Επιτέλους, στην γύρα ξανά.

Ξημέρωσε η Παρασκευή 4 Μαίου και 8 το πρωί βρέθηκα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης έτοιμος να ταξιδέψω για τον Ινδοκαύκασο (Hindokush στα αγγλικά). Φύγαμε με την Turk Hava Yollari με ενδιάμεσο σταθμό την Κωνσταντινούπολη στην οποία είχα να βρεθώ από τον Δεκ του 2011 σε υπηρεσιακό ταξίδι τότε. Επειδή είχαμε αρκετές ώρες στην διάθεση μας ο επικεφαλής της αποστολής επέλεξε να κατεβούμε μια βόλτα στην πόλη. Πήγαμε στην περιοχή Sultan Ahmet στην οποία βρίσκεται η Αγιά Σοφιά, το μπλε τζαμί και άλλα μνημεία της πόλης (ο Ιππόδρομος, η βασιλική δεξαμενή κλπ). Αφού πέρασα για την καθιερωμένη φωτογραφία έξω από την ΑγιαΣοφιά πήγα με μία συνταξιδιώτισα, την Μαρία, στο μουσείο ψηφιδοτών των Βυζαντινών ανακτόρων. Οι παραστάσεις ήταν κυρίως από την φύση ή το κυνήγι ή από την χώρα του Διονύσου όπως έγραφαν οι σχετικές επιγραφές.

Μετά, επειδή είχε αρχίσει να μεσημεριάζει και μας έπιασε μια λιγούρα κάτσαμε κάπου να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ. Και αφού ήμαστε στην πόλη τί πιο ελαφρύ από ένα γιαουρτλού κεμπάπ. Στο τέλος ήπιαμε κι ένα τσάι για να χωνέψουμε το ζώο, μαζί με μπακλαβά γι αλλαγή γεύσης.
Επιστρέφοντας στο αεροδρόμιο συναντήσαμε και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας που είχαν έρθει από την Αθήνα και όλοι μαζί μπήκαμε στο αεροπλάνο με προορισμό το Ισλαμαμπάντ. Η πτήση διαρκείας 5 ωρών ήταν προγραμματισμένη να φτάσει στις 4 τα ξημερώματα ώρα Πακιστάν (2 ώρα Ελλάδος) οπότε υπολόγισα ότι μετά το δείπνο θα κοιμόμουν. Αλλά αλλιώς τα υπολόγιζα εγώ κι αλλιώς η Πακιστανή μάνα με τα τρία παιδιά που καθόταν από πίσω μου. Η ίδια έπεσε για ύπνο και τα παιδιά αλωνίζαν ανοιγοκλείνοντας με τα πόδια τα τραπεζάκια στις μπροστινές τους καρέκλες. Παρ' ότι τα αγριοκοίταξα κάμποσες φορές (με εκείνο το ύφος που ψάρωναν και παλιοί φαντάροι) και 2 φορές σηκώθηκα και τους έκλεισα τα τραπεζάκια, αυτά δεν πτοήθηκαν. Τέλος τους υποσχέθηκα ότι όταν σε λίγα χρόνια θα έρθουν στην Ελλάδα και θα τους έχω στην έδρα μου θα τους ξηγήσω το όνειρο. Θα τους στείλω να μαζεύουν φράουλες στην Μανωλάδα. Αν και αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά.
Φτάσαμε στο νέο αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ στις 4 και κάναμε ποδαρικό κυριολεκτικά αφού ήταν η πρώτη μέρα λειτουργίας του. Μετα από 3 ώρες είμαστε ξεροί στα κρεβάτια μας στο ξενοδοχείο αφού είχαμε φάει και πρωινό.

Το Πακιστάν (που σημαίνει "η χώρα των αγνών (καθαρών)" αφού μετά την ανεξαρτησία τους από την Μεγάλη Βρετανία απηλάγησαν και από τους Ινδούς) είναι μια χώρα 210 εκατομυρίων περίπου με τον μέσο όρο ηλικίας τα 22 έτη. 110 εκατομύρια είναι κάτω των 30 ετών ενώ το 35% είναι κάτω των 15. Και όλοι αυτοί θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη. Ο δείκτης γεννήσεων είναι 3,07, ψηλότερος από το 2,57 που είναι στην Ινδία του 1 δισεκατομυρίου ανθρώπων και βέβαια πολύ υψηλότερος του 1,65 που είναι στην Ελλάδα. Το 96% είναι μουσουλμάνοι, το 1,85 Εβραίοι και το 1,6 Χριστιανοί.
Στις 1:30 το μεσημέρι ξεκινήσαμε την περιήγηση της πόλης του Ισλαμαμπάντ, το οποίο σχεδιάστηκε το 1960 από τον Δοξιάδη (μέχρι τότε πρωτεύουσα ήταν το Καράτσι), από το μουσείο της (ιστορικής) Κληρονομιάς (Heritage museum). Το μουσείο δείχνει την ζωή στις διάφορες περιοχές της χώρας αλλά και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες. Σ' έναν τοίχο είχε τις ιστορικές μορφές που έχουν περάσει από την χώρα και βέβαια πρώτον έχουν τον Μεγάλο Αλέξανδρο για τον οποίο είναι υπερήφανοι.

Οι Πακιστανοί δεν είναι συνηθισμένοι στους τουρίστες κι έτσι όπου βρισκόμαστε ερχόντουσαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας. Οι άντρες με τους άντρες και οι γυναίκες με τις γυναίκες, για να μην μπερδευόμαστε. Έτσι, αντί να φωτογραφίζουν οι τουρίστες τους ντόπιους, φωτογράφιζαν οι ντόπιοι τους τουρίστες αφού ήταν αξιοθέατο.
Στην συνέχεια επισκεφθήκαμε το Σιιτικό τζαμί Nurpur Shahan το οποίο μια Παρασκευή του 2005 οι Σουνίτες (που είναι η πλειοψηφία στην χώρα) το έκαναν σκόνη και πέτρες αφήνοντας 35 νεκρούς και καμιά 90αριά τραυματιές. Τώρα έχει ξαναχτιστεί και οι πιστοί Σιίτες (μαζί με εμάς τους άπιστους) επισκέπτονται το τζαμί για προσεχυή.

Απ' έξω από το τζαμί γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος.

Κυριολεκτικά ο γάμος αφού το αυτοκίνητο μπροστά με τα λουλούδια έφερε την νύφη και τον γαμπρό στο τζαμί για ευχές.

Στην συνέχεια, επισκεφθήκαμε και άλλο ένα τζαμί, Σουνιτικό αυτή την φορά, το Shah Faisal το οποίο χρηματοδότησε η Σαουδική Αραβία (εξ ου και το Shah Faisal που ήταν βασιλιάς της ΣΑ τότε) και το σχεδίασε και το έχτισε Τούρκικη εταιρεία. Το τζαμί έχει πολύ μοντέρνα αρχιτεκτονική συνδυάζοντας όμως τους 4 μιναρέδες των Οθωμανών με την προσομοίωση σκηνής των βεδουίνων της Αραβίας (που ήταν και οι χορηγοί, μην το ξεχνάμε).

Μετά κι από το δεύτερο τζαμί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για δείπνο το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν εξαιρετικό.

Αύριο θα ξεκινήσουμε να κινούμαστε προς το βόρειο Πακιστάν. Θα περάσουμε από τα Τάξιλα να επισκεφθούμε τα ευρήματα της Ελληνιστικής εποχής και θα συνεχίσουμε μέχρι την μικρή πόλη Besham όπου το πρόγραμμα λέει ότι θα διανυκτερεύσουμε. Ο εκτιμώμενος χρόνος της διαδρομής είναι περίπου 12 ώρες και δεν αναμένεται στο Besham  να έχουμε σύνδεση στο διαδίκτυο.

Μιχάλης
Ισλαμαμπάντ
5 Μαϊου