1η, 2η & 3η μέρες ανάβασης

Κατά τις 5:30 το πρωί είχαμε κάνει check out  από το ξενοδοχείο, είχαμε φορτωθεί στο βανάκι και είχαμε ξεκινήσει για το αεροδρόμιο του Κατμαντού. 20 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της εταιρείας Yeti air για το check-in για την πτήση προς Lukla. Αφού πληρώσαμε όλοι μαζί κάπου 8 ευρώ για το υπέρβαρο όλων κατευθυνθήκαμε στην πίστα για να ανέβουμε στο αεροσκάφος. Το αεροπλάνο ήταν των 18 ατόμων αλλά ευτυχώς ήμαστε μόνο 14 κι έτσι μπορούσαμε να αφήσουμε τις χειραποσκευές πάνω στα κενά καθίσματα αφού δεν υπήρχαν ντουλαπάκια. 

Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις στο ρολόι ότι πετάμε στα 3700μ και το έδαφος να είναι 100 μέτρα κάτω σου ή να κοιτάς έξω από το παράθυρο και να βλέπεις ότι τα βουνά είναι ψηλότερα.

Μετά από μισή ώρα πτήσης φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Lukla σε υψόμετρο 2810μ το οποίο έχει την εξής ιδιομορφία. Είναι ανηφορικό στην προσγείωση και κατηφορικό στην απογείωση. Και είναι λογικό αφού το συνολικό μήκος είναι περίπου 500μ οπότε στην προσγείωση χρειάζεται ανηφόρα για να βοηθήσει στο φρενάρισμα και στην απογείωση χρειάζεται κατηφόρα για να πάρει φόρα πριν φύγει στο τέλος του διαδρόμου στην χαράδρα.

Εμείς οι 7 ορειβάτες είχαμε μισθώσει 3 Sherpa αχθοφόρους να μας κουβαλήσουν τους μεγάλους σάκκους. Έτσι λοιπόν, εμείς οι Ευρωπαίοι αφού βάλαμε τα ορειβατικά μποτάκια μας, τα dry-fit μπλουζάκια μας, τα αντίστοιχα λεπτά παντελόνια μας και πήραμε τα μπατόν με ελατήρια, πήραμε και τους μικρούς σάκκους και ξεκινήσαμε. Αντίστοιχα, οι αχθοφόροι φόρεσαν κάτι αθλητικά τύπου Αλυσίδα Ελβιέλα (αν όχι σαγιονάρες), πήραν τους μεγάλους σάκκους κι έφυγαν μπροστά μας για να πάνε τα πράγματα στον ξενώνα που θα μέναμε, πριν από εμάς.

Ευτυχώς οι δικοί μας δεν είναι σε αυτό το χάλι αλλά έχουν παπούτσια πεζοπορίας. Με τα κινητά πλέον μπορούν να ελαφραίνουν λίγο την ταλαιπωρία τους αφού βάζουν μουσική να ακούγεται ενώ περπατούν με το φορτίο στην πλάτη. Οι πιο εξελιγμένοι δε, έχουν αυτά τα ηχειάκια blue tooth οπότε διασκεδάζουν και οι περίοικοι.

Επιπλέον των τεσσάρων Sherpa έχουμε έναν guide  κι έναν assistant guide ο οποίος κουβαλάει και αυτός έναν σάκκο και ώ τί τύχη κουβαλάει τον δικό μου. Έτσι ο σάκκος μου είναι ο μοναδικός ο οποίος μας ακολουθεί σε όλη την διαδρομή που σημαίνει ότι αν κατουρηθώ από το γέλιο μπορώ να τον σταματήσω και να αλλάξω σώβρακο.

Την πρώτη μέρα περπατήσαμε συνολικά 8 ώρες με μιά στάση 1 ώρας για φαγητό και αρκετές μικρές στάσεις για φωτογραφίες, νερό κλπ. Είδαμε όμορφες φατσούλες,

βουδιστικά μνημεία,

κρεμαστές γέφυρες,

ωραία τοπία,

φορτωμένα μουλάρια ή γιάκ,

φορτωμένους Sherpa,

ωραία κτίρια

Την δεύτερη μέρα συνεχίσαμε προς τα πάνω με σκοπό να φτάσουμε στην κωμόπολη Namche Bazar που θεωρείται η πρωτεύουσα της περιοχής. Μπήκαμε στο εθνικό πάρκο Sagarmatha,

περάσαμε την γέφυρα Hillary προς τιμή του πρώτου ορειβάτη που πάτησε το Έβερεστ

και μετά από πορεία 4 ωρών φτάσαμε στο Namche Bazar σε υψόμετρο 3450μ.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στον ξενώνα μας βγήκαμε μια βόλτα να δούμε την πόλη. 

Το επόμενο πρωί, της Μεγάλης Τετάρτης, στις 7 ώρα που ξύπνησα η θερμοκρασία στο δωμάτιο μου ήταν 8,5 βαθμούς αλλά εγώ είχα κοιμηθεί μια χαρά μέσα στον υπνόσακκο που μου είχε δανείσει ο Γεράσιμος. Δεν προβλεπόταν μετακίνηση σε άλλο χωριό των Ιμαλαΐων για εγκλιματισμό στο υψόμετρο. Απλώς μια κοντινή βόλτα 2,5 ωρών περίπου. Έτσι μετά το πρωινό, με ωραίο καιρό ξεκινήσαμε την πορεία μας και το πρώτο σημείο που σταματήσαμε ήταν σε ένα άγαλμα του Τένζινγκ που ήταν ο Sherpa που μαζί με τον Hillary ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που ανέβηκαν στο Έβερστ.

Συνεχίζοντας την ανάβαση περάσαμε και από άλλα βουδιστικά μνημεία

για να καταλήξουμε στο Everest view hotel το οποίο διατείνεται ότι είναι το ξενοδοχείο με το μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο.

Το Everest view hotel λέγεται έτσι διότι έχει θέα στην κορυφή Everest η οποία θα φαινόταν στην παρακάτω φωτογραφία αν δεν είχε ομίχλη.

Στο δρόμο για το Everest view hotel συναντήσαμε κι έναν Έλληνα από το Πομακικό χωριό του Εχίνου ο οποίος μόνος με τον οδηγό του θα ανέβαινε στο Everest Base Camp. Μου είπε μάλιστα ότι ταξίδευε στην νότιο Αμερική την ίδια εποχή με εμένα. Είναι ευχάριστο να συναντάς συμπατριώτες στο εξωτερικό και ειδικά άτομα της μειονότητας οι οποίοι ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό της περιοχής τους.

Μετά από παραγγελία του Αποστόλη που είχε έρθει σ' αυτά τα μέρη το 2013 αναπτύξαμε μιά σημαία από την Ορειβατική και αναριχητική Λέσχη Θεσσαλονίκης.

Μόλις γυρίσαμε στον ξενώνα μας έπιασε μια μπόρα που κράτησε 4 ώρες. Το βράδυ βγήκα με 2 ακόμα συνοδοιπόρους και πήγαμε σε ένα μπαράκι. Όπως βλέπετε το Namche Bazar έχει διάφορες διευκολύνσεις και ανάμεσα σ' αυτές είναι και Ιρλανδέζικη παμπ η οποία είχε πολύ ωραία μουσική αλλά δυστυχώς όχι διαδίκτυο όπως μου είχαν υποσχεθεί. Ήταν γεγονός ότι από την βροχή και μετά η σύνδεση ήταν πρακτικά ανύπαρκτη στην πόλη.

 

 

Μιχάλης

Namche Bazar

20 Απρ 22