Mike the tripper: Στον παράδεισο του Valparaiso

7 Δεκ
Μετά από 2 εβδομάδες που γυρόφερνα στο Σαντιάγκο και στην νήσο του Πάσχα ήρθε επιτέλους η ώρα να ξανανέβω στην μηχανή και να φύγω. Δεν θα πήγαινα πολύ μακρυά, μέχρι το Valparaiso το οποίο είναι περίπου 110 χλμ δυτικά του Σαντιάγκο, πάνω στην θάλασσα. Ουσιαστικά είναι το επίνειο του Σαντιάγκο.
Οι 2 πόλεις συνδέονται με αυτοκινητόδρομο. Όλοι οι αυτοκινητόδρομοι στην Χιλή έχουν διόδια και αυτοί γύρω από το Σαντιάγκο έχουν και ηλεκτρονικά διόδια. Πρέπει να έχεις ένα μηχανάκι στο παρ-μπριζ τ' οποίο κάθε φορά που περνάς από τα διόδια σου αφαιρεί το αντίστοιχο ποσό. Το καλό με τα ηλεκτρονικά διόδια είναι ότι δεν είναι ένα διόδιο σε κάθε λωρίδα, ούτε έχουν μπάρες. Υπάρχει μια αψίδα πάνω από 3-4 λωρίδες και περνάς χωρίς να μειώσεις ταχύτητα. Αν δεν έχεις το μηχανάκι (όπως εγώ) σε "βλέπει" η κάμερα και σου στέλνει το ραβασάκι στο σπίτι, εκτός αν έχεις ξένες πινακίδες (όπως εγώ) που δεν σε βρίσκει με τίποτα. Βουρ λοιπόν για τα ηλεκτρονικά διόδια.
Σε παλαιότερη ανάρτηση έχω γράψει για τους αυτοκινητόδρομους της Χιλής και πόσο κλειστοί είναι. Στις 7 Δεκ όμως που ήταν του Αγίου Βελάσκεζ (χρόνια πολλά στους Βελάσκεζ και στις Βελάσκεζες) ήταν το κάτι άλλο. 30 χλμ πριν το Valparaiso υπάρχει το ιερό προσκήνυμα του Αγίου και προφανώς είναι έθιμο (κάτι όπως στον Santiago de Compostela της Γαλικίας) να πηγαίνουν οι πιστοί ως εκεί με τα πόδια, το ποδήλατο η καβάλα στο άλογο (εδώ κυριολεκτικά καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε). Έτσι η ΛΕΑ του αυτοκινητόδρομου ήταν γεμάτη από οδοιπόρους, ποδηλάτες και καβαλαραίους. Οι 2 πρώτοι τουλάχιστον φορούσαν φωσφοριζέ γιλέκα και φαινόντουσαν από μακρυά. Οι τελευταίοι φαινόντουσαν ούτως ή άλλως πάνω στ' άλογα. Στο ύψος του Αγίου Βελάσκεζ γινόταν πανηγύρι (κυριολεκτικά) με τις τέντες των μαγαζιών στημμένες και αυτές στην ΛΕΑ. Φαντάζεστε τί γινόταν!! Τέλος πάντων, χωρίς σημαντικές καθυστερήσεις έφτασα στο Valparaiso, εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο μου και βγήκα για μια βόλτα. Όπως είπα η πόλη είναι παραθαλάσσια αλλά περίπου 300μ από την θάλασσα ξεκινάνε κάτι απότομοι λόφοι. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της πόλης είναι πάνω στους λόφους και αν δεν θες να το κόψεις από τους δρόμους ή τα σκαλοπάτια μπορείς να πάρεις κάποιο από τα 15 ασανσέρ (κατασκευασμένα από το 1883 ως το 1916) που σε ανεβάζουν στην άνω πόλη. Το 2003 η πόλη έγινε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και αυτό που πουλάει τώρα είναι η πολυχρωμία της αφού τα κτίρια είναι βαμένα σε πολλά και έντονα χρώματα ενώ σε πολλά σημεία υπάρχουν τεράστια γκράφιτι. Η πόλη έλκει ποιητές, ζωγράφους, φιλόσοφους (ή wannabe) και γενικότερα μποέμ τύπους. Το πρώτο κτίριο που πήγα να επισκεφτώ ήταν το σπίτι του Pablo Neruda το οποίο βρίσκεται στον λόφο Bellavista. Για ν' ανέβεις εκεί πρέπει να πάρεις το πιο παλιό ασανσερ της πόλης που λέγεται Espiritu Santo. Ελπίζω να το συντηρούν αυτό το ρημάδι, αν έχει φτιαχτεί το 1883!! Στον ίδιο λόφο υπήρχαν τοιχογραφίες (γκράφιτι) έργα φοιτητών της σχολής Καλών Τεχνών της πόλης μεταξύ του 1969 και του 1973. Το 1973 ήρθε η δικτατορία του Πινοσέτ και όλα αυτά βάφτηκαν από πάνω. Ο Πινοσέτ παρέδωσε την εξουσία το 1990 και 2 χρόνια αργότερα άρχισαν να ξαναζωγραφίζουν τους τοίχους. Τώρα έχει δημιουργηθεί στην περιοχή ένα ανοιχτό μουσείο (μουσείο ανοιχτών ουρανών όπως το λένε) με έργα από το 92 και μετά.

Δυστυχώς ό τόπος είναι γεμάτος καλώδια και ορισμένα όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να τα κόψεις (χωρίς photoshop).

Απαγορεύεται το παρκάρισμα διότι η ζωγραφιά είναι πόρτα γκαράζ.

Μερικά σπίτια βέβαια είναι ρημάδια κι αυτό φαίνεται από την άβαφη πλευρά τους.

Κάποια στιγμή έφτασα και στο σπίτι του Pablo Neruda το οποίο λέγεται La Sebastiana προς τιμήν του προηγούμενου ιδιοκτήτη ο οποίος πέθανε πριν προλάβει να το ολοκληρώσει. Επειδή είναι σε επικλινές έδαφος το σπίτι είναι χτισμένο σε 5 μικρούς ορόφους με κάθε όροφο να έχει 1 ως 2 δωμάτια όλα με καταπληκτική θέα προς την θάλασσα. Πνευμόνια νά 'χεις ν΄ανεβο-κατεβαίνεις διότι και τα κλιμακοστάσια είναι εξαιρετικά στενά. Κι εδώ όπως στο Σαντιάγκο μπορούσες να βγάλεις φωτογραφίες μόνο προς τα έξω αλλά παίζοντας λίγο με το ζουμ (και όπου δεν υπήρχαν φύλακες) κάτι μπόρεσα να κάνω.

Σαλόνι

Κρεβατοκάμαρα

Το 2012 έχασα το τάσι από έναν τροχό του Peugeot. Είμαι σίγουρος ότι αυτός ο τύπος μου το πήρε.

Είπαμε η περιοχή μαζεύει καλλιτέχνες

Συνέχισα την περιπλάνηση μου στην Bellavista φωτογραφίζοντας και άλλες τοιχογραφίες.

Μέχρι και οι φανοστάτες είναι όμορφοι.

Κατεβαίνοντας από εκεί πήγα σε άλλον λόφο που λέγεται Concepcion χρησιμοποιώντας άλλο ένα ασανσέρ.

Η περιοχή είναι γεμάτη ξενώνες, καφέ κι εστιατόρια και σ' ένα από αυτά έφαγα κι εγώ. Φαίνεται στις 2 παρακάτω φωτογραφίες.

8 Δεκ
Την επόμενη μέρα είχα σκεφτεί να πάω ξενάγηση με Tours for tips. Αυτός είναι ένας τρόπος ξενάγησης ο οποίος έχει αναπτυχθεί τελευταία σε πολλές πόλεις του κόσμου. Νεαροί εθελοντές, συνήθως φοιτητές, σε ξεναγούν στην πόλη έναντι φιλοδωρήματος. Σήμερα ο ξεναγός μας ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος, απόφοιτος αρχαιολογίας ο οποίος μας υποσχέθηκε ότι θα μας ξεναγούσε εκεί που δεν πάνε τουρίστες. Μας εξήγησε ότι το Valparaiso αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα κυρίως από Ευρωπαίους ναυτικούς. Όταν τα ευρωπαϊκά καράβια ήθελαν να πιάσουν στην δυτική Αμερική έπρεπε να κάνουν τον γύρο του ακρωτηρίου Χορν (το νοτιότερο άκρο της Ν. Αμερικής). Συνήθως έδεναν για λίγο στο Valparaiso και πολλοί ξεμπάρκαραν εκεί. Όλα αυτά σταμάτησαν όταν φτιάχτηκε η διώρυγα του Παναμά.
Όπως όλες οι πόλεις έτσι και το Valparaiso έχει τις άσχημες όψεις του, όπως το παρακάτω κτίριο που είναι ασκεπές (και όχι μόνο).

Το 2012 στο κτίριο που ήταν ακριβώς απέναντι σημειώθηκε διαρροή φυσικού αερίου. Ακολούθησε έκρηξη με αποτέλεσμα το κτίριο με την διαρροή να ισοπεδωθεί και το απέναντι σχεδόν να ισοπεδωθεί ενώ 16 άτομα έφυγαν αδιάβαστα.
Ακριβώς απέναντι ο ψαράς πούλαγε την ψαριά του τηρώντας όλα τα στάνταρ υγιεινής.

Μετά πήραμε ένα λεωφορείο και πήγαμε στον λόφο Carcel (= φυλακή) και επισκεφθήκαμε έναν χώρο ο οποίος ήταν φυλακή από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το 1999.

Τώρα ο χώρος έχει μετατραπεί σε κέντρο πολιτισμού.

Όπως παντού έτσι και εδώ υπάρχουν ανισότητες. Έτσι στον ένα λόφο υπάρχουν ωραίες αστικές κατοικίες...

... και ακριβώς απέναντι από τον δρόμο στον άλλο λόφο υπάρχουν παράγκες.

Βέβαια δεν ήταν όλα μαύρα σ' αυτήν την ξενάγηση. Είδαμε την μεγαλύτερη τοιχογραφία της πόλης...

... αλλά και άλλες ωραίες.

"Η Χιλή ξύπνησε" γράφει η γκαραζόπορτα δεξιά έχοντας την σημαία της χώρας σε μαύρο-άσπρο αντί του κόκκινου, μπλε και άσπρου που είναι κανονικά

Αυτό είναι έργο Σουηδού που εκλήθη για να ζωγραφίσει έναν τοίχο

Υπ' όψιν, ότι στο Valparaiso όπως και σε όλη την χώρα οι τοιχογραφίες είναι παράνομες.

9 Δεκ
Την τελευταία μέρα που θα έμενα Valparaiso, 9 Δεκ (χρόνια πολλά στις Άννες και στους Άννες - όπως λέμε Άννας και Καϊάφας) είπα να πάρω την μηχανή και να κάνω καμιά κοντινή βόλτα κατά μήκος της παραλίας. Βορείως του Valparaiso βρίσκεται η πόλη Vina del Mar η οποία είναι κολημμένη με το Valparaiso. Μπορεί να μην έχει το μποέμικο στυλ του αλλά το παραλιακό του μέτωπο είναι όμορφο με πάρκα κατά μήκος του και πολλούς φοίνικες.

Η φωτό είναι τραβηγμένη πάνω από την μηχανή εν κινήσει

Μετά την Vina del Mar υπάρχει η πόλη Concon ουσιαστικά και αυτή κολλημένη με την Vina del Mar δημιουργώντας ένα τεράστιο μέτωπο από κτίρια κατά μήκος όλης της παραλίας αφού 3 πόλεις είναι συνεχόμενες η μία μετά την άλλη. Στην Vina del Mar και στο Concon έχουν τις εξοχικές τους κατοικίες οι κάτοικοι του Σαντιάγκο. Και τί εννοούμε εξοχικές κατοικίες; Αυτό:

Λίγο πίσω από την θάλασσα υπάρχουν λόφοι και έχουν κτίσει αυτά τα μεγαθήρια για να έχουν όλοι θέα. Αν και το θέαμα με τα τεράστια κτίρια δεν μ' άρεσε καθόλου, δεν θα με χάλαγε να έχω ένα σπίτι με θέα σαν κι αυτήν:

Ώπα, λάθος, άκυρο. Παρακαλώ να μην ληφθεί υπ' όψιν η παραπάνω φωτογραφία αλλά η επόμενη:

Φοίνικες στην άμμο; Και πώς διατηρούνται; Έτσι:

Επιστρέφοντας από την βόλτα άφησα την μηχανή στο ξενοδοχείο και βγήκα με τα πόδια στο Valparaiso. Πέρασα από την Plaza Sotomayor που έχει την έδρα της η διοίκηση του στόλου...