Popeye πάει Popayan

Το βράδυ πριν φύγω από το Pasto, όταν βγήκα για φαγητό πέρασα έξω από τον καθεδρικό κι έπεσα πάνω σε μια λιτανεία. Στρατιώτες (που μοιάζαν με Τούρκους με τα άσπρα κράνη, ζώνες και γκέτες) πλαισίωναν κάτι σαν Επιτάφιο, έχοντας το άγαλμα του Ιησού σε υπτία θέση, 

... ενώ η μπάντα της στρατονομίας τους συνόδευε. Οι τυμπανιστές πάντως της μπάντας έπαιζαν με ιδιαίτερο πάθος, όπως φαίνεται στο παρακάτω βίντεο, ειδικά αυτός ο μαύρος που φαίνεται σε πρώτο πλάνο αλλά και ο κοντός πίσω του ο οποίος από την δύναμη που έπαιζε του έφευγε το τύμπανο.

1 Μαρ (καλό μήνα)
Την επομένη έκανα check-out από το ξενοδοχείο μου στο Pasto και πήρα τον δρόμο για το Popayan.
https://www.google.com.co/maps/dir/%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF,+Pasto,+%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/%CE%A0%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD,+Popay%C3%A1n,+%CE%9A%CE%B1%CF%8D%CE%BA%CE%B1/@1.8278409,-77.5490026,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e2ed48761b92a73:0x44a368566cc3a522!2m2!1d-77.285787!2d1.2058837!1m5!1m1!1s0x8e300311c028d47d:0x880bd67f0987a54e!2m2!1d-76.6147395!2d2.4448143!3e0?hl=el 
Αν και η απόσταση μέχρι το Popayan είναι λιγότερο από 250χλμ και οι 3 εφαρμογές που έχω για πλοήγηση, μου έδιναν 5,5 ώρες, δηλαδή μία μέση ωριαία ταχύτητα κάτω από 50χλμ. Όταν βγήκα στον δρόμο κατάλαβα γιατί. Όλη η διαδρομή ήταν γεμάτη στροφές και ανεβοκατέβαινε φαράγγια, λαγκάδια και βουνά. Από κίνηση αλλού ήταν πήχτρα αλλού άδεια. Σε ορισμένα σημεία το οδόστρωμα ήταν τόσο χάλια που αναγκαζόμουν να οδηγώ όρθιος αφήνοντας την μηχανή να χοροπηδάει ανάμεσα στα πόδια μου. Αυτά δε που έβλεπα στον δρόμο ήταν ιδιαίτερα περίεργα. Είναι συνηθισμένο σ' αυτά τα μέρη πάνω στο μηχανάκι ν' ανεβαίνει όλη η οικογένεια. Είδα για παράδειγμα γονείς μαζί με το παιδάκι τους στο μηχανάκι (τρικάβαλο) το οποίο έτρωγε γαριδάκια εν κινήσει. Σ' ένα άλλο ήταν τετρακάβαλο όλη η τετραμελής οικογένεια κι επειδή είχε ήλιο, κάποιος απ' όλους κρατούσε μια ομπρέλα για να μην τους χτυπάει. Το πιο περίεργο το είδα πριν λίγες μέρες στο Εκουαδόρ. Μέσα σε τούνελ πετυχαίνω σκοτεινό μηχανάκι (χωρίς φώτα) το οποίο οδηγούσε ένας χοντρός πατέρας, πίσω του καθόταν μια χοντρή μάνα, πιο πίσω ένα χοντρό παιδί (είχε κάτσει το μηχανάκι από το βάρος) και μπροστά από τον πατέρα καθόταν κόντρα (δηλαδή με μέτωπο προς τα πίσω) ένα παιδάκι 4-5 χρονών το οποίο από την κούραση είχε γύρει το κεφάλι του πάνω στο καντράν της μοτοσυκλέτας και κοιμόταν!!!
Τελος πάντων, συνέχεια στην διαδρομή για Popayan. Κάποια στιγμή άρχισα να ζεσταίνομαι και όσο πήγαινε ζεσταινόμουν περισσότερο. Σταμάτησα να βγάλω το αδιάβροχο του μπουφάν και ν' αλλάξω γάντια κι εκεί κατάλαβα γιατί ζεσταινόμουν. Διότι από τα 2700μ υψόμετρο που ήταν το Pasto είχα κατέβει στα 750μ. Συνέχισα την διαδρομή μου, κάπου έκανα και μια στάση σε μια επαρχιακή ταβέρνα, όπου οι ντόπιοι δροσιζόντουσαν σε μια πισίνα, και έφτασα στο Popayan μετά από 5,5 ώρες ακριβώς, μαζί με την στάση.

2 Μαρ
Στο Popayan σταμάτησα διότι ο οδηγός Lonely Planet λέει ότι είναι μια πόλη με ωραία αποικιακά κτίρια σαν την Cartagena (που βρίσκεται βόρεια στην Καραϊβική ακτή). Κάνοντας βόλτες δεν μπορώ να πώ ότι ενθουσιάστηκα, ίσως είχα Μεγάλες Προσδοκίες (Great Expectations) για να κάνω κι ένα λογοπαίγνιο με το γνωστό αγγλικό μυθιστόρημα τ' οποίο πρόσφατα ανέβηκε σε θεατρικό στην Αθήνα όπου συμμετέχει και η ανηψιά μου ως βοηθός σκηνοθέτη (κάναμε και την διαφήμιση μας). Δίπλα στο ξενοδοχείο μου έχει 2 γέφυρες που οδηγούν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, μία μικρή και μία μεγάλη. Η μικρή, μονότοξη...

... λέγεται "Γέφυρα της Κουστωδίας" και φτιάχτηκε το 1713 για να μπορούν οι ιερείς να περνούν το ποτάμι και να μεταφέρουν τις Θείες εντολές στους ασθενείς των φτωχογειτονιών. Η μεγάλη, 12τοξη και 240μ μήκος,

... λέγεται "Γέφυρα της Ταπείνωσης" και φτιάχτηκε το 1873. Την ονομασία της την πήρε, λέει, επειδή έχει μεγάλη κλίση και για να την ανεβεί κάποιος έπρεπε να γέρνει το κεφάλι μπροστά. Εγώ την ανέβηκα περήφανα πάντως. Μάλλον είμαι αμαρτωλός. Σχεδόν όλα τα κτίρια του κέντρου είναι άσπρα.

Έχουν μια μεγάλη κεντρική πλατεία...

... όπου κλασικά υπάρχει ο καθεδρικός ναός...

... με λίγο περίεργο το ιερό του.

Πέρασα και από την εκκλησία του Αγ. Φραγκίσκου η οποία (πάλι λέει) θεωρείται το αριστουργημα του Τάγματος των Φραγκισκανών στην Κολομβία.

Δυστυχώς όμως ή εκκλησία ήταν κλειστή και δεν μπόρεσα να θαυμάσω το αριστούργημα και από μέσα.

3 Μαρ
Τελικά επέλεξα να μείνω και τρίτη μέρα στο Popayan διότι κάνοντας βόλτες στο κέντρο πέρασα από ένα πρακτορείο το οποίο διαφήμιζε εκδρομές στο κοντινό χωριό Silvia. Ο οδηγός Lonely Planet λέει για την Silvia ότι κάθε Τρίτη που γίνεται παζάρι, ιθαγενείς της φυλής Misak ή Guambino κατεβαίνουν από τον καταυλισμό τους για να αγοράσουν και να πουλήσουν. Επίσης λέει ότι από τις 68 φυλές ιθαγενών που ζουν στην Κολομβία οι Misak είναι αυτοί που έχουν αντισταθεί στον αποικισμό και στον εκμοντερνισμό διατηρώντας τα έθιμα, την γλώσσα και το ντύσιμο τους. Τονίζει όμως ότι πρέπει να έχεις την φωτ. μηχανή στην τσέπη σου αν δεν θες φασαρίες. Έτσι αφού μίλησα με τον υπεύθυνο του πρακτορείου, στις 3 Μαρ το πρωί πέρασε και με πήρε από το ξενοδοχείο και φύγαμε οι δυό μας για την Σίλβια. Μιάμιση ώρα αργότερα φτάσαμε στο χωριό και βρήκαμε έναν νεαρό της φυλής ο οποίος θα ήταν ο ξεναγός μου για την ημέρα. Επειδή ακριβώς ήμουν με τους 2 ντόπιους που τους ήξεραν οι Misak δεν αρνήθηκαν να βγούν φωτογραφίες όπως είναι η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης αλλά και η παρακάτω.

Σαν καλός τουρίστας έβγαλα κι εγώ μία μαζί τους.

Αν προσέξετε στην παραπάνω φωτογραφία, αυτό που φοράει ο νεαρός για φούστα το φορούν οι κυρίες για πανωφόρι και αυτό που φορούν οι κυρίες για φούστα το φοράει ο νεαρός για πανωφόρι. Έτσι στην Silvia ο άντρας ξεχωρίζει γαι δύο πράγματα. Το ένα είναι η φούστα του. Έβγαλα και 1-2 φωτό στην ζούλα.

Μετά πήγαμε με τον νεαρό Misak (του οποίου το όνομα ήταν Floresmira ή κάπως έτσι) στο παζάρι στ' οποίο μπορούσες ν' αγοράσεις από φρούτα και άλλα φαγώσιμα μέχρι εργαλεία, θήκες για κινητά ή ρούχα και παπούτσια.

Στους δρόμους γύρω από το παζάρι και την πλατεία ήταν παρακαρισμένα κάποια φορτηγά-λεωφορεία τα οποία εδώ λέγονται Chivas, (όπως το γνωστό σκωτσέζικο ουίσκυ που βάζουν τα σκυλάδικα πάνω στο τραπέζι για να δηλώσουν ότι είναι ρεζερβέ) τα οποία χρησιμεύουν για την μεταφορά ανθρώπων και φορτίων.

Μετά την βόλτα στην Silvia κάτσαμε κάπου να πιούμε ένα ρόφημα. Εγώ ήπια κάτι σαν τσάι με γεύση σαν μελάσα από ένα εκχύλισμα που βγάζουν από το ζαχαροκάλαμο. Μετά φύγαμε για τον καταυλισμό των Misak. Επισκεφθήκαμε ένα εργαστήριο στο οποίο έφτιαχναν αλοιφές, σιρόπια και διάφορα άλλα γιατροσόφια από τα φυτά που φύονται στην περιοχή. Δίπλα είχε ένα μουσείο σχετικά με την κουλτούρα αυτής της φυλής αλλά απαγορευόντουσαν οι φωτογραφίες. Ακριβώς απ' έξω οι ντόπιοι είχαν φτιάξει καρέκλες από παλιά ελαστικά αυτοκινήτων.

Δίπλα είχε ένα σπίτι με ψάθινη οροφή...

... την οποία συντηρούσε μια ιθαγενής καθαρίζοντας καινούρια καλάμια με μια ματσέτα.

Μετά επιστρέψαμε ξανά στην Silvia όπου κάποια τζιπ 100 χρονών περίμεναν την πελατεία για να φύγουν...

... ενώ σιγά-σιγά τέλειωνε και το παζάρι και άνθρωποι και πράγματα φορτωνόντουσαν στα Chivas για να επιστρέψουν στα χωριά τους.

Κι εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Popayan.

4 Μαρ
Κατά τις 10 το πρωί είχα φορτώσει την μηχανή κι έβγαινα από το γκαράζ του ξενοδοχείου μου στο Popayan. Προβλεπόταν η διαδρομή να μην ήταν μεγάλη, μόνο μέχρι το Cali που ήταν στα 140χλμ από το Popayan.
https://www.google.com.co/maps/dir/%CE%A0%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD,+Popay%C3%A1n,+%CE%9A%CE%B1%CF%8D%CE%BA%CE%B1/%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B9,+%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B5+%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB+%CE%9A%CE%B1%CF%8D%CE%BA%CE%B1/@2.9441381,-77.0984492,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x8e300311c028d47d:0x880bd67f0987a54e!2m2!1d-76.6147395!2d2.4448143!1m5!1m1!1s0x8e30a6f0cc4bb3f1:0x1f0fb5e952ae6168!2m2!1d-76.5319854!2d3.4516467!3e0?hl=el 
Παρ' όλα αυτά οι εφαρμογές μου το έδιναν 3 ώρες ενώ ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου που την προηγουμένη με είχε πάει στην Silvia μου είπε ότι είναι 2 ώρες. Ο δρόμος όπως και τις προηγούμενες μέρες πράσινος, στενός, στροφές και φορτηγά. Σε κάποιο σημείο ακολουθούσα ένα ημιφορτηγό της αστυνομίας. Στην Κολομβία οι αστυνομικοί είναι σαν στρατιώτες. Δηλαδή φορούν χακί και έχουν όπλα, κράνη κι εξαρτύσεις σαν του στρατού. Το ημιφορτηγό που ακολουθούσα είχε στην καρότσα 2 τέτοιους αστυνομικούς ένοπλους που καθόντουσαν πλάτη με πλάτη σ' έναν πάγκο. Όταν περάσαμε από έναν αστυνομικό σκοπό πάνω στον δρόμο, ο τελευταίος τους χαιρέτησε στρατιωτικά και μαζί μ' αυτούς χαιρέτησε και μένα αμέσως μετά. Είναι η δεύτερη φορά που με χαιρετούν στρατιωτικά στην Κολομβία και από συνήθεια ανταποδίδω τον χαιρετισμό όπως οφείλω. Τους προσπέρασα σχετικά γρήγορα διότι ο ένας από τους 2 που καθόντουσαν στην καρότσα είχε το όπλο στραμμένο προς τα πίσω και δεν ήθελα να μου ανάψει καμία αν έπεφτε σε καμιά λακούβα. Λίγο παρακάτω, σ' ένα μπλόκο με σταμάτησαν και μου έκαναν διάφορες γενικές ερωτήσεις όπως ποιός είμαι, πού παώ και τί σκοπό έχω σ' αυτή την ζωή; Επιπλέον, ένας αστυνομικός χτυπούσε με το χέρι του ή μ' ένα ραβδί διάφορα σημεία της μηχανής όπως το ρεζερβουάρ, το φαίρινγκ μέχρι και τα λάστιχα να δει μήπως μεταφέρω τίποτα τοπικά προϊόντα. Αφού πείστηκε ότι ήμουν καθαρός με άφησε κι έφυγα. Στις 2 ώρες περίπου από την αναχώρηση μου από το Popayan έμπαινα στο Cali. Άρα είχε δίκαιο ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου. Μόνο που έμπλεξα στην κίνηση του Cali (πληθυσμός πάνω από 2,5 εκατομύρια), είχε και κάτι έργα και μου πήρε ακόμα μια ώρα να φτάσω στον ξενώνα που είχα κλείσει. Άρα είχαν οι εφαρμογές δίκαιο. Ή ίσως όλοι. Στο Cali θα μείνω 3 μέρες για να το δω, να πλύνω ρούχα κλπ.

Μιχάλης
4 Μαρ
Cali