Παραλείπω τα Χριστούγεννα και πάω κατευθείαν στο Πάσχα

Ήταν 5 Απριλίου του 1722, ανήμερα Κυριακή του Πάσχα, όταν ο Ολλανδός θαλασσοπόρος Jacob Roggeveen αποβιβάστηκε στο νησί του Ειρηνικού Rapa Nui κι επειδή ήταν Πάσχα το ονόμασε Νήσο του Πάσχα. Ήταν Πέμπτη 28 Νοεμβρίου του 2019 όταν ο Έλληνας εξερευνητής Μιχάλης Ράδος αποβιβάστηκε στο ίδιο νησί μετά από 5 και πλέον ώρες πτήσης από το Σαντιάγκο αλλά σεβόμενος τον πρώτο που το βρήκε δεν προσπάθησε να του αλλάξει την ονομασία σε Άγιος Στυλιανός ή Άγιος Ανδρέας (αφού αυτές οι 2 γιορτές ήταν κοντά).

Το νησί είναι ηφαιστειογενές, έχει επιφάνεια 163 τετραγωνικά χλμ, 7700 κατοίκους και απέχει 3700 χλμ από την Χιλή και 4000 χλμ από την Ταϊτή (που είναι και κοντοχωριανοί). Είναι γνωστό για τα τεράστια ανθρωπόμορφα αγάλματα που στην τοπική γλώσσα λέγονται Moai.

Πριν έρθουν οι Ευρωπαίοι οι κάτοικοι του ήταν Πολυνησιακής καταγωγής (όπως οι κάτοικοι της Χαβάης, οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι των νησιών του Ειρηνικού) και αυτοί εκτιμάται ότι ήρθαν στο νησί περίπου στον 10ο αιώνα. Ανήκει στην Χιλή από το 1888, είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1995 και από το 2018 απαγορεύεται σε μη μόνιμους κατοίκους να μείνουν στο νησί περισσότερο από 30 μέρες. Για να έρθει κάποιος δεν φτάνει να κλείσει αεροπορικό εισιτήριο. Για να του επιτρέψουν να επιβιβαστεί πρέπει να έχει πάρει ηλεκτρονικά έγκριση από την αστυνομία της Χιλής δηλώνοντας την ημερομηνία επιστροφής και το (εγκεκριμμένο από τον ΕΟΤ) κατάλυμα στο οποίο θα μείνει. Παρ' όλα αυτά δέχεται ετησίως περίπου 150.000 τουρίστες. Επιπλέον, όπως μου έλεγε η Βελγίδα ιδιοκτήτρια του ξενώνα που έμεινα, έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες. Μα μετανάστες εδώ, στην μέση του πουθενά; Κι όμως. Βέβαια δεν είναι λάθρο όπως οι δικοί μας διότι δεν μπορούν να επιβιβαστούν σε αεροπλάνο χωρίς έγγραφα, αλλά έρχονται απ' όλη την Νότιο Αμερική για να εργαστούν εδώ. Κυρίως από τον σοσιαλιστικό παράδεισο του συντρόφου Μαδούρο όπως μου έλεγε η Βελγίδα. Γι αυτό στον ξενώνα υπήρχαν σημειώματα να μην αφήνουμε ανοιχτά παράθυρα και ξεκλείδωτες πόρτες. Ποιός θα το περίμενε σ' ένα τόσο μικρό νησί που όλοι γνωρίζονται.

Είχα κλείσει να μείνω στο νησί 1 εβδομάδα, όχι επειδή απαιτείται αλλά επειδή μου έβγαιναν αρκετά φθηνότερα τα αεροπορικά εισιτήρια. Στο νησί υπάρχει μόνον ένας οικισμός που λέγεται Hanga Roa. Τις 2 πρώτες μέρες έκανα βόλτες στην Hanga Roa, βγάζοντας φωτογραφίες, δοκιμάζοντας την τοπική κουζίνα και πίνοντας εξωτικούς χυμούς.

Την τρίτη μέρα έκλεισα μ' ένα τοπικό πρακτορείο το οποίο μας γύρισε σε διάφορα αξιοθέατα του νησιού. Ξεκινήσαμε μ' ένα από τα τρία ηφαίστεια του νησιού, σ' αυτό που έβρισκαν άφθονη ηφαιστειακή πέτρα και το χρησιμοποιούσαν σαν λατομείο για να φτιάχνουν τα Moai. Ο καιρός δεν βοηθούσε πολύ αφού έβρεχε, ευτυχώς όχι δυνατά, αλλά μπορούσαμε να δούμε τα αξιοθέατα.

Έτσι σκαλίζαν τα Moai στον βράχο.

Πήγαμε στην περιοχή που λέγεται Ahu Tongariki και έχει μαζεμένα 15 Moai.

Τα πάντα βέβαια είναι μάυρα αφού το νησί είναι ηφαιστειογενές.

Εν τω μεταξύ ο καιρός έφτιαξε κι εμείς καταλήξαμε σε μια ειδυλιακή τοποθεσία...

... με Moai βέβαια...

... και μια παραλία για μπάνιο.

Εγώ που δεν είχα φέρει μαγιώ μαζί μου κάθησα στο παρακείμενο καφέ και απήλαυσα έναν δροσιστικό χυμό παπάγια (ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν είμαι ψευδός να βάζω γ εκεί που θέλει ρ. Το παπάγια διαβάζεται πραγματικά παπάγια και όχι διαφορετικά).

Μου είχαν προτείνει να πάω στο ανατολικό μέρος του νησιού (εκεί που υπάρχουν τα 15 Moai – καμιά 20αριά λεπτά οδήγηση) για ν' απολαύσω την ανατολή ή να πάω στο δυτικό μέρος (καμιά 10αριά λεπτά με τα πόδια) για ν' απολάυσω το ηλιοβασίλεμα. Επειδή όμως η ανατολή θέλει θυσίες όπως είναι φυσικό προτίμησα το ηλιοβασίλεμα που ήταν και κοντά στο δωμάτιο μου. Βέβαια δεν ήμουν μόνος μου.

Λίγο πιο δίπλα ήταν μερικά καλοθρεμένα κορίτσια τα οποία έκαναν διάφορες τελετές κάτω από τους ήχους ενός γιουκαλίλι που έπαιζε ένας μελαμψός αυτόχθων.

Μερικές από τις μέρες που έμεινα στο νησί έβρεχε συνεχώς και δεν ήταν εύκολο να κάνεις βόλτες. Πριν φτάσω στο νησί οι εφαρμογές μου έδειχναν ότι οι μόνες στεγνές μέρες θα ήταν οι μέρες που θα πέταγα και όλες οι άλλες βροχερές. Ευτυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Κάποια μέρα που ξημέρωσε με ήλιο σκέφτηκα να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο για να δω αυτά που δεν είχα δει και να ξαναπεράσω από τα μέρη που είδα με συννεφιά (ή βροχή). Μέχρι να ετοιμαστώ και να φάω το πρωινό μου είχε ξανασυννεφιάσει αλλά δεν πτοήθηκα. Νοίκιασα ένα μικρό Suzuki Alto για κάτι λιγότερο από 35 ευρώ κι έφυγα. Η πρώτη στάση ήταν ο κρατήρας του ηφαιστείου Rano Kau...

... και μετά συνέχισα προς τον οικισμό Orongo. Απέναντι από τον οικισμό υπάρχουν 2 βράχοι μέσα στην θάλασσα όπου την άνοιξη έρχεται ένα είδος πουλιών να επωάσουν τ' αυγά τους. Εκείνη την εποχή γινόταν ένας διαγωνισμός μεταξύ των ανδρών του νησιού. Κολυμπούσαν μέχρι τους βράχους και περίμεναν να έρθουν τα πουλιά. Ο πρώτος που έπιανε ένα αυγό από τα συγκεκριμένα πουλιά ανακυρησσόταν birdman (= άνθρωπος πουλί) της χρονιάς και για όλη την χρονιά απολάμβανε αναλόγων τιμών. Αυτός ο διαγωνισμός συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Ο οικισμός ο οποίος είχε χτιστεί μόνο για τελετουργικούς σκοπούς διατηρείται ακόμα σε κάποια μορφή του.

Μετά πήγα στο Puna Pau όπως μου πρότεινε ο Ντένης από το Viber. Αν δεν έχω πού να πάω, να πάω στο Puna Pau. Είναι ένα ύψωμα πάνω από την Hanga Roa όπου υπάρχουν κυλινδρικές πέτρες οι οποίες χρησιμοποιούντο για την μεταφορά των Moai εκεί που ήταν να στηθούν.

Όλα τα Moai κοιτούν προς το εσωτερικό του νησιού εκτός από αυτά που είναι στο Ahu Akivi που κοιτούν προς την θάλασσα. Έχουν δε τοποθετηθεί έτσι όυτως ώστε στις 2 ισημερίες το βλέμμα τους να ευθυγραμμίζεται με τον δύοντα ήλιο.

Επειδή εν τω μεταξύ με είχε πιάσει μια λιγούρα, πήγα στην παραλία Anakena (εκεί που ήπια τον χυμό παπάγια) κι έφαγα μια γαριδόπιτα (πώς λέμε καρυδόπιτα; ε, τελείως διαφορετικό).

Αφού είχα αυτοκίνητο, πριν επιστρέψω στο δωμάτιο μου έκανα μια βόλτα στις παρυφές της Hanga Roa εκεί που το κύμα έσκαγε πάνω στα βράχια λες και ήμουν όχι στον νότιο Ειρηνικό αλλά στην Ιρλανδία.

Άλλη μια μέρα κανόνισα να κάνω μια κατάδυση σ' ένα σημείο του ωκεανού λίγο έξω από το Hanga Roa που υπάρχει ένα βυθισμένο Moai. Δυστυχώς ο καιρός δεν βοήθησε και το ναυτικό είχε απαγορεύσει τον απόπλου.

Η τοπική σπεσιαλιτέ του νησιού λέγεται ceviche και είναι ένα πιάτο με ωμό ψάρι ή θαλασσινά. Εγώ προτιμώ γενικώς αυτό που θα φάω να είχε 4 πόδια στην προηγούμενή του μορφή γι αυτό και το ψάρι δεν είναι το φόρτε μου. Παρ' όλα αυτά, αυτό που έφαγα που είχε ψάρι (καθαρισμένο φυσικά), γαρίδες και χταποδάκι (για να υπάρχουν και γνώριμες γέυσεις) ήταν εξαιρετικό. Το ψάρι δεν ξέρω τί είδους ήταν διότι μου το είπαν στην τοπική γλώσσα, πάντως ήταν πελαγίσιο. Ρε λες από τα ψητά να το γυρίσω στο σούσι τώρα στα γεράματα; Να μας βγεί και κανένα όνομα!!

Επειδή η σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω του διαδικτύου στο νησί είχε τα χάλια της, δεν μπορούσα να ανεβάσω τίποτα στο blog από εκεί. Έτσι τα γράφω αυτά τώρα που γύρισα στο Σαντιάγκο.

Μιχάλης

5 Δεκ

Σαντιάγκο