8 Ιαν
Το πρωί κατά τις 9:30 ξεκίνησα από τον ξενώνα μου στην Arequipa για να πάω στο φαράγγι Colca. Η έξοδος από την πόλη ήταν άλλη μια εμπειρία. Μου πήρε σχεδόν μια ώρα να βγώ, από την πολλή κίνηση και τα άπειρα φορτηγά. Για αρκετή ώρα δεν έβαλα πάνω από δευτέρα ενώ και από πλευράς καθαριότητας δεν νομίζω ότι η Κανταχάρ του Αφγανιστάν (που δεν έχω πάει) μπορεί να είναι πιο βρώμικη από τα προάστια της Arequipa. Αφού κατάφερα και βγήκα πήρα τον δρόμο για τα βουνά και μετά από 2 ώρες έκανα μια στάση για αφέψημα στην διασταύρωση που ο δρόμος φεύγει για την λίμνη Τιτικάκα. Είχε ένα μόνο καφενείο-εστιατόριο-απ' όλα σε υψόμετρο 4020μ.Πήρα ένα τσάι Ίνκα το οποίο ήταν από φύλλα κόκας και άλλα θεραπευτικά βότανα. Ακριβώς εκεί απέναντι είχε και 2 γυναίκες ιθαγενείς οι οποίες ύφαιναν πουλόβερ, γάντια, σκούφους και άλλα πράγματα από μαλλί αλπακά ενώ από πίσω τους το έδαφος είχε ένα περίεργο σχήμα.
Στο βάθος τα βουνά φαινόντουσαν ακόμα χιονισμένα.
Ενώ έπινα το τσάι Ίνκα, πήγα μέχρι τις κυρίες και αφού χάζεψα λίγο, τελικά αγόρασα ένα πουλόβερ από αλπακά για 12 ευρώ. Έβγαλα και μια φωτογραφία την μία κυρία...
... καβάλησα την μηχανή και συνέχισα να ανεβαίνω. Στα 4300μ σταμάτησα σε ένα κέντρο πληροφοριών για την περιοχή και πριν φύγω φόρεσα το άρτι αγορασθέν πουλόβερ διότι είχε αρχίζει να μπάζει. Στο δρόμο συνάντησα διάφορα καμηλοειδή όπως vicunas
Από τα 4 καμηλοειδή τα guanacos και vicunas παραμένουν άγρια ενώ τα λάμα και τα αλπάκα έχουν εξημερωθεί και τώρα είναι οικόσιτα. Στον δρόμο μάλιστα είδα και κοπάδι από λάμα με βοσκούς και τσομπανόσκυλα. Κάποια στιγμή έφτασα σε ύψος 4910μ...
... όπου υπήρχαν πύργοι από πέτρες. Ξανακούγοντας το "Ημερολόγια μοτοσυκλέτας" του Τσε Γκεβάρα στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο Περού λέει σχετικά ότι όταν οι ιθαγενείς περνούσαν από το ψηλότερο σημείο μιας διαδρομής πετούσαν μιά πέτρα θέλοντας ν' αφήσουν τους καημούς και τις στεναχώριες στην pachamama δηλαδή στην μητέρα γη. Έτσι, από τις πολλές πέτρες σχηματιζόταν μια πυραμίδα. Αυτά τα διαπίστωσε ο Γκεβάρα το 1951. Ίσως τώρα, 70 χρόνια μετά, να έχει εξελιχθεί το πράγμα και αντί να πετάνε πέτρες, να τις χτίζουνε σε πυραμίδες.
Εκεί έβαλα πλέον και τα χειμωνιάτικα γάντια διότι είχαν ξυλιάσει τα δάχτυλα μου αλλά τελικά δεν χρειαζόταν διότι από 'κει ξεκίνησε η κατηφόρα. Στο χωριό Chivay έβαλα βενζίνη να είμαι σίγουρος αν και είχαν μόνον 90 οκτανίων. Λένε ότι στα μεγάλα υψόμετρα είναι καλύτερα να έχεις λίγα οκτάνια. Όταν πέρναγα από την Χιλή στην Αργεντινή δεν είδα να υπάρχει πρόβλημα με την βενζίνη 98 οκτανίων που έβαζα.
Στην στάση που ήπια το τσάι Ίνκα, γνωρίστηκα με 2 ζευγάρια Βέλγων που ταξίδευαν με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Ο ένας εκ των κυρίων ήταν μοτοσυκλετιστής και ζει στις Βρυξέλλες οπότε είχαμε αρκετά να συζητήσουμε. Η γυναίκα του μου είπε ότι ο σύζυγος της με ζήλευε που ταξιδεύω με μηχανή οπότε επενέβη ο ίδιος και είπε ότι με ζηλεύει επίσης διότι ταξιδεύω χωρίς γυναίκα.
Συνεχίζοντας την διαδρομή και αφού πλέον είχα κατέβει στα 3500μ έβλεπα πράσινο και καλλιεργημένες εκτάσεις.
Όσο πήγαινε η διαδρομή γινόταν πιο όμορφη και πιο άγρια.
Κάποια στιγμή έφτασα σ' ένα σημείο απ' όπου το φαράγγι φαινόταν βαθύ. Το σημείο αυτό το οποίο έχει χώρο διαμορφωμένο για να μπορείς να δεις λέγεται Mirador Cruz del Condor (= παρατηρητήριο ο Σταυρός του Κόνδορα), και δεν είναι ν' απορείς γιατί, αφού οι κόνδορες περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.
Το φαράγγι Canon del Colca είναι από τα βαθύτερα του κόσμου αφού το μέγιστο βάθος του φτάνει στα 3191μ (πού είσαι Βίκο να δεις;). Δυστυχώς η φωτογραφία δεν βοηθάει να δει κάποιος το βάθος αλλά εγώ που το είδα ζωντανά έδειχνε πραγματικά βαθύ και βέβαια δεν ήταν το σημείο με το μεγάλο βάθος.
Μετά από λίγο έφτασα στο χωριό που είχα υπολογίσει να μείνω και πήγα σ' έναν ξενώνα που είχα εντοπίσει από το booking για να δω αν είχαν διαθεσιμότητα. Βρήκα δωμάτιο και τακτοποιήθηκα βάζοντας και την μηχανή στην αυλή τους. Το βράδυ στο δείπνο ο διαχειριστής του ξενώνα (ίσως και ιδιοκτήτης), ένας μαύρος Περουβιανός ο οποίος εκτός από ισπανικά μιλούσε πολύ καλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και πορτογαλικά (τώρα μαθαίνει και γερμανικά), μας έκανε μια ενημέρωση σχετικά με το φαράγγι του Colca και ποιά μονοπάτια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Οι περισσότεροι που έρχονται στο χωριό Cabanaconde έρχονται για να περπατήσουν το φαράγγι. Αφήνουν συνήθως το μεγάλο σακίδιο στον ξενώνα και εξαφανίζονται για 2-3 μέρες στο φαράγγι διαμένοντας στα χωριά που περνούν. Εγώ επέλεξα να κάνω διαδρομή μιας μέρας, δηλαδή να πάω και να επιστρέψω αυθημερόν.
Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 3300μ και τα δωμάτια του ξενώνα δεν έχουν θέρμανση. Αυτό σημαίνει ότι...
9 Ιαν
... το πρωί που ξύπνησα η θερμοκρασία δωματίου ήταν 14 βαθμοί αλλά εγώ είχα κοιμηθεί μια χαρά κάτω από τις κουβέρτες και το παπλωμα. Αφού πήρα το πρωινό μου στον ξενώνα, νοίκιασα κι ένα ζευγάρι μπατόν ορειβασίας από τον μαύρο Περουβιανό και στις 9:30 ξεκίνησα το περπάτημα. Ξεκίνησα από υψόμετρο 3300μ....
... και μετά από 2 ώρες είχα κατέβει περίπου 1000μ.
Εκεί ξεκίνησα ν' ανεβαίνω διότι εκτίμησα ότι αφού η κάθοδος μου πήρε 2 ώρες η άνοδος θα μου έπαιρνε 3. Τελικά έπεσα έξω. Η άνοδος μου πήρε 2 ώρες κι ένα τέταρτο. Ήξερα ότι πάντα ήμουν καλύτερος στο ανέβα απ' ότι στο κατέβα αλλά φαντάστηκα ότι σ' αυτά τα υψόμετρα θα δυσκολευόμουν. Το μονοπάτι γενικά ήταν δύσκολο διότι ήταν κακοτράχαλο γεμάτο με μεγάλες πέτρες. Ευτυχώς, ενώ στην κάθοδο ο ήλιος χτύπαγε αλύπητα και δεν υπήρχε σε όλη την διαδρομή σκιά ούτε για δείγμα, όταν ξεκίνησα ν' ανεβαίνω ο ουρανός συννέφιασε, ακούγονταν μπουμπουνητά αλλά ευτυχώς δεν έβρεξε. Έτσι η άνοδος έγινε υπό σκιάν και δεν πλάνταξα από την ζέστη.
10 Ιαν
Ο αρχικός μου σκοπός πηγαίνοντας στο Cabanaconde ήταν να κάνω έναν κύκλο συνεχίζοντας μετά το Cabanaconde μέχρι να βγω στην οδό Panamericana και να συνεχίσω προς βορρά. Όταν μπήκα στο πάρκο του Canon del Colca και ρώτησα τους φύλακες μου είπαν ότι μετά από κάποιο χωριό ο δρόμος ήταν χωματόδρομος για 80 χλμ μέχρι να βγεις στην Panamericana. Θέλησα να το διασταυρώσω γι αυτό όταν πήγα στο Cabanaconde ρώτησα τον μαύρο Περουβιανό ο οποίος πήρε μπροστά μου ένα γνωστό του οδηγό και τον ρώτησε. Τελειώνοντας γύρισε καθησυχαστικός προς το μέρος μου και μου είπε: Εντάξει, όλα καλά, είναι μόνο 3 ώρες χωματόδρομος. Αφού καθησυχάστηκα πήρα την απόφαση ότι θα γύρναγα από τον ίδιο δρόμο από τον οποίο πήγα. Έτσι λοιπόν, το πρωί της 10ης Ιαν, αφού χαιρέτησα τον μαύρο Περουβιανό, πήρα τον ίδιο δρόμο από τον οποίο είχα έρθει 2 μέρες πριν. Το δρομολόγιο ωραίο και πού και πού σταματούσα για καμιά φωτογραφία όπως ξανά το φαράγγι Colca στα ρηχά του.
Ξανασταμάτησα στο υψηλότερο σημείο που οι ιθαγενείς έχουν φτιάξει τα πυργάκια με τις πέτρες απ' όπου φαίνονται κάμποσα ηφαίστεια.
Όπου υπάρχουν τουρίστες υπάρχουν και ντόπιοι οι οποίοι πουλάνε πλεκτά από μαλί λάμα ή αλπακά.
Λίγο παρακάτω συνάντησα μια γιαγιά η οποία έβοσκε το κοπάδι της από αλπακά σ' ένα υψόμετρο γύρω στα 4500μ. ενώ παράλληλα ύφαινε.
Φτάνοντας κοντά στην πόλη, και αφού είχα την action camera πάνω στην μηχανή, είπα να τραβήξω ένα βιντεάκι των προαστίων της Arequipa για να δείτε τις ομοιότητες με το Αφγανιστάν. Δυστυχώς όμως η κάμερα έμεινε από μπαταρία και έσβησε 5 δευτερόλεπτα μετά. Έτσι το βιντεάκι είναι πιο μικρό απ' ότι αναμενόταν.
11 Ιαν
Μετά την Arequipa ο επόμενος μου προορισμός ήταν η Nazca. Επειδή η απόσταση όμως ήταν μεγάλη έπρεπε να διανυκτερεύσω κάπου ενδιάμεσα. Ξεκίνησα λοιπόν χωρίς να έχω κλείσει κάπου με εκτίμηση ότι θα έφθανα σ' ένα χωριό που λέγεται Chala κάπου στα 400 χλμ.
https://www.google.com.pe/maps/dir/Arequipa/Chala/@-16.2501831,-74.0175995,8z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x91424a487785b9b3:0xa3c4a612b9942036!2m2!1d-71.537451!2d-16.4090474!1m5!1m1!1s0x91158196bc7143ad:0x7c659aaa2cf5d892!2m2!1d-74.2560806!2d-15.8468141?hl=el
Αφού βγήκα από την πόλη άρχιζα να κατηφορίζω προς την θάλασσα. Ο δρόμος γεμάτος φορτηγά και αρκετές στροφές. Κάποια στιγμή βγήκαμε στο ίσιωμα και όλη η διαδρομή μέχρι την θάλασσα ήταν μέσα σε έρημο. Κι εκεί που είσαι στην έρημο ξαφνικά βρίσκεσαι σ' ένα πράασινο τοπίο το οποίο φτάνει μέχρι το κύμα.
Ο ωκεανός σήκωνε μιαν αχλύ...
... ενώ ο δρόμος ήταν κυριολεκτικά πάνω στους αμμόλοφους.
Η διαδρομή για πολλά χλμ ήταν πολύ κοντά στην θάλασσα και ήταν πολύ όμορφη. Αν δεν είχε και τόσα φορτηγά, τα οποία ήταν πολλαπλάσια των αυτοκινήτων, θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Προχωρώντας πιό κάτω είχε κάποιους περίεργους γεωλογικούς σχηματισμούς...
... ενώ όταν κατέβαινες στο ύψος της θάλασσας έμπαινες μέσα στην αχλύ που είπαμε.
Τελικά τα κατάφερα και κατά τις 5 το απόγευμα έφτασα στο Chala, βρήκα ένα υποτυπώδες ξενοδοχείο στο οποίο πιθανόν να ήμουν ο μοναδικός ένοικος κι εγκαταστάθηκα. Το ξενοδοχείο είναι πάνω στην ακτή και από το δωμάτιο μου είχα αυτή την θέα.
Και λίγο αργότερα αυτήν.
12 Ιαν
Έφυγα από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο στην Chala (και το βράδυ αλλά και το πρωί ήμουν ο μοναδικός πελάτης στην τραπεζαρία που έτρωγε δείπνο και πρωινό αντίστοιχα) και πήρα τον δρόμο για την Nazca η οποία ήταν σε απόσταση 170 χλμ και το gps μου έλεγε ότι θα είμαι εκεί σε 3 ώρες. Ο δρόμος, αν και Κυριακή, πάλι ήταν γεμάτος φορτηγά. Ανεβο-κατέβαινε διάφορους λόφους κοντά στην θάλασσα. Κάποια στιγμή βλέπω μια ταμπέλα "Zona de Arenamiento". Το Arenamiento δεν ήξερα τί σημαίνει, ήξερα όμως ότι το arena σημαίνει άμμος (το google μεταφράζει το arenamiento ως αμμοβολή). Πράγματι, ο δρόμος είχε άμμο αριστερά και δεξιά και με τον άνεμο ερχόταν πάνω στο οδόστρωμα με αποτέλεσμα όπως περνούσαν τα οχήματα να σηκώνεται κάτι σαν αμμοσκόνη.
Μέχρι που σε κάποιο σημείο που προφανώς φύσαγε περισσότερος αέρας η άμμος είχε συσσωρευτεί πάνω στον δρόμο και για μήκος 20 περίπου μέτρων ήταν σαν παραλία. Και τί κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση; Μπροστά μου πήγαινε ένα αυτοκίνητο το οποίο έκοψε, έκοψα κι εγώ και μόλις πέρασε άνοιξα το γκάζι και ο Θεός βοηθός. Ο πίσω τροχός που έχει την κίνηση δίνει γκάζια για να κινηθεί η μηχανή. Ο μπροστά τροχός όμως φρενάρει από την άμμο με αποτέλεσμα ο πίσω τροχός (ο οποίος προσπαθεί να κινηθεί) να φεύγει μια αριστερά και μια δεξιά τείνοντας να προσπεράσει τον μπροστινό. Έτσι έγινε και στην περίπτωση μου. Το πίσω μέρος της μηχανής άρχισε να φεύγει αριστερά και δεξιά μέχρι που ξαναβρήκε άσφαλτο και φύγαμε όλοι μαζί ευθεία. Κάποια στιγμή (οι μοτοσυκλετιστές θα καταλάβουν) πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη "έπεσα" αλλά τελικά δεν έπεσα και όταν γυρίσω Ελλάδα θα περάσω ν' ανάψω ένα κεράκι στην Αγία Βαρβάρα. Ευτυχώς στον υπόλοιπο δρόμο, παρ' ότι ξαναείδα ταμπέλες για Zona de Arenamiento δεν βρήκα παραλία στο οδόστρωμα, μέχρι που έφτασα στην Nazca κι εγκαταστάθηκα στον ξενώνα που είχα κλείσει.
Στην Nazca θα μείνω 3 μέρες για να δω πράγματα.
Μιχάλης
Nazca
12 Ιαν
Το πρωί κατά τις 9:30 ξεκίνησα από τον ξενώνα μου στην Arequipa για να πάω στο φαράγγι Colca. Η έξοδος από την πόλη ήταν άλλη μια εμπειρία. Μου πήρε σχεδόν μια ώρα να βγώ, από την πολλή κίνηση και τα άπειρα φορτηγά. Για αρκετή ώρα δεν έβαλα πάνω από δευτέρα ενώ και από πλευράς καθαριότητας δεν νομίζω ότι η Κανταχάρ του Αφγανιστάν (που δεν έχω πάει) μπορεί να είναι πιο βρώμικη από τα προάστια της Arequipa. Αφού κατάφερα και βγήκα πήρα τον δρόμο για τα βουνά και μετά από 2 ώρες έκανα μια στάση για αφέψημα στην διασταύρωση που ο δρόμος φεύγει για την λίμνη Τιτικάκα. Είχε ένα μόνο καφενείο-εστιατόριο-απ' όλα σε υψόμετρο 4020μ.Πήρα ένα τσάι Ίνκα το οποίο ήταν από φύλλα κόκας και άλλα θεραπευτικά βότανα. Ακριβώς εκεί απέναντι είχε και 2 γυναίκες ιθαγενείς οι οποίες ύφαιναν πουλόβερ, γάντια, σκούφους και άλλα πράγματα από μαλλί αλπακά ενώ από πίσω τους το έδαφος είχε ένα περίεργο σχήμα.
Στο βάθος τα βουνά φαινόντουσαν ακόμα χιονισμένα.
Ενώ έπινα το τσάι Ίνκα, πήγα μέχρι τις κυρίες και αφού χάζεψα λίγο, τελικά αγόρασα ένα πουλόβερ από αλπακά για 12 ευρώ. Έβγαλα και μια φωτογραφία την μία κυρία...
Από τα 4 καμηλοειδή τα guanacos και vicunas παραμένουν άγρια ενώ τα λάμα και τα αλπάκα έχουν εξημερωθεί και τώρα είναι οικόσιτα. Στον δρόμο μάλιστα είδα και κοπάδι από λάμα με βοσκούς και τσομπανόσκυλα. Κάποια στιγμή έφτασα σε ύψος 4910μ...
... όπου υπήρχαν πύργοι από πέτρες. Ξανακούγοντας το "Ημερολόγια μοτοσυκλέτας" του Τσε Γκεβάρα στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο Περού λέει σχετικά ότι όταν οι ιθαγενείς περνούσαν από το ψηλότερο σημείο μιας διαδρομής πετούσαν μιά πέτρα θέλοντας ν' αφήσουν τους καημούς και τις στεναχώριες στην pachamama δηλαδή στην μητέρα γη. Έτσι, από τις πολλές πέτρες σχηματιζόταν μια πυραμίδα. Αυτά τα διαπίστωσε ο Γκεβάρα το 1951. Ίσως τώρα, 70 χρόνια μετά, να έχει εξελιχθεί το πράγμα και αντί να πετάνε πέτρες, να τις χτίζουνε σε πυραμίδες.
Στην στάση που ήπια το τσάι Ίνκα, γνωρίστηκα με 2 ζευγάρια Βέλγων που ταξίδευαν με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Ο ένας εκ των κυρίων ήταν μοτοσυκλετιστής και ζει στις Βρυξέλλες οπότε είχαμε αρκετά να συζητήσουμε. Η γυναίκα του μου είπε ότι ο σύζυγος της με ζήλευε που ταξιδεύω με μηχανή οπότε επενέβη ο ίδιος και είπε ότι με ζηλεύει επίσης διότι ταξιδεύω χωρίς γυναίκα.
Συνεχίζοντας την διαδρομή και αφού πλέον είχα κατέβει στα 3500μ έβλεπα πράσινο και καλλιεργημένες εκτάσεις.
Όσο πήγαινε η διαδρομή γινόταν πιο όμορφη και πιο άγρια.
Κάποια στιγμή έφτασα σ' ένα σημείο απ' όπου το φαράγγι φαινόταν βαθύ. Το σημείο αυτό το οποίο έχει χώρο διαμορφωμένο για να μπορείς να δεις λέγεται Mirador Cruz del Condor (= παρατηρητήριο ο Σταυρός του Κόνδορα), και δεν είναι ν' απορείς γιατί, αφού οι κόνδορες περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.
Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 3300μ και τα δωμάτια του ξενώνα δεν έχουν θέρμανση. Αυτό σημαίνει ότι...
9 Ιαν
... το πρωί που ξύπνησα η θερμοκρασία δωματίου ήταν 14 βαθμοί αλλά εγώ είχα κοιμηθεί μια χαρά κάτω από τις κουβέρτες και το παπλωμα. Αφού πήρα το πρωινό μου στον ξενώνα, νοίκιασα κι ένα ζευγάρι μπατόν ορειβασίας από τον μαύρο Περουβιανό και στις 9:30 ξεκίνησα το περπάτημα. Ξεκίνησα από υψόμετρο 3300μ....
10 Ιαν
Ο αρχικός μου σκοπός πηγαίνοντας στο Cabanaconde ήταν να κάνω έναν κύκλο συνεχίζοντας μετά το Cabanaconde μέχρι να βγω στην οδό Panamericana και να συνεχίσω προς βορρά. Όταν μπήκα στο πάρκο του Canon del Colca και ρώτησα τους φύλακες μου είπαν ότι μετά από κάποιο χωριό ο δρόμος ήταν χωματόδρομος για 80 χλμ μέχρι να βγεις στην Panamericana. Θέλησα να το διασταυρώσω γι αυτό όταν πήγα στο Cabanaconde ρώτησα τον μαύρο Περουβιανό ο οποίος πήρε μπροστά μου ένα γνωστό του οδηγό και τον ρώτησε. Τελειώνοντας γύρισε καθησυχαστικός προς το μέρος μου και μου είπε: Εντάξει, όλα καλά, είναι μόνο 3 ώρες χωματόδρομος. Αφού καθησυχάστηκα πήρα την απόφαση ότι θα γύρναγα από τον ίδιο δρόμο από τον οποίο πήγα. Έτσι λοιπόν, το πρωί της 10ης Ιαν, αφού χαιρέτησα τον μαύρο Περουβιανό, πήρα τον ίδιο δρόμο από τον οποίο είχα έρθει 2 μέρες πριν. Το δρομολόγιο ωραίο και πού και πού σταματούσα για καμιά φωτογραφία όπως ξανά το φαράγγι Colca στα ρηχά του.
11 Ιαν
Μετά την Arequipa ο επόμενος μου προορισμός ήταν η Nazca. Επειδή η απόσταση όμως ήταν μεγάλη έπρεπε να διανυκτερεύσω κάπου ενδιάμεσα. Ξεκίνησα λοιπόν χωρίς να έχω κλείσει κάπου με εκτίμηση ότι θα έφθανα σ' ένα χωριό που λέγεται Chala κάπου στα 400 χλμ.
https://www.google.com.pe/maps/dir/Arequipa/Chala/@-16.2501831,-74.0175995,8z/data=!3m1!4b1!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x91424a487785b9b3:0xa3c4a612b9942036!2m2!1d-71.537451!2d-16.4090474!1m5!1m1!1s0x91158196bc7143ad:0x7c659aaa2cf5d892!2m2!1d-74.2560806!2d-15.8468141?hl=el
Αφού βγήκα από την πόλη άρχιζα να κατηφορίζω προς την θάλασσα. Ο δρόμος γεμάτος φορτηγά και αρκετές στροφές. Κάποια στιγμή βγήκαμε στο ίσιωμα και όλη η διαδρομή μέχρι την θάλασσα ήταν μέσα σε έρημο. Κι εκεί που είσαι στην έρημο ξαφνικά βρίσκεσαι σ' ένα πράασινο τοπίο το οποίο φτάνει μέχρι το κύμα.
Προχωρώντας πιό κάτω είχε κάποιους περίεργους γεωλογικούς σχηματισμούς...
12 Ιαν
Έφυγα από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο στην Chala (και το βράδυ αλλά και το πρωί ήμουν ο μοναδικός πελάτης στην τραπεζαρία που έτρωγε δείπνο και πρωινό αντίστοιχα) και πήρα τον δρόμο για την Nazca η οποία ήταν σε απόσταση 170 χλμ και το gps μου έλεγε ότι θα είμαι εκεί σε 3 ώρες. Ο δρόμος, αν και Κυριακή, πάλι ήταν γεμάτος φορτηγά. Ανεβο-κατέβαινε διάφορους λόφους κοντά στην θάλασσα. Κάποια στιγμή βλέπω μια ταμπέλα "Zona de Arenamiento". Το Arenamiento δεν ήξερα τί σημαίνει, ήξερα όμως ότι το arena σημαίνει άμμος (το google μεταφράζει το arenamiento ως αμμοβολή). Πράγματι, ο δρόμος είχε άμμο αριστερά και δεξιά και με τον άνεμο ερχόταν πάνω στο οδόστρωμα με αποτέλεσμα όπως περνούσαν τα οχήματα να σηκώνεται κάτι σαν αμμοσκόνη.
Στην Nazca θα μείνω 3 μέρες για να δω πράγματα.
Μιχάλης
Nazca
12 Ιαν
Chala, θέα 500 αστέρων! Αυτό το "φύγαμε όλοι μαζί ευθεία" αχαχαχα πολύ μου άρεσε! Γενικά είναι λίγο δυσάρεστο να σε προσπερνούν οι... τροχοί σου!..
ΑπάντησηΔιαγραφή