1 Ιαν
Η έλευση του 2020 ήταν πολύ υποτονική στην Χιλή. Λόγω της κατάστασης της χώρας η κυνέρνηση είχε απαγορεύσει την χρήση πυροτεχνημάτων. Βγαίνοντας μια βόλτα στο Iquique το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Όσοι υπήρχαν ήταν στην παραλία και διασκέδαζαν κατά παρέες πίνοντας σαμπάνια.
Ανήμερα της πρωτοχρονιάς, όπως ήταν φυσικό, δεν ήταν ανοιχτό τίποτα. Κι εγώ αφού έκατσα λίγο στο λόμπυ του ξενοδοχείου να δουλέψω στο διαδίκτυο, κατέβηκα στην παραλία όπου προφανώς είχε κατέβει όλη η πόλη.
Την έπεσα λίγο στην παραλία και μετά γύρισα στο ξενοδοχείο και συνέχισα το πέσιμο.
2 Ιαν
Αφού ξεκουράστηκα καλά στο Iquique, πήρα τον δρόμο για την Arica 320 χλμ βορειότερα, στα σύνορα με το Περού. Φεύγοντας από την πόλη ο δρόμος ανεβαίνει σ' ένα ύψωμα απ' όπου φαίνεται όλη η πόλη.
Στον δρόμο είδα ένα γεωγλυφικό...
... και είπα να κάνω μια στάση στο ρεστοράν Άγιος Χριστόφορος...
... αλλά μου φάνηκε λίγο κλειστό.
Λίγο παρακάτω συνάντησα ένα ζευγάρι πολύ συμπαθητικών νεαρών Αργεντίνων, αυτός 23, αυτή 21, οι οποίοι μ' ένα Yamaha XT 250 ξεκίνησαν από την Αργεντινή να πάνε Χιλή, Περού και Εκουαδόρ. Κι έμειναν από βενζίνη με την αυτονομία του 250. Ε, να μην τους βοηθήσω κι αυτούς; Τους βοήθησα, και ήταν τόσο ευγενικά παιδιά που ήθελαν να μου πληρώσουν την βενζίνη. Επειδή ήταν το πρώτο τους ταξίδι καταλήξαμε να τους δίνω συμβουλές γι ασφαλή ταξίδια με μοτοσυκλέτα. Ανταλλάξαμε στοιχεία (facebook, whatsapp κλπ) και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Δηλαδή, τον ίδιο δρόμο πήραμε, αυτοί με 80 κι εγώ με 120 χλμ/ώρα.
Πλησιάζοντας την Arica σταμάτησα να βγάλω φωτογραφία μια κωμόπολη για να σας δείξω πώς φαίνονται οι Χιλιανές κωμοπόλεις από ψηλά μέσα στην κοιλάδα.
Έφτασα στην Arica, η οποία αποκαλείται η πόλη της αιωνίας ανοίξεως λόγω των ηπίων θερμοκρασιών, εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο και βγήκα μια βόλτα στην πόλη. Πέρασα από το παλιό τελωνείο...
... και τον σιδηροδρομικό σταθμό που φτιάχτηκε το 1904 για να συνδέει την Arica με την La Paz, πρωτεύουσα της Βολιβίας.
Κατέληξα στην κεντρική πλατεία της πόλης πριν πάω για φαγητό.
3 Ιαν
Την επόμενη μέρα ξαναπέρασα από την ίδια πλατεία για να πάω στο γραφείο του τοπικού ΕΟΤ να πάρω χάρτες και πληροφορίες για την πόλη. Επισκέφθηκα τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου...
... ο οποίος χτίστηκε από τον Γάλλο μηχανικό Γουσταύο Άϊφελ που είναι γνωστή η αδυναμία του στις μεταλλικές κατασκευές. Έτσι και ο ναός (ο οποίος κατασκευάστηκε στα εργαστήρια του Άϊφελ και στάλθηκε στην Arica αποσυναρμολογημένος με ντελίβερυ) έχει μεταλλικό σκελετό και φαίνεται καλύτερα από μέσα.
Πήγα και στο μουσείο της οδού Colon (=Κολόμβου) 10. Αυτό ήταν ένα σπίτι του οποίου ο ιδιοκτήτης κάποτε θέλησε να το ανακατασκευάσει και σκάβοντας βρήκε στο έδαφος 48 πτώματα τα οποία είχαν μουμιοποιηθεί τεχνητά. Επελήφθη η αρχαιολογική υπηρεσία η οποία θέλησε να τα απομακρύνει για να συνεχίσει ο ιδιοκτήτης τις δουλειές του. Λόγω όμως της ευθραυστότητας, αυτό δεν ήταν δυνατόν με αποτέλεσμα το ακίνητο να αγοραστεί από το πανεπιστήμιο και οι μούμιες να εκτίθενται in situ κάτω από ένα τζάμι.
Πάνω από την πόλη υπάρχει ένας λόφος στον οποίο κατά τον πόλεμο του Ειρηνικού, το 1880, έγιναν, λέει, ομηρικές μάχες για τον έλεγχο του μεταξύ Περουβιανών που τον κατείχαν και Χιλιανών που τελικά τον κατέλαβαν.
Κατά τις 12:30 το μεσημέρι που είχε πέσει ο ήλιος και είχε κόψει η ζέστη πήρα την ανηφόρα και βγήκα στον λόφο Morro. Λόγω της μάχης έχουν φτιαχτεί διάφορα μνημεία ενώ υπάρχει και μια τεράστια σημαία η οποία δεσπόζει πάνω από την πόλη.
Από εκεί βέβαια έχεις ωραία θέα προς το λιμάνι...
... ή την πλατεία.
Και βέβαια έχει κι εδώ άγαλμα του Χριστού (της ειρήνης αυτήν την φορά), δώρο της Ισπανίας.
Μετά από εκεί, επειδή είχα ανεβάσει θερμοκρασία, κατέβηκα στο κέντρο, κάθισα σε μια καφετέρια και πήρα έναν κρύο καφέ (δεν ήταν άσχημος, λίγο νεροζούμι μόνο) σερβιρισμένος σε ποτήρι μπύρας μισού λίτρου (έπινα κανένα δίωρο) και μια κρεμ καραμελέ αντιστοίχου μεγέθους. Περίεργο, αυτήν την έφαγα σε 10 λεπτά!!
4 Ιαν
Έφαγα το πρωινό μου στο ξενοδοχείο που έμεινα στην Arica, έκανα check-out, φίλησα και την όμορφη ρεσεψιονίστ σταυρωτά κι έφυγα για τα σύνορα της Χιλής με το Περού τα οποία ήταν στα 20 χλμ. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι ήταν Σάββατο ή το ότι είναι διακοπές Χριστουγέννων ή και τα δύο αλλά τα σύνορα είχαν άπειρο κόσμο. Μέσα σ' όλον αυτόν τον κόσμο πρέπει να ήμουν ο μοναδικός μη Λατινοαμερικάνος διότι η σειρά προχωρούσε σχετικά γρήγορα μέχρι που έφτασα εγώ μπροστά κι αιφνιδίασα την γλυκειά υπάλληλο της Περουβιανής αστυνομίας η οποία δεν ήξερε τί να κάνει μ' αυτόν τον τύπο με το περίεργο κόκκινο διαβατήριο ενώ όλοι οι άλλοι είχαν ταυτότητα. Εξαφανίστηκε για κανένα 10λεπτο να συνεννοηθεί με την προϊσταμένη της τί πρέπει να γίνει. Όταν γύρισε με ρώτησε αν η Grecia είναι ίδια με την Republica Hellenica (προφανώς έτσι έχουν σημειωμένη την χώρα στα κιτάπια τους) και ξεκίνησε τις διαδικασίες. Πήρα κι εγώ το γλυκό μου ύφος και την έπεισα να μου δώσει την δυνατότητα να μείνω στην χώρα το μέγιστο δυνατόν που είναι 90 μέρες. Δεν είναι στο πρόγραμμα να μείνω τόσο αλλά δεν θέλω να πιέζομαι. Αφού τακτοποίησα και την μηχανή, έχοντας περάσει 1,5 ώρα στα τελωνεία, μπήκα στο Περού το οποίο είναι 2 ώρες πίσω από την Χιλή, δηλαδή 7 ώρες πίσω από την Ελλάδα. Έφτασα στο τελωνείο της Χιλής στις 11 κι έφυγα από το τελωνείο του Περού στις 11 παρά 20. Έτσι ζεις περισσότερο. Πήρα τον παραλιακό δρόμο για να πάω σε μια κωμόπολη που λέγεται Ilo. Δεν είχα βάλει το GPS να με πηγαίνει κι έτσι, ελλείψει πινακίδων, βγήκα σε μια παραλία κι έναν χωματόδρομο ο οποίος τέλειωνε. Βάζοντας το GPS να με βγάλει από την δυσκολία, μου έδειχνε ότι είμαι μέσα στην θάλασσα. Φοβερή ακρίβεια. Έπρεπε ν' απομακρυνθώ 300-400μ από την παραλία για να με βρεί. Περίπου 3 ώρες αργότερα από την ώρα που μπήκα στην χώρα έφτανα στο Ilo. Το Google στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή μου βγάζει τις πόλεις και τις χώρες με ελληνικά γράμματα παρ' ότι εγώ του τα βάζω με λατινικά (προφανώς το παίρνουν από το εγκατεστημένο λειτουργικό). Το ίδιο και μια εφαρμογή που έχω στο τηλέφωνο για να βρίσκω ξενοδοχεία, βενζινάδικα, εστιατόρια κλπ. Όταν έψαχνα για το Ilo μου το έβγαζαν στα ελληνικά Ίλος ο Ιασονίδης ο οποίος ήταν δισσέγγονος του Ιάσονα (της Αργούς). Δυστυχώς στο google δεν βρήκα την σχέση που έχει ο Ίλος ο Ιασονίδης με το Περού και όσους ρώτησα εδώ δεν μπόρεσαν να με διαφωτίσουν. Αφού τακτοποιήθηκα στον ξενώνα μου κατέβηκα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για τις γνωστές διαδικασίες: Αγορά τοπικής sim, τράπεζα για τοπικά λεφτά κλπ. Περίμενα ότι θα απογοητευόμουν αλλά τελικά η πόλη δεν είναι τόσο άσχημη. Έχει ένα μικρό λιμάνι και στον παραλιακό πεζόδρομο ορισμένες τέντες που πουλάνε οτιδήποτε όπως στα πανηγύρια. Είχε πολύ κόσμο έξω, ίσως λόγω Σαββάτου, ο οποίος είτε έτρωγε στα εστιατόρια είτε καθόταν στην πλατεία και χάζευε διάφορους πλανόδιους entertainers (wow!!). Κρίμα που δεν είχα πάρει την φωτογραφική μαζί μου να βγάλω καμιά φωτογραφία. Έβγαλα μία μόνο, το λιμάνι, με το κινητό.
Μιχάλης
4 Ιαν
Ίλος ο Ιασονίδης
Η έλευση του 2020 ήταν πολύ υποτονική στην Χιλή. Λόγω της κατάστασης της χώρας η κυνέρνηση είχε απαγορεύσει την χρήση πυροτεχνημάτων. Βγαίνοντας μια βόλτα στο Iquique το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Όσοι υπήρχαν ήταν στην παραλία και διασκέδαζαν κατά παρέες πίνοντας σαμπάνια.
Ανήμερα της πρωτοχρονιάς, όπως ήταν φυσικό, δεν ήταν ανοιχτό τίποτα. Κι εγώ αφού έκατσα λίγο στο λόμπυ του ξενοδοχείου να δουλέψω στο διαδίκτυο, κατέβηκα στην παραλία όπου προφανώς είχε κατέβει όλη η πόλη.
2 Ιαν
Αφού ξεκουράστηκα καλά στο Iquique, πήρα τον δρόμο για την Arica 320 χλμ βορειότερα, στα σύνορα με το Περού. Φεύγοντας από την πόλη ο δρόμος ανεβαίνει σ' ένα ύψωμα απ' όπου φαίνεται όλη η πόλη.
 |
| Αυτό που φαίνεται αριστερά είναι ένας μεγάλος αμμόλοφος |
Λίγο παρακάτω συνάντησα ένα ζευγάρι πολύ συμπαθητικών νεαρών Αργεντίνων, αυτός 23, αυτή 21, οι οποίοι μ' ένα Yamaha XT 250 ξεκίνησαν από την Αργεντινή να πάνε Χιλή, Περού και Εκουαδόρ. Κι έμειναν από βενζίνη με την αυτονομία του 250. Ε, να μην τους βοηθήσω κι αυτούς; Τους βοήθησα, και ήταν τόσο ευγενικά παιδιά που ήθελαν να μου πληρώσουν την βενζίνη. Επειδή ήταν το πρώτο τους ταξίδι καταλήξαμε να τους δίνω συμβουλές γι ασφαλή ταξίδια με μοτοσυκλέτα. Ανταλλάξαμε στοιχεία (facebook, whatsapp κλπ) και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Δηλαδή, τον ίδιο δρόμο πήραμε, αυτοί με 80 κι εγώ με 120 χλμ/ώρα.
Πλησιάζοντας την Arica σταμάτησα να βγάλω φωτογραφία μια κωμόπολη για να σας δείξω πώς φαίνονται οι Χιλιανές κωμοπόλεις από ψηλά μέσα στην κοιλάδα.
3 Ιαν
Την επόμενη μέρα ξαναπέρασα από την ίδια πλατεία για να πάω στο γραφείο του τοπικού ΕΟΤ να πάρω χάρτες και πληροφορίες για την πόλη. Επισκέφθηκα τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου...
4 Ιαν
Έφαγα το πρωινό μου στο ξενοδοχείο που έμεινα στην Arica, έκανα check-out, φίλησα και την όμορφη ρεσεψιονίστ σταυρωτά κι έφυγα για τα σύνορα της Χιλής με το Περού τα οποία ήταν στα 20 χλμ. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι ήταν Σάββατο ή το ότι είναι διακοπές Χριστουγέννων ή και τα δύο αλλά τα σύνορα είχαν άπειρο κόσμο. Μέσα σ' όλον αυτόν τον κόσμο πρέπει να ήμουν ο μοναδικός μη Λατινοαμερικάνος διότι η σειρά προχωρούσε σχετικά γρήγορα μέχρι που έφτασα εγώ μπροστά κι αιφνιδίασα την γλυκειά υπάλληλο της Περουβιανής αστυνομίας η οποία δεν ήξερε τί να κάνει μ' αυτόν τον τύπο με το περίεργο κόκκινο διαβατήριο ενώ όλοι οι άλλοι είχαν ταυτότητα. Εξαφανίστηκε για κανένα 10λεπτο να συνεννοηθεί με την προϊσταμένη της τί πρέπει να γίνει. Όταν γύρισε με ρώτησε αν η Grecia είναι ίδια με την Republica Hellenica (προφανώς έτσι έχουν σημειωμένη την χώρα στα κιτάπια τους) και ξεκίνησε τις διαδικασίες. Πήρα κι εγώ το γλυκό μου ύφος και την έπεισα να μου δώσει την δυνατότητα να μείνω στην χώρα το μέγιστο δυνατόν που είναι 90 μέρες. Δεν είναι στο πρόγραμμα να μείνω τόσο αλλά δεν θέλω να πιέζομαι. Αφού τακτοποίησα και την μηχανή, έχοντας περάσει 1,5 ώρα στα τελωνεία, μπήκα στο Περού το οποίο είναι 2 ώρες πίσω από την Χιλή, δηλαδή 7 ώρες πίσω από την Ελλάδα. Έφτασα στο τελωνείο της Χιλής στις 11 κι έφυγα από το τελωνείο του Περού στις 11 παρά 20. Έτσι ζεις περισσότερο. Πήρα τον παραλιακό δρόμο για να πάω σε μια κωμόπολη που λέγεται Ilo. Δεν είχα βάλει το GPS να με πηγαίνει κι έτσι, ελλείψει πινακίδων, βγήκα σε μια παραλία κι έναν χωματόδρομο ο οποίος τέλειωνε. Βάζοντας το GPS να με βγάλει από την δυσκολία, μου έδειχνε ότι είμαι μέσα στην θάλασσα. Φοβερή ακρίβεια. Έπρεπε ν' απομακρυνθώ 300-400μ από την παραλία για να με βρεί. Περίπου 3 ώρες αργότερα από την ώρα που μπήκα στην χώρα έφτανα στο Ilo. Το Google στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή μου βγάζει τις πόλεις και τις χώρες με ελληνικά γράμματα παρ' ότι εγώ του τα βάζω με λατινικά (προφανώς το παίρνουν από το εγκατεστημένο λειτουργικό). Το ίδιο και μια εφαρμογή που έχω στο τηλέφωνο για να βρίσκω ξενοδοχεία, βενζινάδικα, εστιατόρια κλπ. Όταν έψαχνα για το Ilo μου το έβγαζαν στα ελληνικά Ίλος ο Ιασονίδης ο οποίος ήταν δισσέγγονος του Ιάσονα (της Αργούς). Δυστυχώς στο google δεν βρήκα την σχέση που έχει ο Ίλος ο Ιασονίδης με το Περού και όσους ρώτησα εδώ δεν μπόρεσαν να με διαφωτίσουν. Αφού τακτοποιήθηκα στον ξενώνα μου κατέβηκα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για τις γνωστές διαδικασίες: Αγορά τοπικής sim, τράπεζα για τοπικά λεφτά κλπ. Περίμενα ότι θα απογοητευόμουν αλλά τελικά η πόλη δεν είναι τόσο άσχημη. Έχει ένα μικρό λιμάνι και στον παραλιακό πεζόδρομο ορισμένες τέντες που πουλάνε οτιδήποτε όπως στα πανηγύρια. Είχε πολύ κόσμο έξω, ίσως λόγω Σαββάτου, ο οποίος είτε έτρωγε στα εστιατόρια είτε καθόταν στην πλατεία και χάζευε διάφορους πλανόδιους entertainers (wow!!). Κρίμα που δεν είχα πάρει την φωτογραφική μαζί μου να βγάλω καμιά φωτογραφία. Έβγαλα μία μόνο, το λιμάνι, με το κινητό.
Μιχάλης
4 Ιαν
Ίλος ο Ιασονίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου