Από την Αργεντινή στην Χιλή και από το El Calafate στο Puerto Natales

Την τελευταία μέρα που έμεινα στο El Calafate είχα κανονίσει άλλη μια εκδρομή, αυτήν την φορά σ' ένα χωριό που λέγεται El Chalten και απέχει λίγο παραπάνω από 200 χλμ από το El Calafate. Αυτό σημαίνει μια διαδρομή 3 ωρών με το λεωφορείο. Το πρωί της Δευτέρας 28 Οκτ λοιπόν (χρόνια πολλά σε όλους), κατά τις 7 (ωχ, ωχ, ωχ) ντυμένος πάλι με όλα τα χειμωνιάτικα ρούχα που έχω μαζί μου αφού η θερμοκρασία ήταν 0 βαθμούς (μ' αρέσει που έλεγα πριν φύγω από την Ελλάδα ότι πάω στο νότιο ημισφαίριο που έχει καλοκαίρι) μπήκα σ' ένα λεωφορείο και μαζί με κάμποσους άλλους πήγαμε στο El Chalten. Το El Chalten είναι ένα μικρό χωριό το οποίο έχει αναπτυχθεί επειδή είναι στα όρια του εθνικού πάρκου Los Glaciares και στην περιοχή έχει βουνά για ορειβασία. Όλη η οικονομία του χωριού στηρίζεται στις υπηρεσίες που προσφέρονται στους τουρίστες. Οι ιθύνοντες του χωριού, έξυπνα σκεπτόμενοι, έχουν πάει στο El Calafate το οποίο έχει πολύ περισσότερο τουρισμό εξ αιτίας του παγετώνα Perito Moreno, και έχουν ανοίξει τουριστικό γραφείο το οποίο διαφημίζει το χωριό τους και κάνει προσφορές για μετάβαση και διαμονή.
Γύρω από το El Chalten υπάρχουν διάφορα βουνά εντυπωσιακότερο των οποίων είναι το Fitz Roy.

Το ίδιο το El Chalten δεν με ενθουσίασε, ίσως επειδή μου είχαν πει ότι είναι πολύ όμορφο και περίμενα κάτι παραπάνω. Έχει μερικά ωραία κτίρια τα οποία είναι είτε ξενώνες είτε καφέ και φαγάδικα

... αλλά τίποτα παραπάνω. Ουσιαστικά εκεί πήγαμε για να περπατήσουμε στο βουνό. Κλείνοντας την εκδρομή είχα 2 επιλογές: Ή να περπατήσω με οδηγό ή να περπατήσω μόνος. Εγώ πήρα την δεύτερη επιλογή που ήταν φθηνότερη. Αφού φτάσαμε, πήγαμε σ' ένα hostel όπου μας έδωσαν ένα σακουλάκι με τρόφιμα, πήραμε και οδηγίες για τα μονοπάτια και φύγαμε. Το μονοπάτι που περπάτησα λεγόταν sendero Fitz Roy (όπου sendero=μονοπάτι, οι πιο παλιοί ίσως θυμούνται το Sendero Luminoso, μια αντάρτικη μαρξιστική ομάδα στο Περού που δραστηριοποιείτο τις δεκαετίες 70-80 και στα ελληνικά είχε μεταφραστεί ως Φωτεινό Μονοπάτι). Πήρα λοιπόν κι εγώ ένα πολύ ωραίο και φωτεινό μονοπάτι και χάζευα την θέα είτε προς την κοιλάδα και τον ποταμό Rio de vuelves...

... είτε προς την κορυφή Fitz Roy.

Λίγο πιο κάτω συνάντησα την λίμνη Capri (Laguna Capri) και όπως ο Paulo Coelho στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθησε κι έκλαψε, έτσι κι εγώ στις όχθες της λίμνης Capri κάθησα κι έφαγα τα σάντουιτς που μας είχαν δώσει βλέποντας αυτές τις καταπληκτικές εικόνες.

Περπάτησα συνολικά περίπου 3,5 ώρες που δεν ήταν πολύ αλλά ήταν ευχάριστα για να μην πιαστώ. Κατεβαίνοντας στο El Chalten, και αφού είχα χρόνο, κάθισα να δροσιστώ από την πεζοπορία πίνοντας μία Red Ale και απολαμβάνονατς την λιακάδα.
Την επομένη, 29 Οκτ, κατά τις 10:30 το πρωί, με το θερμόμετρο να δείχνει 6 βαθμούς, πλήρωσα τον ξενώνα που έμενα, καβάλησα την μηχανή κι έφυγα με προορισμό το Puerto Natales της Χιλής.
https://www.google.cl/maps/dir/El+Calafate,+%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1+%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B6,+%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF+%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82,+Natales/@-51.0481139,-72.2213058,8z/data=!4m24!4m23!1m15!1m1!1s0xbdbb0cc0138f62cb:0x30d4035d88e4dc69!2m2!1d-72.2647982!2d-50.337969!3m4!1m2!1d-70.7846753!2d-51.0273919!3s0xbdba0426faf2f2ab:0xaa4222e04f3a42c6!3m4!1m2!1d-72.3361915!2d-51.5374201!3s0xbdb01d53abf005af:0x377cf47b630e17cf!1m5!1m1!1s0xbdafe7e2d70d725b:0x8fc7c55d2a5eba9f!2m2!1d-72.4977407!2d-51.7308935!3e0?hl=el 
Γύρω στα 50 χλμ άρχισε ο δρόμος να ανηφορίζει μέχρι που έφτασα σε υψόμετρο 1000 μέτρων περίπου. Αν σκεφτεί κανείς ότι το El Calafate είναι σε υψόμετρο 350 μέτρων και είχε 6 βαθμούς φανταστείτε τί κρύο έκανε στα 1000! Είχα καιρό να οδηγήσω την μηχανή σε τέτοιες θερμοκρασίες και είχα ξεσυνηθίσει. Ευτυχώς η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι ένιωθα ότι ο ήλιος με ζέσταινε. Μετά τα μισά, και αφού είχα πιεί μια ζεστή σοκολάτα, κατέβηκα και από το υψόμετρο, ο καιρός έστρωσε και μπορούσα να σταματήσω για καμιά φωτογραφία.
Και στις 2 πλευρές του δρόμου υπάρχουν ιδιωτικά ράντσα όπου οι τοπικοί καουμπόυδες εκτρέφουν κυρίως πρόβατα και λίγα γελάδια. Αυτά τα ράντσα λέγονται estancias και είναι τόσο μεγάλα που ο χάρτης που έχω που καλύπτει Χιλή και Αργεντινή δείχνει και τις estancias. Από τον δρόμο δε, δεν βλέπεις τίποτα άλλο παρά μόνον την πύλη. Σε μία τέτοια σταμάτησα για μία φωτό.

Παρακάτω μπορούσες να συναντήσεις ένα βενζινάδικο στην μέση του πουθενά που ακόμα και η ταμπέλα του έχει στραβώσει από τους δυνατούς ανέμους ...

... ή ένα παρατημένο ξενοδοχείο

Σε ορισμένα σημεία όμως η θέα σε αποζημίωνε.

Και μια καλλιτεχνική:

Μετά από 6 ώρες στον δρόμο έφτασα στα σύνορα Αργεντινής - Χιλής τα οποία ευτυχώς δεν είχαν κίνηση και μετά τις απαραίτητες διατυπώσεις, κι έχοντας βάλει μια ακόμα σφραγίδα στο διαβατήριο μου, έκανα την Χιλή την 53η χώρα που πατάω το πόδι μου.

Μιχάλης
Puerto Natales
30 Οκτ

Perito Moreno και άλλα περιτά

Στις 26 Οκτ, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, χρόνια πολλά στους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες καθώς και στην Θεσσαλονίκη που γιορτάζει την απελευθέρωση της, είχα κλείσει μ' ένα τοπικό πρακτορείο να πάω στον παγετώνα Perito Moreno. Άλλωστε αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που έφτασα ως εδώ κάτω. Έτσι στις 9 το πρωί ένα minibus πέρασε και με πήρε από το ξενοδοχείο. Στους 10 τουρίστες που μπήκαμε στο minibus, εκτός από μένα υπήρχαν και άλλοι 3 Έλληνες που είχαν έρθει να δουν τον παγετώνα.
Μετά από μια ώρα διαδρομή όπου ο ξεναγός μας εξηγούσε διάφορα πράγματα για τον παγετώνα καθώς και για την χλωρίδα και την πανίδα του εθνικού πάρκου Los Glaciares (= οι παγετώνες) εντός του οποίου βρίσκεται όχι μόνο ο Perito Moreno αλλά και άλλοι παγετώνες, φτάσαμε σ' ένα λιμανάκι της λίμνης Argentino απ' όπου θα παίρναμε ένα καραβάκι για να πάμε στον Perito Moreno. Πλησιάζοντας τον παγετώνα το θέαμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Το ύψος του "τοίχου" είναι 50-70 μέτρα ενώ υπάρχουν άλλα 200 μέτρα κάτω από το νερό. Το πλάτος είναι 7 χλμ και το μήκος είναι 30 χλμ. Ο παγετώνας κινείται με ταχύτητα 2 μέτρων την ημέρα.
Πολύς κόσμος στο καραβάκι έτρεχε να φωτογραφίσει τον παγετώνα ή να φωτογραφηθεί μ' αυτόν.

Μεταξύ αυτών βέβαια κι εγώ.

Αφού για καμιά ώρα το καραβάκι γύρναγε γύρω-γύρω μετά μας γύρισε στο λιμανάκι γι αποβίβαση. Από εκεί ξαναπήραμε το minibus και πήγαμε σ' ένα σημείο απ' όπου μπορούσες να δεις τον παγετώνα από πολύ κοντά. Μου φαίνεται ότι οι φωτογραφίες τα λένε όλα:

Για άλλη μια ώρα περπατούσαμε στις εξέδρες και βγάζαμε φωτογραφίες με τον ξεναγό να μας εξηγεί διάφορα πράγματα ενώ πού και πού ακουγόταν ο χαρακτηριστικός θόρυβος κομματιών πάγου που ξεκολούσαν από τον παγετώνα κι έπεφταν με πάταγο στην λίμνη. Τέλος, ενθουσιασμένοι από το θέαμα μπήκαμε στο minibus για να επιστρέψουμε στο Calafate.
Την επομένη, 27 Οκτ, είχα κλείσει να πάω σε άλλους παγετώνες. 7:30 το πρωί (ωχ) ένα λεωφορείο πέρναγε έξω από τον ξενώνα να με πάρει ενώ το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς κι εγώ φορούσα ότι χειμωνιάτικο έχω φέρει. Σε λιγότερο από μια ώρα μας άφηνε σε άλλο λιμανάκι από της προηγουμένης απ' όπου θα πέρναμε το καραβάκι για μια κρουαζιέρα διαρκείας 5 ωρών.
Η λίμνη Lago Argentino είναι η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας με έκταση λίγο παραπάνω από 1500 τετρ. χλμ. Εισχωρεί στην ξηρά εκεί που υπάρχουν οι παγετώνες και σχηματίζει βασικά 2 βραχίονες, τον βόρειο και τον νότιο. Αρχικά πήγαμε στον βόρειο για να φτάσουμε τον παγετώνα Upsala, Επειδή όμως υπάρχουν όγκοι πάγου που έχουν αποκοπεί από τον παγετώνα, δεν μπορείς να πλησιάσεις πιο κοντά από 10 χλμ. Αυτοί οι όγκοι πάγου είναι σαν πραγματικά παγόβουνα.

Πάνω στο πλοίο υπήρχαν 3 επαγγελματίες φωτογράφοι οι οποίοι φωτογράφιζαν όποιον ήθελε με φόντο τα παγόβουνα στο μπροστινό κατάστρωμα. Φαντάζεστε τί γινόταν!!

Εγώ είχα κάτσει στο πάνω κατάστρωμα και απολάμβανα την θέα ενώ ο περισσότερος κόσμος προσπαθούσε να φωτογραφηθεί με τα παγόβουνα.
Φεύγοντας από εκεί πήγαμε στον νότιο βραχίονα της λίμνης για να δούμε τον παγετώνα Spegazzini. Φτάνοντας, κάπως έτσι έβλεπε τον παγετώνα ο καπετάνιος από την γέφυρα....

 ... κάπως έτσι εμείς απ' έξω...

... κάπως έτσι οι άλλοι από μέσα...

.... και κάπως έτσι οι άλλοι από το άλλο πλοίο.

Αφού χαζέψαμε κάμποση ώρα κι αυτόν τον παγετώνα τα μαζέψαμε και ξεκινήσαμε την επιστροφή μας στο λιμάνι αναχώρησης.
Στο δρόμο για το El Calafate, μέσα στο λεωφορείο δεν καταλαβαίναμε πόσο αέρας φυσούσε έξω μέχρι που παρατηρήσαμε την σκόνη που σηκωνόταν από τις όχθες της λίμνης.

Οι πιό παρατηρητικοί ίσως πρόσεξαν ότι χαμηλά στην φωτογραφία υπάρχει ένας γκαούτσο και μερικά άλογα που τρέχουν.
Όταν όμως δεν φύσαγε η φύση ήταν όμορφη.

Μιχάλης
El Calafate
27 Οκτ. (Ημέρα εκλογών εδώ)

Ξενοδοχεία και ξενοδοχεία

Στην εκδρομή που έκανα στην χερσόνησο Βαλντές ρώτησα την ξεναγό αν υπήρχε σκοπιμότητα να συνεχίσω τον Ruta 3 αφού είδα ότι μετά την πόλη Comodoro Rivadavia δεν υπάρχουν πόλεις και τα χωριά είναι αραιά. Μου είπε ότι όντως μετά το Comodoro Rivadavia η περιοχή είναι άνυδρη σαν έρημος, άρα έχει λίγους κατοικημένους τόπους που σημαίνει λίγους ξενώνες και βέβαια λίγα βενζινάδικα. Την επόμενη μέρα πέρασα από ένα μαγαζί που πουλάει μοτοσυκλέτες για να μιλήσουμε σαν μηχανόβιος προς μηχανόβιο (εμείς μιλάμε δικιά μας γλώσσα και καταλαβαινόμαστε καλύτερα.) Επειδή πήγα με τα πόδια φόρεσα και το κόκκινο μοτοσυκλετιστικό φουλάρι για να με αναγνωρίσει. Πάνω - κάτω τα ίδια μου είπε κι αυτός με την διαφορά ότι αυτού τού αρέσει το τοπίο. Μου είπε όμως ότι για καλό και κακό ας πάρω και κανένα μπετονάκι για βενζίνη. Και όντως, την Τρίτη στις 22 Οκτ, πριν φύγω από το Puerto Madryn πέρασα από ένα κατάστημα που πούλαγε κυνηγετικά είδη και πήρα ένα τ' οποίο έδεσα στα κάγκελα της μηχανής με τους ιμάντες με καστάνιες που ήταν δεμένη η μηχανή όταν την ξεπακετάρησα στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες. Τώρα η μηχανή δείχνει κάπως έτσι:

Παίρνοντας ξανά την Ruta 3 για Comodoro Rivadavia  ψιχάλιζε αλλά μετά από λίγο σταμάτησε. Φύσαγε όμως ένας πολύ δυνατός Νοτιάς και πάγωσα τόσο που σταμάτησα κι έβαλα επενδύσεις και χειμερινά γάντια. Ενώ 2 μέρες πριν ήμουν με t-shirt και καλοκαιρινά γάντια και ζεσταινόμουν. Ο καιρός αλλάζει πολύ γρήγορα εδώ. Ευτυχώς αυτήν την φορά είχα τον άνεμο όρτσα (που λέμε εμείς οι ναυτικοί, δηλαδή έρχεται κατευθείαν από την πλώρη) και ήταν διαχειρίσιμος. Κάποια στιγμή σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο στην μέση του πουθενά γι ανεφοδιασμό και διάλειμμα. Προφανώς, επειδή είναι στην μέση του πουθενά, σταματάει πολύς κόσμος γι ανεφοδιασμό, ειδικά μηχανές. Έτσι το τζάμι του βενζινάδικου είναι γεμάτο αυτοκόλλητα από διάφορα club και μεμονωμένους που έχουν περάσει από εκεί. Τα έβγαζα φωτογραφίες όταν ο βενζινόπαις (κατά το ναυτόπαις) μου πρότεινε να με βγάλει μια φωτογραφία μπροστά σ' αυτά. Και νά 'μαι.

Πολύ με χαροποίησε το γεγονός ότι ο βενζινόπαις αναγνώρισε το σημαιάκι που έχω κολλημένο στην μηχανή για να δείχνει την εθνικότητα. Είχε δει μάλιστα σε μιά εκπομπή κάποια παραθαλάσσια πόλη που όλα τα σπίτια είναι άσπρα. Προφανώς κάποιο νησί είδε, ίσως την Σαντορίνη που είναι και διάσημη και το πέρασε για πόλη. Όση ώρα συζητάγαμε κι έπινα τον καφέ μου, ενώ η τηλεόραση έπαιζε κινέζικη σαπουνόπερα μεταγλωτισμένη στα ισπανικά, ήρθε για να φουλάρει ένας Γερμανός μ' ένα περίεργο όχημα που πάει παντού και δεν χρειάζεται να ψάχνει για ξενοδοχείο.

Έφτασα στο Comodoro Rivadavia και πήγα να τακτοποιηθώ στο ξενοδοχείο το οποίο λέγεται El secreto (= το μυστικό). Όταν το έκλεισα την παραμονή είχα διαβάσει καλές κριτικές. Είναι στις παρυφές της πόλης, με ατομικό γκαράζ για το κάθε δωμάτιο, πρωινό, δυνατότητα δείπνου, πιστωτικές κάρτες και η τιμή στα 40 ευρώ. Αφού το έκλεισα, το χάζευα στο booking.com και είδα ότι έγραφε ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Μου μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά αλλά φαντάστηκα ότι οι μεταφράσεις google μεταφράζουν γενικώς άλλα αντ' άλλων. Όταν πήγα λοιπόν διαπίστωσα τα εξής: Κατ' αρχάς δεν υπάρχει ρεσεψιόν για check-in. Πας κατευθείαν στο γκαράζ του δωματίου σου, παρκάρεις, το κλείνεις και από εκεί έχει μια πόρτα που βγαίνεις κατευθείαν στο δωμάτιο. Δεν έχεις επαφή με κανέναν και υπάρχει πλήρης εχεμύθεια. Το δείπνο και το πρωινό στα δίνουν από ένα πορτάκι και τα τρως στο δωμάτιο. Όλο το δωμάτιο είναι state of the art, με jaccuzi, ντουζιέρες κλπ ενώ φώτα, μουσική, τηλεόραση, aircondition ακόμα και οι παραγγελίες για το φαγητό ελέγχονται ηλεκτρονικά από το κέντρο των κομάντος.

Τα δε φώτα, εκτός από το να τα δυναμώνεις και να τα χαμηλώνεις μπορείς να επιλέξεις ορισμένες preset λειτουργίες όπως ν' αναβοσβήνουν σαν σε disco. Το δωμάτιο διαθέτει καθρέφτες παντού, ακόμα και πάνω από το κρεβάτι (χμ) ενώ στις παροχές συμπεριλαμβάνονται, εκτός από σοκολατάκια, και 2 προφυλακτικά. Τώρα αν είσαι ο Τατσόπουλος και χρειάζεσαι παραπάνω, ε δεν θα μπούμε μέσα για πάρτη σου. Να φέρεις τα δικά σου. 
Να μια ιδέα του δωματίου:

Το jaccuzi

Διακρίνεται ο καθρέπτης πάνω από το κρεβάτι κι ένας πίνακας άγνωστου καλλιτέχνη για όσους χρειάζονται έμπνευση

Η ντουζιέρα είναι στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας και του design

Μπορείς επιπλέον να παραγγείλεις και να σου φέρουν διάφορα βοηθήματα όπως παστίλιες (για τον πόνο του άλλου), δονητές, χειροπέδες, μαστίγια, ακόμα και κουστούμια για μεταμφιέσεις όπως αστυνομικίνα, νοσοκόμα, γραμματέας, υπηρέτρια, κολεγιοκόριτσο και άλλα. Για κάθε γούστο και βίτσιο.
Είναι γεγονός ότι είναι εξαιρετικά καθαρό και δεν μπλέκεσαι με κανέναν αφού δεν υπάρχουν διάδρομοι παρά μόνον αυτοί που χρησιμοποιούνται από το προσωπικό. Για ορισμένους το προτέρημα αυτού του ξενοδοχείου είναι η εχεμύθεια αλλά για μένα είναι ότι είχα την μηχανή σε κλειστό γκαράζ δίπλα στο δωμάτιο μου. Πάντως έχει και τα καλά του. Την άλλη μέρα το πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον εαυτό μου στον καθρέπτη οροφής θυμήθηκα ότι ήθελα να πάρω ένα drone.
Την Τετάρτη 23 Οκτ αφού πήρα το πρωινό μου μέσα από το πορτάκι, φόρτωσα την μηχανή, πλήρωσα (πριν την έξοδο από το compound τ' οποίο περιβάλλεται από τοίχο έχει ένα παράθυρο με έναν υπάλληλο μέσα όπου πληρώνεις) κι έφυγα. Αποφάσισα τελικά να κόψω προς τα δυτικά για να βγω κοντά στις Άνδεις και από εκεί να κατέβω νοτιότερα μέχρι τον παγετώνα Perito Moreno. Το δρομολόγιο που θ' ακολουθούσα θα ήταν:
https://www.google.com.ar/maps/dir/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%BF+%CE%A1%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%B1,+%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84/Perito+Moreno,+%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1+%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B6/@-46.1169784,-70.3262145,8z/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0xbde4544de04824f5:0x5d9f7f8e3bb8ee4b!2m2!1d-67.4822429!2d-45.8656149!1m5!1m1!1s0xbdecfa36ad96c16d:0x32c3522667d38960!2m2!1d-70.9260471!2d-46.5912473?hl=el 

Στην αρχή ο δρόμος ήταν κοντά στην θάλασσα και η θερμοκρασία ευχάριστη.

Σε κάποιο check point της αστυνομίας έκαναν έλεγχο στα χαρτιά του κάθε οχήματος. Εγώ επειδή ήμουν ξένος έπρεπε να πάω στο παρακείμενο container και να δηλώσω ποιός είμαι, πού πάω και ποιός είναι ο σκοπός μου σ' αυτήν την ζωή. Στην συνέχεια μπήκα σε μια κωμόπολη και βγαίνοντας ο δρόμος που ακολουθούσα όπως μου τον υπεδείκνυε το GPS είχε κλείσει και είχαν ανοίξει μια μικρή παράκαμψη όπου έπρεπε ν' ανέβεις μια ανηφόρα με άμμο. Σιγά μην πήγαινε το Varadero στην ανηφόρα με άμμο ειδικά έτσι φορτωμένο όπως ήταν. Έτσι, παρά την φιλότιμη μου προσπάθεια, μετά από λίγο βρεθήκαμε και οι 2 ξαπλωμένοι στην άμμο, ευτυχώς χωρίς απώλειες. Αμέσως έτρεξαν 5-6 οδηγοί άλλων οχημάτων με βοήθησαν να σηκώσουμε την μηχανή και με έσπρωξαν στην ανηφόρα μέχρι να πατήσω σε πιο στερεό έδαφος. Το κακό ήταν ότι δεν είχα προλάβει να αποσυνδέσω το καλώδιο του αερόσακκου ο οποίος άνοιξε κι έτσι πήγε ένα φιαλίδιο τζάμπα. Βέβαια κι εγώ και η μηχανή γίναμε μέσα στα χώματα αλλά μικρό το κακό.
Αφού ξαναπάτησα άσφαλτο συνέχισα κανονικά το ταξίδι μου στην Ruta 42 από ανατολικά προς δυτικά. Ο δρόμος ήταν άδειος από κίνηση και το μόνο που είχε και στις 2 μεριές ήταν αντλίες πετρελαιοπηγών.

Μετά από κάμποση ώρα έφτασα στον ξενώνα που είχα κλείσει ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με το ξενοδοχείο της προηγουμένης. Ήταν πολύ ωραίες ξύλινες καμπάνες έξω από το χωριό Perito Moreno. Μόνον η τιμή ήταν ίδια.
Την επομένη, Πέμπτη 24 Οκτ, ξεκίνησα να κατεβαίνω πάλι προς τον Νότο κοντά στις Άνδεις πλέον και τα σύνορα με την Χιλή. 
https://www.google.com.ar/maps/dir/Perito+Moreno,+Santa+Cruz+Province/Gobernador+Gregores,+%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1+%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B6/@-47.6656053,-71.8470434,8z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0xbdecfa36ad96c16d:0x32c3522667d38960!2m2!1d-70.9260471!2d-46.5912473!1m5!1m1!1s0xbdbf89c610544fdf:0x311f19c6722a673a!2m2!1d-70.2485017!2d-48.7509053?hl=el 
Το τοπίο ήταν άνυδρο κι εδώ (προφανώς οι βροχές που έρχονται από δυσμάς σταματούν πάνω στις Άνδεις) αλλά πού και πού είχε και καμιά στροφή....

.... ενώ αραιά και πού φαινόντουσαν και οι Άνδεις.

Η διαδρομή της ημέρας ήταν κάπου 350 χλμ για 150 από τα οποία έβλεπα αριστερά και δεξιά του δρόμου guanacos. Βοσκούσαν αμέριμνα στην άνυδρη γη και αν σταματούσες για να τα δεις έφευγαν.

Μπορεί ν' ανήκουν στην ίδια οικογένεια με τις καμήλες αλλά τις μπάρες του δρόμου τις πηδούσαν σαν ελάφια.
Σε ορισμένα κομμάτια ο αέρας ήταν τόσο δυνατός, κι αυτήν την φορά τον είχα στα δεξιά, που έδινα μάχη. Μου πάγωνε την δεξιά μεριά, μόνον όταν έκανα στροφή 360 μοιρών (που είχε πει και ο Αλέξης που είναι και του Πολυτεχνείου), πάγωνε την αριστερή. 
Πάντως είναι φοβερή η αίσθηση καμιά φορά ότι ταξιδεύεις μόνος σου. Όταν σταματούσα για φωτογραφίες ή οτιδήποτε άλλο κι έμενα κάπου 10 λεπτά σταματημένος δεν περνούσε ούτε ένα όχημα.
Νωρίς σχετικά έφτασα στο Gobernador Gregores, το χωριό που είχα κλείσει για να μείνω κι εγκαταστάθηκα σε έναν ωραίο και πολύ καινούργιο ξενώνα.
Η Παρασκευή 25 Οκτ ξημέρωσε ηλιόλουστη αλλά από το πρωί φάνηκε να πηγαίνουν όλα στραβά. Κατ' αρχάς όταν πήγα να πληρώσω στο ωραίο ξενοδοχείο που έμεινα είχε χαλάσει το POS και δεν έπαιρνε κάρτες. Τελικά ήρθε μια φίλη της υπαλλήλου η οποία είχε εκείνη την συσκευή που την συνδέεις με το κινητό και περνάει την κάρτα. Όταν ρώτησα την ξενοδόχο πώς θα βγω στην Ruta 40  για να πάω για El Calafate μου έδωσε οδηγίες αλλά μου είπε ότι είχε ένα μεγάλο κομμάτι χωματόδρομο. Στον χάρτη που έχω δεν φαινόταν κάτι τέτοιο και τελικά με παρέπεμψε στο γραφείο τουρισμού του χωριού. Εκεί μια ευγενέστατη κοπελίτσα μου είπε ότι όντως ένα κομμάτι 72 χλμ ήταν χωματόδρομος. Η μηχανή μου δεν είναι για πολύ χωματόδρομους ειδικά έτσι όπως είναι φορτωμένη. Η εναλλακτική λύση ήταν να κάνω έναν γύρο μήκους 700 χλμ το οποίο το απέριψα κατευθείαν. Όσο πήγαινε και χειροτέρευε το πράγμα. Ευτυχώς η κοπέλα επικοινώνησε με την αστυνομία του χωριού εκεί που τέλειωνε ο χωματόδρομος και της είπαν ότι ο δρόμος ήταν βατός αφού δεν είχε βρέξει για μέρες. Μετά πήγα στο βενζινάδικο να φουλάρω το οποίο έκλεισε για μισή ώρα για να μετρήσουν οι βενζινάδες τις δεξαμενές τους. Όση ώρα περίμενα ήταν και 2 αυτοκίνητα του Αργεντίνικου στρατού εκεί που περίμεναν κι αυτά να φουλάρουν κι έπιασα κουβέντα με τους αξιωματικούς τους. Όταν γεμίσαμε όλοι, μου ευχήθηκαν καλή τύχη και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Μετά από 60 χλμ έφτασα στον χωματόδρομο ο οποίος δεν ήταν χωματόδρομος αλλά χαλικόδρομος. Ακόμα καλύτερα δηλαδή. Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσήλθα κι έκανα 72 χλμ νιώθοντας τους τροχούς αλλού να πατούν και αλλού να βρίσκονται. Κινούμουνα με ταχύτητες 40-60 χλμ/ώρα και προς το τέλος που ο δρόμος έγινε πιό σκληρός, ή που του πήρα τον αέρα, ανέβασα λίγο.

Τελικά τα κατάφερα και βγήκα αλώβητος. Όση ώρα ήμουν εκεί (γύρω στην μιάμιση ώρα δηλαδή) είδα αγελάδες, αρνάκια, guanacos μέχρι κι ένα πουλί λίγο μικρότερο από στρουθοκάμηλο (μου φαίνεται ότι λέγεται Rhea) με καμιά δεκαριά κλωσσόπουλα να το ακολουθούν.
Στην συνέχεια η διαδρομή που ακολούθησα ήταν όμορφη με ελαφριές στροφές δίπλα στο ποτάμι Rio La Leona και τις λίμνες Viedma και Argentino.

Lago Viedma

Rio La Leona

Rio La Leona

Lago Argentino

Lago Argentino

Μετά από πεντέμιση ώρες στον δρόμο έφτασα στο El Calafate όπου θα στρατοπεδεύσω για 4 μέρες για να δω τον παγετώνα Perito Moreno και για να βάλω πλυντήριο διότι σε λίγο θα μπω σε sovrako save mode.

Μιχάλης
El Calafate
25 Οκτ.

Vamos a la playa

Ξημέρωσε η Κυριακή 20 Οκτ στο Puerto Madryn κι εγώ είχα κλείσει μ' ένα πρακτορείο να πάω στην χερσόνησο Βαλντές που είναι κοντά και είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Έτσι στις 7:30 το πρωί (ωχ) ένα minibus πέρασε έξω από τον ξενώνα μου και με πήρε. Μετά από μία ώρα και κάτι φτάναμε στο μοναδικό χωριό που υπάρχει στην χερσόνησο και λέγεται Puerto Piramides για να μπούμε σε βάρκες και να πάμε για παρατήρηση φαλαινών. Η επιβίβαση στην βάρκα έγινε ενώ αυτή ήταν ακόμα στην στεριά πάνω στο trailor. Κάτι θηριώδη τρακτέρ (απ' αυτά που δεν κολλάνε με τίποτα στην άμμο) μ' έναν τεράστιο ρυμό έλξεως βάζουν και βγάζουν τις βάρκες από το νερό.

 Οι φάλαινες του είδους Ballena Franca Austral φαινόντουσαν από την ακτή και πράγματι δεν χρειάστηκε να πάμε περισσότερο από 100μ. για να βρεθούμε δίπλα τους. Αυτήν την εποχή είναι η περίοδος θηλασμού των μικρών τους κι έρχονται στην περιοχή γι αυτήν την δουλειά.

Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα είδαμε και θαλάσσιους λέοντες που είχα δεί και πριν 2,5 χρόνια στο στενό Beagle κάτω στην Γή του Πυρός. Μετά από μία ώρα και κάτι βγήκαμε από την θάλασσα με τον ίδιο τρόπο που μπήκαμε και όσοι ήθελαν έκατσαν για φαγητό ενώ όσοι δεν ήθελαν (όπως εγώ) έκαναν βόλτα στο Puerto Piramides για να φωτογραφίσουν κανένα χρωματιστό σπίτι.

Πέρασα κι έξω από τον σταθμό των εθελοντών πυροσβεστών όπου είχαν αυτό το καταπληκτικό (αλλά δεν ξέρω αν ήταν και χρηστικό) πυροσβεστικό όχημα,

... όπου οι πυροσβέστες είχαν τις θέσεις τους.

Μετά βρεθήκαμε με τους χορτασμένους, μπήκαμε στο minibus και φύγαμε για να πάμε σε άλλη περιοχή της χερσονήσου κάνοντας 75 χλμ σε χωματόδρομο. Στον δρόμο είδαμε guanacos τα οποία μαζί με τα Llama και τα Alpaca ανήκουν στην οικογένεια των καμηλοειδών της Νοτίου Αμερικής.

Εκτός από καμηλοειδή έχουν και καγκουροειδή (και δεν εννοώ κάγκουρες αλλά μαρσιποφόρα) εδώ κάτω.

Αυτά, εδώ τα λένε λαγούς αλλά είναι αρκετά μεγαλύτερα από λαγούς και βέβαια έχουν μάρσιπο.
Όταν τελικά φτάσαμε εκεί που ήταν να πάμε είδαμε πάλι θαλάσσιους λέοντες να λιάζονται (τρόπος του λέγειν αφού δεν είχε ήλιο)....

... και θαλάσσιους ελέφαντες με τα μικρά τους.

Μέχρι και πιγκουίνους Μαγγελάνους:

Είχα και τον τηλεφακό μου μαζί, για τα μακρινά πλάνα, κι έκανα τον μάγκα μέχρι που είδα αυτήν...

... κι έκανα τουμπεκί* ψιλοκομμένο.
Φεύγοντας από εκεί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Puerto Madryn έχοντας κάνει σχεδόν 400 χλμ, τα μισά απ' αυτά σχεδόν, σε χωματόδρομο.

Μιχάλης
Puerto Madryn
21 Οκτ.
* Τουμπεκί= ο καπνός στα τούρκικα, από το tobacco. Είναι ο καπνός που χρησιμοποιείται στον αργιλέ κι αν είναι ψιλοκομμένος προφανώς καπνίζεται καλύτερα.