Όταν ξύπνησα το πρωί στις 6 Ιουλίου ακόμα στο πλοίο για Βέλγιο έξω είχε ήλιο. Εντυπωσιάστηκα. Ήταν η πρώτη μέρα που ξύπναγα με ήλιο εδώ και έναν μήνα. Αν θυμάστε ακόμα και τις τελευταίες μέρες στην Γαλλία, στο St Malo κάθε πρωί είχε ομίχλη, να μην πω για το ΗΒ και την Ιρλανδία.
Όσες μέρες έμεινα στις Βρυξέλλες δεν έβρεξε καθόλου και αυτό είναι έκπληξη έχοντας εμπειρία από την πόλη. Μάλιστα το Σαββατο-κύριακο (χθες & σήμερα) η θερμοκρασία ανέβηκε στους 25 και 30 βαθμούς αντίστοιχα. Και βέβαια, μην έχοντας προβλέψει κάτι τέτοιο, φρόντισα η σκηνή να μην έχει ήλιο το πρωί για να μην ξυπνάω αλλά δεν γίνεται το ίδιο και το απόγευμα με αποτέλεσμα να είναι σάουνα. Το καλό είναι ότι στέγνωσα τελείως, έραψα το παντελόνι της μηχανής στα μέρη που είχε ξηλωθεί αλλά εγώ ξηλώθηκα κανονικά αφού πήρα καινούργιο κράνος. Το παλιό το είχα 9 χρόνια και παρ' ότι το πρόσεχα, το φορούσα μόνον εκτός πόλεως, είχε αρχίσει να τα τρώει τα ψωμιά του. Άλλωστε κάθε κράνος, ανάλογα με την χρήση, κρατάει κατά μέσον όρο 5 χρόνια. Μετά μεταβάλλονται τα χαρακτηριστικά του και ενδέχεται να μην σου παρέξει την απαιτούμενη προστασία. Έτσι πήγα στο μαγαζί που είχα πάρει το προηγούμενο διότι εκεί είχα πάρει, και μου είχαν εγκαταστήσει, την ενδοεπικοινωνία, για να την βγάλουν από το ένα κράνος και να την περάσουν στο άλλο.
Το καλό είναι επίσης ότι είδα φίλους, όχι πολλούς διότι είναι ήδη Ιούλιος και αρκετοί έχουν φύγει με άδειες. Πήγα στην παλιά μου γειτονιά, στο πάρκο που έκανα τζόγκινγκ και βέβαια στο ΝΑΤΟ στο οποίο δούλευα για 3 χρόνια. Πέρασα από τους διαδρόμους που πέρναγα, από τα γραφεία που δούλεψα, τα εστιατόρια που έτρωγα, την καφετέρια που πίναμε καφέ μετά το γεύμα ακόμα και από το Staff centre, τον χώρο δηλαδή που ήταν το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο και τα γήπεδα τέννις που χρησιμοποιούσα για να διατηρώ ακμαία φυσική κατάσταση όπως απαιτεί ο στρατός (!@#$%&*). Στο ΝΑΤΟ είδα συναδέλφους και φίλους που είχα καιρό να τους δω και χάρηκα ιδιαίτερα τόσο επειδή είναι καλά όσο και για την υποδοχή που μου έκαναν.
Χάρηκα επίσης που την Παρασκευή το βράδυ πήγα με την Αννίτα και τον Κομνηνό σ' ένα jazz club στο οποίο πηγαίναμε τα 7 χρόνια που ήταν η οικογένεια μου στις Βρυξέλλες και το Σάββατο πήγαμε σε μια Enoteca για δοκιμή κρασιών (degustation de vins όπως λέμε και εμείς οι Γαλλόφωνοι). Χάρηκα που με τον Κωνσταντίνο και την οικογένεια του πήγαμε σε ιταλικό και σε λιβανέζικο όπως χάρηκα που πρόλαβα να δω τον Χρήστο λίγο πριν φύγει για την Ελλάδα.
Πήγα επίσης και στο αγαπημένο μου μέρος της περιοχής, το πάρκο Tervuren δίπλα από τ' ομώνυμο χωριό. Στο πάρκο πήγαινα με το ποδηλάτο, με την μηχανή και με τ' αυτοκίνητο, και εκεί είχα πάει το απόγευμα της 31ης Ιουλίου 2009, την παραμονή δηλαδή της αναχώρησης μου από το Βέλγιο θέλοντας να το νιώσω για τελευταία φορά ευχαριστώντας για τα 3 ωραία χρόνια που πέρασα στην πόλη.
Από τις Βρυξέλλες έχω πάρα πολλές φωτογραφίες οπότε τώρα δεν έβγαλα άλλες εκτός από το πάρκο Tervuren και αυτό μόνο και μόνο για να τις αναρτήσω εδώ και να δείτε το τοπίο.
Η κάτω φωτογραφία είναι από το ίδιο σημείο όπως η παραπάνω αλλά με διαφορετική οπτική γωνία. Η κάτω "κοιτάει" λίγο πιο αριστερά. Είναι τραβηγμένη με φιλμ τον Ιανουάριο του 2008 με πολύ κρύο. Η λίμνη είχε παγώσει και ο κόσμος έπαιζε ice hockey. Εγώ εκείνη την μέρα είχα πάει με την μηχανή ως εκεί (για να κάνω και τον ήρωα).
Στο τέλος του πάρκου υπάρχει ένα σπίτι (εκτος πάρκου) τ' οποίο πάντα το ζήλευα διότι έχει την παρακάτω θέα:
Το κακό είναι ότι όλες τις μέρες που ήμουν εδώ οι φίλοι μου δεν μ' άφησαν να βάλω το χέρι στην τσέπη και μ' έκαναν να νοιώθω άσχημα. Ελπίζω ότι θα μπορέσω ν' ανταποδώσω στην Ελλάδα κάποια στιγμή.
Είδα όμως και πράγματα που παλιά δεν έβλεπες στο Βέλγιο. Οι δρόμοι, για παράδειγμα, είναι ασυντήρητοι γεμάτοι μπαλώματα και οι φίλοι μου είπαν ότι διάφορα τούνελ της πόλης έχουν κλείσει διότι πέφτουν τα τούβλα στο εσωτερικό τους. Ως συμπέρασμα θα κρατήσω αυτό που μου είπε ο Κωνσταντίνος όταν λόγω της κατάστασης των δρόμων του είπα ότι φαίνεται σαν να καταρέει η χώρα:
"φίλε, όλη η Ευρώπη καταρέει".
Αύριο το πρόγραμμα λέει διαδρομή ως το Munster της Γερμανίας όπου υπηρετεί ο Ολλανδός φίλος μου Arthur. Μετά θα πάμε με τις μηχανές ως το σπίτι του όπου θα διανυκτερεύσω ένα βράδυ.
Μιχάλης
10 Ιουνίου
χλμ ημερών: 399
συνολικά χλμ: 10579
Όσες μέρες έμεινα στις Βρυξέλλες δεν έβρεξε καθόλου και αυτό είναι έκπληξη έχοντας εμπειρία από την πόλη. Μάλιστα το Σαββατο-κύριακο (χθες & σήμερα) η θερμοκρασία ανέβηκε στους 25 και 30 βαθμούς αντίστοιχα. Και βέβαια, μην έχοντας προβλέψει κάτι τέτοιο, φρόντισα η σκηνή να μην έχει ήλιο το πρωί για να μην ξυπνάω αλλά δεν γίνεται το ίδιο και το απόγευμα με αποτέλεσμα να είναι σάουνα. Το καλό είναι ότι στέγνωσα τελείως, έραψα το παντελόνι της μηχανής στα μέρη που είχε ξηλωθεί αλλά εγώ ξηλώθηκα κανονικά αφού πήρα καινούργιο κράνος. Το παλιό το είχα 9 χρόνια και παρ' ότι το πρόσεχα, το φορούσα μόνον εκτός πόλεως, είχε αρχίσει να τα τρώει τα ψωμιά του. Άλλωστε κάθε κράνος, ανάλογα με την χρήση, κρατάει κατά μέσον όρο 5 χρόνια. Μετά μεταβάλλονται τα χαρακτηριστικά του και ενδέχεται να μην σου παρέξει την απαιτούμενη προστασία. Έτσι πήγα στο μαγαζί που είχα πάρει το προηγούμενο διότι εκεί είχα πάρει, και μου είχαν εγκαταστήσει, την ενδοεπικοινωνία, για να την βγάλουν από το ένα κράνος και να την περάσουν στο άλλο.
Το καλό είναι επίσης ότι είδα φίλους, όχι πολλούς διότι είναι ήδη Ιούλιος και αρκετοί έχουν φύγει με άδειες. Πήγα στην παλιά μου γειτονιά, στο πάρκο που έκανα τζόγκινγκ και βέβαια στο ΝΑΤΟ στο οποίο δούλευα για 3 χρόνια. Πέρασα από τους διαδρόμους που πέρναγα, από τα γραφεία που δούλεψα, τα εστιατόρια που έτρωγα, την καφετέρια που πίναμε καφέ μετά το γεύμα ακόμα και από το Staff centre, τον χώρο δηλαδή που ήταν το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο και τα γήπεδα τέννις που χρησιμοποιούσα για να διατηρώ ακμαία φυσική κατάσταση όπως απαιτεί ο στρατός (!@#$%&*). Στο ΝΑΤΟ είδα συναδέλφους και φίλους που είχα καιρό να τους δω και χάρηκα ιδιαίτερα τόσο επειδή είναι καλά όσο και για την υποδοχή που μου έκαναν.
Χάρηκα επίσης που την Παρασκευή το βράδυ πήγα με την Αννίτα και τον Κομνηνό σ' ένα jazz club στο οποίο πηγαίναμε τα 7 χρόνια που ήταν η οικογένεια μου στις Βρυξέλλες και το Σάββατο πήγαμε σε μια Enoteca για δοκιμή κρασιών (degustation de vins όπως λέμε και εμείς οι Γαλλόφωνοι). Χάρηκα που με τον Κωνσταντίνο και την οικογένεια του πήγαμε σε ιταλικό και σε λιβανέζικο όπως χάρηκα που πρόλαβα να δω τον Χρήστο λίγο πριν φύγει για την Ελλάδα.
Πήγα επίσης και στο αγαπημένο μου μέρος της περιοχής, το πάρκο Tervuren δίπλα από τ' ομώνυμο χωριό. Στο πάρκο πήγαινα με το ποδηλάτο, με την μηχανή και με τ' αυτοκίνητο, και εκεί είχα πάει το απόγευμα της 31ης Ιουλίου 2009, την παραμονή δηλαδή της αναχώρησης μου από το Βέλγιο θέλοντας να το νιώσω για τελευταία φορά ευχαριστώντας για τα 3 ωραία χρόνια που πέρασα στην πόλη.
Από τις Βρυξέλλες έχω πάρα πολλές φωτογραφίες οπότε τώρα δεν έβγαλα άλλες εκτός από το πάρκο Tervuren και αυτό μόνο και μόνο για να τις αναρτήσω εδώ και να δείτε το τοπίο.
 |
| Δυστυχώς η φωτογραφία αδικεί το πράσινο χρώμα |
Η κάτω φωτογραφία είναι από το ίδιο σημείο όπως η παραπάνω αλλά με διαφορετική οπτική γωνία. Η κάτω "κοιτάει" λίγο πιο αριστερά. Είναι τραβηγμένη με φιλμ τον Ιανουάριο του 2008 με πολύ κρύο. Η λίμνη είχε παγώσει και ο κόσμος έπαιζε ice hockey. Εγώ εκείνη την μέρα είχα πάει με την μηχανή ως εκεί (για να κάνω και τον ήρωα).
Στο τέλος του πάρκου υπάρχει ένα σπίτι (εκτος πάρκου) τ' οποίο πάντα το ζήλευα διότι έχει την παρακάτω θέα:
Το κακό είναι ότι όλες τις μέρες που ήμουν εδώ οι φίλοι μου δεν μ' άφησαν να βάλω το χέρι στην τσέπη και μ' έκαναν να νοιώθω άσχημα. Ελπίζω ότι θα μπορέσω ν' ανταποδώσω στην Ελλάδα κάποια στιγμή.
Είδα όμως και πράγματα που παλιά δεν έβλεπες στο Βέλγιο. Οι δρόμοι, για παράδειγμα, είναι ασυντήρητοι γεμάτοι μπαλώματα και οι φίλοι μου είπαν ότι διάφορα τούνελ της πόλης έχουν κλείσει διότι πέφτουν τα τούβλα στο εσωτερικό τους. Ως συμπέρασμα θα κρατήσω αυτό που μου είπε ο Κωνσταντίνος όταν λόγω της κατάστασης των δρόμων του είπα ότι φαίνεται σαν να καταρέει η χώρα:
"φίλε, όλη η Ευρώπη καταρέει".
Αύριο το πρόγραμμα λέει διαδρομή ως το Munster της Γερμανίας όπου υπηρετεί ο Ολλανδός φίλος μου Arthur. Μετά θα πάμε με τις μηχανές ως το σπίτι του όπου θα διανυκτερεύσω ένα βράδυ.
Μιχάλης
10 Ιουνίου
χλμ ημερών: 399
συνολικά χλμ: 10579
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου