Mike the tripper: Great Ocean road

Αφού κάθησα σχεδόν μια εβδομάδα στην Μελβούρνη στον Ζώη και την Μαρία (οι οποίοι είχαν την καλοσύνη να με φιλοξενήσουν άλλη μια φορά), ξεκουράστηκα και δούλεψα στον υπολογιστή σχεδιάζοντας το τρίτο μέρος του ταξιδιού μου στην Ωκεανία, ήρθε η ώρα να υλοποιήσω την σχεδίαση. Έτσι πρωί-πρωί, την ώρα που η Μαρία έφευγε για την δουλειά της, κατέβηκα μαζί της στο κέντρο για να πάρω το αυτοκίνητο που είχα κλείσει από την προηγουμένη. Αυτή την φορά μου έδωσαν ένα Mitsubishi ASZ τύπου SUV. Με το που βγήκα από το γκαράζ που ήταν παρκαρισμένο πέρασα ένα κόκκινο. Ελπίζω να μην είχε κάμερα σ' εκείνο το σημείο. Κατά τις 12 το μεσημέρι ξεκίναγα για την Αδελαϊδα από τον παραλιακό δρόμο ο οποίος είναι γνωστός με το όνομα Great Ocean Road.
https://www.google.com.au/maps/dir/Torquay+%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1/Cape+Nelson+Lighthouse,+Cape+Nelson+Road,+Portland+West+%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1/@-38.4203123,142.9631358,8z/data=!4m24!4m23!1m15!1m1!1s0x6ad46eaec5a8b033:0x5045675218ce560!2m2!1d144.316667!2d-38.333333!3m4!1m2!1d143.9754142!2d-38.5346496!3s0x6ad364b7e132c781:0x1893cd39226f39ef!3m4!1m2!1d143.6752622!2d-38.7418352!3s0x6ad33719f2bfbf9f:0xb0917b06c89639c1!1m5!1m1!1s0xaa9da47670e45d09:0x7c4fabf642939596!2m2!1d141.5428951!2d-38.4309275!3e0?hl=el

Ο δρόμος ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1919 προς τιμήν των στρατιωτών της πολιτείας της Βικτώρια που πολέμησαν στον Α' ΠΠ. Μάλιστα οι περισσότεροι εργάτες ήταν πρώην στρατιώτες που είχαν επιστρέψει από το μέτωπο, έμεναν σε σκηνές και διατήρησαν το ομαδικό πνεύμα που είχαν στον πόλεμο. Επειδή βέβαια όλη η δουλειά γινόταν με αξίνα και φτιάρια το έργο τέλειωσε το 1932.

Θεωρητικά ο δρόμος ξεκινάει από μία κωμόπολη που λέγεται Turquay και θεωρείται η πρωτεύουσα του surf (χωρίς το wind). Μάλιστα εκεί υπάρχει και το Εθνικό Μουσείο Surf (National museum of surf). Η παραλία ήταν γεμάτη από ανθρώπους κάθε ηλικίας που έμπαιναν στην θάλασσα με τα surf τους.

Σήμερα δεν είχε πολύ αέρα αλλά φαίνεται ότι ο ωκεανός κατεβάζει πολύ πράγμα διότι τα δένδρα είχαν μια περίεργη κλίση...

...ενώ τα γλαροπούλια περίμεναν το μερτικό τους.

Δώσε και σε μένα μπάρμπα.

Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση, μην ξεχνάμε ότι εδώ είναι αντίστοιχος Ιούλιος, τα σχολεία είναι κλειστά και ο κόσμος πάει διακοπές, κι εγώ σταμάταγα συχνά για φωτογραφίες.

Κάπου είδα μια ταμπέλα για κάτι καταράκτες και σταμάτησα κι εκεί.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον και στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία είναι ότι δημιοργούν αξιοθέατα από το τίποτα. Αυτός ο καταράκτης που επισκέφθηκα δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Παρ' όλα αυτά, υπήρχε ταμπέλα στον δρόμο που σ' ενημέρωνε, υπήρχε οριοθετημένο και διαγραμμισμένο πάρκινγκ και ένα πολύ ωραίο μονοπάτι με ξύλινα σκαλοπάτια και κάγκελα που σε οδηγούσε στον καταράκτη. Στην αρχή του μονοπατιού υπήρχε μια πινακίδα που σε πληροφορούσε για την απόσταση ανάλογα με τί ήθελες να δεις, πχ: στα 600 μέτρα υπήρχε ο καταράκτης, στα 800 μια σπηλιά, στα 7χλμ κάτι άλλο (δεν θυμάμαι) και ανάλογα με τον χρόνο σου, τις δυνατότητες σου και την θέληση σου έπραττες.
Τελικά έφτασα στην κωμόπολη Apollo bay που είχα κλείσει να μείνω. Αφού εγκαταστάθηκα στο μοτέλ (καθαρό αλλά παλιό σχετικά και η βραδυά κοστίζει 125 ευρώ) βγήκα μια βόλτα....