Mike the tripper: Ανταπόκριση από το μέτωπο του Σαντιάγκο

Το βράδυ της 22ας Νοε που έφτασα στο Σαντιάγκο, όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση, είχε οργανωθεί μία διαμαρτυρία κατά του καθεστώτος. Το επίκεντρο αυτών των διαμαρτυριών δεν είναι το κέντρο της πόλης αλλά μια πλατεία που λέγεται Plaza Italia όχι πολύ μακρυά από το κέντρο και αρκετά κοντά στον ξενώνα που μένω. Όταν το απόγευμα βγήκα να πάω στο σούπερ μάρκετ (τ' οποίο βρήκα κλειστό ενώ συγκολλητές έκλειναν τις πόρτες του με λαμαρίνες) είδα πολύ κόσμο ο οποίος κρατώντας σημαίες και φορώντας φουλάρια ή γυαλιά κλειστά σαν τις μάσκες του σκι (προφανώς για τα δακρυγόνα) ανέβαιναν προς την πλατεία. Αργότερα βλέπαμε από την ταράτσα του ξενώνα ελικόπτερα να πετάνε με τους προβολείς προς το έδαφος και τους διαδηλωτές να τους σημαδεύουν με laser. Αφού οι διαδηλώσεις συνεχίζονται για περισσότερο από ένα μήνα, γύρω από την Plaza Italia έχει αναπτυχθεί μια τοπική οικονομία με μικροπωλητές να πουλάνε σημαίες, μαντήλια και τα γυαλιά που έγραψα νωρίτερα αλλά βέβαια και φαγώσιμα, μπύρες, αναψυκτικά και παγωτά.
Την επομένη, Σάββατο 23 Νοε, πήρα την μηχανή και κατέβηκα στο κέντρο το οποίο απέχει 2,5 χλμ από τον ξενώνα. Στον δρόμο πολλά φανάρια δεν δουλεύανε αφού έχουν καταστραφεί ενώ ο τόπος ήταν γεμάτος σκουπίδια, μπάζα και σπασμένα γυαλιά από τα επεισόδια. Η κεντρική πλατεία λέγεται κι εδώ Plaza de Armas. Κάπου εκεί κοντά πάρκαρα την μηχανή και ξεκίνησα τις βόλτες μου από την πλατεία η οποία έχει μεγάλα παγκάκια για να κάθεται ο κόσμος αλλά προφανώς κοιμούνται και άστεγοι διότι σε πολλά σημεία μύριζε κατρουλίλα. Ξεκινώντας στην πλατεία πέτυχα κάποια παιδάκια τα οποία συνοδευόμενα από έναν ενήλικα χόρευαν τοπικούς χορούς ντυμένα ανάλογα (δυστυχώς τα μηχανάκια ακούγονται περισσότερο από την μουσική).

Ακολουθούν 2 εικόνες της πλατείας.

Γενικότερη άποψη της πλατείας και στο βάθος φαίνεται ο καθεδρικός ναός

Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πεζόδρομοι όπου αμέτρητοι μικροπωλητές πουλάνε οτιδήποτε.

Αυτό γίνεται μέχρι την κλειστή ψαραγορά της πόλης (που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία αριστερά) η οποία στο κέντρο της έχει εστιατόρια με θαλασσινά κυρίως τα οποία όμως είναι εξαιρετικα τουριστικά.
Συνεχίζοντας την βόλτα μου πέρασα από διάφορα κτίρια όπως τα δικαστήρια...

... τον καθεδρικό...

... και το Palacio La Moneda το οποίο ήταν παλιά νομισματοκοπείο αλλά τώρα είναι το προεδρικό μέγαρο. Κανονικά μπορείς να το επισκεφθείς αλλά τώρα λόγω των γεγονότων δεν σ' αφήνουν ούτε να πλησιάσεις. Έχει γύρω-γύρω κάγκελα και καραμπινιέρους.

Την επομένη μέρα ήθελα να κινηθώ κοντά στον ξενώνα οπότε έφυγα με τα πόδια. Πηγαίνοντας προς την Plaza Italia πέρασα μέσα από ένα πάρκο όπου ανάμεσα σε γραμμένα συνθήματα μια ορχήστρα έπαιζε την συμφωνία αρ. 40 του Μότσαρτ.

Βγήκα στην Plaza Italia που όπως είπα είναι το επίκεντρο των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.

Τί τραβάνε κι αυτά τα αγάλματα; Άντε να το καθαρίσεις μετά.

Εκείνη την στιγμή έφτανε και ένα μεγάλο γκρουπ ποδηλατών.

Περνώντας μια γέφυρα βρέθηκα στην περιοχή Bellavista η οποία ήταν γεμάτη από εστιατόρια, καφέ και μπαρ. Εκεί, στους πρόποδες του υψώματος San Cristobal είναι κι ένα από τα σπίτια του Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda (το μοναδικό στο Σαντιάγκο) το οποίο τώρα είναι μουσείο και λέγεται La Chascona. Το όνομα το είχε δώσει ο ίδιος ο Neruda και σε μια τοπική διάλεκτο σημαίνει "αυτή που έχει μπούκλες" επειδή εκεί έμεινε με την 3η του γυναίκα την Ματίλντε Ουρρούτια η οποία (στα νιάτα της) είχε μπούκλες.
Το σπίτι ήταν πολύ όμορφο σε 3 επίπεδα και σε πολλά σημεία του προσομοίαζε σε πλοίο εκφράζοντας έτσι την αγάπη του ποιητή για την θάλασσα. Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρεπόντουσαν μέσα στο σπίτι αλλά μόνον στους εξωτερικούς χώρους.

Πριν φύγω από το σπίτι του Neruda αγόρασα από το μαγαζί του μουσείου ένα T-shirt με μια ρήση του Neruda που είπε στα γεράματα του: "Confieso que he vivido" που σημαίνει "ομολογώ ότι έχω ζήσει" κι ελπίζω να μπορώ να το πω κι εγώ στα γεράματα μου.
Λίγο πιο δίπλα από το σπίτι του Neruda είχε ένα τελεφερίκ το οποίο σε ανέβαζε στον λόφο San Cristobal, που είναι και μητροπολιτικό πάρκο, και μπορούσες να δεις την πόλη από ψηλά.

Εκεί πάνω μπορούσες ν' ανέβεις και από τον δρόμο αν ήθελες όπως έκαναν πολλοί ποδηλάτες και μετά την έπεφταν στα τοπικά αναψυκτήρια για να δροσιστούν. Πάνω εκεί υπήρχε κι ένα ιερό προσκύνημα και στην κορυφή ένα άγαλμα της Παναγίας...

... η βάση του οποίου έχει ένα μικρό παρεκκλήσι.

Κατεβαίνοντας από τον λόφο είχε πάει απόγευμα και πέρασα από την περιοχή Bellavista για να δοκιμάσω ένα τοπικό απεριτίφ το pisco sour.
Και μια καλλιτεχνική φωτογραφία της περιοχής.

Το βράδυ ξαναπήγα στην ίδια περιοχή για φαγητό περνώντας πάλι από την Plaza Italia και βλέποντας τα ΜΑΤ στο βάθος. Πήγα σε μια μπυραρία με αυλή κι ενώ περίμενα να με σερβίρουν βγήκαν οι υπάλληλοι της μπυραρίας και κατέβασαν κλειστά ρολλά και έκλεισαν όλη την μπυραρία μαζί με την αυλή. Προφανώς το έκαναν για τα δακρυγόνα διότι φασαρίες δεν έφτασαν ως εκεί. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω και βγήκα εκτός της μάνδρας άρχιζαν να δακρύζουν τα μάτια μου. Ευτυχώς είχα προνοήσει και είχα μαζί μου ένα από τα φουλάρια της μηχανής και όπως κάνει κάθε επαγγελματίας επαναστάτης το έβαλα στο πρόσωπο μου και πορεύτηκα μέχρι να βγω από την μολυσμένη περιοχή και να γυρίσω στον ξενώνα μου, από άλλο δρόμο βέβαια.
Όπως είπα και άλλη φορά ο ξενώνας που μένω είναι κυρίως για μοτοσυκλετιστές. Εκεί συναντιόμαστε όση κουβαλάμε το ίδιο χούι (ταξιδεύειν με μοτοσυκλέτα) και ανταλάσσουμε απόψεις. Μέσα σ' αυτούς που γνώρισα είναι ένας Αμερικανός 73 ετών ο οποίος ταξιδεύει γενικώς. Στα 53 του αποφάσισε να τρέξει σε αγώνες μοτοσυκλετών. Άργησε λίγο, ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τώρα έχει περίπου 100 κατάγματα απ' ότι μου έλεγε. Η αριστερή πατούσα του λείπει από την μέση και μπροστά και γι αυτό έχει κάνει μια πατέντα στο Suzuki V-Strom που οδηγεί να μπορεί να ανεβάζει ταχύτητες με την φτέρνα (όπως στα παπιά). Εντυπωσιάστηκε όταν του είπα ότι έχω πάει σε 53 χώρες. Εγώ εντυπωσιάστηκα περισσότερο όταν αυτός μου είπε ότι έχει πάει σε 111, αλλά μόνο καμιά 80αριά με την μηχανή. Από αυτόν πήρα πληροφορίες για το πού μπορώ να κάνω σέρβις και ν' αλλάξω λάστιχα στην Λίμα του Περού και πού μπορώ ν' αφήσω την μηχανή στο Quito του Εκουαδόρ για να πάω στα νησιά Γκαλάπαγκος.
Μία από τις μέρες που ήμουν στο Σαντιάγκο πέρασα και από την πρεσβεία να τους ενημερώσω σχετικά με το πρόγραμμα μου και πού θα κινηθώ για να ξέρουν κι αυτοί ότι κυκλοφορώ στην περιοχή ευθύνης τους και αν χρειαστεί να μου παράσχουν κάποια βοήθεια. Εκεί συναντήθηκα με τον Έλληνα Πρόξενο ο οποίος μου έλεγε πόσο αιφνιδιάστηκαν όλοι με το ξέσπασμα των επεισοδίων διότι η Χιλή μετά την πτώση του Πινοσέτ και την μετάβαση στην δημοκρατία δεν είχε τέτοιου είδους προβλήματα. Όπως μου εξηγούσε και κάποιος στο συνεργείο που πήγα την μηχανή μια μέρα πριν, με την δημοκρατία περίμεναν πολλά που δεν έγιναν. Ήρθε ανάπτυξη και το ΑΕΠ αυξήθηκε αλλά τα λεφτά πήγαν σε λίγους και αυξήθηκε η διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών όπως έγινε παντού στον κόσμο. Είναι όμως κρίμα να βλέπεις τις καταστροφές στην πόλη και οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων να έχουν την παρακάτω βιτρίνα.

Η πλάκα είναι ότι πολλά φανάρια δεν δουλεύουν στους δρόμους και εκεί εμφανίζονται διάφοροι αυτόκλητοι τροχονόμοι, που πιθανόν να το είχαν και απωθημένο, και με μια σφυρίχτρα και καμιά φορά κι ένα φωσφορίζον γιλέκο κάνουν καθήκοντα τροχονομίας. Το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές κάνουν καλή δουλειά και το 99% των χρηστών του δρόμου υπακούει.
Την τελευταία μέρα στο Σαντιάγκο έκανα άλλη μια βόλτα σε μια περιοχή της πόλης η οποία σύμφωνα με τον Lonely Planet έχει πολλά καφέ. Τελικά σε μένα φάνηκε να είναι το οικονομικό κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν πολλά μαγαζιά για να γευματίζουν οι εργαζόμενοι στο μεσημεριανό διάλειμμα. Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Πέρασα όμως μέσα από ένα πάρκο στο οποίο υπήρχε ένα πολύ ωραίο κτίριο που πρέπει να ήταν ιδιωτικό αλλά τώρα ανήκει στον Δήμο.