Φύσα - φύσα αεράκι

3 Νοε.
Ξημέρωσε η 3 Νοε, πήρα το πρωινό μου, πλήρωσα τον ξενώνα, φούλαρα και την μηχανή κι έφυγα από το Puerto San Julian για να πάω πιο βόρεια και λίγο δυτικά. Και τί κάνεις όταν βγαίνεις στην Ruta 3 και το GPS σου δείχνει αυτή την εικόνα;

Το κλείνεις, το βάζεις στην μπαγκαζιέρα και συνεχίζεις τον δρόμο σου χωρίς να σε απασχολεί.
Και σήμερα ο αέρας το ίδιο δυνατός όπως και την προηγουμένη και απ' ότι λένε οι προγνώσεις θα συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες. Σύμφωνα με τις εφαρμογές μου ο άνεμος  είναι δυτικός 6-7 μποφώρ με ριπές 9-10 μποφώρ. Η μάχη συνεχίστηκε λοιπόν για 2η μέρα. Μετά από 270 χλμ βρήκα ένα βενζινάδικο να κάνω μια στάση. Το βενζινάδικο και το παρακείμενο εστιατόριο λεγόταν El Griego (= Ο Έλληνας) και όταν ρώτησα την βενζινού ποιός ήταν ο Έλληνας εκεί μέσα μου είπε ότι ο άνδρας της ήταν ελληνικής καταγωγής και ότι εκείνη την ώρα (κατά τις 2:30) κοιμόταν. Τότε σιγουρεύτηκα ότι όντως ήταν ελληνικής καταγωγής και όχι όταν μου είπε ότι το επώνυμο του είναι Δημόπουλος. Το δε δίκτυο wifi λεγόταν Ζαΐρα. Η κυρία βενζινού ήταν πολύ εξυπηρετική και στο τέλος μου χάρισε κι ένα μπρελόκ με την φίρμα του βενζινάδικου. Εκεί γνώρισα κι έναν νεαρό Αργεντίνο ο οποίος ταξίδευε αντίστροφα από μένα με ένα KTM 1290 και αφού ανταλλάξαμε απόψεις βγάλαμε και από μια φωτογραφία.

Μετά χαιρετηθήκαμε και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Λίγο παρακάτω είδα για άλλη μια φορά ένα Rhea (εκείνο το πουλί που περιέγραφα τις προάλλες που μοιάζει με μικρή στρουθοκάμηλο) και σταμάτησα να το φωτογραφίσω αλλά αυτό απομακρυνόταν συνεχώς.

Ενώ μετά το βενζινάδικο έστριψα προς τα δυτικά και περίμενα ότι πλέον θα έχω τον άνεμο φάτσα και δεν θα μ' ενοχλεί τόσο, εντέλει τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο άνεμος άλλαζε συνεχώς κατευθύνσεις και πάλευα να κρατήσω την μηχανή ευθεία. Ευτυχώς δεν είχε κίνηση οπότε πήγαινα στην μέση του δρόμου, πάνω στην λωρίδα, για να έχω περιθώρια αντίδρασης και προς τις 2 μεριές του δρόμου. Πλησιάζοντας το χωριό Pico Truncado κατάλαβα ότι εκεί πρέπει να φυσάει συχνά και δυνατά διότι όλα τα παρακείμενα χωράφια με τους θάμνους ήταν ένας απέραντος σκουπιδότοπος.

Τέλος πάντων, ήρθα σ' ένα κωλοχώρι που είχα κλέισει να μείνω (είπαμε βολεύουν χιλιομετρικά αυτά τα χωριά) κι εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ. Ο υπάλληλος μου είπε ότι θα μπορούσα να παραγγείλω φαγητό με delivery να το φάω στο ξενοδοχείο. Έλα όμως που ήταν Κυριακή και τα ντελιβεράδικα ήταν κλειστά. Το κέντρο με τα εστιατόρια ήταν περίπου στα 2 χλμ κι εγώ δεν ήθελα να ξανακαβαλήσω την μηχανή για να πάω προς τα εκεί αφού ο άνεμος συνεχιζόταν ακάθεκτος. Έτσι μπήκα στο google maps βρήκα το πιό κοντινό εστιατόριο και πήγα να φάω. Έφαγα κάτι σε κρέας πανέ σ' ένα παρακμιακό μαγαζί που ήμουν ο μοναδικός πελάτης. Η τηλεόραση έδειχνε μία πολιτική εκπομπή μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής κι εγώ συζητούσα με την ιδιοκτήτρια - μαγείρισα - σερβιτόρα για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αργεντινή. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε δηλαδή. Επέστρεψα με βήμα γοργό (ίσως και κάτι παραπάνω) αφού η θερμοκρασία ήταν 8 βαθμούς αλλά η αίσθηση λόγω του ανέμου ήταν 3 ενώ αδέσποτα σκυλιά αλυχτούσαν από κάθε γωνιά του δρόμου.

4 Νοε
Ξύπνησα με την ησυχία μου αφού σήμερα δεν είχα πολλά χλμ να κάνω, πήρα ένα καλό πρωινό, πλήρωσα και την κοπέλα στο ξενοδοχείο η οποία λεγόταν Grecia (= Ελλάδα) και βγήκα στους δρόμους. Η μάχη συνεχίστηκε για 3η μέρα. Ο εχθρός σφυροκοπούσε αλύπητα αλλά τα ημέτερα στρατεύματα αμύνθηκαν σθεναρά των θέσεων τους. Δυόμιση ώρες και 170 χλμ μετά ξαναέφτασα στο χωριό Perito Moreno που είχα μείνει και πριν 10 μέρες. Μπαίνοντας στο χωριό πήγα κατευθείαν στο βενζινάδικο αφού ήδη είχε ανάψει το λαμπάκι και ας είχα κάνει μόνο 315 χλμ. Η οδήγηση με χαμηλές ταχύτητες αλλά υψηλές στροφές και με το άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα προφανώς αυξάνει την κατανάλωση κατακόρυφα. Στο βενζινάδικο βρήκα ένα γκρουπ Αργεντίνων μηχανόβιων οι περισσότεροι εκ των οποίων για κάποιον λόγο είχαν βάλει κάτι προβιές στις σέλλες των μηχανών τους. Βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες, χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Εγώ πήγα μέχρι τις καμπάνες που είχα μείνει και την τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ. Έτσι είναι από μέσα...

... κι έτσι απ' έξω.

Λόγω των ανέμων αποφάσισα να μείνω 2-3 μέρες εδώ μέχρι να πέσουν λίγο. Έψαξα λοιπόν να δω τί μπορώ να κάνω όσο είμαι στο Perito Moreno. Ο σπιτονοικοκύρης μου πήρε τηλέφωνο ένα τοπικό πρακτορείο ταξιδίων το οποίο για την επομένη 5 Νοε είχε κανονίσει να πάει ένα γκρουπ από ΚΑΠΗ της Αργεντινής μια εκδρομή στην Χιλή για να δούν κάποια σπήλαια με μάρμαρο που βρίσκονται μέσα στην λίμνη. Η λίμνη η οποία μοιράζεται στις 2 χώρες λέγεται Buenos Aires στην πλευρά της Αργεντινής και General Carrera στην πλευρά της Χιλής. Έτσι λοιπόν, μπούκαρα κι εγώ με τους Αργεντίνους παππούδες και γιαγιάδες και στις 7 το πρωί φύγαμε για την Χιλή. Η διαδρομή aller-retour είναι στα 500 χλμ περίπου, τα 400 εκ των οποίων είναι στην Χιλή σε χωματόδρομους. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη αφού για μεγάλο μήκος της ήταν κοντά στην λίμνη ενώ στο βάθος φαινόντουσαν οι Άνδεις χιονισμένες. Δυστυχώς είχαμε ένα πρόβλημα και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε για φωτογραφίες. Εδώ δεν είναι ΕΕ, υπάρχουν σύνορα τα οποία δεν είναι συνεχώς ανοιχτά. Κλείνουν στις 8 το βράδυ κι έτσι έπρεπε μα κάνουμε γρήγορα αν δεν θέλαμε να ξεμείνουμε στην Χιλή για διανυκτέρευση και να ψάχνουμε να βολευτούμε 30 άτομα στο συνοριακό χωριό που λέγεται Chile chico (= μικρή Χιλή, όπως λέμε μικρή Μόσχα). Η λίμνη ήταν σε όλη την διαδρομή φουρτουνιασμένη αφού οι άνεμοι ήταν στα 9-10 μποφώρ. Έτσι όταν φτάσαμε στο Puerto tranquilo (= ήρεμο λιμάνι) το ναυτικό είχε απαγορεύσει κάθε απόπλου. Τελικά το Puerto tranquilo δεν ήταν καθόλου tranquilo. Κάτσαμε λίγο εκεί, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες την όμορφη περιοχή...

Ο καλιτέχνης έφτιαξε κύκνο από παλιό ελαστικό

.... φάγαμε κάτι πίτες και ένα κομμάτι πασταφλόρα (που εδώ λέγεται πασταφρόλα) που είχε φέρει το πρακτορείο και ξεκινήσαμε για πίσω. Αφού δεν κάναμε την βόλτα με το βαρκάκι στην λίμνη είχαμε λίγο χρόνο και στην επιστροφή σταματήσαμε σε 2 σημεία για φωτογραφίες και ξεπιάσιμο διότι 400 χλμ σε χωματόδρομο δεν παίζονται.

Έβλεπα ορισμένους που έκαναν την διαδρομή με ποδήλατο και τους λυπόταν η ψυχή μου. Από την άλλη μεριά χαιρόμουν που δεν ήμουν με την μηχανή εκείνη την ώρα (αν και η διαδομή ήταν πολύ ωραία όπως είπα) να κάνω 400 χλμ χωματόδρομο με δυνατό αέρα, χωρίς βενζινάδικο και τα φορτηγά να σηκώνουν του κόσμου την σκόνη. Κατά τις 9 το βράδυ φτάσαμε στο Perito Moreno. Δεν ξέρω τί έλεγαν τα λιμναία σπήλαια στα οποία δεν πήγαμε αλλά όλο το υπόλοιπο ταξίδι δεν άξιζε την ταλαιπωρία ούτε τα περίπου 75 ευρώ που έδωσα.
Κατά τις 10 το βράδυ κι ενώ το ρεύμα πηγαινο-ερχόταν εξ αιτίας των ανέμων, άκουσα θόρυβο από φορτηγό έξω από την καμπάνα μου. 4 Βραζιλιάνοι μοτοσυκλετιστές οι οποίοι δεν άντεχαν να οδηγούν με τόσο άνεμο κάλεσαν οδική βοήθεια, φόρτωσαν τις μηχανές και ήρθαν στον ξενώνα που έμενα να ξαποστάσουν.

Την επομένη, 6 Νοε, οι άνεμοι αυξηθήκαν στα 11 μποφώρ ή στους 40 κόμβους απ' ότι μου έδειχναν οι εφαρμογές μου. Οπότε ούτε σκέψη να φύγουμε ούτε εγώ ούτε οι Βραζιλιάνοι. Ταμπουρωθήκαμε όλοι στα ορύγματα μας και μόνο καμιά βόλτα στο χωριό  βγήκαμε, με τα πόδια εννοείται.

7 Νοε
Επιτέλους ο αέρας έκοψε λίγο, στα 7-8 μποφώρ, και μπόρεσα να ξεκολήσω από το Perito Moreno. Πήρα τον δρόμο προς βορρά για να πάω στο San Carlos de Bariloche αλλά επειδή η απόσταση είναι περίπου 800 χλμ έπρεπε να διανυκτερεύσω κάπου ενδιάμεσα. Στην μέση της απόστασης περίπου υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Gobernador Costa (= Κυβερνήτης Κώστας). Πριν από 15 μέρες είχα μείνει σ' ένα χωριό που λεγόταν Gobernador Gregores (= Κυβερνήτης Γρηγόρης) ενώ στο ταξίδι έχω περάσει χωριά με τα ονόματα: Συνταγματάρχης Suarez, Στρατηγός Daniel Cerri, Υπολοχαγός Origone, Ταγματάρχης Buratovich και άλλα. Φαντάζομαι ότι κάτι θα έκαναν όλοι αυτοί για να τους έκαναν χωριά.
Στον δρόμο λοιπόν για τον Κυβερνήτη Κώστα σταμάτησα σ' ένα χωριό για βενζίνη. Όπως κοίταγα τον χάρτη ακούω κάποιον να μου λέει: "καλημέρα πατριώτη". Μου συστήθηκε ως Μωραΐτης, Αργεντίνος βέβαια αλλά ελληνικής καταγωγής. Είδε το σημαιάκι στην μηχανή και κατάλαβε ότι ήμουν Έλληνας. Τα ελληνικά του μάλλον εξαντλήθηκαν στην παραπάνω φράση αλλά δεν πειράζει. Είμαι σίγουρος ότι αν του ζητούσα κάτι θα με βοηθούσε. Όπως κι εγώ είχα σταματήσει λίγο νωρίτερα να βοηθήσω ένα Μεξικανό με BMW R1250 GS. Σ' αυτές τις χώρες αν δεν ξέρεις ισπανικά ούτε νερό δεν θα μπορείς να πιείς. Συνεχίζοντας λίγο παρακάτω είπα να κάνω την καθιερωμένη στάση για διάλειμμα. Βρήκα ένα φοβερό μαγαζί στην μέση του πουθενά (χωρίς βενζινάδικο) το οποίο είχε ανοίξει το 1938 κι έκτοτε λειτουργεί συνεχώς. Απ' έξω νόμιζες ότι όπου νά 'ναι θα γκρεμιστεί.

Από μέσα όμως είχε απ' όλα.

Το κουτί πάνω στο τραπέζι είχε ποικιλίες με τσάγια και καφέδες.

Με εξυπηρέτησε ένας πολύ ευγενικός νεαρός με μπλε μαλλιά (μάλλον βαμμένα πρέπει να ήταν δεν μου φάνηκαν για φυσικά) ο οποίος ζει μόνος του εκεί στην ερημιά και το μαγαζί ανήκει στην οικογένεια του από τα εγκαίνια. Πήρα ένα τσάι με βανίλια και μια μηλόπιτα και πλήρωσα ένα ευρώ.
Συνεχίζοντας την Ruta 40 έφτασα μετά από λίγο στο Gobernador Costa.

 Ο Ruta 40 είναι ένας από τους μεγαλύτερους δρόμους του κόσμου με συνολικό μήκος περίπου 5000 χλμ. Ξεκινάει από τον Βορρά από τα σύνορα της Αργεντινής με την Βολιβία, διατρέχει όλη την χώρα κοντά στις Άνδεις μέχρι τον Νότο και στρίβει ανατολικά μέχρι τα όρια της Γης του Πυρός.

Αύριο που γιορτάζουν οι Μιχάληδες, Γαβρίληδες, Άγγελοι και άλλοι πολλοί θα συνεχίσω την Ruta 40 μέχρι το San Carlos de Bariloche όπου θα μείνω 4 μέρες για να δω πράγματα.

Μιχάλης
Gobernador Costa
7 Νοε.