαμε, και το κατάλαβε, ότι αυτή η παραλία δεν είναι για Έλληνες. Άσε τους Αυστραλούς να κάνουν μπάνιο εδώ. Μετά μας ρώτησε αν θέλαμε να επισκεφθούμε μια άλλη παραλία η οποία όμως είναι η μοναδική παραλία στην οποία πληρώνεις είσοδο. Και γιατί; Διότι σ' αυτή την παραλία είχε βουτήξει το κορμί της η Julia Roberts. Μπορεί να μας αρέσει η Julia Roberts αλλά δεν ήταν απαραίτητο να πληρώσουμε για να βουτήξουμε στην ίδια παραλία. Άλλωστε κάπου θα έχει βουτήξει και στην Ελλάδα.
Στην συνέχεια, όπως είχαμε ζητήσει από τον οδηγό, επισκεφθήκαμε τον ινδουιστικό ναό του Uluwatu. Περιξ του ναού διαβιούν μαϊμούδες μακάκοι σαν αυτές που είχαμε δει 2 μέρες πριν. Όλοι όμως μας είχαν προειδοποιήσει, και το έγραφαν σχετικές πινακίδες, ότι οι συγκεκριμένες είναι επιθετικές και κλεφτρόνια. Αρπάζουν καπέλα, γυαλιά και τσάντες. Έτσι είχαμε τον νου μας αλλά ίσως επειδή ήταν μεσημέρι δεν εμφανίστηκαν πολύ. Την μόνη φορά που τις είδαμε να επιτίθενται ήταν προς άλλες μαϊμούδες. Ο ναός ήταν χτισμένος σ' έναν βράχο πάνω από την θάλασσα μέσα στο πράσινο.

Κι επειδή οι επισκέψεις σε ναούς είναι πάντα κουραστικές, ειδικά αν είσαι σε συνεχή εγρήγορση για να μην στην πέσουν οι μαϊμούδες (σαν τον επιθεωρητή Κλουζώ με τον υπηρέτη του), έπρεπε να πάμε κάπου για ξεκούραση. Διαλέξαμε λοιπόν το Omnia club τ' οποίο απ' ότι κατάλαβα είναι κάτι σαν το Nammos της Μυκόνου (στ' οποίο δεν είχα το προνόμιο να βρεθώ ποτέ) με την διαφορά ότι δεν είναι σε παραλία αλλά σ' έναν βράχο πάνω από την θάλασσα και οι λουόμενοι απολαμβάνουν το μπάνιο τους σε πισίνα. Οι τιμές πάντως δεν πρέπει να διαφέρουν πολύ κι επειδή υπήρχαν αυτές οι τιμές υπήρχε και πολύ νεοπλουτισμός κυρίως κινέζικος. Είναι ο τόπος to see and to be seen. Ας αφήσουμε λίγο τις εικόνες να μιλήσουν:

Ξημέρωσε η Τετάρτη 13 Φεβ η οποία θα ήταν η τελευταία μας μέρα στο Μπαλί. Η πτήση μας έφευγε στις 9 το βράδυ άρα είχαμε όλη την ημέρα στην διάθεση μας. Κάναμε check-out από το ξενοδοχείο, αφήσαμε τις βαλίτσες μας να τις φυλάνε κι εμέις πήγαμε στο Sofitel για να την πέσουμε στην πισίνα όλη μέρα. Το Sofitel έχει μια τεράστια πισίνα η οποία με διακλαδώσεις οδηγεί το νερό μέχρι τα σκαλιά των ισογείων δωματίων ενώ η γύρω βλάστηση είναι πυκνή και βέβαια τροπική.

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του ξενοδοχείου:

Οι επόμενες φωτογραφίες όμως είναι δικές μου:

Με το που ξυπνάς κατεβαίνεις τα σκαλιά και βουτάς στην πισίνα.

Ανάμεσα σε κάθε καμπύλο κηπάκι αριστερά υπάρχει κι ένα δωμάτιο.

Ο κρύος καφές στο κρεββάτι αριστερά αντιλαμβάνεστε τίνος είναι.

Περάσαμε όλη την μέρα μας ξάπλα στις κρεββατάρες της πισίνας, πίνοντας, τρώγοντας και κολυμπώντας και γι άλλη μια φορά συνειδητοποίησα ότι γι αυτή την ζωή είμαι φτιαγμένος αλλά δεν το κατάλαβα νωρίς.
Κατά τις 6 το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, αλλάξαμε, πήραμε τις βαλίτσες και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις 10 φτάσαμε στην Μελβούρνη έχοντας κάνει αλλαγή αεροπλάνου στο Brisbane.
Ουσιαστικά με την επιστροφή από το Μπαλί τελειώνει και το ταξίδι μου σ' αυτή την γειτονιά του κόσμου αφού την Πέμπτη 21 Φεβ παίρνω το αεροπλάνο για να γυρίσω Αθήνα. Άλλωστε σιγά-σιγά φεύγει και ο χειμώνας στο βόρειο ημισφαίριο και πρέπει να επιστρέψω να προλάβω να πάω για σκι.
Όταν με το καλό επιστρέψω στην Ελλάδα θα κάνω κάποια στιγμή μια ανασκόπηση όλου του ταξιδιού, όπως κάνω συνήθως μετά από τα μεγάλα ταξίδια.

Μιχάλης
Μελβούρνη
18 Φεβ.

Ινδονησία

Επειδή είναι πολύ κουραστικό να ταξιδεύεις, ειδικά όπως ταξιδεύω εγώ, εκμεταλλεύτηκα την πρόταση του Ζώη και της Μαρίας, οι οποίοι πήραν άδεια από τις δουλειές τους για να ξεκουραστούν, και πήγα μαζί τους στο Μπαλί της Ινδονησίας για ξεκούραση. Έτσι την Παρασκευή 8 Φεβ. οι τρεις μας, μαζί μ' έναν ακόμα φίλο του Ζώη και της Μαρίας μπήκαμε σ' ένα αεροπλάνο και πετάξαμε από την Μελβούρνη στο Μπαλί μέσω Σίδνεϋ. Στο Σίδνεϋ φάγαμε ένα πακέτο διότι μόλις μπήκαμε στο αεροπλάνο για να φύγουμε έκλεισε το αεροδρόμιο εξαιτίας 2 καταιγίδων. Έτσι για 2 ώρες είμαστε κλεισμένοι μέσα στο αεροπλάνο ενώ έξω έπεφταν αστραπές, βροντές και λυσσομανούσε ο αέρας και η βροχή. Κάποια στιγμή όλα ηρέμησαν και φύγαμε. Εξίμηση ώρες αργότερα, γύρω στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα προσγειωθήκαμε στο Μπαλί. Εκεί, αφού περάσαμε τελωνεία και έλεγχο διαβατηρίων (έβαλα άλλη μια σφραγίδα στο δικό μου) διαπιστώσαμε ότι η βαλίτσα του Λουκά (του τέταρτου της παρέας) δεν έφτασε ποτέ. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λουκάς δουλεύει στην Virgin Australia με την οποία είχαμε πετάξει. Τέλος πάντων, αφού έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες φύγαμε για το ξενοδοχείο στο οποίο φτάσαμε στις 2:30 το πρωί και πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Την επόμενη μέρα, Σάββατο, λόγω της κούρασης του ταξιδιού σερνόμαστε από ξαπλώστρα σε ξαπλώστρα στην μία από τις δύο πισίνες του ξενοδοχείου...

... απολαμβάνοντας φυσικούς χυμούς καρύδας κατευθείαν από το φρούτο.

Το απογευματάκι βγήκαμε μια βόλτα στην κοντινή πόλη (Nusa Dua). Οι τρεις βγήκαμε για βόλτα και ο ένας για να ψωνίσει τίποτα ρούχα αφού η βαλίτσα του ακόμα αγνοείτο. Στην βόλτα βρήκα την ευκαιρία να φωτογραφίσω γλυκές παρουσίες:

Την επομένη, Κυριακή 10 Φεβ. είχαμε κανονίσει μ' έναν τοπικό οδηγό να μας πάει βόλτα στην κοντινή πόλη Ubut και στα περίχωρα για να δούμε τ' αξιοθέατα.
Ο πληθυσμός της Ινδονησίας είναι περίπου 260 εκατομύρια και η πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι. Είναι μάλιστα η χώρα με τον μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό παγκοσμίως. Αντίθετα, οι κάτοικοι του Μπαλί είναι κυρίως Ινδουιστές και Βουδιστές. Όσοι μουσουλμάνοι κυκλοφορούν εδώ δεν είναι Μπαλινέζοι αλλά έχουν έρθει από άλλα μέρη της Ινδονησίας διότι εδώ έχει δουλειές λόγω του τουρισμού. Εμείς ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Ubut από έναν Ινδουιστικό ναό.

Συνεχίσαμε σ' ένα εργοστάσιο παραγωγής καφέ. Εκεί παράγεται ο ακριβότερος καφές του κόσμου και λέγεται Luwak. Γιατί είναι ο ακριβότερος καφές του κόσμου; Η διαδικασία παραγωγής είναι πολύπλοκη: Σ' αυτήν την περιοχή και σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής φύεται ένα δένδρο που βγάζει καρπούς του καφέ (μια καφετιά δηλαδή). Όταν οι καρποί πέφτουν στο έδαφος τρώγονται από ένα ζώο που λέγεται civet cat τ' οποίο είναι λίγο μεγαλύτερο από γάτα αλλά δεν είναι αιλουροειδές.

Το ζώο αυτό χωνεύει τον φλοιό του καρπού του καφέ αλλά δεν χωνεύει τον σπόρο του καφέ ο οποίος βγαίνει ατόφιος με τα κόπρανα του ζώου. Έτσι αυτός ο σπόρος αφού πλυθεί, καθαριστεί και καβουρδισθεί είναι έτοιμος για να γίνει πόσιμος καφές. Μπορεί είτε να διηθηθεί μέσω φίλτρου είτε αν τριφτεί να γίνει στιγμιαίος. Μάλιστα ο συγκεκριμμένος καφές έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε καφεΐνη, πρακτικά είναι ντεκαφεϊνέ.

Βεβαία αφού φτάσαμε ως εκεί δεν έπρεπε να χάσουμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε. Έτσι μέσα σ' ένα καταπράσινο περιβάλλον ήπιαμε ένα σκατοκαφέ εξαιρετικό.

Λίγο μετά τον σκατοκαφέ πήγαμε να δούμε ρυζοχώραφα τα οποία είναι σε πεζούλες στην πλαγιά ενός βουνού. Κι εκεί έχει ένα ωραίο καφενείο...

...από το οποίο έχεις αυτήν την πανέμορφη θέα:

Φεύγοντας από εκεί επισκεφθήκαμε ένα δάσος τ' οποίο λέγεται Monkey forrest εξαιτίας των πιθήκων Μακάκων που ζουν εκεί. Δεν μας έφταναν δηλαδή οι μακάκες της Ελλάδος θέλαμε και της Ινδονησίας.

Το περιβάλλον ήταν καταπράσινο...

.... και οι μακάκοι αμέτρητοι.

Να κι άλλοι δύο:

Όπως σε όλη την νοτιοανατολική Ασία έτσι και στην Ινδονησία τα σκουτεράκια και τα παπιά είναι αμέτρητα (πιο πολλά από τους μακάκους), πετάγονται και περνούν απ' όλες τις μεριές, κουβαλούν όλη την οικογένεια και φορτώνουν τα πάντα. Επιπλέον κάνουν και άλλες δουλειές όπως κινούμενες καντίνες (για να τρώνε οι ξενύχτηδες τα "βρώμικα"):

Πριν πάμε για δείπνο περάσαμε μια βόλτα από το κέντρο του Ubut όπου βρήκα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες ακόμα.

Μιχάλης
Μπαλί, Ινδονησία
10 Φεβ.