Το βράδυ μια μέρα πριν φύγω από την Λίμα είχα πάει σε μια ωραία περιοχή του Miraflores με πολλά εστιατόρια και καφέ, Starbucks, TGI Friday's κλπ. Όλα ήταν καθαρά και ο κόσμος ωραίος, Παρασκευή βράδυ διασκέδαζε και σκεφτόμουν ότι δεν είναι αυτή η εικόνα του Περού που είχα στο μυαλό μου τόσο πριν έρθω αλλά και από την εμπειρία μου ως τώρα.
25 Ιαν (Χρόνια πολλά στους Γρηγόρηδες)
Την επόμενη μέρα που καβάλησα την μηχανή να φύγω πέρασα από έναν άλλο κόσμο. Κατ' αρχάς το να οδηγείς στην Λίμα είναι από μόνο του μια δοκιμασία. Κανέις δεν δίνει προτεραιότητα σε κανέναν, ούτε καν αυτοί που είναι σταματημένοι και θέλουν να ξαναξεκινήσουν. Ξεκινάνε με τον τσαμπουκά. Τα αυτοκίνητα δεν σ' αφήνουν να περάσεις (μιλάω για μένα που ήμουν με μηχανή) ακόμα κι αν βλέπουν ότι δεν χωράνε ενώ εσύ χωράς. Όποιο μέτρο κερδίζεις στην Λίμα το κερδίζεις μόνο με θράσος και τσαμπουκά. Τα δε κορναρίσματα είναι συνεχόμενα. Αν δεν υπάρχει λόγος να κορνάρει κάποιος τότε κορνάρει με μικρές συνεχόμενες κορνιές όπως στην Αραβία. Αν κάπου στριμωχτούν, και όπως οδηγούν στριμώχνονται συνεχώς, κορνάρουν σαν μανιακοί. Λες και οι μπροστινοί αυτούς περιμένουν να κορνάρουν για να ξεκινήσουν. Όσοι δε σταματάνε, δεν νοιάζονται αν κλείνουν τον δρόμο ή αν κορνάρουν οι από πίσω. Έτσι λοιπόν ήταν ευτύχημα που στο σέρβις της μηχανής μου επισκεύασαν την κόρνα η οποία τις τελευταίες εβδομάδες πότε δούλευε και πότε όχι. Ρίχτηκα λοιπόν στην μάχη με τσαμπουκά και κόρνα. Πού και πού σταματούσα δεξιά να πιω νερό, σαν τους πυγμάχους μετά από κάθε γύρο, και ξανα στην μάχη. Ο αγώνας κράτησε μιάμιση ώρα. Μην ξεχνάμε ότι η Λίμα είναι μια πόλη 11 εκατομυρίων κατοίκων, εγώ ξεκίνησα από τα, νότια σχετικά, προάστια και πήγαινα στον βορρά. Θεωρητικά ο δρόμος ήταν expressway κι έτσι την λένε (via expressa) αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα αφού στις εξόδους και εισόδους γινόταν πανζουρλισμός. Όπου δε υπήρχε μποτιλιάρισμα πάντα υπήρχαν άνθρωποι ανάμεσα κι έξω από τις λωρίδες να πουλάνε οτιδήποτε. Και βέβαια αφού έφυγα από τις καλές περιοχές που ζούσα πέρασα μέσα από την Πεσαβάρ και την Κανταχάρ. Πολύ σκουπίδι παντού και τα σπίτια παράγκες. Ήθελα να βάλω την action camera να τραβάω αλλά επειδή είμαστε με πολύ χαμηλές ταχύτητες και πολλές φορές μποτιλιαρισμένοι, απέφυγα να την βάλω σε τέτοιες φτωχές γειτονιές. Κανένα μισάωρο αφού έφυγα από την πόλη σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο για ανάκτηση δυνάμεων. Έφαγα μια gelatina (προφέρεται χελατίνα και είναι το ζελέ) και ήπια και μια Inca Κola και ξανάφυγα. Δεν είχα κλείσει ξενοδοχείο πουθενά αλλά είχα σκεφτεί να μείνω σε μια κωμόπολη που λέγεται Barranca.
https://www.google.com.pe/maps/dir/Miraflores/HOSPEDAJE+LUCIA,+15169,+Calle+San+Martin+530,+Barranca+15169/@-11.4267557,-77.9590116,9z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x9105c8137c30393f:0x5268cb2b1c4b162b!2m2!1d-77.0315913!2d-12.111062!1m5!1m1!1s0x9107374197612cdd:0xbc86ec3e097edfbf!2m2!1d-77.7655637!2d-10.755231?hl=el
Είχα εντοπίσει ένα ξενοδοχείο από το booking με γκαράζ και πιστωτικές και πήγα εκεί. Όταν διάβαζα τις κριτικές στο booking κάποιος έγραφε ότι το πρωί ξυπνάς από τα οχήματα που βγαίνουν από το γκαράζ. Θεώρησα ότι μάλλον το δωμάτιο του θα ήταν πάνω από την πόρτα του γκαράζ και τον ξύπνησαν. Αυτό που είδα όμως όταν έφτασα στο ξενοδοχείο ήταν κάτι άλλο. Το γκαράζ είναι ΜΕΣΑ στην ρεσεψιόν!!!!!! Σκάλες ανεβαίνουν κατευθείαν από το γκαράζ στα δωμάτια ενώ υπάρχουν και φωταγωγοί από την ταράτσα μέχρι το γκαράζ στους οποίους βλέπουν και τα παράθυρα των δωματίων (το δικό μου και μερικά άλλα τουλάχιστον). Και βέβαια όποιο αυτοκίνητο μπαίνει, βγαίνει, κλειδώνει, ξεκλειδώνει ή οτιδήποτε άλλο, ακούγεται σε όλο το ξενοδοχείο. Το δικό μου δωμάτιο ήταν πάνω από τις σχάρες ενός τζιπ Honda. Είναι σαν να κοιμάσαι στο δεύτερο όροφο ενός γκαράζ.
Λέγεται Hospedaje Lucia και το μότο του είναι Comodidad y elegancia (= άνεση και κομψότητα).
Τέλος πάντων, αφού εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο βγήκα μια βόλτα στο χωριό. Πέρασα βέβαια από την Plaza de Armas...
... και συνέχισα μέσα στο χωριό το οποίο είναι γεμάτο από τα mototaxi...
... τα οποία κάνουν απίστευτο θόρυβο αφού όπως όλοι κορνάρουν συνεχώς.
Κάποια στιγμή κατηφόρησα προς την θάλασσα διότι ο θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Στον δρόμο πέρασα και από ένα γηπεδάκι 5Χ5 όπου απ' ότι φαίνεται ή όλοι οι αθλητές είναι mototaxistas ή όλοι πάνε στο γήπεδο με mototaxi για προθέρμανση.
Πριν φύγω από το ξενοδοχείο ρώτησα την ρεσεψιονίστ πού έχει καλά εστιατόρια για να φάω (το βράδυ). Εκείνη μου απάντησε, αν θέλω θαλασσινά να πάω στα εστιατόρια που είναι προς την θάλασσα ενώ αν θέλω κρέας να πάω προς την πλατεία.
Συνέχισα να προχωράω ως την θάλασσα μέχρι που έφτασα και αντίκρυσα αυτήν την θέα:
Ένας γκρεμός που είναι η χωματερή της πόλης και που όλα καταλήγουν στην θάλασσα. Κάπου στην μέση της φωτογραφίας φαίνονται κάποια νερά που τρέχουν κι ένας γλάρος τρώει. Αυτά τα νερά έβγαιναν από έναν αγωγό λίγο πιο πάνω. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι σήμερα θα φάω κρέας. Κι εμείς ας απαγορεύσουμε τα πλαστικά καλαμάκια διότι βλάπτουν την ενάλια ζωή. Για την ιστορία, το βράδυ έφαγα κοτόπουλο αλλά δεν το ευχαριστήθηκα αφού στο εστιατόριο που πήγα είχε παιδότοπο (ήταν άδειος όταν πήγα αλλά μετά γέμισε) και γινόταν χαμός. Επιπλέον είχε και 4 τηλεοράσεις που έδειχναν την εθνική του Περού να παίζει με την Παραγουάη.
26 Ιαν
Το πρωί, όπως ήταν φυσικό, ξύπνησα από αυτούς που έφευγαν νωρίς και από κάτι μικρά παιδιά που φωνάζαν στους διαδρόμους. Μετά από λίγο ετοίμασα τα πράγματα μου κι έφυγα. Ο προορισμός ήταν η πόλη Huaraz πάνω στην Cordillera Negra (= Μαύρη οροσειρά).
https://www.google.com.pe/maps/dir/Barranca,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/Huaraz,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/@-10.0928974,-78.3473193,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x910737eef202956b:0xaada1c57241ebc99!2m2!1d-77.7599218!2d-10.7525374!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!3e0?hl=el
Ξεκίνησα λοιπόν από την Barranca που είναι στο επίπεδο της θάλασσας, πέρασα για λίγα χλμ στην Panamericana κι έστριψα ανατολικά στην οδό 16 για τα βουνά. Κι ανέβαινα κι ανέβαινα...
... μέχρι που έφτασα στις 4.000μ. Εκεί σταμάτησα κι έβγαλα τις παραπάνω φωτογραφίες όταν κάτι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν. Προχώρησα λίγο ακόμα και άρχισε να βρέχει κανονικά. Ευτυχώς εκείνη την στιγμή βρήκα ένα βενζινάδικο στο πουθενά και χώθηκα μέσα. Είχε να μου βρέξει στην μηχανή από τις 14 Νοεμβρίου, όταν μπήκα Χιλή (εξαιρώ τις μέρες που ήμουν στην Νήσο του Πάσχα διότι ήμουν χωρίς την μηχανή). Ήταν φυσικό να αρχίσει να βρέχει τώρα που έπλυνα την μηχανή. Τέλος πάντων, κάθισα ένα 45λεπτο περίπου στο βενζινάδικο μέχρι να σταματήσει και μετά συνέχισα τον δρόμο μου. Η διαδρομή συνέχισε να είναι ωραία...
... μέχρι που κατά τις 3 το μεσημέρι έφτασα στην Huaraz που είναι περίπου στα 3.000μ.
Πήγα να εγκατασταθώ στον ξενώνα που είχα κλείσει ο οποίος βέβαια στο booking έλεγε ότι διέθετε και πάρκινγκ. Τελικά το πάρκινγκ ήταν στο σπίτι του γείτονα απέναντι. Ήταν ένας μεγάλος κλειστός χώρος όπου ήδη υπήρχαν 2 αυτοκίνητα (το ένα έδειχνε παρατημένο) κι επιπλέον 4 μικρά σκυλιά και μερικές κότες. Πάρκαρα την μηχανή στο κοτέτσι και πήγα απέναντι στον ξενώνα για να κανονίσω τις δουλειές μου.
27 Ιαν
Στην Huaraz ήρθα για 2 λόγους. Ο ένας ήταν να πάω στην λίμνη 69 (Laguna 69) στο εθνικό πάρκο Huascaran. Γι αυτόν τον λόγο λοιπόν το minibus πέρασε και με πήρε από τον ξενώνα μου στις 5:15 το πρωί πριν ακόμα ξημερώσει. Στον δρόμο έβλεπα τους Περουβιανούς κουκουλωμένους με σκουφιά και πόντζο (είμαστε στα 3000μ) να περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους και θυμήθηκα την εποχή που ξύπναγα και εγώ νύχτα για να πάω στην δουλειά μου και μ' έπιασε ένα σύγκρυο, μπρρρρρρρ.
Αφού έφεξε και σταματήσαμε σ' ένα χωριό για πρωινό συνεχίσαμε τον δρόμο μας κάνοντας μια στάση σ' ένα μαγευτικό τοπίο στην λίμνη Chinan Cocha.
Μετά από λίγο φτάσαμε σε άλλη μια μαγευτική τοποθεσία απ' όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση μας από υψόμετρο 3900μ.
Πράσινα λιβάδια ενώ τα βουνά στο βάθος ήταν χιονισμένα...
... και τα χιόνια που έλιωναν έτρεχαν σε καταράκτες.
Πιο πάνω συναντήσαμε άλλη μια λίμνη...
... περάσαμε κάτω από κάποια επιβλητικά βράχια...
... για να φτάσουμε τελικά μετά από ανάβαση 2 ωρών και 50 λεπτών στην Λίμνη 69 σε υψόμετρο...
... 4604 μέτρων. Ωφείλω να ομολογήσω ότι τα τελευταία 100μ υψομετρικής διαφοράς μας έβγαλαν το λάδι αλλά άξιζε τον κόπο αφού η λίμνη ήταν πανέμορφη και καταπράσινη...
... κάτω από τα χιονισμένα βουνά.
Εκεί κάτσαμε περίπου μιά ώρα να απολαύσουμε το τοπίο και να τσιμπήσουμε κάτι. Εγώ έφαγα τα 2 σάντουιτς που μου είχε φτιάξει ο ξενοδόχος αντί πρωινού. Μετά κατεβήκαμε από την ίδια διαδρομή σε 2 ώρες. Μπήκαμε στο minibus κι επιστρέψαμε στην Huaraz. Στην παρέα γνώρισα κι ένα νεαρό Έλληνα (γεννημένος και ζει στις Βρυξέλλες) ο οποίος γυροφέρνει την Νότιο Αμερική με λεωφορεία από πέρσι τον Φεβρουάριο.
28 Ιαν
Ο δεύτερος λόγος που ανέβηκα στην Huaraz ήταν για να πάω στο φαράγγι του Pato (Canon del Pato). Ο Pato είναι ένας ποταμός οποίος πηγάζει από Λευκή Οροσειρά (Cordillera Blanca) και εκβάλλει στην θάλασσα λίγο βορειότερα από την πόλη Chimbote όπου θα τέλειωνα την ημέρα μου. Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η παρακάτω με την μπλε γραμμή:
https://www.google.com.pe/maps/dir/Huaraz/Chimbote,+%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5/@-9.1103315,-78.6344554,9z/data=!4m15!4m14!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!1m5!1m1!1s0x91ab81e490d788c7:0x8ee6e830800bc086!2m2!1d-78.589011!2d-9.0633364!3e0!5i1?hl=el
Στην διαδρομή του ο ποταμός σχηματίζει τρία διαδοχικά φαράγγια που είναι πολύ όμορφες διαδρομές. Το πρώτο φαράγγι είναι και το πιο όμορφο αλλά και περίεργο. Στην διαδρομή υπάρχουν 35 τούνελ και ο δρόμος είναι θεόστενος τόσο που 2 αυτοκίνητα δεν χωρούν. Κάπου διάβαζα στο facebook ότι μέχρι το 70 που έγινε ένας καταστρεπτικός σεισμός στην περιοχή, δεν υπήρχε δρόμος αλλά ήταν το ίχνος που πάταγε ο σιδηρόδρομος. Στην περιοχή υπάρχει ένα φράγμα το οποίο παρέχει νερό για ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο.
Παρακάτω είναι ένα βιντεάκι από την action camera διαρκείας 1,5 λεπτού περίπου
https://youtu.be/94wEHDwCTCA
Συνέχισα στο δεύτερο φαράγγι.
Κι άλλο ένα βιντεάκι από το δεύτερο φαράγγι διαρκείας 1' 10''.
https://www.youtube.com/watch?v=SFwwX7mDWRo
Κι ένα τελευταίο από το τρίτο φαράγγι του Pato διαρκείας 1,5 λεπτού:
https://www.youtube.com/watch?v=QYZwaoyLp8w
Αφού τέλειωσα με τα φαράγγια είπα να κάτσω κάπου να κάνω ένα διάλειμμα. Κάθισα σ' ένα εστιατόριο, που έγραφε ότι είχε πολλά φαγητά στον πίνακα απ' έξω, σ' ένα βρώμικο χωριό αλλά για κανένα τέταρτο δεν ερχόταν κανείς να πάρει παραγγελία.
Αφού ρώτησα δεξιά - αριστερά με παρέπεμψαν σε μια έφηβη κοπέλα, που έβλεπε τηλεόραση, για να παραγγείλω. Αυτή διέταξε την μικρότερη αδελφή της που επίσης έβλεπε σε άλλη τηλεόραση. Η μικρή, φανερά ενοχλημένη διότι την διέκοπτα, μου είπε ότι ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα. Πήρα μια ζεστή λεμονάδα κι ένα νερό και τους άφησα να δουν το σήριαλ τους ενώ χαζεύοντας απέναντι απορούσα πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σ' αυτήν την σαβούρα.
Τελικά μετά από 5,5 ώρες στον δρόμο έφτασα στο Chimbote, πήγα σ' ένα ξενοδοχείο το οποίο το είχα εντοπίσει από το booking και βρήκα δωμάτιο μόλις και μετά βίας αφού κάποιος ακύρωσε.
Μιχάλης
Chimbote
28 Ιαν
25 Ιαν (Χρόνια πολλά στους Γρηγόρηδες)
Την επόμενη μέρα που καβάλησα την μηχανή να φύγω πέρασα από έναν άλλο κόσμο. Κατ' αρχάς το να οδηγείς στην Λίμα είναι από μόνο του μια δοκιμασία. Κανέις δεν δίνει προτεραιότητα σε κανέναν, ούτε καν αυτοί που είναι σταματημένοι και θέλουν να ξαναξεκινήσουν. Ξεκινάνε με τον τσαμπουκά. Τα αυτοκίνητα δεν σ' αφήνουν να περάσεις (μιλάω για μένα που ήμουν με μηχανή) ακόμα κι αν βλέπουν ότι δεν χωράνε ενώ εσύ χωράς. Όποιο μέτρο κερδίζεις στην Λίμα το κερδίζεις μόνο με θράσος και τσαμπουκά. Τα δε κορναρίσματα είναι συνεχόμενα. Αν δεν υπάρχει λόγος να κορνάρει κάποιος τότε κορνάρει με μικρές συνεχόμενες κορνιές όπως στην Αραβία. Αν κάπου στριμωχτούν, και όπως οδηγούν στριμώχνονται συνεχώς, κορνάρουν σαν μανιακοί. Λες και οι μπροστινοί αυτούς περιμένουν να κορνάρουν για να ξεκινήσουν. Όσοι δε σταματάνε, δεν νοιάζονται αν κλείνουν τον δρόμο ή αν κορνάρουν οι από πίσω. Έτσι λοιπόν ήταν ευτύχημα που στο σέρβις της μηχανής μου επισκεύασαν την κόρνα η οποία τις τελευταίες εβδομάδες πότε δούλευε και πότε όχι. Ρίχτηκα λοιπόν στην μάχη με τσαμπουκά και κόρνα. Πού και πού σταματούσα δεξιά να πιω νερό, σαν τους πυγμάχους μετά από κάθε γύρο, και ξανα στην μάχη. Ο αγώνας κράτησε μιάμιση ώρα. Μην ξεχνάμε ότι η Λίμα είναι μια πόλη 11 εκατομυρίων κατοίκων, εγώ ξεκίνησα από τα, νότια σχετικά, προάστια και πήγαινα στον βορρά. Θεωρητικά ο δρόμος ήταν expressway κι έτσι την λένε (via expressa) αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα αφού στις εξόδους και εισόδους γινόταν πανζουρλισμός. Όπου δε υπήρχε μποτιλιάρισμα πάντα υπήρχαν άνθρωποι ανάμεσα κι έξω από τις λωρίδες να πουλάνε οτιδήποτε. Και βέβαια αφού έφυγα από τις καλές περιοχές που ζούσα πέρασα μέσα από την Πεσαβάρ και την Κανταχάρ. Πολύ σκουπίδι παντού και τα σπίτια παράγκες. Ήθελα να βάλω την action camera να τραβάω αλλά επειδή είμαστε με πολύ χαμηλές ταχύτητες και πολλές φορές μποτιλιαρισμένοι, απέφυγα να την βάλω σε τέτοιες φτωχές γειτονιές. Κανένα μισάωρο αφού έφυγα από την πόλη σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο για ανάκτηση δυνάμεων. Έφαγα μια gelatina (προφέρεται χελατίνα και είναι το ζελέ) και ήπια και μια Inca Κola και ξανάφυγα. Δεν είχα κλείσει ξενοδοχείο πουθενά αλλά είχα σκεφτεί να μείνω σε μια κωμόπολη που λέγεται Barranca.
https://www.google.com.pe/maps/dir/Miraflores/HOSPEDAJE+LUCIA,+15169,+Calle+San+Martin+530,+Barranca+15169/@-11.4267557,-77.9590116,9z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x9105c8137c30393f:0x5268cb2b1c4b162b!2m2!1d-77.0315913!2d-12.111062!1m5!1m1!1s0x9107374197612cdd:0xbc86ec3e097edfbf!2m2!1d-77.7655637!2d-10.755231?hl=el
Είχα εντοπίσει ένα ξενοδοχείο από το booking με γκαράζ και πιστωτικές και πήγα εκεί. Όταν διάβαζα τις κριτικές στο booking κάποιος έγραφε ότι το πρωί ξυπνάς από τα οχήματα που βγαίνουν από το γκαράζ. Θεώρησα ότι μάλλον το δωμάτιο του θα ήταν πάνω από την πόρτα του γκαράζ και τον ξύπνησαν. Αυτό που είδα όμως όταν έφτασα στο ξενοδοχείο ήταν κάτι άλλο. Το γκαράζ είναι ΜΕΣΑ στην ρεσεψιόν!!!!!! Σκάλες ανεβαίνουν κατευθείαν από το γκαράζ στα δωμάτια ενώ υπάρχουν και φωταγωγοί από την ταράτσα μέχρι το γκαράζ στους οποίους βλέπουν και τα παράθυρα των δωματίων (το δικό μου και μερικά άλλα τουλάχιστον). Και βέβαια όποιο αυτοκίνητο μπαίνει, βγαίνει, κλειδώνει, ξεκλειδώνει ή οτιδήποτε άλλο, ακούγεται σε όλο το ξενοδοχείο. Το δικό μου δωμάτιο ήταν πάνω από τις σχάρες ενός τζιπ Honda. Είναι σαν να κοιμάσαι στο δεύτερο όροφο ενός γκαράζ.
 |
| Στο βάθος δίπλα στην μικρή πόρτα είναι η ρεσεψιόν. Φαίνονται και οι φωταγωγοί που οδηγούν στους ορόφους |
 |
| Και το χαρτί υγείας πατικωμένο, όπως το κάνουν οι φαντάροι για να χωράει στην τσέπη |
Τέλος πάντων, αφού εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο βγήκα μια βόλτα στο χωριό. Πέρασα βέβαια από την Plaza de Armas...
Συνέχισα να προχωράω ως την θάλασσα μέχρι που έφτασα και αντίκρυσα αυτήν την θέα:
26 Ιαν
Το πρωί, όπως ήταν φυσικό, ξύπνησα από αυτούς που έφευγαν νωρίς και από κάτι μικρά παιδιά που φωνάζαν στους διαδρόμους. Μετά από λίγο ετοίμασα τα πράγματα μου κι έφυγα. Ο προορισμός ήταν η πόλη Huaraz πάνω στην Cordillera Negra (= Μαύρη οροσειρά).
https://www.google.com.pe/maps/dir/Barranca,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/Huaraz,+%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D/@-10.0928974,-78.3473193,9z/data=!3m1!4b1!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x910737eef202956b:0xaada1c57241ebc99!2m2!1d-77.7599218!2d-10.7525374!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!3e0?hl=el
Ξεκίνησα λοιπόν από την Barranca που είναι στο επίπεδο της θάλασσας, πέρασα για λίγα χλμ στην Panamericana κι έστριψα ανατολικά στην οδό 16 για τα βουνά. Κι ανέβαινα κι ανέβαινα...
Πήγα να εγκατασταθώ στον ξενώνα που είχα κλείσει ο οποίος βέβαια στο booking έλεγε ότι διέθετε και πάρκινγκ. Τελικά το πάρκινγκ ήταν στο σπίτι του γείτονα απέναντι. Ήταν ένας μεγάλος κλειστός χώρος όπου ήδη υπήρχαν 2 αυτοκίνητα (το ένα έδειχνε παρατημένο) κι επιπλέον 4 μικρά σκυλιά και μερικές κότες. Πάρκαρα την μηχανή στο κοτέτσι και πήγα απέναντι στον ξενώνα για να κανονίσω τις δουλειές μου.
27 Ιαν
Στην Huaraz ήρθα για 2 λόγους. Ο ένας ήταν να πάω στην λίμνη 69 (Laguna 69) στο εθνικό πάρκο Huascaran. Γι αυτόν τον λόγο λοιπόν το minibus πέρασε και με πήρε από τον ξενώνα μου στις 5:15 το πρωί πριν ακόμα ξημερώσει. Στον δρόμο έβλεπα τους Περουβιανούς κουκουλωμένους με σκουφιά και πόντζο (είμαστε στα 3000μ) να περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους και θυμήθηκα την εποχή που ξύπναγα και εγώ νύχτα για να πάω στην δουλειά μου και μ' έπιασε ένα σύγκρυο, μπρρρρρρρ.
Αφού έφεξε και σταματήσαμε σ' ένα χωριό για πρωινό συνεχίσαμε τον δρόμο μας κάνοντας μια στάση σ' ένα μαγευτικό τοπίο στην λίμνη Chinan Cocha.
28 Ιαν
Ο δεύτερος λόγος που ανέβηκα στην Huaraz ήταν για να πάω στο φαράγγι του Pato (Canon del Pato). Ο Pato είναι ένας ποταμός οποίος πηγάζει από Λευκή Οροσειρά (Cordillera Blanca) και εκβάλλει στην θάλασσα λίγο βορειότερα από την πόλη Chimbote όπου θα τέλειωνα την ημέρα μου. Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η παρακάτω με την μπλε γραμμή:
https://www.google.com.pe/maps/dir/Huaraz/Chimbote,+%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5/@-9.1103315,-78.6344554,9z/data=!4m15!4m14!1m5!1m1!1s0x91a90d0e2fd69969:0x89950cf26668d6be!2m2!1d-77.5287792!2d-9.5261154!1m5!1m1!1s0x91ab81e490d788c7:0x8ee6e830800bc086!2m2!1d-78.589011!2d-9.0633364!3e0!5i1?hl=el
Στην διαδρομή του ο ποταμός σχηματίζει τρία διαδοχικά φαράγγια που είναι πολύ όμορφες διαδρομές. Το πρώτο φαράγγι είναι και το πιο όμορφο αλλά και περίεργο. Στην διαδρομή υπάρχουν 35 τούνελ και ο δρόμος είναι θεόστενος τόσο που 2 αυτοκίνητα δεν χωρούν. Κάπου διάβαζα στο facebook ότι μέχρι το 70 που έγινε ένας καταστρεπτικός σεισμός στην περιοχή, δεν υπήρχε δρόμος αλλά ήταν το ίχνος που πάταγε ο σιδηρόδρομος. Στην περιοχή υπάρχει ένα φράγμα το οποίο παρέχει νερό για ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο.
https://youtu.be/94wEHDwCTCA
 |
| Κάπου εκεί κάτω δουλεύουν κάποιοι εργάτες |
https://www.youtube.com/watch?v=SFwwX7mDWRo
Κι ένα τελευταίο από το τρίτο φαράγγι του Pato διαρκείας 1,5 λεπτού:
https://www.youtube.com/watch?v=QYZwaoyLp8w
Αφού τέλειωσα με τα φαράγγια είπα να κάτσω κάπου να κάνω ένα διάλειμμα. Κάθισα σ' ένα εστιατόριο, που έγραφε ότι είχε πολλά φαγητά στον πίνακα απ' έξω, σ' ένα βρώμικο χωριό αλλά για κανένα τέταρτο δεν ερχόταν κανείς να πάρει παραγγελία.
Μιχάλης
Chimbote
28 Ιαν
Μπάνιο στη λίμνη δεν προβλέπονταν?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη πολύ ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα βίντεο όμως μου λένε ότι είναι απόρρητα και δεν μπορώ να τα δω.
Η τελευταία φωτογραφία είναι πολύ ενδιαφέρουσα....!
Ανδρέα δοκίμασε ξανά και πες μου τι έγινε. Η τελευταία φωτογραφία είναι ενδιαφέρουσα από μια άποψη. Γενικώς έτσι κυκλοφορούν εδώ, λαοπροβλητα.
ΔιαγραφήΜιχάλη παίζουν Τώρα κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι φοβερό φαράγγι...
Άγριο τοπίο και απέριττο... Το λάτρεψα.