Namaste και πάλι στον αέρα

2 χρόνια και 20 περίπου μέρες από την βίαιη, λογω κορωνοϊού, διακοπή του ταξιδιού μου με την μηχανή στην Νότιο Αμερική ξαναβρέθηκα επιτέλους στους δρόμους. Για να είμαι ειλικρινής δεν βρέθηκα στους δρόμους αλλά στους αιθέρες.

Έτσι αφού οι πτήσεις άρχισαν πάλι να γίνονται χωρίς πολλούς περιορισμούς και τα αεροπλάνα ξανάρχισαν να έχουν κόσμο βρέθηκα με άλλους 6 παλαβούς σαν εμένα,  Σάββατο του Λαζάρου πρωί, στο αεροδρόμιο των Αθηνών για να πετάξω μέσω της Ντόχας του Κατάρ προς τον μυθικό προορισμό του Κατμαντού στο Νεπάλ. Μετά από σχεδόν 24 ώρες και έχοντας φάει ένα πακέτο 8 ωρών, λόγω ανταπόκρισης, στο πολυτελέστατο αεροδρόμιο της Ντόχας προσγειωθήκαμε στο Κατμαντού το οποίο παρά τα 1400μ περίπου υψομέτρου είχε 30 βαθμούς.

Στο αεροδρόμιο μας οι τοπικοί πράκτορες μας καλωσόρισαν στην χώρα τους περνώντας μας γιρλάντες από λουλούδια στον λαιμό και λέγοντας μας Namaste που σημαίνει "καλώς ήλθατε" στην γλώσσα τους.

 

Στον δρόμο για το ξενοδοχείο, το οποίο παρεπιμπτόντως λέγεται Jampa, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στο Κατμαντού είναι η απίστευτη κίνηση από αυτοκίνητα και μηχανάκια (άπειρα μηχανάκια) τα οποία κινούνται γρήγορα και ανεξέλεγκτα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Το δεύτερο πράγμα που βλέπει είναι η τακτικότητα των ηλεκτρολόγων της πόλης.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο Τζάμπα βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη για να αγοράσουμε είδη που θα μας χρειαστούν για τις επόμενες μέρες και αφού περάσαμε από διάφορα μαγαζιά street food...

 

καταλήξαμε να φάμε κάπου πιο σικάτα, στο "Βασιλικό Καφέ (Royal Cafe)".

Ο λόγος που επιλέξαμε το Βασιλικό Καφέ είναι διότι είχε μιά βεράντα με ωραία θέα:

Στο παραπάνω σικάτο εστιατόριο λοιπόν παρήγγειλα ένα κοτόπουλο σκορδάτο (σικάτο και σκορδάτο μπορεί να ταιριάζουν ηχητικά αλλά σίγουρα δεν ταιριάζουν εννοιολογικά). Δεν ξέρω τί εννοούν όταν λένε σκόρδο στο Νεπάλ αλλά σκόρδο δεν μύρισα καθόλου. Αντίθετα αυτό που κατάλαβα μετά από μερικές μπουκιές ήταν ότι άρχισε να τρέχει η μύτη μου, πήραν φωτιά τα αυτιά μου και άλλα μέρη του σώματος μου, τα οποία δεν είναι πρέπον να τα αναφέρω και μάταια προσπαθούσα να σβήσω τρώγοντας ρύζι. Έκαιγα ακόμα περισσότερο και το ίδιο γινόταν ακόμα και όταν έτρωγα τις γνωστές πίτες που σερβίρουν σ' αυτές τις χώρες αντί ψωμιού. Τέλος, έσβησα την πυρκαγιά πίνοντας ένα λίτρο νερό. Φεύγοντας από το εμπρηστικό βασιλικό εστιατόριο επιστρέψαμε στο Τζάμπα διότι κάποτε έπρεπε να πλυθούμε και να κοιμηθούμε.

Γιατί ήρθα στο Νεπάλ; Πέρα από την προφανή απάντηση διότι δεν είχα ξανάρθει υπήρχε κι άλλος λόγος. Διότι (και) από το Νεπάλ ανεβαίνει κανείς στα Ιμαλάια. Από παλιά μου είχε κάτσει να έρθω στην περιοχή και να επιχειρήσω μια ανάβαση στην ξακουστή οροσειρά. Έτσι λοιπόν το πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες έχει ως εξής: Δευτέρα, 18 Απριλίου, γύρω στις 7 το πρωί θα φορτωθούμε σ' ένα μικρό αεροπλανάκι 18 θέσεων για να πετάξουμε στο μικρό αεροδρόμιο της πόλης Lukla στα 2860μ. Με το που θα προσγειωθούμε θα πάρουμε τα μπατόν και θα ξεκινήσουμε ένα περπάτημα 12 ημερών για να φτάσουμε στην κατασκήνωση βάσης του Έβερεστ (Everest Base Camp) απ' όπου αυτήν την εποχή ξεκινούν οι αποστολές για την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής του κόσμου. Το μεγαλύτερο υψόμετρο που θα φτάσουμε, σύμφωνα με τον σχεδιασμό και αν δεν αντιμετωπίσουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα θα είναι τα 5600μ ενώ η συνολική διαδρομή που θα καλύψουμε σε μήκος και προς τις δύο μεριές θα είναι περίπου 100 χλμ. Στην διαδρομή θα έχουμε αχθοφόρους της φυλής των Sherpa οι οποίοι θα κουβαλούν τις αποσκευές μας και εμείς θα μένουμε σε διάφορους κοιτώνες που υπάρχουν στα χωριά της συγκεκριμμένης φυλής. Ο σκοπός δεν είναι βέβαια να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να περπατάμε αλλά να βλέπουμε και τα αξιοθέατα της περιοχής όπως βουδιστικά μοναστήρια κλπ. Τώρα τί δυνατότητες θα έχω για σύνδεση στο δίκτυο για να συνεχίσω τις ανταποκρίσεις μου θα φανεί αλλά κρατάω μικρό το καλάθι.

Όπως λοιπόν λένε στο χωριό μου wish me luck και ο Θεός (ή ίσως ο Βούδας) βοηθός.

Μιχάλης

Κατμαντού

17 Απρ. 22