15 Δεκ (χρόνια πολλά στους Λευτέρηδες και τις Ελευθερίες).
Έκλεισα 2 μήνες που έφυγα από το Buenos Aires, έχω γράψει ήδη κάτι παραπάνω από 10.000 χλμ και όλα πάνε καλά.
Το Cafayate και γενικότερα όλη η περιοχή της Salta που είναι η μεγαλύτερη πόλη κοντά είναι οινοπαραγωγική. Το Cafayate βρίσκεται σε υψόμετρο 1600μ περίπου αλλά οι αμπελώνες της περιοχής φτάνουν σε υψόμετρο μέχρι και τα 3000μ και γι αυτό ισχυρίζονται (και μάλλον πρέπει να έχουν δίκαιο) ότι είναι οι αμπελώνες σε μεγαλύτερο υψόμετρο παγκοσμίως. Στα όρια της πόλης ξεκινούν τ' αμπέλια.
Μέσα στο Cafayate υπάρχει ένα πολύ ωραίο μουσείο για το αμπέλι και τον οίνο. Ο πρώτος χώρος είναι αφιερωμένος στο αμπέλι και ξεκινάει με ποιήματα για την γη, το νερό, το αμπέλι και γενικά ότι έχει σχέση με την αμπελουργία. Δείχνει πώς το καλλιεργούν και καταλήγει μέχρι τον τρύγο ο οποίος, λόγω νοτίου ημισφαιρίου, γίνεται τον Μάρτιο. Ο δεύτερος χώρος είναι αφιερωμένος στον οίνο και βέβαια ασχολείται από το πάτημα μέχρι την εμφιάλωση. Στο μουσείο έχει και δείγματα βαρελιών ζωγραφισμένα.
Βγαίνοντας από το μουσείο είχα 2 ώρες στην διάθεση μου αφού για το απόγευμα είχα κανονίσει μια ξενάγηση σ' ένα κοντινό φαράγγι. Έτσι την έπεσα στην πισίνα του ξενοδοχείου να πάρω και λίγο χρώμα μην είμαι άσπρος όταν με το καλό γυρίσω το καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Κατά τις 2:30 το μεσημέρι, αφού είχα φορέσει τα μποτάκια, το παντελόνι και το καπέλο του εξερευνητή, μπήκα σ' ένα minibus μαζί με κάποιους άλλους και φύγαμε για το φαράγγι Quebrada de los Conches που βρίσκεται καμιά 30αριά χλμ βορειότερα του Cafayate στον δρόμο για την Salta. Είναι αρκετά μεγάλο σε μήκος και είναι γεμάτο ιδιόμορφους γεωλογικούς σχηματισμούς. Στην πρώτη στάση που κάναμε ξεκινήσαμε να παίρνουμε γεύση από αυτούς.
Στην περιοχή δεν βρέχει συχνά γι αυτό και η βλάστηση είναι...
Υπήρχε κι ένα δένδρο το οποίο ήταν καταπράσινο, και όταν λέω καταπράσινο εννοώ ότι ακόμα και ο κορμός του ήταν πράσινος στο χρώμα και όχι από βρύα.
Στην επόμενη στάση οι βράχοι έμοιαζαν με κάστρα γι αυτό και ονομάζονται Los Castillos.
Σταματήσαμε και κάπου που είχε ωραία θέα...
... και μετά σ' ένα παράπηγμα για να δοκιμάσουμε κρασί, ο ιδιοκτήτης του οποίου είχε δεμένα δύο λάμα για να βγάζουν οι τουρίστες selfie.
Συνεχίζοντας περπατήσαμε μέσα στο φαράγγι σ' έναν χώρο όπου τα πετρώματα είχαν πραγματικά αλλόκοτα σχέδια και χρώματα.
Πιο κάτω σταματήσαμε σε άλλο ένα παράπηγμα για να πάμε τουαλέτα (υποτίθεται) αλλά τόσο εγώ όσο και αρκετοί άλλοι αγοράσαμε τυρόπιτες με κατσικίσιο τυρί από την ιθαγενή που τις έψηνε στα κάρβουνα. Εκεί γνώρισα και τον μικρό Wilson.
Πιο κάτω σταματήσαμε σε μια περιοχή που λέγεται Garganta del Diablo (= Λαιμός του Διαβόλου). Μια περίεργη τρύπα απ' όπου, όταν βρέχει, τα νερά κατεβαίνουν σαν ποτάμι. Δυστυχώς στις φωτογραφίες δεν φαίνεται το μέγεθος ούτε και η δυσκολία ν' ανέβεις τα ολισθηρά πετρώματα.
Αφού φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο που μπορούσαμε να ανεβούμε, εκεί βρήκαμε έναν Ινδιάνο ο οποίος έπαιζε τον γνωστό σκοπό των Άνδεων με πολύαυλο και τύμπανο.
Η ανάβαση δεν ήταν εύκολη και τα βράχια ήταν αρκετά ολισθηρά. Η κατάβαση δε ακόμα πιο δύσκολη. Ο οδηγός είπε ότι για να κατεβούμε με ασφάλεια έπρεπε ν' ακολουθήσουμε την τεχνική culopatin δηλαδή στα ελληνικά κωλοπατινάδα.
Η τελευταία στάση ήταν σε μια περιοχή με τ' όνομα Anfiteatro (που πιστεύω δεν χρειάζεται μετάφραση). Μιά στενωπός των βράχων η οποία σε οδηγούσε σε μια τεράστια, ανοιχτή από πάνω, αίθουσα. Μου θύμισε λίγο την Πέτρα της Ιορδανίας.
Τα δύο τελευταία είναι τα πιο εντυπωσιακά και γι αυτό πιο τουριστικά μέρη του φαραγγιού. Γι αυτό κι εκεί βρήκαμε άλλον ένα οργανοπαίχτη Ινδιάνο.
16 Δεκ
Το πρωί, αφού έφαγα το πρωινό μου, κάθησα στο λόμπυ του ξενοδοχείου για να δουλέψω στο διαδίκτυο. Το προηγούμενο βράδυ την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές κόπηκε το ρεύμα και ως γνωστόν όταν δεν έχει ρεύμα δεν δουλεύουν και τα ρούτερ οπότε τέρμα και το διαδίκτυο. Προς το μεσημεράκι που τέλειωσα και αφού, παρά τις προβλέψεις, δεν έβρεξε, πήρα την μηχανή και κινήθηκα γύρω στα 60 χλμ νότια (από εκεί που είχα έρθει 2 μέρες πριν) για να επισκεφθώ τα ερείπια ενός οικισμού της τοπικής φυλής των Quilmes. Οι Quilmes είναι μια φυλή ιθαγενών η οποία ζούσε στην περιοχή και είχαν καταφέρει να αμυνθούν κατά οποιασδήποτε άλλης φυλής που τους επιβουλευόταν, μέχρι που ήρθαν οι Ισπανοί. Αν και όπως έλεγε το σχετικό βίντεο, κατάφεραν να αντισταθούν στους Ισπανούς για 130 χρόνια τελικά υπέκυψαν. Επειδή οι Ισπανοί φοβόντουσαν ότι οι Quilmes μπορεί να επαναστατούσαν τους εκτόπισαν σε μια περιοχή κοντά στο Buenos Aires κι εκεί η περιοχή έχει ονομαστεί Quilmes. Αν δεν κάνω λάθος εκεί εδρεύει και μία από τις μεγαλύτερες ζυθοποιοίες της Αργεντινής με το ίδιο όνομα.
Στον χώρο των ερειπίων έχει χτιστεί ένα πολύ ωραίο και σύγχρονο μουσείο σχετικά με την κουλτούρα αυτής της φυλής. Εξωτερικά έχουν αναδομήσει τον οικισμό που υπήρχε, όχι βέβαια πλήρως, γι αυτό και λέγεται ερείπια. Τώρα ο χώρος δείχνει κάπως έτσι:
Από την πολύ βροχή που πέφτει στην περιοχή η χλωρίδα κατά βάση εξαντλείται σ' αυτά τα φυτά:
Εκεί που έκανα τις βόλτες μου ένιωσα ένα διαπεραστικό βλέμμα.
Μερικά, κουρεμένα λόγω εποχής, λάμα έβοσκαν εδώ επαραπέρα (που έλεγε και ο Τραμπάκουλας).
Η επίσκεψη στο μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο κόστιζε 1,5 ευρώ και για να πάει κάποιος έπρεπε ν' αφήσει την Ruta 40 και να κάνει 5 χλμ σ' έναν χωματόδρομο. Αφού τέλειωσα με τις βόλτες μου στα ερείπια των Quilmes τα μάζεψα κι επέστρεψα στην βάση μου στο Cafayate.
17 Δεκ
Αφού έφαγα το πρωινό μου, έκανα check-out από το ξενοδοχείο μου στο Cafayate κι έφυγα για την Salta, την μεγαλύτερη πόλη εκεί κοντά, στα 200 χλμ. Από αυτά τα 200 χλμ, τα 100 περίπου ήταν μέσα σε φαράγγι οπότε η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα. Στην αρχή σταμάτησα στο ΚΨΜ της Αγίας Βαρβάρας...
... και μετά συνέχισα στο φαράγγι Quebrada de los Conches που είχα πάει δύο μέρες πριν.
Πλησιάζοντας προς την Salta το τοπίο άρχισε ν' αλλάζει και να γίνεται πιο πράσινο.
Κατά τις 2 το μεσημέρι έφτασα στην πόλη κι εγκαταστάθηκα στον ξενώνα που είχα κλείσει.
Μιχάλης
17 Δεκ
Salta
Έκλεισα 2 μήνες που έφυγα από το Buenos Aires, έχω γράψει ήδη κάτι παραπάνω από 10.000 χλμ και όλα πάνε καλά.
Το Cafayate και γενικότερα όλη η περιοχή της Salta που είναι η μεγαλύτερη πόλη κοντά είναι οινοπαραγωγική. Το Cafayate βρίσκεται σε υψόμετρο 1600μ περίπου αλλά οι αμπελώνες της περιοχής φτάνουν σε υψόμετρο μέχρι και τα 3000μ και γι αυτό ισχυρίζονται (και μάλλον πρέπει να έχουν δίκαιο) ότι είναι οι αμπελώνες σε μεγαλύτερο υψόμετρο παγκοσμίως. Στα όρια της πόλης ξεκινούν τ' αμπέλια.
Κατά τις 2:30 το μεσημέρι, αφού είχα φορέσει τα μποτάκια, το παντελόνι και το καπέλο του εξερευνητή, μπήκα σ' ένα minibus μαζί με κάποιους άλλους και φύγαμε για το φαράγγι Quebrada de los Conches που βρίσκεται καμιά 30αριά χλμ βορειότερα του Cafayate στον δρόμο για την Salta. Είναι αρκετά μεγάλο σε μήκος και είναι γεμάτο ιδιόμορφους γεωλογικούς σχηματισμούς. Στην πρώτη στάση που κάναμε ξεκινήσαμε να παίρνουμε γεύση από αυτούς.
Η τελευταία στάση ήταν σε μια περιοχή με τ' όνομα Anfiteatro (που πιστεύω δεν χρειάζεται μετάφραση). Μιά στενωπός των βράχων η οποία σε οδηγούσε σε μια τεράστια, ανοιχτή από πάνω, αίθουσα. Μου θύμισε λίγο την Πέτρα της Ιορδανίας.
16 Δεκ
Το πρωί, αφού έφαγα το πρωινό μου, κάθησα στο λόμπυ του ξενοδοχείου για να δουλέψω στο διαδίκτυο. Το προηγούμενο βράδυ την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές κόπηκε το ρεύμα και ως γνωστόν όταν δεν έχει ρεύμα δεν δουλεύουν και τα ρούτερ οπότε τέρμα και το διαδίκτυο. Προς το μεσημεράκι που τέλειωσα και αφού, παρά τις προβλέψεις, δεν έβρεξε, πήρα την μηχανή και κινήθηκα γύρω στα 60 χλμ νότια (από εκεί που είχα έρθει 2 μέρες πριν) για να επισκεφθώ τα ερείπια ενός οικισμού της τοπικής φυλής των Quilmes. Οι Quilmes είναι μια φυλή ιθαγενών η οποία ζούσε στην περιοχή και είχαν καταφέρει να αμυνθούν κατά οποιασδήποτε άλλης φυλής που τους επιβουλευόταν, μέχρι που ήρθαν οι Ισπανοί. Αν και όπως έλεγε το σχετικό βίντεο, κατάφεραν να αντισταθούν στους Ισπανούς για 130 χρόνια τελικά υπέκυψαν. Επειδή οι Ισπανοί φοβόντουσαν ότι οι Quilmes μπορεί να επαναστατούσαν τους εκτόπισαν σε μια περιοχή κοντά στο Buenos Aires κι εκεί η περιοχή έχει ονομαστεί Quilmes. Αν δεν κάνω λάθος εκεί εδρεύει και μία από τις μεγαλύτερες ζυθοποιοίες της Αργεντινής με το ίδιο όνομα.
Στον χώρο των ερειπίων έχει χτιστεί ένα πολύ ωραίο και σύγχρονο μουσείο σχετικά με την κουλτούρα αυτής της φυλής. Εξωτερικά έχουν αναδομήσει τον οικισμό που υπήρχε, όχι βέβαια πλήρως, γι αυτό και λέγεται ερείπια. Τώρα ο χώρος δείχνει κάπως έτσι:
17 Δεκ
Αφού έφαγα το πρωινό μου, έκανα check-out από το ξενοδοχείο μου στο Cafayate κι έφυγα για την Salta, την μεγαλύτερη πόλη εκεί κοντά, στα 200 χλμ. Από αυτά τα 200 χλμ, τα 100 περίπου ήταν μέσα σε φαράγγι οπότε η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα. Στην αρχή σταμάτησα στο ΚΨΜ της Αγίας Βαρβάρας...
Μιχάλης
17 Δεκ
Salta
Oι πρώτες φωτό θα σου έλεγα ότι ήσουν Κολοράντο. Μετά σε πίστεψα ότι είσαι εκεί Και είδες η Αγία Βαρβάρα σε ακολουθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή