16 Ιαν
Έκλεισα 3 μήνες από τότε που έφυγα από το Buenos Aires, έχω κάνει σχεδόν 15.000 χλμ ενώ η μηχανή συνολικά είναι λίγα χλμ πριν τις 100.000. Συνεχίζω ακάθεκτος.
Όταν έκανα check-in στον ξενώνα μου στο Paracas μου είπαν ότι το πρωινό σερβίρεται 7-8 το πρωί. Ήταν η πρώτη φορά που είδα πρωινό τόσο νωρίς. Τους έκανα παράπονα και όταν με ρώτησαν πότε θέλω να πάρω πρωινό, τους είπα στις 10. Παρ' όλα αυτά, επειδή είχα κανονίσει στις 9 να πάω μια εκδρομή στα νησιά Ballestas, κατέβηκα για πρωινό στις 8 παρά 10 με τις τσίμπλες στα μάτια. Τελειώνοντας, ένας από τους υπαλλήλους ήρθε και μου είπε ότι για την επόμενη μέρα το πρωινό θα ήταν μέχρι τις 9.
Εκείνο όμως το πρωί στις 9 φορτωνόμουν μαζί με άλλους 40 ισπανόφωνους (με μητρική γλώσσα) σ' ένα speedboat, ή στα ελληνικά κρις-κραφτ, για να πάμε στα νησιά Ballestas.
Το ότι ζήτησα ξενάγηση στα αγγλικά και το ότι ήμουν ο μόνος είχε το εξής πλεονέκτημα: Ενώ για όλους ο ξεναγός μίλαγε κάπου από την μέση της βάρκας (και με τον άνεμο όποιος άκουσε, άκουσε) για μένα ερχόταν δίπλα μου και μου τα έλεγε. Τα νησιά Ballestas είναι εθνικό πάρκο διότι έχει διάφορα ζώα και πτηνά που ζουν εκεί. Είδαμε θαλάσσιους λέοντες να λιάζονται
Πολλούς θαλάσσιους λέοντες.
Είδαμε και διαφόρων ειδών πουλιά.
Πολλά πουλιά.
Πάρα πολλά πουλιά.
Μετά από μια ώρα στην θάλασσα επιστρέψαμε στο λιμάνι του Paracas και πήγα κατευθείαν στον ξενώνα ν' αλλάξω αφού το κρις-κράφτ με είχε κάνει μούσκεμα. Επειδή τελειώσαμε νωρίς πήρα την μηχανή και πήγα στο κοντινό χωριό San Andres το οποίο σε κάποια δημοσιεύματα αναφερόταν ότι είχε απογόνους Ελλήνων ναυτικών. Είπα να σταματήσω κάπου για καφέ και να ρωτήσω. Τελικά, κάνοντας βόλτες βρήκα ένα εστιατόριο που λεγόταν Ελλάδα.
Απ' έξω είχε μια κοπελίτσα κι έναν τύπο στις 2 πλευρές του δρόμου για κράχτες στην πελατεία. Σταμάτησα να ρωτήσω: Γιατί Ελλάδα; Έχετε Ελληνικό φαγητό; Όχι, Περουβιάνικο. Και γιατί Ελλάδα; Δεν ξέρω, είμαι από την Βενεζουέλα, ρώτα την αφεντικίνα. Πάω στην αφεντικίνα: Γιατί Ελλάδα; Κάποιος από τους προγόνους ήταν Έλληνας. Υπάρχουν Έλληνες πλέον; Όχι δεν υπάρχουν. Μιλάει κανείς Ελληνικά; Μπα, κανείς. Χαιρετηθήκαμε και βγήκα έξω κι έπιασα κουβέντα με τον κράχτη, Βενεζουελάνος κι αυτός. Του έλεγα ότι είναι η μοναδική χώρα της Ν. Αμερικής που δεν θα πάω και μου είπε: μην πάς, θα σε πυροβολήσουν. Έδειχνε απελπισμένος για την κατάσταση της χώρας του και στο τέλος μου είπε ότι η μόνη λύση είναι να επέμβουν οι Αμερικάνοι αφού ο σύντροφος Νικολάς έχει την υποστήριξη του στρατού. Ναι, σιγά μην επέμβουν οι Αμερικάνοι εκεί που έχουν μπλέξει. Έφυγα από το San Andres κι επέστρεψα στο Paracas κι έκανα βόλτες εκεί. Το παραλιακό μέτωπο είναι διαμορφωμένο με πεζόδρομο όπου υπάρχουν εστιατόρια και καταστήματα...
... ενώ ακριβώς από κάτω στην παραλία ο κόσμος κάνει μπάνιο.
Έχουν κι έναν Πέτρο.
Κάθισα κάπου να πιω έναν καφέ και κατά τις 3 επέστρεψα στον ξενώνα μου διότι τα πρωινά ξυπνήματα με αποσυντονίζουν.
17 Ιαν (χρόνια πολλά στους Αντώνηδες και Αντωνίες)
Κατά τις 9 παρά 10 κατέβηκα για πρωινό πάλι με τις τσίμπλες στα μάτια. Ήμουν όμως πιο χαλαρός αφού η εκδρομή που είχα κανονίσει ήταν για τις 11. Σ' ένα μικρό λεωφορείο με καμιά 25αριά άλλους ξεκινήσαμε για το Εθνικό Πάρκο του Paracas. Ξεκινήσαμε από το κέντρο πληροφοριών του πάρκου όπου κάποια φλαμίνγκος τρέφονταν μέσα στην θάλασσα...
... και συνεχίσαμε σ' ένα παρατηρητήριο που λεγόταν καθεδρικός. Αυτό διότι ακριβώς μπροστά είχε έναν γεωλογικό σχηματισμό με 2 πύργους που έμοιαζε με καθεδρικό. Αυτά μέχρι το δεκαπενταύγουστο του 2007 όπου ένας σεισμός μεγέθους 8 ρίχτερ και διαρκείας 2 λεπτών προκάλεσε την κατάρευση του σχηματισμού μέσα στην θάλασσα κι έτσι τώρα έχει μείνει μόνο ένας πύργος αποκομμένος από την στεριά.
Ο ωκεανός ήταν λίγο αγριεμένος και φύσαγε δυνατός αέρας.
Κάπου εκεί κυκλοφορούσε και μια σαύρα τύπου gecko πλήρως παραλλαγμένη με το περιβάλλον.
Συνεχίσαμε μέσα στην έρημο η οποία είναι η ίδια έρημος με την Ατακάμα. Ξεκινάει νοτίως της Λίμα και φτάνει μέχρι την βόρεια Χιλή όπου λέγεται Ατακάμα...
... και φτάσαμε σε μια κόκκινη παραλία. Κόκκινη εξ αιτίας των οξειδώσεων σιδήρου που υπάρχουν στο έδαφος.
Όπως μας έλεγε ο ξεναγός υπάρχουν 5 τέτοιες παραλίες σε όλον τον κόσμο δύο εκ των οποίων στην Ελλάδα. Καταλήξαμε σ' έναν μικρό κόλπο όπου όποιος ήθελε μπορούσε να φάει ή να κολυμπήσει.
Δυστυχώς όμως πολύ τουριστικό αφού εκεί καταλήγαν όλα τα τουριστικά γραφεία.
Συνολικά το Εθνικό Πάρκο του Παράκας δεν έλεγε και πολλά αλλά και τα 7 ευρώ που έδωσα για τις 4 ώρες βόλτα δεν ήταν και πολλά.
18 Ιαν (χρόνια πολλά στους Θανάσηδες και στις Αθανασίες)
Όπως έγραφα και παραπάνω όλο το Paracas είναι μέσα στην άμμο. Με τον αέρα που φύσαγε τις τελευταίες 2 μέρες σημαίνει ότι όταν πήγα να πάρω την μηχανή για να φύγω ήταν μέσα στην άμμο. Την ξεσκόνισα όσο μπορούσα, την καβάλησα κι έφυγα για την Λίμα στην οποία έφτασα περίπου 4 ώρες αργότερα έχοντας κάνει μια στάση όπου δοκίμασα Inca Cola. Αυτό είναι ένα τοπικό αναψυκτικό με χρώμα ανοιχτό κίτρινο (λίγο πιο ανοιχτό από αυτό που πάμε για εξέταση ούρων στο γνωστό ποτηράκι) και γεύση κάτι σαν τσιχλόφουσκα.
Λίγο πριν φτάσω στην Λίμα ο δρόμος έγινε σχεδόν αυτοκινητόδρομος αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Στην Λίμα υπάρχει κάτι σαν περιφερειακός (αν και δεν κινείται περιφερειακά) με 3 λωρίδες όπου ο καθένας προσπερνάει απ' όπου μπορεί, τα λεωφορεία βγαίνουν από την στάση κατευθείαν στην λωρίδα χωρίς να ενδιαφερθούν τί γίνεται, τα σουπιδιάρικα κινούνται τέρμα αριστερά και κανείς δεν βγάζει φλας. Επιπλέον έχουν ένα χούι να αντικαθιστούν τα πίσω φώτα (μερικές φορές και τα μπροστινά) με led τα οποία όταν ενεργοποιούνται φλασάρουν σαν τα φωτάκια των ποδηλάτων. Έτσι δεν καταλαβαίνεις τί θέλει να πει ο ποιητής. Βγάζει φλάς; Φρενάρει; Ή ουδέν των ανωτέρω; Σταμάτησα σε κάποιο βενζινάδικο, τ' οποίο ήταν σε γωνία, να βάλω το GPS. Περιττό να πώ ότι όλοι έκοβαν δρόμο μέσα από το βενζινάδικο χωρίς να κόψουν ταχύτητα. Πώς δεν πήραν αμπάριζα καμιά αντλία ή κανέναν βενζινά ήταν απορίας άξιον. Τέλος πάντων, έφτασα στον ξενώνα μου ο οποίος είναι στην περιοχή Miraflores (κάτι σαν την Αγ. Παρασκευή εκτιμώ), εγκαταστάθηκα και βγήκα μια βόλτα.
19 Ιαν
Αφού ξύπνησα με την ησυχία μου και πήρα πρωινό σε κοντινό φούρνο, πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στο κέντρο το οποίο απέχει 7,5 χλμ. Τα λεωφορεία στην Λίμα κινούνται σε δική τους λωρίδα στην οποία δεν μπορεί να μπει άλλο όχημα αφού είναι υπερυψωμένη και είναι ανάμεσα στα 2 ρεύματα, περίπου όπως είναι ο προαστιακός στην Αττική οδό. Οι πόρτες είναι από την αριστερή πλευρά του λεωφορείου και οι στάσεις είναι σε πλατφόρμες με γυάλινες πόρτες. Όταν φτάνει το λεωφορείο στην στάση ο οδηγός το σταματάει έτσι ούτως ώστε οι πόρτες του λεωφορείου να ευθυγραμμίζονται με τις πόρτες της πλατφόρμας και ανοίγουν συγχρόνως. Έτσι δεν μπορείς να τρέξεις να το προλάβεις ούτε να το κυνηγήσεις. Κατεβαίνοντας στο κέντρο πήγα στην κεντρική πλατεία της πόλης η οποία λέγεται............ Το μαντέψατε, Plaza de Armas. Πάνω στην πλατεία είναι το προεδρικό μέγαρο και όταν κατέβηκα εγώ η μπάντα του Ναυτικού έπαιζε διάφορα τραγούδια μέσα από τα κάγκελα του μεγάρου. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε τα κάγκελα κι έτσι οι λήψεις δεν φαίνονται καλά.
Μετά από λίγο η προεδρική φρουρά έκανε ασκήσεις ακριβείας υπό τους ήχους του εμβατηρίου Radetzky του Johan Strauss και της Ισπανικής επελάσεως.
Γενικά στην περιοχή κυκλοφορούσε κάθε είδους αστυνομία, εθνική, περιφερειακή, δημοτική μέχρι και κάποιοι Ρόμποκοπ με τζήν.
Επιπλέον κυκοφορούσαν και κάποιοι ένστολοι οι οποίοι ήταν των τουριστικών πληροφοριών κι έδιναν πληροφορίες αντίστοιχης φύσεως. Γύρω από την πλατεία εκτός από το Προεδρικό μέγαρο υπάρχει το Δημαρχείο...
... ο καθεδρικός...
... η έδρα του αρχιεπισκόπου που είναι και μουσείο...
... και διάφορα άλλα κρατικά κτίρια. Πήγα μια βόλτα στον καθεδρικό κι εκείνη την ώρα είχαν βαφτίσια.
Να είμαι ειλικρινής νόμιζα ότι οι καθολικοί δεν είχαν βαφτίσια παρά μόνον όταν σε ηλικία περίπου 9 ετών τους δίνουν την όστια. Εδώ όμως είχαν ένα μωράκι 1-2 ετών ντυμένο με τα βαφτιστικά του και πλήν της κολυμπήθρας που δεν υπήρχε, όλα τα υπόλοιπα ήταν σαν τα δικά μας, γονείς, νονοί φωτογράφοι κλπ. Μου φάνηκε ότι ο παππάς το λάδωσε κιόλας. Λίγο πιο δίπλα ήταν το Μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης το οποίο επισκέφτηκα αμέσως μετά. Στο μοναστήρι γίνονται ξεναγήσεις και δυστυχώς δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Ο ξεναγός όμως δεν ήταν πολύ αυστηρός και μόλις έφευγε από κάποια αίθουσα μπορούσαμε στην ζούλα να βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Την Nikon την είχα αφήσει στην είσοδο όμως και ότι έβγαλα ήταν με το κινητό το οποίο δεν έχει την ίδια ποιότητα. Το μοναστήρι έχει μια βιβλιοθήκη με 25.000 τόμους μερικοί εκ των οποίων είναι από το τυπογραφείο του Γουτεμβέργιου.
Υπάρχει μια πολύ ωραία αίθουσα όπου οι μοναχοί συνεδρίαζαν για να πάρουν αποφάσεις σχετικά με το μοναστήρι.
Κάτω από το μοναστήρι υπάρχουν κατακόμβες όπου εκτός από τους μοναχούς θαβόντουσαν και πολίτες της πόλης. Τώρα είναι τακτοποιημένα όλα σε ωραία σχέδια κι εμφάνιση.
Μία μέρα πριν, στις 18 Ιαν, η Λίμα γιόρταζε τα 485 χρόνια από την ίδρυση της. Έτσι στην περιοχή γύρω από το κέντρο είχε χορούς και πανηγύρια.
Γενικώς το απόγευμα είχε κατέβει πλέον πολύς κόσμος στο κέντρο και την έπεφταν στα περιποιημένα κηπάκια της πλατείας.
Μετά από λίγο πήρα το λεωφορείο του γυρισμού κι επέστρεψα στο Miraflores.
Μιχάλης
Λίμα
19 Ιαν.
Έκλεισα 3 μήνες από τότε που έφυγα από το Buenos Aires, έχω κάνει σχεδόν 15.000 χλμ ενώ η μηχανή συνολικά είναι λίγα χλμ πριν τις 100.000. Συνεχίζω ακάθεκτος.
Όταν έκανα check-in στον ξενώνα μου στο Paracas μου είπαν ότι το πρωινό σερβίρεται 7-8 το πρωί. Ήταν η πρώτη φορά που είδα πρωινό τόσο νωρίς. Τους έκανα παράπονα και όταν με ρώτησαν πότε θέλω να πάρω πρωινό, τους είπα στις 10. Παρ' όλα αυτά, επειδή είχα κανονίσει στις 9 να πάω μια εκδρομή στα νησιά Ballestas, κατέβηκα για πρωινό στις 8 παρά 10 με τις τσίμπλες στα μάτια. Τελειώνοντας, ένας από τους υπαλλήλους ήρθε και μου είπε ότι για την επόμενη μέρα το πρωινό θα ήταν μέχρι τις 9.
Εκείνο όμως το πρωί στις 9 φορτωνόμουν μαζί με άλλους 40 ισπανόφωνους (με μητρική γλώσσα) σ' ένα speedboat, ή στα ελληνικά κρις-κραφτ, για να πάμε στα νησιά Ballestas.
17 Ιαν (χρόνια πολλά στους Αντώνηδες και Αντωνίες)
Κατά τις 9 παρά 10 κατέβηκα για πρωινό πάλι με τις τσίμπλες στα μάτια. Ήμουν όμως πιο χαλαρός αφού η εκδρομή που είχα κανονίσει ήταν για τις 11. Σ' ένα μικρό λεωφορείο με καμιά 25αριά άλλους ξεκινήσαμε για το Εθνικό Πάρκο του Paracas. Ξεκινήσαμε από το κέντρο πληροφοριών του πάρκου όπου κάποια φλαμίνγκος τρέφονταν μέσα στην θάλασσα...
 |
| Πωπω μεγάλη παραλία!! |
 |
| Ποδηλατώντας στην έρημο |
18 Ιαν (χρόνια πολλά στους Θανάσηδες και στις Αθανασίες)
Όπως έγραφα και παραπάνω όλο το Paracas είναι μέσα στην άμμο. Με τον αέρα που φύσαγε τις τελευταίες 2 μέρες σημαίνει ότι όταν πήγα να πάρω την μηχανή για να φύγω ήταν μέσα στην άμμο. Την ξεσκόνισα όσο μπορούσα, την καβάλησα κι έφυγα για την Λίμα στην οποία έφτασα περίπου 4 ώρες αργότερα έχοντας κάνει μια στάση όπου δοκίμασα Inca Cola. Αυτό είναι ένα τοπικό αναψυκτικό με χρώμα ανοιχτό κίτρινο (λίγο πιο ανοιχτό από αυτό που πάμε για εξέταση ούρων στο γνωστό ποτηράκι) και γεύση κάτι σαν τσιχλόφουσκα.
Λίγο πριν φτάσω στην Λίμα ο δρόμος έγινε σχεδόν αυτοκινητόδρομος αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Στην Λίμα υπάρχει κάτι σαν περιφερειακός (αν και δεν κινείται περιφερειακά) με 3 λωρίδες όπου ο καθένας προσπερνάει απ' όπου μπορεί, τα λεωφορεία βγαίνουν από την στάση κατευθείαν στην λωρίδα χωρίς να ενδιαφερθούν τί γίνεται, τα σουπιδιάρικα κινούνται τέρμα αριστερά και κανείς δεν βγάζει φλας. Επιπλέον έχουν ένα χούι να αντικαθιστούν τα πίσω φώτα (μερικές φορές και τα μπροστινά) με led τα οποία όταν ενεργοποιούνται φλασάρουν σαν τα φωτάκια των ποδηλάτων. Έτσι δεν καταλαβαίνεις τί θέλει να πει ο ποιητής. Βγάζει φλάς; Φρενάρει; Ή ουδέν των ανωτέρω; Σταμάτησα σε κάποιο βενζινάδικο, τ' οποίο ήταν σε γωνία, να βάλω το GPS. Περιττό να πώ ότι όλοι έκοβαν δρόμο μέσα από το βενζινάδικο χωρίς να κόψουν ταχύτητα. Πώς δεν πήραν αμπάριζα καμιά αντλία ή κανέναν βενζινά ήταν απορίας άξιον. Τέλος πάντων, έφτασα στον ξενώνα μου ο οποίος είναι στην περιοχή Miraflores (κάτι σαν την Αγ. Παρασκευή εκτιμώ), εγκαταστάθηκα και βγήκα μια βόλτα.
19 Ιαν
Αφού ξύπνησα με την ησυχία μου και πήρα πρωινό σε κοντινό φούρνο, πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στο κέντρο το οποίο απέχει 7,5 χλμ. Τα λεωφορεία στην Λίμα κινούνται σε δική τους λωρίδα στην οποία δεν μπορεί να μπει άλλο όχημα αφού είναι υπερυψωμένη και είναι ανάμεσα στα 2 ρεύματα, περίπου όπως είναι ο προαστιακός στην Αττική οδό. Οι πόρτες είναι από την αριστερή πλευρά του λεωφορείου και οι στάσεις είναι σε πλατφόρμες με γυάλινες πόρτες. Όταν φτάνει το λεωφορείο στην στάση ο οδηγός το σταματάει έτσι ούτως ώστε οι πόρτες του λεωφορείου να ευθυγραμμίζονται με τις πόρτες της πλατφόρμας και ανοίγουν συγχρόνως. Έτσι δεν μπορείς να τρέξεις να το προλάβεις ούτε να το κυνηγήσεις. Κατεβαίνοντας στο κέντρο πήγα στην κεντρική πλατεία της πόλης η οποία λέγεται............ Το μαντέψατε, Plaza de Armas. Πάνω στην πλατεία είναι το προεδρικό μέγαρο και όταν κατέβηκα εγώ η μπάντα του Ναυτικού έπαιζε διάφορα τραγούδια μέσα από τα κάγκελα του μεγάρου. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε τα κάγκελα κι έτσι οι λήψεις δεν φαίνονται καλά.
Μιχάλης
Λίμα
19 Ιαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου