Grecia Salentina

Δευτέρα πρωί και τέλος και ο Τάραντας. Αφού κάναμε check-out από το ξενοδοχείο μας πήραμε το δρόμο για την Grecia Salentina και τα χωριά της Απουλίας. Η Απουλία λέγεται Πούλια (Puglia) στα ιταλικά και πρακτικά είναι το τακούνι από την ιταλική μπότα. Είχαμε εντοπίσει από το ίντερνετ τα ελληνόφωνα χωριά κι έτσι στο πρώτο που πήγαμε, στο Maruggio, σταματήσαμε όταν είδαμε κάποιους παππούδες να κάθονται σ' ένα παγκάκι και να σχολιάζουν τους περαστικούς. Σκεφτήκαμε ότι αφού είναι παππούδες σίγουρα θα μιλάνε την ελληνική διάλεκτο. Τελικά τα μόνα ελληνικά πού ήξεραν ήταν αυτά που είχαν μάθει από Έλληνες εργάτες όταν δούλευαν μαζί στην Γερμανία όπως μ@λ@κ@ς, κ@ργιόλα, θα γ@μ...σω κλπ. Δεν μου φάνηκαν και τόσο αρχαϊζοντα και σίγουρα δεν είχαν την ποιητικότητα των στίχων που ακούγονται στις ταραντέλλες. Χαιρετήσαμε τους παππούδες και φύγαμε για να πάμε στην μεγαλύτερη "ελληνική" πόλη, στην Καλλίπολη. Είναι η δεύτερη Καλλίπολη που επισκέπτομαι (μου φαίνεται ότι υπάρχει και μία στον Πειραιά αλλά δεν έχω πάει), με πρώτη την Καλλίπολη του Ελλησπόντου που βρέθηκα το 2015. Οι Τούρκοι οι οποίοι είναι κομπλεξικοί και προσπαθούν να αποδείξουν ότι όλα στην χώρα τους είναι τουρκικά την έχουν ονομάσει Gelibolu ενώ οι Ιταλοί που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα την λένε Galipolis. Το αστείο είναι ότι στους τελευταίους πολέμους που έχουμε κάνει με αυτά τα δύο κράτη, τους Ιταλούς κερδίσαμε και από τους Τούρκους χάσαμε. Η Καλλίπολη είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη με ωραία παραλία αλλά (χωρίς να την καλοδώ) εμένα δεν μ' ενθουσίασε.

Φεύγοντας από την Καλλίπολη πήραμε το δρόμο για τα εσωτερικά χωριά της Απουλίας και περάσαμε από το Galatone, το Galatina και φτάσαμε στο Martano το οποίο είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής. Εκεί, όπως και σε άλλα χωριά της περιοχής, μια πινακίδα σε καλωσορίζει στα ελληνικά...

.... ενώ υπάρχουν κι άλλες επιγραφές όπως η παρακάτω:

Μετά το Martano πήγαμε στο Caprignano Salentino τ' οποίο είναι και το χωριό που είχαμε κλείσει να μείνουμε. Ο σπιτονοικοκύρης μας, ο Lucciano, ο οποίος είναι αρκετά μεγάλος δεν μίλαγε λέξη ελληνικά (φαίνεται δεν πήγε Γερμανία) αλλά ούτε και κανένας άλλος που συναντήσαμε.

Την επόμενη μέρα, Τρίτη, πήραμε τις μηχανές για να κάνουμε μια βόλτα στην χερσόνησο της Απουλίας. Ξεκινήσαμε από το χωριό Castignano de Greci (=Καστινιάνο των Ελλήνων), συνεχίσαμε στο Maglie για να πάρουμε έναν γρήγορο δρόμο και να καταλήξουμε στην Leuca τ' οποίο είναι το νοτιότερο σημείο της Απουλίας (Leuca δεν σημαίνει τίποτα στα ιταλικά αλλά πολύ πιθανόν να βγήκε από το ελληνικό "λεύκα").

 Εκεί σταματήσαμε για έναν καφέ σε ένα πολύ ωραίο περίπτερο.

Ενώ η θερμοκρασία άρχισε ν' ανεβαίνει εμείς πήραμε τον δρόμο SP 358 για ν' ανεβούμε την χερσόνησο της Απουλίας από την ανατολική πλευρά. Ο δρόμος κινείτο σχεδόν σε όλο το μήκος του κοντά στην θάλασσα και δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματήσαμε για φωτογραφίες.

Καταλήξαμε στο Otranto που είναι το πιο κοντινό σημείο της Ιταλίας στα Βαλκάνια και συγκεκριμένα είναι απέναντι από την Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου. Είναι το σημείο που στις αρχές της δεκαετίας του 90 οι Αλβανοί ερχόντουσαν κατά μιλιούνια στην Ιταλία και οι Ιταλοί τους πετάγανε στην θάλασσα (τότε δεν υπήρχαν αλληλέγυοι να φωνάξουν). Τα στενά του Οτράντο ουσιαστικά χωρίζουν την Αδριατική θάλασσα στο Βορρά από το Ιόνιο πέλαγος στον Νότο και είχαν στρατηγική σημασία για την Ιταλία και την Γιουγκοσλαβία αφού αν αποκλειόντουσαν έκλειναν μέσα στις Αδριατική τους αντίστοιχους στόλους. Τέλος με τις γεωπολιτικές αναλύσεις.

Φτάσαμε καταμεσήμερο στο Otranto, έκανε ζέστη πάνω από 30 βαθμούς και ο κόσμος είτε κοιμόταν στα σπίτια τους είτε ήταν στις παραλίες.

Εμείς σταματήσαμε στην γιαγιά Τίνα να πιούμε κάτι δροσιστικό:

Αφού δροσιστήκαμε αρκετά, φύγαμε για το χωριό μας και ξανακατεβήκαμε το βράδυ για φαγητό και ποτό.

Έτσι ξημέρωσε και η Τετάρτη, τελευταία μέρα μας στην Ιταλία και αφού χαιρετήσαμε τον σπιτονοικοκύρη μας, ο οποίος ήταν εξόχως εξυπηρετικός, φύγαμε για το χωριό τ' οποίο όχι μόνον ανήκει στην Μεγάλη Ελλάδα αλλά έχει και ελληνικό όνομα: Καλημέρα.

Στην πλατεία του χωριού βρήκαμε μερικούς ανθρώπους και όταν τους ρώτησα αν μιλάει κανείς ελληνικά μου απάντησαν:"όλοι". Τελικά πράγματι αυτοί οι άνθρωποι μιλούσαν γκρεκάνικα (grico στην τοπική διάλεκτο) αλλά όπως είναι φυσικό ήταν δύσκολο να τους καταλάβω. Με παρότρυναν να πάω στο μουσείο τους αλλά λόγω ελλείψεως χρόνου δεν πήγα.

Η μεγαλύτερη πόλη της Grecia Salentina είναι το Lecce το οποίο δεν ήταν πολύ μακρυά και έτσι πήγαμε να το δούμε.

Ο Καθεδρικός του Lecce

Ο Καθεδρικός του Lecce μέσα

Η κρύπτη του Καθεδρικού του Lecce

Τελικά κινηθήκαμε προς το Μπρίντεζι (Βρινδήσιον στα ελληνικά) διότι πλησίαζε και η ώρα. Κι ενώ είχαμε αράξει στο λιμανάκι και απολαμβάναμε το τελευταίο μας gelato ένα πλοίο άρχισε να έρχεται απειλητικά κοντά μας.

Τελικά, ευτυχώς δεν μας χάλασε την απόλαυση του gelato κι έτσι κινηθήκαμε προς το λιμάνι να πάρουμε το καράβι που θα μας έπαιρνε από την Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia) για να μας πάει στην Μικρή.

Έτσι τέλειωσε άλλο ένα ταξίδι κι εγώ γύρισα στο σπίτι μου στην Νότια, πλέον, Μακεδονία αφού την Βόρεια την δώσαμε σ' άλλους.

Μιχάλης
Θεσσαλονίκη, Νότια Μακεδονία
14 Ιουνίου