Σήμερα οι προβλέψεις για τον καιρό μίλαγαν για ήλιο και καταιγίδες τόσο στο Bran που ήμουν όσο και στην Craiova που ήταν περίπου στο μέσον της διαδρομής. Η απόσταση από το Bran μέχρι την Θεσσαλονίκη είναι περίπου 800 χλμ και αφού μετά το τηλεφώνημα του Βασίλ έβγαλα την Σόφια από τα σχέδια μου, είπα να την χωρίσω περίπου στην μέση. Είδα ότι βορείως της Σόφιας υπάρχει μια πόλη που λέγεται Montana και η απόσταση από το Bran είναι στα 400 χλμ περίπου. Το GPS μου έβγαζε διάρκεια περίπου 8 ώρες και μου έκανε εντύπωση για 400 χλμ 8 ώρες. Όταν πήρα τον δρόμο άρχισα να καταλαβαίνω γιατί έλεγε 8 ώρες. Ο καιρός ξημέρωσε μουντός και δροσερός αλλά στεγνός. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και πακέταρα τα πράγματα πριν πιάσει βροχή. Έφυγα από το Bran στις 9:15 και τα πρώτα χλμ ήταν ορεινά (ανέβηκα μέχρι 1100μ σύμφωνα με το ρολόι μου) με πολές στροφές και ευτυχώς λίγη κίνηση. Όμορφη διαδρομή η οποία περνούσε από ωραία ρουμανικά χωρουδάκια.
Στην συνέχεια κατέβηκα στον κάμπο και στην κίνηση. Πότε ψιλόβρεχε πότε έβγαζε ήλιο και έκανε ζέστη. Πέρασα την πρώτη πόλη που ήταν το Pitesti και συνέχισα για την Craiova. Στον δρόμο έβλεπα ταμπέλες για περιοχές που είναι γνωστές στους Έλληνες, όπως Κωνστάντσα, Γαλάτσι (Galati στα ρουμανικά), Βράιλα, Δραγατσάνι κα. Μετά την Craiova πήρα τον δρόμο για τα βουλγαρικά σύνορα και ευτυχώς δεν είχε πολλούς που κινούνταν προς την άκρη της χώρας. Σε γενικές γραμμές οι δρόμοι της Ρουμανίας είναι δύσκολοι. Έχουν ελάχιστα χλμ αυτοκινητοδρόμων και οι περισσότεροι δρόμοι που συνδέουν τις πόλεις (αυτούς που έλεγα κεντρικούς) είναι σαν τους επαρχιακούς τους δικούς μας αλλά φανταστείτε τους γεμάτους με όλων των ειδών τα οχήματα, νταλίκες, βυτία, λεωφορεία, ποδήλατα, μέχρι (όπως έλεγα και προχθές) κάρα με άλογα. Περνούν συνεχώς μέσα από χωριά ή πόλεις με χαμηλά όρια ενώ σε πολλά σημεία γίνονται έργα. Επίσης σε πολλούς δρόμους το οδόστρωμα έχει χαλάσει από τον φόρτο των οχημάτων και έχει δημιουργήσει "σαμάρια". Είναι γεγονός ότι στην Ρουμανία και την Ιρλανδία οι αναρτήσεις της μηχανής δουλέψαν υπερωρίες. Ίσως για ν' αντισταθμίσουν το καθισιό τους στις υπόλοιπες χώρες.
Τα σύνορα μεταξύ Ρουμανίας και Βουλγαρίας είναι ο Δούναβις σχεδόν παντού με εξαίρεση το δέλτα του ποταμού στον Εύξεινο Πόντο αφού το 1913 στον 2ο Βαλκανικό πόλεμο βρήκαν ευκαιρία οι Ρουμάνοι και τους πήραν την περιοχή της Δοβρουτσάς κατεβάζοντας έτσι τα σύνορα πιο νότια και κρατώντας όλο το δέλτα του ποταμού στο έδαφος του. Το GPS μου έδειχνε λοιπόν ότι από εκεί που θα πέρναγα τα σύνορα (Calafat στην Ρουμανία, Novo Selo στην Βουλγαρία) θα είχα πορθμείο. Φτάνοντας όμως εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει μία μεγάλη κρεμαστή γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες και στην οποία πρέπει να πληρώσεις διόδια για να διέλθεις με εξαίρεση τις μοτοσυκλέτες. Πάντως εκεί είναι σαν να μην υπάρχει ΕΕ (δεν ξέρω αν αυτές οι 2 χώρες ανήκουν στην Σένγκεν, μου φαίνεται όχι) και ο έλεγχος διαβατηρίων γίνεται κανονικά. Μάλιστα οι αστυνομικοί μου ζήτησαν και τα χαρτιά της μοτοσυκλέτας τα οποία η μόνη φορά που μου τα είχαν ζητήσει στις 19 χώρες που πέρασα ήταν μόνον στα Σκόπια. Δυστυχώς όμως η κρεμαστή γέφυρα ήταν έτσι που αν ήθελες να βγάλεις φωτογραφία έπρεπε να σταματήσεις πάνω στην γέφυρα, πράγμα που φυσικά απαγορεύεται. Ετσί δεν έχω φωτογραφία της γέφυρας του Δουνάβεως.
Κατηφορίζοντας μεσ' την Βουλγαρία, στον δρόμο για Σόφια, σε κάποιο σημείο υπήρχαν ταμπέλες που οδηγούσαν τα φορτηγά σε άλλο δρόμο. Με παραξένεψε ότι και πολλά ΙΧ πήγαιναν από εκεί αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Εν τέλει αυτό που γινόταν ήταν ότι ο "κανονικός" δρόμος που πήρα εγώ είχε έργα και χαμηλές ταχύτητες. Δεν ξέρω αν ο άλλος ήταν γρήγορος ή όχι αλλά εγώ ήμουν σχεδόν μόνος μου. Σε πολλά σημεία είχαν καινούργιο οδόστρωμα χωρίς διαγράμμιση αλλά εκεί που ξεκίναγε ή τέλειωνε είχε το κλασικό "σκαλοπάτι" κάνοντας τις αναρτήσεις να συνεχίζουν τις υπερωρίες. Μετά από λίγο κατέληξα στην Montana, η οποία είναι κάτι σαν το Σαντάνσκι να φανταστείτε, και παιδεύτηκα λίγο να βρώ ξενοδοχείο αλλά τελικά βρήκα ένα πάνω σε μια λίμνη (έχουν χτίσει ένα φράγμα και δημιουργήθηκε μια λίμνη). Αυτή είναι η θέα από το δωμάτιο μου.
Έδωσα στο εαυτό μου την ευκαιρία να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο σήμερα και να έχει πλήρες πρωινό αύριο αφού είναι η τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού (τις προηγούμενες μέρες από την Κρακοβία και μετά, με εξαίρεση τα 2 σλοβακικά πρωινά, έτρωγα κρουασάν 7 days max της Chipita που κυκλοφορούν σε όλα τα Βαλκάνια).
Τέλος εκμεταλλευόμενος ότι το ξενοδοχείο έχει γρήγορο ίντερνετ ανεβάζω 2 ακόμα φωτογραφίες. Μία από την Sighisoara και μία από το Trinidad της Κούβας επειδή είπα ότι μοιάζουν, για να κρίνετε και μόνοι σας.
Αυτή είναι η Sighisoara
Και αυτό είναι το Trinidad (υπ' όψιν ότι η φωτογραφία είναι με φιλμ)
Αύριο το πρόγραμμα λέει επιστροφή στην Ελλάδα και τερματισμό του ταξιδιού.
Μιχάλης
2 Αυγούστου
χλμ ημέρας: 446
συνολικά χλμ: 15276
Τα σύνορα μεταξύ Ρουμανίας και Βουλγαρίας είναι ο Δούναβις σχεδόν παντού με εξαίρεση το δέλτα του ποταμού στον Εύξεινο Πόντο αφού το 1913 στον 2ο Βαλκανικό πόλεμο βρήκαν ευκαιρία οι Ρουμάνοι και τους πήραν την περιοχή της Δοβρουτσάς κατεβάζοντας έτσι τα σύνορα πιο νότια και κρατώντας όλο το δέλτα του ποταμού στο έδαφος του. Το GPS μου έδειχνε λοιπόν ότι από εκεί που θα πέρναγα τα σύνορα (Calafat στην Ρουμανία, Novo Selo στην Βουλγαρία) θα είχα πορθμείο. Φτάνοντας όμως εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει μία μεγάλη κρεμαστή γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες και στην οποία πρέπει να πληρώσεις διόδια για να διέλθεις με εξαίρεση τις μοτοσυκλέτες. Πάντως εκεί είναι σαν να μην υπάρχει ΕΕ (δεν ξέρω αν αυτές οι 2 χώρες ανήκουν στην Σένγκεν, μου φαίνεται όχι) και ο έλεγχος διαβατηρίων γίνεται κανονικά. Μάλιστα οι αστυνομικοί μου ζήτησαν και τα χαρτιά της μοτοσυκλέτας τα οποία η μόνη φορά που μου τα είχαν ζητήσει στις 19 χώρες που πέρασα ήταν μόνον στα Σκόπια. Δυστυχώς όμως η κρεμαστή γέφυρα ήταν έτσι που αν ήθελες να βγάλεις φωτογραφία έπρεπε να σταματήσεις πάνω στην γέφυρα, πράγμα που φυσικά απαγορεύεται. Ετσί δεν έχω φωτογραφία της γέφυρας του Δουνάβεως.
Κατηφορίζοντας μεσ' την Βουλγαρία, στον δρόμο για Σόφια, σε κάποιο σημείο υπήρχαν ταμπέλες που οδηγούσαν τα φορτηγά σε άλλο δρόμο. Με παραξένεψε ότι και πολλά ΙΧ πήγαιναν από εκεί αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Εν τέλει αυτό που γινόταν ήταν ότι ο "κανονικός" δρόμος που πήρα εγώ είχε έργα και χαμηλές ταχύτητες. Δεν ξέρω αν ο άλλος ήταν γρήγορος ή όχι αλλά εγώ ήμουν σχεδόν μόνος μου. Σε πολλά σημεία είχαν καινούργιο οδόστρωμα χωρίς διαγράμμιση αλλά εκεί που ξεκίναγε ή τέλειωνε είχε το κλασικό "σκαλοπάτι" κάνοντας τις αναρτήσεις να συνεχίζουν τις υπερωρίες. Μετά από λίγο κατέληξα στην Montana, η οποία είναι κάτι σαν το Σαντάνσκι να φανταστείτε, και παιδεύτηκα λίγο να βρώ ξενοδοχείο αλλά τελικά βρήκα ένα πάνω σε μια λίμνη (έχουν χτίσει ένα φράγμα και δημιουργήθηκε μια λίμνη). Αυτή είναι η θέα από το δωμάτιο μου.
Έδωσα στο εαυτό μου την ευκαιρία να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο σήμερα και να έχει πλήρες πρωινό αύριο αφού είναι η τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού (τις προηγούμενες μέρες από την Κρακοβία και μετά, με εξαίρεση τα 2 σλοβακικά πρωινά, έτρωγα κρουασάν 7 days max της Chipita που κυκλοφορούν σε όλα τα Βαλκάνια).
Τέλος εκμεταλλευόμενος ότι το ξενοδοχείο έχει γρήγορο ίντερνετ ανεβάζω 2 ακόμα φωτογραφίες. Μία από την Sighisoara και μία από το Trinidad της Κούβας επειδή είπα ότι μοιάζουν, για να κρίνετε και μόνοι σας.
Αυτή είναι η Sighisoara
Αύριο το πρόγραμμα λέει επιστροφή στην Ελλάδα και τερματισμό του ταξιδιού.
Μιχάλης
2 Αυγούστου
χλμ ημέρας: 446
συνολικά χλμ: 15276
Φιλε τι να πω! Respect and Jealousy!
ΑπάντησηΔιαγραφήMany thanks. Κρίμα που δεν ειδωθήκαμε στις Βρυξέλλες. Κρατάω όμως τις ημερομηνίες για τέλος Αυγούστου στην Αθήνα.
Διαγραφή