Όπου πηγαίνω μ' αρέσει να δοκιμάζω την τοπική κουζίνα. Έτσι όταν στις 3 Αυγούστου έφτασα στην Θεσσαλονίκη είπα να δοκιμάσω κάτι τοπικό και αφού πήρα σχετικές πληροφορίες παρήγγειλα κάτι ελαφρύ για το βράδυ: Μία πίτα γύρο. Το επόμενο πρωί δοκίμασα ένα τυπικό πρωινό Θεσσαλονίκης: μπουγάτσα με milko. Πολύ εύγευστα και τα δύο και πολύ διαφορετικά απ' ότι είχα δοκιμάσει σ' όλη την Ευρώπη.
Στις παρακάτω γραμμές προσπάθησα να συγκεντρώσω σκέψεις που έκανα κατά την διάρκεια του ταξιδιού και να γράψω μερικές γενικές εντυπώσεις όπως και ορισμένους αριθμούς.
Ταξίδεψα 83 μέρες σε 20 χώρες (μαζί με την Ελλάδα), έγραψα 15748χλμ. Κοιμήθηκα 48 μέρες σε 20 διαφορετικά camping, 10 μέρες σε 9 διαφορετικά ξενοδοχεία ή B&B, 23 μέρες σε 7 διαφορετικούς φίλους, 1 μέρα στο πλοίο από Αγγλία για Βέλγιο και μία (την 83η) σπίτι μου. Φουλάρισα την μηχανή 41 φορές και εκτίμηση είναι ότι έκαψα περίπου 750 λίτρα βενζίνης. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες αλλά κράτησα μόνον 1109 και γύρισα 55 βιντεάκια είτε με την φωτογραφική μηχανή είτε με την action camera. Έκανα 80 αναρτήσεις στο blog μου και μέχρι τώρα τις είδαν 6170 φορές από 10 χώρες. Η μέση θέαση ανά μέρα ήταν 40-60 φορές. Την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα είχε, όπως ήταν φυσιολογικό, η 1η μέρα με 107 επισκέψεις και δεύτερη ήταν η 14η μέρα, ο γύρος των λιμνών Idro & Garda με 106 επισκέψεις.
Παλαιότερα όπου ταξίδευα στο εξωτερικό πάντα άκουγα ελληνικά ακόμα και σε μέρη όπως το Ισφαχάν του Ιράν. Σ' αυτό το ταξίδι άκουσα ελάχιστα ελληνικά κυρίως στο Λονδίνο, μια μικρή παρέα από παιδιά στη Πράγα (φαινόταν σαν μια ομάδα) και στην Σιγκισοάρα της Ρουμανίας. Πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν όπως παλιά πλέον. Η γλώσσα που άκουσα σχεδόν παντού και μάλιστα πολλοί ήταν σε γκρουπ ήταν τα ισπανικά. Θα μου πείτε ότι ισπανικά μιλάει όλη η λατινική Αμερική. Υπάρχουν όμως οι εξείς περιορισμοί: 1. η λατινική Αμερική είναι μακρυά για να έρθει κάποιος πχ στην Ρουμανία ή στην Ιρλανδία, 2. οι άνθρωποι που έβλεπα δεν έμοιαζαν με Μεξικανούς, Βολιβιανούς ή κάτι σχετικό (σίγουρα υπάρχουν λατινοαμερικανοί που μοιάζουν Ευρωπαίοι), 3. πολλά αυτοκίνητα που είδα είχαν ισπανικές πινακίδες. Όλα αυτά με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν πολλοί Ισπανοί τουρίστες σε όλη την Ευρώπη ακόμα και σε μέρη που δεν είναι τόσο τουριστικά.
Είδα πολύ κόσμο που έκανε ποδηλασία και πολλοί απ' αυτούς σε μεγάλη ηλικία έκαναν τουρισμό με ποδήλατο, είχαν δηλαδή το ποδήλατο φορτωμένο με μπαγκάζια. Ενδεχομένως σ' αυτή την αύξηση να βοηθάει και η τεχνολογία διότι όπως μου είπε και ένας Βέλγος ποδηλάτης που πήγαινε από τις Βρυξέλλες στην Κοπεγχάγη (εγώ τον συνάντησα στο Αμβούργο): "έχω κατεβάσει στο κινητό τους χάρτες της google, επέλεξα το mode ποδηλασία και του έβαλα τελικό προορισμό την Κοπεγχάγη. Με πηγαίνει από δρόμους που είναι κατάλληλοι για ποδήλατα", δηλαδή είτε αποκλειστικά ποδηλατόδρομους (Ολλανδία, Γερμανία) είτε από μικρούς δρόμους.
Αν και έκανα το ταξίδι μόνος μου, συνάντησα πολύ κόσμο και ήταν όλοι πολύ φιλικοί. Πουθενά δεν ένοιωσα απειλούμενος αν και σε ορισμένα μέρη ήμουν προκατειλημένος, όπως στην Ρουμανία για παράδειγμα. Σε πολλά μέρη που έκανα τουρισμό άφηνα την μηχανή ξεκλείδωτη και με τα πράγματα πάνω, ενώ στα περισότερα Β&Β που έμεινα άφηνα στην θέση του συνεπιβάτη τα είδη κάμπινγκ, δηλ. σκηνή, υπνόσακκο και στρωματάκι απλώς πιασμένα με τα χταπόδια. Όλοι μου εγγυόντουσαν ότι δεν πρόκειται να τα πειράξει κανείς. Και όντως δεν πείραξε κανείς τίποτα.
Η μηχανή αποδείχτηκε εξαιρετικά αξιόπιστη. Δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα ποτέ και πουθενά, ούτε ένα λαμπάκι ή μια ντίζα. Το μόνο που έκανα ήταν να λαδώνω την αλυσίδα κάθε 700-1000 χλμ και συμπλήρωσα συνολικά 700 γρ λάδι για τα 16.000 χλμ.
Συνήθως όταν συναντιόμαστε οι μοτοσυκλετιστές στον δρόμο χαιρετιόμαστε (μ' εξαίρεση τους Χαρλεάδες οι οποίοι χαιρετούν μόνον τους δικούς τους). Διαπίστωσα ότι συνεχίζει να ισχύει στην Ευρώπη, με ιδιαίτερη ζέση στις ανατολικές χώρες (εκεί χαιρετούσαν και οι Χαρλεάδες) και λιγότερη στην Αγγλία όπου το ελεύθερο χέρι για χαιρετούρες είναι από την λάθος μεριά του δρόμου. ΠΟΥΘΕΝΑ, πλην της Ελλάδος, δεν είδα μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος ενώ στην Δυτική Ευρώπη κυκλοφορούν με πλήρη ένδυση ακόμα και μέσα στις πόλεις. Οι περισσότερες μηχανές που κυκλοφορούσαν ήταν σπορ ή touring όπως Goldwing ή μεγάλες BMW. Πολλές ήταν BMW R1200 GS. Η πιο μικρή ήταν ένα Honda CBR 300 που οδηγούσε μια νεαρή Πολωνίδα και μαζί με τον φίλο της (με μεγαλύτερη μηχανή) θα έκαναν τον γύρο των Βαλκανίων πλην Ελλάδος (μάλλον δεν έχουν έρθει ποτέ στην χώρα και δεν μας θεωρούν Βαλκάνια).
Μερικοί φίλοι με ρώτησαν ποιά από τις 19 χώρες που επισκέφτηκα μου άρεσε περισσότερο. Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη και θα αδικήσει χώρες όπως ή Γερμανία ή η Ολλανδία για παράδειγμα αφού εκεί κινήθηκα μόνον σε αυτοκινητόδρομους. Θα πώ απλώς ότι οι πιο όμορφες διαδρομές ήταν στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και στις Δαλματικές ακτές της Κροατίας.
Τέλος, τα ενθαρυντικά σχόλια που έπαιρνα από όλους τους φίλους που με ακολουθούσαν στο blog μου έδιναν κουράγιο να συνεχίσω καθώς ένοιωθα ότι είχα παρέα και κάποιοι ήταν μαζί μου. Δεν κρύβω ότι δεν ήταν εύκολο διότι κάθε ανάρτηση μου έπαιρνε 2 περίπου ώρες από το να σώσω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, να τις ξεσκαρτάρω, να τις ονοματίσω μέχρι να τις ανεβάσω στο blog μια και πολλά από τα camping (ειδικά στην Ιρλανδία) είχαν πολύ αργό διαδίκτυο. Άλλες φορές ήμουν κουρασμένος και άλλες ήθελα να παραμείνω κάπου αλλά έπρεπε να γυρίσω (πχ για να προλάβω την αίθουσα που χρησιμοποιούσα για το διαδίκτυο). Μερικοί φίλοι μου πρότειναν να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά με την συγγραφή των εμπειριών μου αλλά όπως φαίνεται από το ύφος, ότι έγραφα το έγραφα για να διαβαστεί από φίλους ή φίλους φίλων.
Ήθελα να ευχαριστήσω κατ' αρχάς τους 7 φίλους που μου άνοιξαν στο σπίτι τους και με φιλοξένησαν στην διάρκεια του ταξιδιού, αυτούς που συνάντησα και δεν μ' άφησαν να βάλω το χέρι στην τσέπη και αυτούς που με τα σχόλια τους στο blog ή στο facebook μ' ενθάρυναν να συνεχίσω.
Κάθε τέλος είναι και η αρχή του επόμενου και όπως λένε οι Ισπανοί: hasta la proxima, μέχρι την επόμενη φορά.
Μιχάλης
7 Αυγούστου 2016
Στις παρακάτω γραμμές προσπάθησα να συγκεντρώσω σκέψεις που έκανα κατά την διάρκεια του ταξιδιού και να γράψω μερικές γενικές εντυπώσεις όπως και ορισμένους αριθμούς.
Ταξίδεψα 83 μέρες σε 20 χώρες (μαζί με την Ελλάδα), έγραψα 15748χλμ. Κοιμήθηκα 48 μέρες σε 20 διαφορετικά camping, 10 μέρες σε 9 διαφορετικά ξενοδοχεία ή B&B, 23 μέρες σε 7 διαφορετικούς φίλους, 1 μέρα στο πλοίο από Αγγλία για Βέλγιο και μία (την 83η) σπίτι μου. Φουλάρισα την μηχανή 41 φορές και εκτίμηση είναι ότι έκαψα περίπου 750 λίτρα βενζίνης. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες αλλά κράτησα μόνον 1109 και γύρισα 55 βιντεάκια είτε με την φωτογραφική μηχανή είτε με την action camera. Έκανα 80 αναρτήσεις στο blog μου και μέχρι τώρα τις είδαν 6170 φορές από 10 χώρες. Η μέση θέαση ανά μέρα ήταν 40-60 φορές. Την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα είχε, όπως ήταν φυσιολογικό, η 1η μέρα με 107 επισκέψεις και δεύτερη ήταν η 14η μέρα, ο γύρος των λιμνών Idro & Garda με 106 επισκέψεις.
Παλαιότερα όπου ταξίδευα στο εξωτερικό πάντα άκουγα ελληνικά ακόμα και σε μέρη όπως το Ισφαχάν του Ιράν. Σ' αυτό το ταξίδι άκουσα ελάχιστα ελληνικά κυρίως στο Λονδίνο, μια μικρή παρέα από παιδιά στη Πράγα (φαινόταν σαν μια ομάδα) και στην Σιγκισοάρα της Ρουμανίας. Πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν όπως παλιά πλέον. Η γλώσσα που άκουσα σχεδόν παντού και μάλιστα πολλοί ήταν σε γκρουπ ήταν τα ισπανικά. Θα μου πείτε ότι ισπανικά μιλάει όλη η λατινική Αμερική. Υπάρχουν όμως οι εξείς περιορισμοί: 1. η λατινική Αμερική είναι μακρυά για να έρθει κάποιος πχ στην Ρουμανία ή στην Ιρλανδία, 2. οι άνθρωποι που έβλεπα δεν έμοιαζαν με Μεξικανούς, Βολιβιανούς ή κάτι σχετικό (σίγουρα υπάρχουν λατινοαμερικανοί που μοιάζουν Ευρωπαίοι), 3. πολλά αυτοκίνητα που είδα είχαν ισπανικές πινακίδες. Όλα αυτά με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν πολλοί Ισπανοί τουρίστες σε όλη την Ευρώπη ακόμα και σε μέρη που δεν είναι τόσο τουριστικά.
Είδα πολύ κόσμο που έκανε ποδηλασία και πολλοί απ' αυτούς σε μεγάλη ηλικία έκαναν τουρισμό με ποδήλατο, είχαν δηλαδή το ποδήλατο φορτωμένο με μπαγκάζια. Ενδεχομένως σ' αυτή την αύξηση να βοηθάει και η τεχνολογία διότι όπως μου είπε και ένας Βέλγος ποδηλάτης που πήγαινε από τις Βρυξέλλες στην Κοπεγχάγη (εγώ τον συνάντησα στο Αμβούργο): "έχω κατεβάσει στο κινητό τους χάρτες της google, επέλεξα το mode ποδηλασία και του έβαλα τελικό προορισμό την Κοπεγχάγη. Με πηγαίνει από δρόμους που είναι κατάλληλοι για ποδήλατα", δηλαδή είτε αποκλειστικά ποδηλατόδρομους (Ολλανδία, Γερμανία) είτε από μικρούς δρόμους.
Αν και έκανα το ταξίδι μόνος μου, συνάντησα πολύ κόσμο και ήταν όλοι πολύ φιλικοί. Πουθενά δεν ένοιωσα απειλούμενος αν και σε ορισμένα μέρη ήμουν προκατειλημένος, όπως στην Ρουμανία για παράδειγμα. Σε πολλά μέρη που έκανα τουρισμό άφηνα την μηχανή ξεκλείδωτη και με τα πράγματα πάνω, ενώ στα περισότερα Β&Β που έμεινα άφηνα στην θέση του συνεπιβάτη τα είδη κάμπινγκ, δηλ. σκηνή, υπνόσακκο και στρωματάκι απλώς πιασμένα με τα χταπόδια. Όλοι μου εγγυόντουσαν ότι δεν πρόκειται να τα πειράξει κανείς. Και όντως δεν πείραξε κανείς τίποτα.
Η μηχανή αποδείχτηκε εξαιρετικά αξιόπιστη. Δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα ποτέ και πουθενά, ούτε ένα λαμπάκι ή μια ντίζα. Το μόνο που έκανα ήταν να λαδώνω την αλυσίδα κάθε 700-1000 χλμ και συμπλήρωσα συνολικά 700 γρ λάδι για τα 16.000 χλμ.
Συνήθως όταν συναντιόμαστε οι μοτοσυκλετιστές στον δρόμο χαιρετιόμαστε (μ' εξαίρεση τους Χαρλεάδες οι οποίοι χαιρετούν μόνον τους δικούς τους). Διαπίστωσα ότι συνεχίζει να ισχύει στην Ευρώπη, με ιδιαίτερη ζέση στις ανατολικές χώρες (εκεί χαιρετούσαν και οι Χαρλεάδες) και λιγότερη στην Αγγλία όπου το ελεύθερο χέρι για χαιρετούρες είναι από την λάθος μεριά του δρόμου. ΠΟΥΘΕΝΑ, πλην της Ελλάδος, δεν είδα μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος ενώ στην Δυτική Ευρώπη κυκλοφορούν με πλήρη ένδυση ακόμα και μέσα στις πόλεις. Οι περισσότερες μηχανές που κυκλοφορούσαν ήταν σπορ ή touring όπως Goldwing ή μεγάλες BMW. Πολλές ήταν BMW R1200 GS. Η πιο μικρή ήταν ένα Honda CBR 300 που οδηγούσε μια νεαρή Πολωνίδα και μαζί με τον φίλο της (με μεγαλύτερη μηχανή) θα έκαναν τον γύρο των Βαλκανίων πλην Ελλάδος (μάλλον δεν έχουν έρθει ποτέ στην χώρα και δεν μας θεωρούν Βαλκάνια).
Μερικοί φίλοι με ρώτησαν ποιά από τις 19 χώρες που επισκέφτηκα μου άρεσε περισσότερο. Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη και θα αδικήσει χώρες όπως ή Γερμανία ή η Ολλανδία για παράδειγμα αφού εκεί κινήθηκα μόνον σε αυτοκινητόδρομους. Θα πώ απλώς ότι οι πιο όμορφες διαδρομές ήταν στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και στις Δαλματικές ακτές της Κροατίας.
Τέλος, τα ενθαρυντικά σχόλια που έπαιρνα από όλους τους φίλους που με ακολουθούσαν στο blog μου έδιναν κουράγιο να συνεχίσω καθώς ένοιωθα ότι είχα παρέα και κάποιοι ήταν μαζί μου. Δεν κρύβω ότι δεν ήταν εύκολο διότι κάθε ανάρτηση μου έπαιρνε 2 περίπου ώρες από το να σώσω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, να τις ξεσκαρτάρω, να τις ονοματίσω μέχρι να τις ανεβάσω στο blog μια και πολλά από τα camping (ειδικά στην Ιρλανδία) είχαν πολύ αργό διαδίκτυο. Άλλες φορές ήμουν κουρασμένος και άλλες ήθελα να παραμείνω κάπου αλλά έπρεπε να γυρίσω (πχ για να προλάβω την αίθουσα που χρησιμοποιούσα για το διαδίκτυο). Μερικοί φίλοι μου πρότειναν να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά με την συγγραφή των εμπειριών μου αλλά όπως φαίνεται από το ύφος, ότι έγραφα το έγραφα για να διαβαστεί από φίλους ή φίλους φίλων.
Ήθελα να ευχαριστήσω κατ' αρχάς τους 7 φίλους που μου άνοιξαν στο σπίτι τους και με φιλοξένησαν στην διάρκεια του ταξιδιού, αυτούς που συνάντησα και δεν μ' άφησαν να βάλω το χέρι στην τσέπη και αυτούς που με τα σχόλια τους στο blog ή στο facebook μ' ενθάρυναν να συνεχίσω.
Κάθε τέλος είναι και η αρχή του επόμενου και όπως λένε οι Ισπανοί: hasta la proxima, μέχρι την επόμενη φορά.
Μιχάλης
7 Αυγούστου 2016
